Vandaag is het één jaar geleden dat ik de boodschap kreeg dat er iets mis was.
Ondertussen gebeurde er heel wat, iets wat je kan lezen in deze blog.
Mijn operatie, het herstel, ups en downs, opa worden, tegen de muur lopen (figuurlijk dan),... eigenlijk denk ik dat dit bij iedereen een beetje gebeurt.
Als je echter het woordje 'kanker' laat vallen wordt iedereen wel alert: oeioei: gaat die dood?
Neen dus: ik ben met succes geopereerd en denk dat de vuile ziekte uit mijn lijf is.
Natuurlijk is (misschien was) het zoeken naar juiste medicatie voor mijn bloeddruk, maar de laatste periode voel ik me echt wel goed en begon zelfs terug met plezier op mijn fiets te kruipen (alhoewel ik op dat gebied wat geremd werd door de weergoden of een vrouw in het ziekenhuis of waarvoor dan thuis moet gezorgd worden, wat uiteraard prioritair is op fietstochten maken).
Als ik terugdenk op dat jaar ondervond ik ongelooflijk positieve zaken. Laat het mij anders formuleren: de steun en vriendschap (noem het liefde!) die ik ondervond gaven mij zo'n positief gevoel dat ik er zonder probleem enkele negatieve zaken bijnam.
Ik moet hiervoor heel veel mensen bedanken (ik wist niet dat ik op zo'n uitgebreide kring mensen kon rekenen die klaar stonden als ik het nodig had, in woord en daad).
In nood leert men zijn vrienden kennen, iets wat ik al wist.
Wat ik ook al wist is dat de mensen die niet echt in je geïnteresseerd zijn geen moeite doen voor jou. Dat is de keerzijde van de medaille. Daaruit leer je dan ook. Eerlijk gezegd heb ik wat medelijden met die mensen, want op een zeker moment komen die dan echt alleen te staan en dan zijn ze te trots om het ego eens opzij te zetten en blijven ze zich liever in zelfmedelijden wentelen om zichzelf als slachtoffer te kunnen bestempelen.
Gelukkig is dit slechts een heel kleine minderheid.
Ik was het laatste jaar vooral positief verrast door een aantal kleine attenties van mensen waarvan ik het niet verwachtte en terug contact hebben met mensen die ik al enkele jaren uit het oog had verloren.
Ik vierde gisteren kerstmis met alle kinderen en kleinkind (enkele dagen later, maar organisatorisch was dit de enige mogelijkheid).
Mijn oudste zoon deed de eerste toast op het feit dat ik een jaar geleden het nieuws kreeg, maar er ondertussen toch monter bijzat, eigenlijk genezen en wel. Het ontroerde en sterkte me terug. Ik herhaal mijn doel: ik wil erbij zijn als Juliette - mijn eerste en hopelijk niet laatste kleinkind - huwt!
zaterdag 28 december 2013
Oudercontact
Een halfjarig terugkomend fenomeen: het oudercontact.
Iedereen die in het onderwijs staat zal bij het horen hiervan toch even gemengde gevoelens hebben. Het is zoiets van 'moet dat nu?' (Ja!), 'wie zal er komen?' (meestal diegenen waar het niet bij nodig is) en vooral 'wat zal er gevraagd worden?'.
We hebben een publiek waar het erg moeilijk, eigenlijk onmogelijk, is de resultaten te vergelijken. Dat is dan ook het probleem: hoe vertel je aan een ouder dat haar of zijn kind eigenlijk goed presteert, als de mama of papa zegt dat de leerling nog steeds niet kan lezen.
De argumentatie dat de leerling in het buitengewoon onderwijs zit is voor sommigen onaanvaardbaar, want 'mijn tweede kind doet het wel goed, op de gewone school'.
Echt niet eenvoudig!
Als we de resultaten bekijken (en dan wordt er niet gesproken van examens of punten - dat mag trouwens niet in het BuSO) doen onze leerlingen het wel goed: een groot deel van onze oudere leerlingen vloeien van de school af als we zeker zijn dat ze werk hebben. Meer dan drie kwart van onze leerlingen heeft vast werk bij het verlaten van de school! Ik denk dat veel scholen daarvan dromen!
Maar... ze kunnen moeilijk of niet schrijven en lezen, rekenen kan enkel met een machientje, voor veel zaken hebben ze altijd hulp nodig.
Wij, de leerkrachten op het instituut Bert Carlier, waar ik les geef, weten dat we er alles aan doen om voor zo'n goed mogelijke toekomst te zorgen voor onze leerlingen en met resultaat: vorige week kwamen een drietal leerlingen vertellen op school hoe goed ze het stellen, op hun werk, in een eigen woning, enkele getrouwd en ouder geworden en zelfs een eigen huis gekocht!
Daarvoor doen we het!
En... een oudercontact is een noodzakelijke onderdeel.
Iedereen die in het onderwijs staat zal bij het horen hiervan toch even gemengde gevoelens hebben. Het is zoiets van 'moet dat nu?' (Ja!), 'wie zal er komen?' (meestal diegenen waar het niet bij nodig is) en vooral 'wat zal er gevraagd worden?'.
We hebben een publiek waar het erg moeilijk, eigenlijk onmogelijk, is de resultaten te vergelijken. Dat is dan ook het probleem: hoe vertel je aan een ouder dat haar of zijn kind eigenlijk goed presteert, als de mama of papa zegt dat de leerling nog steeds niet kan lezen.
De argumentatie dat de leerling in het buitengewoon onderwijs zit is voor sommigen onaanvaardbaar, want 'mijn tweede kind doet het wel goed, op de gewone school'.
Echt niet eenvoudig!
Als we de resultaten bekijken (en dan wordt er niet gesproken van examens of punten - dat mag trouwens niet in het BuSO) doen onze leerlingen het wel goed: een groot deel van onze oudere leerlingen vloeien van de school af als we zeker zijn dat ze werk hebben. Meer dan drie kwart van onze leerlingen heeft vast werk bij het verlaten van de school! Ik denk dat veel scholen daarvan dromen!
Maar... ze kunnen moeilijk of niet schrijven en lezen, rekenen kan enkel met een machientje, voor veel zaken hebben ze altijd hulp nodig.
Wij, de leerkrachten op het instituut Bert Carlier, waar ik les geef, weten dat we er alles aan doen om voor zo'n goed mogelijke toekomst te zorgen voor onze leerlingen en met resultaat: vorige week kwamen een drietal leerlingen vertellen op school hoe goed ze het stellen, op hun werk, in een eigen woning, enkele getrouwd en ouder geworden en zelfs een eigen huis gekocht!
Daarvoor doen we het!
En... een oudercontact is een noodzakelijke onderdeel.
Crisis!
'Meneer: je vrouw is daarnet aan de lift gevallen op school. Ze was buiten bewustzijn en wordt nu met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht, meer bepaald naar Maria Middelares. Kan je het regelen om de wagen te komen ophalen en daarheen te gaan?'
Na een week waarin ze zich niet goed voelde (snotteren, hoofdpijn, wegdraaien, slapen,...) besloot mijn echtgenote om toch te gaan werken, met desastreus gevolg.
Ik stond met mijn fietske op school en was net binnen toen ik de telefoon kreeg.
In zeven haasten opvang voor de leerlingen geregeld (ik moest slechts 2 uren les geven, de rest waren ICT-uren), terug op de fiets gesprongen en naar de school van mijn vrouw gefietst, daar de sleutels van de auto gekregen van een aangetrouwde nicht die op haar school de administratie doet (dank je, Dorothy!) en dan richting ziekenhuis gereden.
Enkele uren in de spoed gezeten, wachten op uitslagen van onderzoeken, die al met al redelijk positief waren: niets levensbedreigend, maar een tekort aan vanalles en nog wat in het bloed, voornamelijk electrolieten. Dit zou een gevolg kunnen zijn van het nemen van meer medicatie voor de verkoudheid de week ervoor, in combinatie met wat ze al nam voor de hernia in de nek, de te lage cholesterol, het anti histaminicum tegen allergie en waarschijnlijk vergeet ik nog een of ander pilletje. 's Morgens is het een halve farmacie aan het ontbijt!
Maar: trop is teveel, zoals Van Den Boeynants zei en nu was ze dus letterlijk en figuurlijk gecrashed.
Ze bleef de ganse week in het ziekenhuis, ik pendelde over en terug en probeerde het time managment zo goed mogelijk te regelen.
Eind goed al goed: op zaterdag mocht ze naar huis, alhoewel ze zelf liever in een revalidatiecentrum, waar ze toevallig van hoorde van een kamergenote, had gebleven.
Overleg met de kinderen en afwegen van de voor- en nadelen waren we het eens dat een revalidatiecentrum geen meerwaarde en voor ongeveer iedereen een hoop extra zorgen zou geven.
Ik had het wel kunnen regelen dat alle kinderen paraat waren bij haar thuiskomst.
Het werd nog een leuke namiddag alhoewel mijn vrouw na het bezoek toch vlug de slaapkamer opzocht.
De boodschap voor de volgende weken: rusten, recupereren en goed eten en drinken zodat er wat gewicht bijkomt.
Moet zeker lukken in de feestperiode!
Na een week waarin ze zich niet goed voelde (snotteren, hoofdpijn, wegdraaien, slapen,...) besloot mijn echtgenote om toch te gaan werken, met desastreus gevolg.
Ik stond met mijn fietske op school en was net binnen toen ik de telefoon kreeg.
In zeven haasten opvang voor de leerlingen geregeld (ik moest slechts 2 uren les geven, de rest waren ICT-uren), terug op de fiets gesprongen en naar de school van mijn vrouw gefietst, daar de sleutels van de auto gekregen van een aangetrouwde nicht die op haar school de administratie doet (dank je, Dorothy!) en dan richting ziekenhuis gereden.
Enkele uren in de spoed gezeten, wachten op uitslagen van onderzoeken, die al met al redelijk positief waren: niets levensbedreigend, maar een tekort aan vanalles en nog wat in het bloed, voornamelijk electrolieten. Dit zou een gevolg kunnen zijn van het nemen van meer medicatie voor de verkoudheid de week ervoor, in combinatie met wat ze al nam voor de hernia in de nek, de te lage cholesterol, het anti histaminicum tegen allergie en waarschijnlijk vergeet ik nog een of ander pilletje. 's Morgens is het een halve farmacie aan het ontbijt!
Maar: trop is teveel, zoals Van Den Boeynants zei en nu was ze dus letterlijk en figuurlijk gecrashed.
Ze bleef de ganse week in het ziekenhuis, ik pendelde over en terug en probeerde het time managment zo goed mogelijk te regelen.
Eind goed al goed: op zaterdag mocht ze naar huis, alhoewel ze zelf liever in een revalidatiecentrum, waar ze toevallig van hoorde van een kamergenote, had gebleven.
Overleg met de kinderen en afwegen van de voor- en nadelen waren we het eens dat een revalidatiecentrum geen meerwaarde en voor ongeveer iedereen een hoop extra zorgen zou geven.
Ik had het wel kunnen regelen dat alle kinderen paraat waren bij haar thuiskomst.
Het werd nog een leuke namiddag alhoewel mijn vrouw na het bezoek toch vlug de slaapkamer opzocht.
De boodschap voor de volgende weken: rusten, recupereren en goed eten en drinken zodat er wat gewicht bijkomt.
Moet zeker lukken in de feestperiode!
Waar?
Reeds enige tijd vraag ik me af: waar zijn de mensen die mijn blog volgen?
Je hebt de mogelijkheid om te kijken waar mijn berichten gevolgd worden en de meeste mensen die dit volgen komen uit... Amerika of Canada.
Eigenaardig: ik ken weinig mensen in Canada of Amerika.
Door mijn internationale projecten is het inderdaad mogelijk dat lezers van mijn blog redelijk verspreid zijn, maar dan wel in Europa!
Blijkt dat dit meer 'over de grote plas' is.
Wat ik me dan ook afvraag is: in welke taal lezen ze dit.
Volgens de locatie kan dit onmogelijk in het Nederlands zijn.
Wordt dit dan vertaald via Google translation? Hoe kan deze vertalingsmachine enkele subtiele zaken vertalen, zodat ze toch 'leesbaar' zijn?
Als iemand zich geroepen voelt om hierop een antwoord te geven: je kan altijd reageren op de blog (onderaan staat 'add a comment').
Ik ben nieuwsgierig!
Je hebt de mogelijkheid om te kijken waar mijn berichten gevolgd worden en de meeste mensen die dit volgen komen uit... Amerika of Canada.
Eigenaardig: ik ken weinig mensen in Canada of Amerika.
Door mijn internationale projecten is het inderdaad mogelijk dat lezers van mijn blog redelijk verspreid zijn, maar dan wel in Europa!
Blijkt dat dit meer 'over de grote plas' is.
Wat ik me dan ook afvraag is: in welke taal lezen ze dit.
Volgens de locatie kan dit onmogelijk in het Nederlands zijn.
Wordt dit dan vertaald via Google translation? Hoe kan deze vertalingsmachine enkele subtiele zaken vertalen, zodat ze toch 'leesbaar' zijn?
Als iemand zich geroepen voelt om hierop een antwoord te geven: je kan altijd reageren op de blog (onderaan staat 'add a comment').
Ik ben nieuwsgierig!
woensdag 27 november 2013
Na alfa komt beta
Test gedaan: alles eigenlijk OK, behalve... de medicatie die ik neem. Die heeft een nogal sterke invloed op mijn polsslag.
Ik had een lijstje mee wat ik allemaal al nam de voorbije maanden. De dokter keek me eens aan en zei dat ik al veel geprobeerd had. Het voordeel van de lijst was wel dat een aantal medicaties direct konden uitgesloten werden. Hij was echter niet echt akkoord met de ingreep van de nefroloog om mij alfa-blokkers te geven. Ieder zijn specialiteit, uiteraard, maar de hartspecialist vond het toch raar dat een goed middel zoals ik eerst nam direct werd afgeschoten door zijn collega, tot hij hoorde wat mijn bloedwaarden waren. Hij vertelde me wel dat alfa-blokkers na een tijdje de symptomen geven die ik had: ongemakkelijk, en (echt) flauwvallen na een uurtje, omdat de bloeddruk te veel daalt.
Bleef volgens de hartspecialist nog een voor de hand liggende mogelijkheid: beta-blokkers.
Nu heb ik ondertussen allerhande verhalen gehoord, van mensen die nog met moeite wakker konden blijven en functioneren alsof ze zombies zijn.
De dokter stelde me gerust (allez, hij probeerde toch): het gaat om een nieuwe generatie beta-blokkers waar weinig bijwerkingen zouden zijn op fysiologisch gebied. Met andere woorden: ik zou min of meer normaal moeten kunnen functioneren (zelfs sporten!).
Het middel zou mijn bloeddruk onder controle en mijn hartslag naar beneden moeten brengen.
De pilletjes gekocht en eens de bijsluiter gelezen. Toch enkele zaken gezien die op het ander papiertje ook stonden: misselijkheid, duizeligheid, ... .
Er stond ook bij dat ik de eerste dagen dat ik het nam de eerste twee uren onder controle zou moeten zijn (amaai, wat is dat?).
Enfin, ik heb het nu gisterenvoormiddag genomen en merkte daar ... niks van. Monitoren van bloeddruk en hartslag toonde me dat de hartslag inderdaad daalt (ik loop nu rond met een hartslag van minder dan 70, waar dit de laatste maanden nooit onder de 90 ging), de bloeddruk is nog wat hoog, maar binnen de normen (rond de 15/10, waar ik deze voormiddag 125/87 had, bij een pols van 65).
Toch nog afwachten wat de toekomst geeft: ik heb nog pilletjes genomen die fantastisch werkten, gedurende 4 dagen of zoiets!
Voor alle zekerheid schreef de arts me ook een dag aan een hartslag- en bloeddrukmeter voor. Volgende week loop ik dus een ganse dag met zo'n toestelleke rond. Benieuwd wat dat geeft.
Ik probeer positief te denken.
Ik had een lijstje mee wat ik allemaal al nam de voorbije maanden. De dokter keek me eens aan en zei dat ik al veel geprobeerd had. Het voordeel van de lijst was wel dat een aantal medicaties direct konden uitgesloten werden. Hij was echter niet echt akkoord met de ingreep van de nefroloog om mij alfa-blokkers te geven. Ieder zijn specialiteit, uiteraard, maar de hartspecialist vond het toch raar dat een goed middel zoals ik eerst nam direct werd afgeschoten door zijn collega, tot hij hoorde wat mijn bloedwaarden waren. Hij vertelde me wel dat alfa-blokkers na een tijdje de symptomen geven die ik had: ongemakkelijk, en (echt) flauwvallen na een uurtje, omdat de bloeddruk te veel daalt.
Bleef volgens de hartspecialist nog een voor de hand liggende mogelijkheid: beta-blokkers.
Nu heb ik ondertussen allerhande verhalen gehoord, van mensen die nog met moeite wakker konden blijven en functioneren alsof ze zombies zijn.
De dokter stelde me gerust (allez, hij probeerde toch): het gaat om een nieuwe generatie beta-blokkers waar weinig bijwerkingen zouden zijn op fysiologisch gebied. Met andere woorden: ik zou min of meer normaal moeten kunnen functioneren (zelfs sporten!).
Het middel zou mijn bloeddruk onder controle en mijn hartslag naar beneden moeten brengen.
De pilletjes gekocht en eens de bijsluiter gelezen. Toch enkele zaken gezien die op het ander papiertje ook stonden: misselijkheid, duizeligheid, ... .
Er stond ook bij dat ik de eerste dagen dat ik het nam de eerste twee uren onder controle zou moeten zijn (amaai, wat is dat?).
Enfin, ik heb het nu gisterenvoormiddag genomen en merkte daar ... niks van. Monitoren van bloeddruk en hartslag toonde me dat de hartslag inderdaad daalt (ik loop nu rond met een hartslag van minder dan 70, waar dit de laatste maanden nooit onder de 90 ging), de bloeddruk is nog wat hoog, maar binnen de normen (rond de 15/10, waar ik deze voormiddag 125/87 had, bij een pols van 65).
Toch nog afwachten wat de toekomst geeft: ik heb nog pilletjes genomen die fantastisch werkten, gedurende 4 dagen of zoiets!
Voor alle zekerheid schreef de arts me ook een dag aan een hartslag- en bloeddrukmeter voor. Volgende week loop ik dus een ganse dag met zo'n toestelleke rond. Benieuwd wat dat geeft.
Ik probeer positief te denken.
maandag 25 november 2013
Het is toch (weeral) niet goed!
Frustratie: ik blijf weer ter plaatse trappelen. Erger nog: ik ga achteruit in plaats van vooruit!
De pilletjes die ik neem (Terazosab, 2 mg) helpen echt wel voor de bloeddruk, zodanig zelfs dat ik, als ik ze neem en na een uurtje, begin flauw te vallen (of toch bijna) bij een kleine inspanning! In een eerder berichtje stond het reeds: ping-pong, met hoge bergen en diepe dalen, op en af.
Vorige donderdag was het van dat: ik stond op om 7u20, nam mijn pilletje, fietste een uurtje later naar school (aan een normaal tempo), kwam daar toe en moest enkele minuten later gaan zitten, zag langs alle kanten sterretjes en moest me vasthouden om niet te vallen.
Dit zakte wel na enkele minuten (of beter misschien: de bloeddruk steeg terug), maar bevorderlijk voor de gemoedsrust en het fysiek functioneren is dit niet.
Thuis vertelde ik dit aan mijn vrouw. Die was, waarschijnlijk heel terecht, serieus onder de indruk. Ik vertelde dit ook aan mijn directie de dag daarna. Die suggereerde me om eens te overwegen halftijds te werken.
Ondertussen had vrouwlief enkele dokters gebeld, waaronder de hartspecialist. Die vond het verhaal verontrustend. Ik moet dus straks op onderzoek. Waarschijnlijk een fietsproef, echo cardiogram,...?
Je begint dan van iedereen een hoop verhalen te horen: bij die mens duurde het twee jaar voor ze iets vonden, een andere sukkelt nog steeds, bij nog een andere was er weinig aan de hand, nog een andere viel plots dood,...!
Je krijgt dan ook langs alle kanten raadgevingen, goed bedoeld, daar niet van, maar: wat moet je daarmee? Het ene spreekt het andere tegen en als je dan toch iets doet en het mislukt is het zoiets van: zie je wel. Ondanks de goede bedoelingen en de vele (regelmatig waarschijnlijk) goede raad, weet niemand hoe ik me voel en wat ik aankan of aan wil op dat moment.
Ik hoop dat er binnenkort toch iets uit de bus komt waar ik voor lange tijd mee vooruit kan!
De pilletjes die ik neem (Terazosab, 2 mg) helpen echt wel voor de bloeddruk, zodanig zelfs dat ik, als ik ze neem en na een uurtje, begin flauw te vallen (of toch bijna) bij een kleine inspanning! In een eerder berichtje stond het reeds: ping-pong, met hoge bergen en diepe dalen, op en af.
Vorige donderdag was het van dat: ik stond op om 7u20, nam mijn pilletje, fietste een uurtje later naar school (aan een normaal tempo), kwam daar toe en moest enkele minuten later gaan zitten, zag langs alle kanten sterretjes en moest me vasthouden om niet te vallen.
Dit zakte wel na enkele minuten (of beter misschien: de bloeddruk steeg terug), maar bevorderlijk voor de gemoedsrust en het fysiek functioneren is dit niet.
Thuis vertelde ik dit aan mijn vrouw. Die was, waarschijnlijk heel terecht, serieus onder de indruk. Ik vertelde dit ook aan mijn directie de dag daarna. Die suggereerde me om eens te overwegen halftijds te werken.
Ondertussen had vrouwlief enkele dokters gebeld, waaronder de hartspecialist. Die vond het verhaal verontrustend. Ik moet dus straks op onderzoek. Waarschijnlijk een fietsproef, echo cardiogram,...?
Je begint dan van iedereen een hoop verhalen te horen: bij die mens duurde het twee jaar voor ze iets vonden, een andere sukkelt nog steeds, bij nog een andere was er weinig aan de hand, nog een andere viel plots dood,...!
Je krijgt dan ook langs alle kanten raadgevingen, goed bedoeld, daar niet van, maar: wat moet je daarmee? Het ene spreekt het andere tegen en als je dan toch iets doet en het mislukt is het zoiets van: zie je wel. Ondanks de goede bedoelingen en de vele (regelmatig waarschijnlijk) goede raad, weet niemand hoe ik me voel en wat ik aankan of aan wil op dat moment.
Ik hoop dat er binnenkort toch iets uit de bus komt waar ik voor lange tijd mee vooruit kan!
woensdag 13 november 2013
Collega: sterkte!
Benoit is dood!
Hij is/was de echtgenoot van een collega (Paule).
Hij moest, exact op dezelfde dag als ik, naar de nefroloog.
Ik kreeg te horen dat eigenlijk alles redelijk goed was, maar dat er een probleempje was met het regelen van de bloeddruk, iets wat door te zoeken naar de juiste medicatie eigenlijk volledig onder controle kon komen.
Hij kreeg te horen dat de resultaten van het onderzoek naar zijn prostaat niet in orde waren.
Ik kreeg begin juli te horen dat ik eigenlijk in remissie was, dus alles OK.
Hij kreeg begin juli te horen dat hij terminaal was.
Vandaag ging ik naar zijn uitvaart.
Griezelig: ik had het idee: het kon net andersom geweest zijn!
Ik heb misschien geluk (alhoewel we natuurlijk niet weten wat voor ons ligt en wat ons nog te wachten staat).
De dienst maakte me duidelijk dat de echtgenoot van mijn collega een positieve persoon was, door veel mensen heel graag gezien, familieleven centraal en het belangrijkste en hij had altijd een kwinkslag klaar.
Het kon mijn dienst zijn!
Nog eens: griezelig.
Ik had zo een beetje het gevoel: we stonden allebei voor Sint-Pieter en die koos Benoit om te blijven en stuurde mij terug.
Ondertussen heb ik wat last van mijn polsslag (bij de minste inspanning schiet die omhoog). Dit staat echter wel in de bijwerkingen van de medicatie die ik neem.
Direct na de dienst van Benoit stop ik bij de hartspecialist om een afspraak te maken om dit te laten onderzoeken. Ik stond voor een gesloten deur, maar neem me voor een afspraak te maken en er alles aan te doen om zo lang mogelijk, zo goed mogelijk te leven.
Alles gaat sowieso al te snel voorbij. Ik wil er nog lang van genieten.
Aan Paule: sterkte en vind steun in de liefde en vriendschap die ik tijdens de dienst voor jouw man mocht ondervinden!
Hij is/was de echtgenoot van een collega (Paule).
Hij moest, exact op dezelfde dag als ik, naar de nefroloog.
Ik kreeg te horen dat eigenlijk alles redelijk goed was, maar dat er een probleempje was met het regelen van de bloeddruk, iets wat door te zoeken naar de juiste medicatie eigenlijk volledig onder controle kon komen.
Hij kreeg te horen dat de resultaten van het onderzoek naar zijn prostaat niet in orde waren.
Ik kreeg begin juli te horen dat ik eigenlijk in remissie was, dus alles OK.
Hij kreeg begin juli te horen dat hij terminaal was.
Vandaag ging ik naar zijn uitvaart.
Griezelig: ik had het idee: het kon net andersom geweest zijn!
Ik heb misschien geluk (alhoewel we natuurlijk niet weten wat voor ons ligt en wat ons nog te wachten staat).
De dienst maakte me duidelijk dat de echtgenoot van mijn collega een positieve persoon was, door veel mensen heel graag gezien, familieleven centraal en het belangrijkste en hij had altijd een kwinkslag klaar.
Het kon mijn dienst zijn!
Nog eens: griezelig.
Ik had zo een beetje het gevoel: we stonden allebei voor Sint-Pieter en die koos Benoit om te blijven en stuurde mij terug.
Ondertussen heb ik wat last van mijn polsslag (bij de minste inspanning schiet die omhoog). Dit staat echter wel in de bijwerkingen van de medicatie die ik neem.
Direct na de dienst van Benoit stop ik bij de hartspecialist om een afspraak te maken om dit te laten onderzoeken. Ik stond voor een gesloten deur, maar neem me voor een afspraak te maken en er alles aan te doen om zo lang mogelijk, zo goed mogelijk te leven.
Alles gaat sowieso al te snel voorbij. Ik wil er nog lang van genieten.
Aan Paule: sterkte en vind steun in de liefde en vriendschap die ik tijdens de dienst voor jouw man mocht ondervinden!
maandag 11 november 2013
Plat!
De rib is min of meer in orde, dus kan er terug aan de conditie gewerkt worden (iets wat ik in een vorig bericht ook al meldde).
Dus: het fietsje terug van stal gehaald.
We spreken 3 november en ik begin vol goede moed aan een fietstocht van (denk ik) zo'n 40 km.
Nu valt dit in het begin nogal tegen: ik heb tegenwind en ik krijg (terug) de pols niet onder de 160.
Geen probleem, denk ik, want na een 15-tal km draai ik en kan ik rustig naar huis fietsen met een relatief lage hartslag.
Mis poes: ik rij plots op een steen, en wat verder merk ik het dan: plat achteraan.
Ok, geen probleem: ik heb een reservebandje mee dus wissel ik dat even. Nu zit die band er reeds meer dan een jaar op en die is niet echt gewillig om eraf te komen. Na enkele minuten prutsen en wringen komt hij er toch af. Nieuw bandje erop en dan maar pompen met de handpomp. Mijn pols schiet nog meer omhoog.
Geen probleem, denk ik, eens terug op mijn fiets zal dat wel terug zakken.
Rustig vertrokken terug om een paar honderd meter vast te stellen dat ik ... terug een leegloper heb achteraan. Shit: geen reservebandje meer.
Enige oplossing voor de volgende 10 km: een spurtje van ongeveer anderhalve km en dan afstappen en pompen.
Resultaat: frustratie en een gemiddelde pols van 166 na een rit van 34 km.
De fiets een weekje laten staan (ik moest werken en het was toch rotweer), dan gerepareerd en op 11 november terug een poging gedaan.
Terug veel wind tegen aan het begin, maar ik hou de pols beter onder controle.
Na zo'n 9 km echter: 't is niet waar: terug plat achteraan. Eens goed gecontroleerd en de boosdoener gevonden: er zat een klein naaldje door de band! Het zat net tegen de binnenband waardoor, tijdens het rijden, de band doorboord werd. Terug wisselen (hij ging er nog steeds moeilijk af!) en pompen.
Rustig verder gereden om 2 km verder te merken: plat vooraan!
Terug de band eraf (dit ging iets vlotter), maar in de reserveband zat ook een gat (die had ik net gewisseld).
Gen probleem: ik heb plakkertjes mee. Die zaten er echter al meer dan een jaar in, zodat die verstorven waren.Van plakken was dus geen sprake meer.
Dan maar, heel voorzichtig, de rest van de rit (een 12-tal km) op een platte voorband gereden.
Thuis gekomen slaakte mijn vrouw een zucht van opluchting, want ik was lang weggebleven.
Uiteindelijk is het resultaat van de twee laatste ritten: hard getraind, weinig resultaat en ik zal maar zo vlug mogelijk nieuwe banden kopen!
Dus: het fietsje terug van stal gehaald.
We spreken 3 november en ik begin vol goede moed aan een fietstocht van (denk ik) zo'n 40 km.
Nu valt dit in het begin nogal tegen: ik heb tegenwind en ik krijg (terug) de pols niet onder de 160.
Geen probleem, denk ik, want na een 15-tal km draai ik en kan ik rustig naar huis fietsen met een relatief lage hartslag.
Mis poes: ik rij plots op een steen, en wat verder merk ik het dan: plat achteraan.
Ok, geen probleem: ik heb een reservebandje mee dus wissel ik dat even. Nu zit die band er reeds meer dan een jaar op en die is niet echt gewillig om eraf te komen. Na enkele minuten prutsen en wringen komt hij er toch af. Nieuw bandje erop en dan maar pompen met de handpomp. Mijn pols schiet nog meer omhoog.
Geen probleem, denk ik, eens terug op mijn fiets zal dat wel terug zakken.
Rustig vertrokken terug om een paar honderd meter vast te stellen dat ik ... terug een leegloper heb achteraan. Shit: geen reservebandje meer.
Enige oplossing voor de volgende 10 km: een spurtje van ongeveer anderhalve km en dan afstappen en pompen.
Resultaat: frustratie en een gemiddelde pols van 166 na een rit van 34 km.
De fiets een weekje laten staan (ik moest werken en het was toch rotweer), dan gerepareerd en op 11 november terug een poging gedaan.
Terug veel wind tegen aan het begin, maar ik hou de pols beter onder controle.
Na zo'n 9 km echter: 't is niet waar: terug plat achteraan. Eens goed gecontroleerd en de boosdoener gevonden: er zat een klein naaldje door de band! Het zat net tegen de binnenband waardoor, tijdens het rijden, de band doorboord werd. Terug wisselen (hij ging er nog steeds moeilijk af!) en pompen.
Rustig verder gereden om 2 km verder te merken: plat vooraan!
Terug de band eraf (dit ging iets vlotter), maar in de reserveband zat ook een gat (die had ik net gewisseld).
Gen probleem: ik heb plakkertjes mee. Die zaten er echter al meer dan een jaar in, zodat die verstorven waren.Van plakken was dus geen sprake meer.
Dan maar, heel voorzichtig, de rest van de rit (een 12-tal km) op een platte voorband gereden.
Thuis gekomen slaakte mijn vrouw een zucht van opluchting, want ik was lang weggebleven.
Uiteindelijk is het resultaat van de twee laatste ritten: hard getraind, weinig resultaat en ik zal maar zo vlug mogelijk nieuwe banden kopen!
dinsdag 29 oktober 2013
Rib en bloeddruk OK, maar waar is de conditie?
Twee weken stilzitten (letterlijk), da's voor mij veel te lang.
Ook al doet het nog (een beetje) pijn: bewegen zal ik!
De dokter had me gezegd: 4 tot 6 weken rust. Amaai: wat een straf!
Ik kon echt wel weinig doen de eerste week, dus was rusten de boodschap. Dit had wel een hele goede invloed op mijn bloeddruk: die daalde tot een gemiddelde van 119 op 84, wat dus voor mij gewoon uitstekend is. Die alfa-blokkers werken dus echt wel, zeker in combinatie met rusten! Eén nadeel (ik denk als bijwerking van de pilletjes): de polsslag gaat nog moeilijk echt laag. Maar, als ik eerlijk ben: met mijn vroeger pilletje (Lisinopril) waarmee ik jaren goed was qua bloeddruk, maar wat slecht was voor de nierwerking, had ik hetzelfde resultaat: bloeddruk ok, maar hoge pols. Ik kan daarmee leven, letterlijk en figuurlijk.
Na een weekje begon de pijn serieus af te nemen, dus deed ik kleine 'werkjes', zoals het bed (voorzichtig) maken, de afwasmachine ledigen, een beetje stof afdoen, ... om langzamerhand over te gaan naar iets grover geschut: een strijkje doen, de was naar beneden halen en wassen, een beetje dweilen.
Op het einde van de tweede week stoutmoedig geprobeerd een klein fietstochtje te maken naar de Carrefour vlakbij (ik had al enkele keren te voet boodschappen gedaan) en gemerkt: Hey, dat gaat zonder veel problemen. Hier en daar wat 'tegenrekken', maar echte pijn kan ik dit niet noemen (ik ben niet echt kleinzerig, dus catalogeer ik dit eerder onder 'ongemak').
Dus, op zaterdag: de stoute (en ook juiste) schoenen aangetrokken en een fietstochtje gemaakt. Heel rustig een 33 km gereden aan een kleine 25 km per uur.
Resultaat: geen pijn, maar de conditie: waar is die???
Ik heb de eerste 10 km echt moeite moeten doen om onder 160 van pols te geraken (was wel een beetje tegenwind, maar toch!) en vond pas na een uurtje een beetje ritme.
Ondanks het eigenlijk uiteindelijk wel meeviel (ik was niet echt moe) was ik toch een beetje down daarover: iedere keer ik een beetje opbouw dit jaar, slaat er iets tegen, waardoor ik elke keer mag herbeginnen!
Misschien moet ik het eerder zo bekijken: van waar kom ik al, dan nu te vlug te willen gaan, maar ik denk dat dit de aard van het beestje is: ik laat niet echt vlug het kopje hangen en wil altijd vooruit.
Ik hoop op een rustige periode, waarin ik verder kan bouwen!
Ik vind mijn conditie ooit wel terug. Maar: liever vroeger dan later!
Ook al doet het nog (een beetje) pijn: bewegen zal ik!
De dokter had me gezegd: 4 tot 6 weken rust. Amaai: wat een straf!
Ik kon echt wel weinig doen de eerste week, dus was rusten de boodschap. Dit had wel een hele goede invloed op mijn bloeddruk: die daalde tot een gemiddelde van 119 op 84, wat dus voor mij gewoon uitstekend is. Die alfa-blokkers werken dus echt wel, zeker in combinatie met rusten! Eén nadeel (ik denk als bijwerking van de pilletjes): de polsslag gaat nog moeilijk echt laag. Maar, als ik eerlijk ben: met mijn vroeger pilletje (Lisinopril) waarmee ik jaren goed was qua bloeddruk, maar wat slecht was voor de nierwerking, had ik hetzelfde resultaat: bloeddruk ok, maar hoge pols. Ik kan daarmee leven, letterlijk en figuurlijk.
Na een weekje begon de pijn serieus af te nemen, dus deed ik kleine 'werkjes', zoals het bed (voorzichtig) maken, de afwasmachine ledigen, een beetje stof afdoen, ... om langzamerhand over te gaan naar iets grover geschut: een strijkje doen, de was naar beneden halen en wassen, een beetje dweilen.
Op het einde van de tweede week stoutmoedig geprobeerd een klein fietstochtje te maken naar de Carrefour vlakbij (ik had al enkele keren te voet boodschappen gedaan) en gemerkt: Hey, dat gaat zonder veel problemen. Hier en daar wat 'tegenrekken', maar echte pijn kan ik dit niet noemen (ik ben niet echt kleinzerig, dus catalogeer ik dit eerder onder 'ongemak').
Dus, op zaterdag: de stoute (en ook juiste) schoenen aangetrokken en een fietstochtje gemaakt. Heel rustig een 33 km gereden aan een kleine 25 km per uur.
Resultaat: geen pijn, maar de conditie: waar is die???
Ik heb de eerste 10 km echt moeite moeten doen om onder 160 van pols te geraken (was wel een beetje tegenwind, maar toch!) en vond pas na een uurtje een beetje ritme.
Ondanks het eigenlijk uiteindelijk wel meeviel (ik was niet echt moe) was ik toch een beetje down daarover: iedere keer ik een beetje opbouw dit jaar, slaat er iets tegen, waardoor ik elke keer mag herbeginnen!
Misschien moet ik het eerder zo bekijken: van waar kom ik al, dan nu te vlug te willen gaan, maar ik denk dat dit de aard van het beestje is: ik laat niet echt vlug het kopje hangen en wil altijd vooruit.
Ik hoop op een rustige periode, waarin ik verder kan bouwen!
Ik vind mijn conditie ooit wel terug. Maar: liever vroeger dan later!
woensdag 16 oktober 2013
Primeur: ik heb iets gebroken!
'Moeilijk te zien, reeds terug aan elkaar aan het groeien.'
Het mysterie is opgelost: ik heb een rib gebroken.
Een primeur in mijn leven: ik ben reeds ontelbare keren gevallen of me gestoten, maar nog nooit iets gebroken, tot nu.
En, ergst van al, eigenlijk heb ik dit niet gemerkt! Ik heb daar een 5-tal dagen mee rondgelopen voor het te erg werd om er niks aan te doen.
Resultaat: oppassen en ... rusten. 4 à 6 weken geen bruuske bewegingen doen, geen schokken, fietstochten (!).
Ik mag geen goede fysieke conditie kweken dit jaar!
Jammer.
Het mysterie is opgelost: ik heb een rib gebroken.
Een primeur in mijn leven: ik ben reeds ontelbare keren gevallen of me gestoten, maar nog nooit iets gebroken, tot nu.
En, ergst van al, eigenlijk heb ik dit niet gemerkt! Ik heb daar een 5-tal dagen mee rondgelopen voor het te erg werd om er niks aan te doen.
Resultaat: oppassen en ... rusten. 4 à 6 weken geen bruuske bewegingen doen, geen schokken, fietstochten (!).
Ik mag geen goede fysieke conditie kweken dit jaar!
Jammer.
dinsdag 15 oktober 2013
Pijn!
'Dat doet echt wel zeer!'
Het begon met een beetje zeurende pijn woensdagnacht (op het fietsstuur gestoten bij het uit de auto halen? Ik ben het niet zeker, maar het is mogelijk), in mijn borst, recht onder de linkertepel.
Slecht geslapen dus. Geen zorgen: ik zal waarschijnlijk slecht gelegen hebben en dat trekt wel weg.
Niet dus: elke dag werd dit erger. Slapeloze nachten leiden bij mij (en bij de meeste mensen, denk ik) tot een slechte lichaamstoestand. Sinds mijn operatie ben ik daar zeer gevoelig voor.
Op maandag was het me te veel: ik kon nog met moeite inademen, hoesten deed me wenen van de pijn, me bukken was een marteling,...
De huisarts (die me kent) schreef direct een voorschrift voor een CT-scan in het ziekenhuis.
Naar Sint-Lucas, dus, want daar hebben ze mijn dossier.
De tam-tam laten werken: vrouwtje stond na een half uurtje thuis van het werk, zodat ze me naar het ziekenhuis kon brengen. Daar werden ondertussen nog enkele mensen op de hoogte gebracht, zoals de oudste zoon, die dan zei dat we de koe bij de horens moesten nemen en direct met de uitslagen naar de arts moesten gaan. Zo gezegd, zo gedaan: door de digitalisering had de arts die in mijn darmen gekoterd had reeds de foto's en hij zag ... niks.
Hij onderzocht me, vroeg waar het pijn deed en toen ik hem dit toonde, duwde hij er eens goed op. Ik ging hem een mot geven, moest hij dat herhaald hebben! Hij zei dat ik een reactie had als bij een gebroken rib, maar dat kwam niet uit de scan.
Verder zoeken dan maar: een RX en een botscan werden ook nog voorgeschreven, allemaal na de middag in hetzelfde ziekenhuis (van het één naar het ander dus), alsook een bloed- en urine onderzoek. Voor mijn vrouwtje was dit een leuk meegenomen leermoment: ze kon nu eens zo'n scan meemaken, was gefascineerd en nieuwsgierig naar de resultaten. Die gingen doorgestuurd worden.
Het was al na 17 uur toen alle onderzoeken voorbij waren. En... er was niks opgelost: ik had nog altijd die verd...de pijn.
Thuis mocht ik wel wat zwaardere pijnstillers nemen (een Dafalganeke werkt niet echt bij mij).
Ik voelde me suf na een tijdje, maar de scherpe pijn ebde weg.
Een beetje angstig de nacht ingegaan ('k zal toch kunnen slapen?), gevonden dat ik in één houding (op de buik, kijkend naar links) kon slapen zonder pijn, en redelijk goed geslapen.
Opgestaan met wat minder pijn. Nog een zware pijnstiller genomen, die er voor zorgde dat (behalve een lage bloeddruk - 10/6) de pijn houdbaar was.
In de loop van de middag gebeld naar de arts of ze al uitslagen had. Negatief antwoord gekregen, maar ondertussen gemerkt dat de pijn langzamerhand verminderde.
Ik hoop dat het ergste voorbij is en dat de trend zich doorzet. Ik zal later wel horen wat het was,... of niet!
Het begon met een beetje zeurende pijn woensdagnacht (op het fietsstuur gestoten bij het uit de auto halen? Ik ben het niet zeker, maar het is mogelijk), in mijn borst, recht onder de linkertepel.
Slecht geslapen dus. Geen zorgen: ik zal waarschijnlijk slecht gelegen hebben en dat trekt wel weg.
Niet dus: elke dag werd dit erger. Slapeloze nachten leiden bij mij (en bij de meeste mensen, denk ik) tot een slechte lichaamstoestand. Sinds mijn operatie ben ik daar zeer gevoelig voor.
Op maandag was het me te veel: ik kon nog met moeite inademen, hoesten deed me wenen van de pijn, me bukken was een marteling,...
De huisarts (die me kent) schreef direct een voorschrift voor een CT-scan in het ziekenhuis.
Naar Sint-Lucas, dus, want daar hebben ze mijn dossier.
De tam-tam laten werken: vrouwtje stond na een half uurtje thuis van het werk, zodat ze me naar het ziekenhuis kon brengen. Daar werden ondertussen nog enkele mensen op de hoogte gebracht, zoals de oudste zoon, die dan zei dat we de koe bij de horens moesten nemen en direct met de uitslagen naar de arts moesten gaan. Zo gezegd, zo gedaan: door de digitalisering had de arts die in mijn darmen gekoterd had reeds de foto's en hij zag ... niks.
Hij onderzocht me, vroeg waar het pijn deed en toen ik hem dit toonde, duwde hij er eens goed op. Ik ging hem een mot geven, moest hij dat herhaald hebben! Hij zei dat ik een reactie had als bij een gebroken rib, maar dat kwam niet uit de scan.
Verder zoeken dan maar: een RX en een botscan werden ook nog voorgeschreven, allemaal na de middag in hetzelfde ziekenhuis (van het één naar het ander dus), alsook een bloed- en urine onderzoek. Voor mijn vrouwtje was dit een leuk meegenomen leermoment: ze kon nu eens zo'n scan meemaken, was gefascineerd en nieuwsgierig naar de resultaten. Die gingen doorgestuurd worden.
Het was al na 17 uur toen alle onderzoeken voorbij waren. En... er was niks opgelost: ik had nog altijd die verd...de pijn.
Thuis mocht ik wel wat zwaardere pijnstillers nemen (een Dafalganeke werkt niet echt bij mij).
Ik voelde me suf na een tijdje, maar de scherpe pijn ebde weg.
Een beetje angstig de nacht ingegaan ('k zal toch kunnen slapen?), gevonden dat ik in één houding (op de buik, kijkend naar links) kon slapen zonder pijn, en redelijk goed geslapen.
Opgestaan met wat minder pijn. Nog een zware pijnstiller genomen, die er voor zorgde dat (behalve een lage bloeddruk - 10/6) de pijn houdbaar was.
In de loop van de middag gebeld naar de arts of ze al uitslagen had. Negatief antwoord gekregen, maar ondertussen gemerkt dat de pijn langzamerhand verminderde.
Ik hoop dat het ergste voorbij is en dat de trend zich doorzet. Ik zal later wel horen wat het was,... of niet!
zondag 6 oktober 2013
Toeval, dat bestaat niet.
'Meester Johaaaan'. Ik reed meer dan 1000 km ver om met de familie te skiën, kom binnen in het hotel en word door deze kreet verwelkomd. Kinderen die reeds enkele jaren in mijn opvang zaten herkennen me daar.
We lopen op de markt in een dorpje vlakbij de camping waar we staan met de mobilhome. Enkele maanden later horen we dat onze schoondochter, die we op dat moment niet kenden, daar ook liep, omdat ze daar een appartement heeft.
Onze jongste zoon begint een verhouding met de jongste dochter van een Pools gezin. In dat gezin geeft de papa les ICT en doet aan internationale projecten, is de mama arts en een dochter psychologe. De gelijkenis kan moeilijk groter zijn: papa geeft les ICT aan zijn leerlingen, mama geeft les verzorging en de dochter is orthopedagoge die omgaat met geplaatste kinderen.
Slechts enkele 'toevalligheden', zoals (weet ik) dit voorkomt bij ongeveer ... iedereen.
Eerlijk gezegd: ik geloof niet (meer) in toeval. Het komt te veel en te frequent voor om nog toevallig te zijn. Ik denk dat alles min of meer geregeld is.
Que sera sera!
We lopen op de markt in een dorpje vlakbij de camping waar we staan met de mobilhome. Enkele maanden later horen we dat onze schoondochter, die we op dat moment niet kenden, daar ook liep, omdat ze daar een appartement heeft.
Onze jongste zoon begint een verhouding met de jongste dochter van een Pools gezin. In dat gezin geeft de papa les ICT en doet aan internationale projecten, is de mama arts en een dochter psychologe. De gelijkenis kan moeilijk groter zijn: papa geeft les ICT aan zijn leerlingen, mama geeft les verzorging en de dochter is orthopedagoge die omgaat met geplaatste kinderen.
Slechts enkele 'toevalligheden', zoals (weet ik) dit voorkomt bij ongeveer ... iedereen.
Eerlijk gezegd: ik geloof niet (meer) in toeval. Het komt te veel en te frequent voor om nog toevallig te zijn. Ik denk dat alles min of meer geregeld is.
Que sera sera!
Nostalgie
Ik leef nu. Niet gisteren, niet morgen, maar nu.
In mijn kennissen- en familiekringen zijn er mensen die leven in het 'vroeger' (toen het in hun ogen beter was), maar ik heb dat nooit gedaan. Een van de zinnetjes die ik vroeger las in strips en boekjes van De Rode Ridder was:"Gedane zaken nemen geen keer". Ik vond dit prachtig klinken, verstond het aanvankelijk niet, maar gaandeweg werd het duidelijk voor mij: dit is een waarheid als een koe, om het terug met een gezegde te verwoorden.
Toen ik echter in juni al de uitnodiging kreeg voor een samenkomst van de oud leerlingen van mijn school was ik wel enthousiast, niet om terug te keren naar vroeger, maar eerder nieuwsgierig naar: hoe is het nu met hen? Welk leven hebben ze tot nu toe uitgebouwd? Hoe doen ze het nu?
Ik vond het knap dat het initiatief van hen kwam: we (als leerkracht) moeten toch iets goed gedaan hebben!
En...ze hebben het fantastisch gedaan! Chapeau.
De samenkomst was voorzien aan de McDonalds. Er was wat verwarring, omdat er enkelen aan de McDonalds aan de Martelaarslaan stonden, waar de vroegere school was, maar ook daar bewezen ze dat onze lessen nuttig waren: er werd gecommuniceerd via de gsm en korte tijd later kwamen ze met de tram aan. Aanvankelijk 7 leerlingen en 2 leerkrachten, waar daarna nog 2 leerlingen de groep vervolledigden (Lorenzo moest werken tot 13 uur!). Daarna gezellig een typische maaltijd genomen (Dries zelfs een dubbele Big Mac! - en nog steeds even mager!). Terug een beetje een lesmoment daarna: hoe geraken we op school? Nog eens een bewijs dat de lessen bleven hangen: we keken naar de bus, vergeleken dit dan met de tram, om te besluiten dat de laatste de beste was: die bracht ons in een ruk tot vlak bij de school. Ik had de sleutels en code van de veiligheid gekregen en toen was het echt een moment van nostalgie. De afdeling is volledig veranderd, dus werd er gezocht en gesproken over het nu en vooral het vroeger. Anekdoten werden opgehaald en er werd veel gelachen.
Daarna nog een wandeling naar de Zuid (wat hebben we dit veel gedaan vroeger!) om daar nog in het shoppingcenter een drankje te nuttigen, waar we dan de samenkomst mee afsloten.
Het was een hele leuke namiddag, waar achteruit werd gekeken, maar vooral vastgesteld werd dat ze het nu heel goed doen!
Hartverwarmend, als leerkracht. Daarvoor doen we het!
Ik wil afsluiten met nog een gezegde: de afwezigen hadden ongelijk!
In mijn kennissen- en familiekringen zijn er mensen die leven in het 'vroeger' (toen het in hun ogen beter was), maar ik heb dat nooit gedaan. Een van de zinnetjes die ik vroeger las in strips en boekjes van De Rode Ridder was:"Gedane zaken nemen geen keer". Ik vond dit prachtig klinken, verstond het aanvankelijk niet, maar gaandeweg werd het duidelijk voor mij: dit is een waarheid als een koe, om het terug met een gezegde te verwoorden.
Toen ik echter in juni al de uitnodiging kreeg voor een samenkomst van de oud leerlingen van mijn school was ik wel enthousiast, niet om terug te keren naar vroeger, maar eerder nieuwsgierig naar: hoe is het nu met hen? Welk leven hebben ze tot nu toe uitgebouwd? Hoe doen ze het nu?
Ik vond het knap dat het initiatief van hen kwam: we (als leerkracht) moeten toch iets goed gedaan hebben!
En...ze hebben het fantastisch gedaan! Chapeau.
De samenkomst was voorzien aan de McDonalds. Er was wat verwarring, omdat er enkelen aan de McDonalds aan de Martelaarslaan stonden, waar de vroegere school was, maar ook daar bewezen ze dat onze lessen nuttig waren: er werd gecommuniceerd via de gsm en korte tijd later kwamen ze met de tram aan. Aanvankelijk 7 leerlingen en 2 leerkrachten, waar daarna nog 2 leerlingen de groep vervolledigden (Lorenzo moest werken tot 13 uur!). Daarna gezellig een typische maaltijd genomen (Dries zelfs een dubbele Big Mac! - en nog steeds even mager!). Terug een beetje een lesmoment daarna: hoe geraken we op school? Nog eens een bewijs dat de lessen bleven hangen: we keken naar de bus, vergeleken dit dan met de tram, om te besluiten dat de laatste de beste was: die bracht ons in een ruk tot vlak bij de school. Ik had de sleutels en code van de veiligheid gekregen en toen was het echt een moment van nostalgie. De afdeling is volledig veranderd, dus werd er gezocht en gesproken over het nu en vooral het vroeger. Anekdoten werden opgehaald en er werd veel gelachen.
Daarna nog een wandeling naar de Zuid (wat hebben we dit veel gedaan vroeger!) om daar nog in het shoppingcenter een drankje te nuttigen, waar we dan de samenkomst mee afsloten.
Het was een hele leuke namiddag, waar achteruit werd gekeken, maar vooral vastgesteld werd dat ze het nu heel goed doen!
Hartverwarmend, als leerkracht. Daarvoor doen we het!
Ik wil afsluiten met nog een gezegde: de afwezigen hadden ongelijk!
zondag 29 september 2013
Trop is te veel
'Luister naar je lichaam' 'Zoek een evenwicht tussen inspanning en rust', enkele gezegdes van diverse artsen in de loop van mijn herstel, want in die fase zit ik nog steeds.
Klopt inderdaad, want als ik dit niet doe vertelt mijn lichaam me zelf: 'Stop: je gaat te ver!'.
Ik had mijn vrouw beloofd dat als het niet ging ik dit ging zeggen en niet ging aanmodderen.
Nu is het zo ver: ik neem momenteel te veel hooi op de vork!
Veel mensen fronsen de wenkbrauwen als ik vertel dat ik al enkele maanden fulltime werk. Als ik dan nog vertel dat ik nog voetbaltraining geef worden de fronsen nog dieper. En...ze hebben gelijk: het is te veel.
Ik heb zelf moeten vaststellen dat een fulltime job momenteel haalbaar is, maar niet meer.
Ik besloot dan ook, met spijt in het hart, om te stoppen als voetbaltrainer.
Tot een carriere als Ferguson of Mourinho zal ik het dus niet brengen.
Trop is te veel, zoals Van Den Boeynants zei. Ik moet hem gelijk geven.
Om er de s... van te krijgen
In een vorig berichtje kwamen aambeien ter sprake. De arts vond het nodig om mijn darmen toch aan een grondig onderzoek te onderwerpen, iets wat ik beaam.
Ik weet dat dit allesbehalve een leuk onderzoek is. Het idee dat een arts met een lange buis in je achterste gaat koteren vind ik niet echt aantrekkelijk.
De voorbereiding echter vind ik nog minder leuk.
Het onderzoek was op maandag, dus vanaf zondagnamiddag mocht ik niets meer eten en een mengsel drinken dat er dus bovenaan in ging en dan kort daarna achteraan terug uitging! Beter gezegd: het spoot eruit! En stinken, man!
Na enkele uurtjes was ongeveer alles eruit (was ook mijn energie weg!) om dan de volgende morgen terug te herbeginnen.
Hetzelfde procede: ik heb op korte tijd even veel toiletbezoeken gedaan als anders op een lange periode.
Op naar het ziekenhuis dan, geflankeerd door vrouw en dochter (merci voor de ondersteuning), om daar een enerverend tijdje te moeten wachten tot het mijn beurt is (bandwerk is een woord dat in mij opkwam, want ik was niet alleen). Eens in de onderzoekruimte en na het inademen van een verdovingsmiddel stelde ik vast dat ik niks merkte van het onderzoek. De docter zei me dat hij me een maskertje ging geven en dat ik in slaap ging vallen, wat ik raar vond, want ik hoorde alles, zelfs de verpleegster, die me zei dat ik...wakker mocht worden.
Een uurtje later kwam de arts me vertellen dat alles in orde was en dat ik binnen 5 jaar eens terug moest komen.
Eind goed, al goed. Het was toch de moeite waard.
Beter!
Ze lijken te werken, mijn pilletjes.
Mijn bloeddruk wordt enkele keren per dag gemonitord en daar komen redelijk goede resultaten uit: gemiddeld zit ik op 138/92 voor de laatste maand en zelfs 135/90 de laatste week. Een positieve evolutie dus.
Ik heb ook weinig last van de bijwerkingen: aanvankelijk was ik af en toe wat duizelig en licht onpasselijk. Ik merkte ook dat de aanvankelijke (basis)hoeveelheid van 2 mg 's morgens te weinig was, omdat ik tegen de vooravond terug een te hoge bloeddruk had (16 of 17 op 11). Geprobeerd met verdubbelen van de hoeveelheid: een pilletje 's morgens en eentje de vooravond lost dit momenteel op. Ik zit sowieso aan een lage hoeveelheid en er is nog veel marge.
Het enige 'nadeel' is dat mijn fysieke inspanningen 'geblokkeerd' worden: ik kan inspanning leveren tot een zeker niveau, maar verder gaan gaat echt niet: mijn lichaam zegt 'stop'.
Ook alcohol wordt niet meer getolereerd door mijn lichaam, maar als dit de enige twee nadelen zijn, kan ik daar letterlijk en figuurlijk, goed mee leven!
woensdag 11 september 2013
Boosdoener
'18 op 12, da's niet goed, hé!' 'Misschien iets verkeerd gegeten?' 'Ik denk dat het de stress is van de start van het schooljaar en de geboorte van Juliette'.
Mijn bloeddruk doet weer 'pong'.
Akkoord: ik was moe van de eerste schoolweek, maar daarin was ik niet alleen. Ik viel inderdaad vrijdagnamiddag, na het thuiskomen van de laatste les, prompt in slaap maar voelde me daarna terug beter.
Zaterdagvoormiddag was een ander paar mouwen, na een leuke avond bij Tony en Dorothy (met degusteren van een Gruut, het Gents bier dat we leren kennen hadden tijdens mijn Comeniusproject) maar gaandeweg (en ook met het buiten zijn op de match met de U8) verbeterde dit.
Zondag was een gekke dag, met de geboorte van Juliette, mijn eerste kleinkind. Onze dochter stond hier kort na de middag en we besloten iets te gaan eten bij de Turk vlakbij. We kraakten daar onder andere een flesje cava.
Ik voelde me hoe langer, hoe slechter. Bloeddruk genomen, die skyhigh was! Extra pilletje genomen.
Vrouwtje die zei: 'als het morgen zo is, ga je niet werken'.
Opgestaan, bloeddruk genomen: 13 op 8: perfect dus. Gemonitord in de loop van de dag: stabiel rond de 13/8.
Door de drukke dag en het feit geen auto te hebben, geraakte ik niet bij mijn kleindochter, maar op dinsdag lukte dit wel.
In het ziekenhuis genoten van het familiegebeuren en we dronken er een glaasje champagne op.
Ik voelde me daarna met de minuut slechter worden! Ook mijn schoondochter zei me dat ik er een niet zo heel goed uitzag.
Thuisgekomen bloeddruk genomen: 16/9 en toen werd het duidelijk: de boosdoener gevonden: ik reageer heel slecht op alcohol! De verhogingen hadden steeds te maken met het nuttigen van een glas alcohol: bier bij Tony, cava bij het eten en champagne bij Tim.
Eigenlijk blij dat ik dit vond en het maakt de toekomst simpel: geen alcohol meer.
En toch zal ik er niet minder plezier door maken!
Mijn bloeddruk doet weer 'pong'.
Akkoord: ik was moe van de eerste schoolweek, maar daarin was ik niet alleen. Ik viel inderdaad vrijdagnamiddag, na het thuiskomen van de laatste les, prompt in slaap maar voelde me daarna terug beter.
Zaterdagvoormiddag was een ander paar mouwen, na een leuke avond bij Tony en Dorothy (met degusteren van een Gruut, het Gents bier dat we leren kennen hadden tijdens mijn Comeniusproject) maar gaandeweg (en ook met het buiten zijn op de match met de U8) verbeterde dit.
Zondag was een gekke dag, met de geboorte van Juliette, mijn eerste kleinkind. Onze dochter stond hier kort na de middag en we besloten iets te gaan eten bij de Turk vlakbij. We kraakten daar onder andere een flesje cava.
Ik voelde me hoe langer, hoe slechter. Bloeddruk genomen, die skyhigh was! Extra pilletje genomen.
Vrouwtje die zei: 'als het morgen zo is, ga je niet werken'.
Opgestaan, bloeddruk genomen: 13 op 8: perfect dus. Gemonitord in de loop van de dag: stabiel rond de 13/8.
Door de drukke dag en het feit geen auto te hebben, geraakte ik niet bij mijn kleindochter, maar op dinsdag lukte dit wel.
In het ziekenhuis genoten van het familiegebeuren en we dronken er een glaasje champagne op.
Ik voelde me daarna met de minuut slechter worden! Ook mijn schoondochter zei me dat ik er een niet zo heel goed uitzag.
Thuisgekomen bloeddruk genomen: 16/9 en toen werd het duidelijk: de boosdoener gevonden: ik reageer heel slecht op alcohol! De verhogingen hadden steeds te maken met het nuttigen van een glas alcohol: bier bij Tony, cava bij het eten en champagne bij Tim.
Eigenlijk blij dat ik dit vond en het maakt de toekomst simpel: geen alcohol meer.
En toch zal ik er niet minder plezier door maken!
Opajo
'Je mag je sinds 6u30 officieel opa noemen!'
Een telefoontje van mijn oudste zoon, Tim.
De reacties op dit nieuws zullen jullie op een aantal sociale kanalen terugvinden, gaande van een simpele aankondiging, tot een totale vreugdeuitbarsting!
Ik wil hier even ingetogen mijn gevoelens uiten vanuit het oogpunt van iemand die met een ziekte streed (of nog strijdt) die ervoor ging zorgen dat hij dit niet meer kon meemaken!
Wat ik voelde toen mijn oudste zoon dit zei was een mix van gevoelens: trots op mijn zoon en schoondochter, nieuwsgierig naar mijn kleindochter, verbaasd dat ik mezelf opa mag (moet) noemen, maar vooral: onsterfelijk!
Ik leef hoe dan ook verder: ik heb kinderen en daar is ook al voor het nageslacht gezorgd! Ik gaf hen het leven en ze hebben het aan mij teruggegeven!
Opajo heeft het eeuwig leven!
Kathleen, Tim en Juliette: ik kan jullie niet genoeg bedanken.
Proficiat met en aan het mooiste, liefste, meest vertederende en grappigst kind ter wereld!
Een telefoontje van mijn oudste zoon, Tim.
De reacties op dit nieuws zullen jullie op een aantal sociale kanalen terugvinden, gaande van een simpele aankondiging, tot een totale vreugdeuitbarsting!
Ik wil hier even ingetogen mijn gevoelens uiten vanuit het oogpunt van iemand die met een ziekte streed (of nog strijdt) die ervoor ging zorgen dat hij dit niet meer kon meemaken!
Wat ik voelde toen mijn oudste zoon dit zei was een mix van gevoelens: trots op mijn zoon en schoondochter, nieuwsgierig naar mijn kleindochter, verbaasd dat ik mezelf opa mag (moet) noemen, maar vooral: onsterfelijk!
Ik leef hoe dan ook verder: ik heb kinderen en daar is ook al voor het nageslacht gezorgd! Ik gaf hen het leven en ze hebben het aan mij teruggegeven!
Opajo heeft het eeuwig leven!
Kathleen, Tim en Juliette: ik kan jullie niet genoeg bedanken.
Proficiat met en aan het mooiste, liefste, meest vertederende en grappigst kind ter wereld!
zondag 18 augustus 2013
Ping pong
Op uitstap naar Nederland monitorde ik mijn bloeddruk, zoals dr. Van Hooland had gevraagd.
De bijwerkingen waren een beetje zoals bij enkele andere middelen: wat suf en ook wat ongemakkelijk.
Op het eerste zicht werkt het middeltje wel in het omlaag krijgen van de bloeddruk: hij zakte naar ongeveer 135/90, maar nogal onregelmatig: het leek een ping pong spelletje: nu eens 125/85, kort daarna 155/95 en daarna 135/90.
Jammer dat dit middel mijn hartslag opjaagt: die gaat terug met moeite onder de 100 in rust en draait meestal tussen 120 en 130.
Wat me eigenlijk opvalt is dat ik me beter voel als...de bloeddruk wat hoger is! Nog een vaststelling dan: mijn hartslag verlaagt met het verhogen van de bloeddruk.
Kiezen tussen de pest en cholera lijkt me de toepasbare uitdrukking!
Eigenlijk wil ik geen van beide!
woensdag 14 augustus 2013
Oesje voor de bloeddruk
Niet dus: het geneesmiddel dat ik kreeg voor mijn bloeddruk en dat aanvankelijk fantastisch werkte (Profor), heeft welgeteld 4 dagen goed gewerkt, waarna de bloeddruk terug naar 16/10 en meer ging. Een extra ongemak was dat ik begon op te zwellen, waarschijnlijk oedeem, want dat stond in de bijwerkingen.
Overgeschakeld op Belsar, want Myriam had me die meegegeven in geval dat Profor niet zou werken.
Pilletjes beginnen nemen met als resultaat: bloeddruk nog hoger en ongemakkelijk.
Mijn lieve echtgenote is dan een 'doener' en ze belde dus maar direct de nefroloog op, met een 'cry for help'.
Direct de volgende dag een afspraak gekregen bij Dr Van Hooland.
We kennen de routine in Sint-Lucas al redelijk goed, dus aangeschoven voor een nummertje. Er was een cashprobleem, maar aangezien er in Sint-Lucas een geldautomaat is, zou dit snel opgelost zijn. Echter: de machine werkte niet. Navraag gedaan en in de Volkskliniek vlakbij zou ik aan cash geld geraken. Toen ik daar kwam waren er echter al zodanig veel mensen doorgestuurd dat ik enkel nog briefjes van 10 en 5 € kon krijgen. Ik liep dus rond met een hele hoop geld!
Daardoor waren we te laat bij Dr. Van Hooland, wat ook gebeurde de eerste keer we bij hem gingen in Zelzate. Teug geen probleem voor de aimabele doctor.
Hij luisterde, overliep de historie met mij, onderzocht me, nam mijn bloeddruk en die stond toen op ...170/120. Skyhigh!
Gevraagd naar oplossingen werden enkele voorstellen gedaan.
Toen hij sprak van beta blokkers zag hij direct de afwijzing. Hij was zelf niet zou enthousiast daarover, zeker niet bij actieve en/of sportieve mensen.
Voorstel: een alfa blokker: terazosine, 2 mg, de laagste dosis om te beginnen. Nog nooit gehoord van alfa blokkers, alhoewel logisch: als er beta blokkers zijn zullen alfa blokkers er ook wel zijn.
Beginnen met de laagste dosis en ook goedkeuring van de controlearts van de mutualiteit krijgen. Moet dus iets serieus zijn.
Hopelijk werkt het middel nu, want ik begin er wel genoeg te krijgen van de voortdurende wisseling van medicatie en de bijwerkingen van elk ander soort (hartkloppingen, maagpijn, misselijkheid, opzwellen,...).
Overgeschakeld op Belsar, want Myriam had me die meegegeven in geval dat Profor niet zou werken.
Pilletjes beginnen nemen met als resultaat: bloeddruk nog hoger en ongemakkelijk.
Mijn lieve echtgenote is dan een 'doener' en ze belde dus maar direct de nefroloog op, met een 'cry for help'.
Direct de volgende dag een afspraak gekregen bij Dr Van Hooland.
We kennen de routine in Sint-Lucas al redelijk goed, dus aangeschoven voor een nummertje. Er was een cashprobleem, maar aangezien er in Sint-Lucas een geldautomaat is, zou dit snel opgelost zijn. Echter: de machine werkte niet. Navraag gedaan en in de Volkskliniek vlakbij zou ik aan cash geld geraken. Toen ik daar kwam waren er echter al zodanig veel mensen doorgestuurd dat ik enkel nog briefjes van 10 en 5 € kon krijgen. Ik liep dus rond met een hele hoop geld!
Daardoor waren we te laat bij Dr. Van Hooland, wat ook gebeurde de eerste keer we bij hem gingen in Zelzate. Teug geen probleem voor de aimabele doctor.
Hij luisterde, overliep de historie met mij, onderzocht me, nam mijn bloeddruk en die stond toen op ...170/120. Skyhigh!
Gevraagd naar oplossingen werden enkele voorstellen gedaan.
Toen hij sprak van beta blokkers zag hij direct de afwijzing. Hij was zelf niet zou enthousiast daarover, zeker niet bij actieve en/of sportieve mensen.
Voorstel: een alfa blokker: terazosine, 2 mg, de laagste dosis om te beginnen. Nog nooit gehoord van alfa blokkers, alhoewel logisch: als er beta blokkers zijn zullen alfa blokkers er ook wel zijn.
Beginnen met de laagste dosis en ook goedkeuring van de controlearts van de mutualiteit krijgen. Moet dus iets serieus zijn.
Hopelijk werkt het middel nu, want ik begin er wel genoeg te krijgen van de voortdurende wisseling van medicatie en de bijwerkingen van elk ander soort (hartkloppingen, maagpijn, misselijkheid, opzwellen,...).
Aambeien - amaai!
'Oesje, bloed in je onderbroek'. Een vaststelling tijdens ons verlof in Spanje. 'Heb je dit nog gehad?' 'Neen' 'Heb je er last van?' 'Neen' 'Toch maar laten onderzoeken'.
Bij Myriam gegaan, die inderdaad zei dat het beter voorkomen dan genezen was, dus een afspraak gemaakt bij Dr. Pauwels in Sint-Lucas.
Heel vriendelijke, plezante mens, die wat schrok van de familiegeschiedenis en direct zei dat hij eerst eens de endeldarm ging nakijken en dat er een colosconopie moest gedaan worden in een later stadium.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij zei dat het onderzoek 'even onaangenaam' ging zijn.
Dus, met de poep omhoog, steunend op de ellebogen, gelaten dit onderzoek gekregen en hij had gelijk: het was onaangenaam, zeker toen hij enkele aambeien (want die waren er dus) dichtschroeide. Amaai!
Afspraak gemaakt voor een colosconopie of een serieus darmonderzoek, waar ik vooraf een vloeistof moet drinken om de darmen leeg te maken (here we go again!- had dit voor mijn operatie ook) om onder verdoving ze vanalles en nog wat te laten nakijken in mijn darmen.
Inderdaad beter voorkomen dan genezen, maar er zijn leukere onderzoeken.
Ik heb niks tegen homo's, maar mijn ambitie om zoiets te doen is in de kiem gesmoord nu!
Bij Myriam gegaan, die inderdaad zei dat het beter voorkomen dan genezen was, dus een afspraak gemaakt bij Dr. Pauwels in Sint-Lucas.
Heel vriendelijke, plezante mens, die wat schrok van de familiegeschiedenis en direct zei dat hij eerst eens de endeldarm ging nakijken en dat er een colosconopie moest gedaan worden in een later stadium.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij zei dat het onderzoek 'even onaangenaam' ging zijn.
Dus, met de poep omhoog, steunend op de ellebogen, gelaten dit onderzoek gekregen en hij had gelijk: het was onaangenaam, zeker toen hij enkele aambeien (want die waren er dus) dichtschroeide. Amaai!
Afspraak gemaakt voor een colosconopie of een serieus darmonderzoek, waar ik vooraf een vloeistof moet drinken om de darmen leeg te maken (here we go again!- had dit voor mijn operatie ook) om onder verdoving ze vanalles en nog wat te laten nakijken in mijn darmen.
Inderdaad beter voorkomen dan genezen, maar er zijn leukere onderzoeken.
Ik heb niks tegen homo's, maar mijn ambitie om zoiets te doen is in de kiem gesmoord nu!
maandag 5 augustus 2013
501 km
'Ik begin mijn fiets te missen'. Mijn eigen woorden in Spanje.
Goed teken: mijn lichaam begint te vragen naar fysieke inspanningen en ik heb het gevoel die te kunnen geven.
Aangezien ik echter sukkelde met mijn bloeddruk en (vooral) mijn hartslag was fietsen niet aangewezen de eerste weken dat we thuis waren (het was trouwens ook veeeeel te warm).
Na een aantal dagen met het goede geneesmiddel (Progor) kwam de bloeddruk en de hartslag onder controle.
Dan maar de fiets op.
'Voorzichtig, hé' zegt mijn madam elke keer, waarop ik steevast 'jaja' zeg, en dat is niet gelogen: ik heb mijn hartslagmeter mee en fixeer me daarop.
Gisteren 40 kilometer gedaan, op een redelijk golvend parcours aan een rustig tempo. Geprobeerd de hartslag onder controle te houden wat... heel goed lukte: ondanks redelijk wat wind en het golvend parcours kwam ik uit op 25,5 kilometer per uur gemiddeld, met een gemiddelde hartslag van 140!
Vandaag nog eens gefietst, wat korter nu: 33 km, volledig vlak en windstil. Resultaat: 25,6 km per uur aan een gemiddelde pols van ... 127.
De Ronde van Spanje zal nog wat te vlug zijn, want de trainingskilometers dit jaar liggen nu op ...501.
Rond de 4000 km minder dan ik tot nu toe in een 'normaal' jaar doe, maar dat trek ik me niet aan: ik ben terug herbegonnen, had veel plezier in de laatste ritten en hoop dit jaar toch nog zeker aan een getal met 4 cijfers te geraken. Dan ben ik nog zeer voorzichtig in de doelstelling.
Goed teken: mijn lichaam begint te vragen naar fysieke inspanningen en ik heb het gevoel die te kunnen geven.
Aangezien ik echter sukkelde met mijn bloeddruk en (vooral) mijn hartslag was fietsen niet aangewezen de eerste weken dat we thuis waren (het was trouwens ook veeeeel te warm).
Na een aantal dagen met het goede geneesmiddel (Progor) kwam de bloeddruk en de hartslag onder controle.
Dan maar de fiets op.
'Voorzichtig, hé' zegt mijn madam elke keer, waarop ik steevast 'jaja' zeg, en dat is niet gelogen: ik heb mijn hartslagmeter mee en fixeer me daarop.
Gisteren 40 kilometer gedaan, op een redelijk golvend parcours aan een rustig tempo. Geprobeerd de hartslag onder controle te houden wat... heel goed lukte: ondanks redelijk wat wind en het golvend parcours kwam ik uit op 25,5 kilometer per uur gemiddeld, met een gemiddelde hartslag van 140!
Vandaag nog eens gefietst, wat korter nu: 33 km, volledig vlak en windstil. Resultaat: 25,6 km per uur aan een gemiddelde pols van ... 127.
De Ronde van Spanje zal nog wat te vlug zijn, want de trainingskilometers dit jaar liggen nu op ...501.
Rond de 4000 km minder dan ik tot nu toe in een 'normaal' jaar doe, maar dat trek ik me niet aan: ik ben terug herbegonnen, had veel plezier in de laatste ritten en hoop dit jaar toch nog zeker aan een getal met 4 cijfers te geraken. Dan ben ik nog zeer voorzichtig in de doelstelling.
Progor
Na de Lisinopril, Amlogal en Zanidip is het tijd voor nog maar eens een geneesmiddel om mijn bloeddruk onder controle te krijgen en te houden.
Lisinopril was zeer goed voor mijn bloeddruk: ik nam dit reeds jaren met goed resultaat, maar het was slecht voor de nierwerking.
Amlogal: dit hielp niet echt en daar werd ik ongemakkelijk van.
Zanidip dan: beloofde aanvankelijk aan te slaan: mijn bloeddruk zakte een beetje, maar mijn hartslag steeg. Nu was dit wel vermeld als bijwerking, dus namen we dat er maar bij. Eens uit verlof echter begon dit serieuze proporties aan te nemen: ik zat naar het wereldkampioenschap zwemmen te kijken, voelde mijn tikker werken, nam bloeddruk en hartslag en kwam uit op 137/87 voor de bloeddruk, maar 133 voor de hartslag. In rust!
Lastige wereldkampioenschappen!
Terug aangekaart bij de huisarts: ze moest toch mijn oren nakijken en toen ik het vertelde zei ze me dat ik op dat gebied een moeilijk geval was: ik mocht heel veel medicatie niet meer nemen, omdat dit schadelijk is voor de nierwerking.
Ze vertelde me dat ze nog twee middelen had om uit te proberen: Progor en Belsar. Indien die niet helpen zou ze me doorsturen naar een specialist daarin, want ze wil me niet aan betablokkers (ik ook niet!).
Dus, enkele dagen reeds, neem ik Progor en ik ben voorzichtig positief: mijn bloeddruk zakt naar rond de 130 op 80 en mijn hartslag blijft onder de 90. Nu had de huisarts me wel gezegd dat mijn hartslag zou verlagen met dit middel, maar ik voel me daar kiplekker bij. Voorlopig heb ik ook geen last van veel bijwerkingen, buiten een klein beetje oprispingen en een beetje zuur.
Ik hoop dat de trend zich verder zet en dat het goede middel nu gevonden is!
Lisinopril was zeer goed voor mijn bloeddruk: ik nam dit reeds jaren met goed resultaat, maar het was slecht voor de nierwerking.
Amlogal: dit hielp niet echt en daar werd ik ongemakkelijk van.
Zanidip dan: beloofde aanvankelijk aan te slaan: mijn bloeddruk zakte een beetje, maar mijn hartslag steeg. Nu was dit wel vermeld als bijwerking, dus namen we dat er maar bij. Eens uit verlof echter begon dit serieuze proporties aan te nemen: ik zat naar het wereldkampioenschap zwemmen te kijken, voelde mijn tikker werken, nam bloeddruk en hartslag en kwam uit op 137/87 voor de bloeddruk, maar 133 voor de hartslag. In rust!
Lastige wereldkampioenschappen!
Terug aangekaart bij de huisarts: ze moest toch mijn oren nakijken en toen ik het vertelde zei ze me dat ik op dat gebied een moeilijk geval was: ik mocht heel veel medicatie niet meer nemen, omdat dit schadelijk is voor de nierwerking.
Ze vertelde me dat ze nog twee middelen had om uit te proberen: Progor en Belsar. Indien die niet helpen zou ze me doorsturen naar een specialist daarin, want ze wil me niet aan betablokkers (ik ook niet!).
Dus, enkele dagen reeds, neem ik Progor en ik ben voorzichtig positief: mijn bloeddruk zakt naar rond de 130 op 80 en mijn hartslag blijft onder de 90. Nu had de huisarts me wel gezegd dat mijn hartslag zou verlagen met dit middel, maar ik voel me daar kiplekker bij. Voorlopig heb ik ook geen last van veel bijwerkingen, buiten een klein beetje oprispingen en een beetje zuur.
Ik hoop dat de trend zich verder zet en dat het goede middel nu gevonden is!
Qué?
Tijdens de vakantie in Alcossebre begon ik (eindelijk) terug aan de opbouw van mijn fysieke conditie.
Ik had daar de mogelijkheid: er was een zwembad en ook een sportpartner: Rob was gewoon regelmatig te lopen en fietsen en ik heb hem dan ook enkele keren vergezeld. Allez: ik begon toch elke keer.
Zijn lopen was me te ver: zo'n 14 à 16 km joggen, voor het ontbijt, dat is iets waar je ongetraind beter niet aan begint. Enkele kilometertjes meelopen aan een rustig tempo ging nog, alhoewel ik de derde keer last kreeg in de kuit, waardoor het lopen zichzelf verbood.
Er was echter aan het appartement een groot zwembad. Papa nam zich voor dagelijks zijn kilometer te zwemmen, wat hij ook deed!
Gaandeweg echter merkte hij dat het water dat in zijn oren sijpelde er... niet meer uit kwam, met als resultaat dat hij na het zwemmen voor een steeds langere tijd niet meer hoorde, of het was met veel 'klutsen' erbij. Qué? was het ordewoord. Dit gaf soms hilarische toestanden, zoals je in onze vakantieblog kan lezen.
Terug in België dan maar naar Myriam, onze huisarts gegaan.
'Ah, je hebt een prop. Eigenlijk twee zo te horen.' was het verdict na het onderzoek.
Dus: enkele dagen lang druppeltjes in de oren, om de proppen los te maken. Dat was het zien waard: eerst in het ene oor, en dan ... wachten (ondertussen naar de series gekeken van het wereldkampioenschap zwemmen, waar ik slechts flarden van de commentaar hoorde) en dan in het andere oor (terug kijken naar het wereldkampioenschap zwemmen, zonder iets te horen nu).
Enkele dagen later terug naar de huisarts, die er dan deskundig enkele proppen uitspoot (en nee: je moet daarvoor niet naar de brandweer!).
Resultaat: ik hoor!!!
Er is nog een hardnekkig laagje op het trommelvlies van het linkeroor, maar dit wordt binnen enkele weken aangepakt, als ik dit nog een tijdje te weken kan leggen (letterlijk) en de huisarts terug is uit verlof.
Qué? Elaba: ik hoor wat je zegt, hoor!
Ik had daar de mogelijkheid: er was een zwembad en ook een sportpartner: Rob was gewoon regelmatig te lopen en fietsen en ik heb hem dan ook enkele keren vergezeld. Allez: ik begon toch elke keer.
Zijn lopen was me te ver: zo'n 14 à 16 km joggen, voor het ontbijt, dat is iets waar je ongetraind beter niet aan begint. Enkele kilometertjes meelopen aan een rustig tempo ging nog, alhoewel ik de derde keer last kreeg in de kuit, waardoor het lopen zichzelf verbood.
Er was echter aan het appartement een groot zwembad. Papa nam zich voor dagelijks zijn kilometer te zwemmen, wat hij ook deed!
Gaandeweg echter merkte hij dat het water dat in zijn oren sijpelde er... niet meer uit kwam, met als resultaat dat hij na het zwemmen voor een steeds langere tijd niet meer hoorde, of het was met veel 'klutsen' erbij. Qué? was het ordewoord. Dit gaf soms hilarische toestanden, zoals je in onze vakantieblog kan lezen.
Terug in België dan maar naar Myriam, onze huisarts gegaan.
'Ah, je hebt een prop. Eigenlijk twee zo te horen.' was het verdict na het onderzoek.
Dus: enkele dagen lang druppeltjes in de oren, om de proppen los te maken. Dat was het zien waard: eerst in het ene oor, en dan ... wachten (ondertussen naar de series gekeken van het wereldkampioenschap zwemmen, waar ik slechts flarden van de commentaar hoorde) en dan in het andere oor (terug kijken naar het wereldkampioenschap zwemmen, zonder iets te horen nu).
Enkele dagen later terug naar de huisarts, die er dan deskundig enkele proppen uitspoot (en nee: je moet daarvoor niet naar de brandweer!).
Resultaat: ik hoor!!!
Er is nog een hardnekkig laagje op het trommelvlies van het linkeroor, maar dit wordt binnen enkele weken aangepakt, als ik dit nog een tijdje te weken kan leggen (letterlijk) en de huisarts terug is uit verlof.
Qué? Elaba: ik hoor wat je zegt, hoor!
Vakantie!
Omdat vakantie toch iets speciaal is, heb ik reeds enkele jaren een 'vakantieblog' gemaakt waar onze wedervaren tijdens onze vakanties worden weergegeven.
Ook dit jaar was dit zo, tijdens onze fantastische vakantie in Alcossebre, Spanje, samen met Lieve en Rob.
Het was de eerste keer dat we een vakantie met een ander koppel deelden, alhoewel we vroeger ook diverse keren tijdens de vakanties bij mensen terecht kwamen de we kenden. Het is ons ongelofelijk meegevallen.
Je kan dit lezen op de blog daarvan: vakantieblog-Carien en Johan.
Daar kan je ook terecht met diverse gezondheidstoestanden en ervaringen allerhande.
Veel leesplezier, wij hebben dit ook!
Ook dit jaar was dit zo, tijdens onze fantastische vakantie in Alcossebre, Spanje, samen met Lieve en Rob.
Het was de eerste keer dat we een vakantie met een ander koppel deelden, alhoewel we vroeger ook diverse keren tijdens de vakanties bij mensen terecht kwamen de we kenden. Het is ons ongelofelijk meegevallen.
Je kan dit lezen op de blog daarvan: vakantieblog-Carien en Johan.
Daar kan je ook terecht met diverse gezondheidstoestanden en ervaringen allerhande.
Veel leesplezier, wij hebben dit ook!
dinsdag 9 juli 2013
Volgende scan
'Diep inademen en adem inhouden!'. Zo'n 5-tal keren moest ik dit doen, terwijl rondom mij allerhande buitenaardse geluiden en kloppingen waren. Iemand die ooit een M&R scan had weet hoe dit gaat.
Gelukkig ben ik niet claustrofobisch aangelegd, want ik denk dat ik dan doodsangsten had doorgemaakt.
Na een dikke 20 minuten was dit klaar en kon ik naar huis gaan om te ontbijten, omdat het onderzoek nuchter moest gebeuren.
Dan was het wachten tot de volgende dag tot ik bij de chirurg moest gaan.
Terug de ziekenhuisroutine: ticketje halen, naar het verdiep, aanmelden aan de balie en wachten in de wachtzaal.
De doctor kwam ons halen en heel vlug kwam het verlossend bericht: alles OK, geen uitzaaiingen, resultaten prima. Navraag leert ook dat mijn probleem niet genetisch is, dus voor onze kinderen ook geen gevaar. Dat was een beetje de grootste angst, na het bezoek aan de nefroloog die daar een alluzie op maakte.
Afspraken worden gemaakt voor de opvolging (die uiteraard blijft!), maar voor de doctor ben ik volledig in remissie!
Fantastisch nieuws dus.
De tamtam laten werken en heel vlug veel positieve reacties gekregen.
Hartverwarmend!
Ik zeg mijn vrouw dat ze nog niet van mij af is (moet er een beetje om lachen en wenen tegelijk).
Ik vertel haar ook een beetje mijn doel: ik wil erbij zijn op het huwelijk van mijn (nu nog ongeboren) kleinkind.
Da's pas een doelstelling, neen?
Gelukkig ben ik niet claustrofobisch aangelegd, want ik denk dat ik dan doodsangsten had doorgemaakt.
Na een dikke 20 minuten was dit klaar en kon ik naar huis gaan om te ontbijten, omdat het onderzoek nuchter moest gebeuren.
Dan was het wachten tot de volgende dag tot ik bij de chirurg moest gaan.
Terug de ziekenhuisroutine: ticketje halen, naar het verdiep, aanmelden aan de balie en wachten in de wachtzaal.
De doctor kwam ons halen en heel vlug kwam het verlossend bericht: alles OK, geen uitzaaiingen, resultaten prima. Navraag leert ook dat mijn probleem niet genetisch is, dus voor onze kinderen ook geen gevaar. Dat was een beetje de grootste angst, na het bezoek aan de nefroloog die daar een alluzie op maakte.
Afspraken worden gemaakt voor de opvolging (die uiteraard blijft!), maar voor de doctor ben ik volledig in remissie!
Fantastisch nieuws dus.
De tamtam laten werken en heel vlug veel positieve reacties gekregen.
Hartverwarmend!
Ik zeg mijn vrouw dat ze nog niet van mij af is (moet er een beetje om lachen en wenen tegelijk).
Ik vertel haar ook een beetje mijn doel: ik wil erbij zijn op het huwelijk van mijn (nu nog ongeboren) kleinkind.
Da's pas een doelstelling, neen?
Maria
Mijn jongste zoon heeft een fantastische tijd gehad in Valencia, maar hij is daar ook geraakt door een pijltje van cupido.
In het labo waar hij werkte, zag hij plots een mooie jonge dame die naar hem lachte, waardoor hij ineens 'verkocht' was.
Nu had hij vooraf gezegd: voor Erasmus: geen vriendin en zeker niet tijdens Erasmus. Veel te moeilijk om dat te organiseren.
Hij had echter geen rekening gehouden met de' power of love'.
Na enkele weken kregen we daar lucht van en maakten we via Skype kennis met haar: Maria.
Nu wordt het een beetje ingewikkeld, want het meisje (eigenlijk een vrouw) is een Poolse. Gaat mijn Belgische zoon dus naar Spanje om terug te komen met een Poolse. Er zijn geen grenzen meer!
Eind mei was ze al uit Valencia vertrokken, maar ze hadden geregeld dat ze de eerste week van juli bij ons ging komen.
Zo gezegd, zo gedaan: onze Benjamin bloednerveus op vrijdag, want 's avonds zou hij ze halen in Charleroi.
Gelukkig bood grote broer een lift aan, want we hadden een beetje schrik dat, moest hij ze alleen halen, de aandacht meer naar haar dan de weg zou verdeeld zijn.
Rond 22 uur kwamen ze dan bij ons aan en maakten we in levende lijve kennis met haar.
Om een lang verhaal kort te maken: mijn zoon heeft een goede smaak en het meisje (of vrouw) werd, alhoewel ze bloednerveus was (logisch), direct op haar gemak gesteld.
Het werd een leuke kennismaking en een aangename avond.
Respect voor die jonge vrouw die aandurfde dit te doen!
In het labo waar hij werkte, zag hij plots een mooie jonge dame die naar hem lachte, waardoor hij ineens 'verkocht' was.
Nu had hij vooraf gezegd: voor Erasmus: geen vriendin en zeker niet tijdens Erasmus. Veel te moeilijk om dat te organiseren.
Hij had echter geen rekening gehouden met de' power of love'.
Na enkele weken kregen we daar lucht van en maakten we via Skype kennis met haar: Maria.
Nu wordt het een beetje ingewikkeld, want het meisje (eigenlijk een vrouw) is een Poolse. Gaat mijn Belgische zoon dus naar Spanje om terug te komen met een Poolse. Er zijn geen grenzen meer!
Eind mei was ze al uit Valencia vertrokken, maar ze hadden geregeld dat ze de eerste week van juli bij ons ging komen.
Zo gezegd, zo gedaan: onze Benjamin bloednerveus op vrijdag, want 's avonds zou hij ze halen in Charleroi.
Gelukkig bood grote broer een lift aan, want we hadden een beetje schrik dat, moest hij ze alleen halen, de aandacht meer naar haar dan de weg zou verdeeld zijn.
Rond 22 uur kwamen ze dan bij ons aan en maakten we in levende lijve kennis met haar.
Om een lang verhaal kort te maken: mijn zoon heeft een goede smaak en het meisje (of vrouw) werd, alhoewel ze bloednerveus was (logisch), direct op haar gemak gesteld.
Het werd een leuke kennismaking en een aangename avond.
Respect voor die jonge vrouw die aandurfde dit te doen!
Eerste week verlof
Normaal ,gezien is dit een week waarin alle onafgewerkte jobkes eens aangepakt worden, om dan met een gerust hart te vertrekken.
Nu ligt dit een beetje anders: ik moet nog enkele onderzoeken ondergaan, zoals bijvoorbeeld een ct-scan van de longen en dan nog een volledige m&r scan van de onderbuik.
Maandagmorgen, 1 juli, nuchter in het ziekenhuis aangekomen en gehoord dat ik daar eigenlijk slechts enkele uren later verwacht werd. Onze huisarts had een andere scan aangevraagd (één zonder contraststof, want dit is slecht voor de nierwerking - beter voorkomen dan genezen!), maar ze was vergeten dat ik dan geen contraststof moest krijgen en daar enkele uren vooraf zijn.
Ze hebben me er dan maar voor genomen (ik was toch de eerste), dus was ik daar vlug van af.
Ik kende de routine al: uitkleden, in een buis gaan liggen, aan aantal keren de adem inhouden met allerhande futuristische geluiden om me heen en er dan een 20-tal minuten later terug uit te komen.
Donderdag dan naar de huisarts gegaan voor de uitslag en die was positief: geen uitzaaiingen of verkeerd weefsel terug te vinden.
Wel nog een beetje sukkelen met de bloeddruk, maar dit heeft te maken met de gewenning van het lichaam aan de nieuwe medicatie.
Afwachten wat de volgende scan geeft.
Nu ligt dit een beetje anders: ik moet nog enkele onderzoeken ondergaan, zoals bijvoorbeeld een ct-scan van de longen en dan nog een volledige m&r scan van de onderbuik.
Maandagmorgen, 1 juli, nuchter in het ziekenhuis aangekomen en gehoord dat ik daar eigenlijk slechts enkele uren later verwacht werd. Onze huisarts had een andere scan aangevraagd (één zonder contraststof, want dit is slecht voor de nierwerking - beter voorkomen dan genezen!), maar ze was vergeten dat ik dan geen contraststof moest krijgen en daar enkele uren vooraf zijn.
Ze hebben me er dan maar voor genomen (ik was toch de eerste), dus was ik daar vlug van af.
Ik kende de routine al: uitkleden, in een buis gaan liggen, aan aantal keren de adem inhouden met allerhande futuristische geluiden om me heen en er dan een 20-tal minuten later terug uit te komen.
Donderdag dan naar de huisarts gegaan voor de uitslag en die was positief: geen uitzaaiingen of verkeerd weefsel terug te vinden.
Wel nog een beetje sukkelen met de bloeddruk, maar dit heeft te maken met de gewenning van het lichaam aan de nieuwe medicatie.
Afwachten wat de volgende scan geeft.
zaterdag 29 juni 2013
Lisinopril, Amlogal en Zanidip
Medicatie: een noodzakelijk kwaad!
Zoals reeds gemeld moest ik van de nefroloog een ander middel nemen voor de bloeddruk.
Ik nam Lisinopril, wat heel slecht schijnt te zijn voor de nierwerking.
Ik nam dit al jaren en voelde me daar eigenlijk redelijk goed mee. Ik had geprobeerd, in maart, daar wat minder van te nemen, omdat mijn bloeddruk te veel zakte, maar na het terug beginnen werken was het nodig om terug mijn 'normale' dosis te nemen. Ik heb in een vroeger bericht eens getoond dat de bloeddruk volledig onder controle was.
Tot nu dus, waar dat middel goed voor de bloeddruk schijnt te zijn, maar slecht voor de nierwerking.
Shit!
Iets anders dus: Amlogal, een middel dat Myriam, onze huisarts, onlangs binnen gekregen had van een vertegenwoordiger.
Resultaat: ik voelde me na enkele dagen misselijk en verschrikkelijk mottig. Nog een resultaat: het middel werkt niet op mijn bloeddruk! Ik haal waarden van 160/90 tot 170/115. Veel te veel.
Terug naar Myriam dus.
Nu heb ik iets anders: Zanidip. Eén pilletje 's morgens. Deze voormiddag eentje genomen bij het opstaan. Toen was de bloeddruk 137/90, redelijke waarden, in mijn geval. Deze namiddag nog eens gecontroleerd: 144/92: oesje, terug aan het stijgen. In de vooravond: 156/97. Van de stress kan het niet zijn, en ook niet van de inspanning: ik heb de ganse namiddag naar de eerste rit van de Tour de France zitten kijken.
Nog geen 160 of 170, maar toch terug een stijging die er niet mag zijn.
Ik voel me ook suf.
Ik geef het middel voorlopig de voordeel van de twijfel, want het is slechts de eerste dag dat ik het neem.
Ik hoop wel dat ik me vlug beter voel, met een bloeddruk onder controle.
Medicatie; het is zo goed als het slecht is!
Zoals reeds gemeld moest ik van de nefroloog een ander middel nemen voor de bloeddruk.
Ik nam Lisinopril, wat heel slecht schijnt te zijn voor de nierwerking.
Ik nam dit al jaren en voelde me daar eigenlijk redelijk goed mee. Ik had geprobeerd, in maart, daar wat minder van te nemen, omdat mijn bloeddruk te veel zakte, maar na het terug beginnen werken was het nodig om terug mijn 'normale' dosis te nemen. Ik heb in een vroeger bericht eens getoond dat de bloeddruk volledig onder controle was.
Tot nu dus, waar dat middel goed voor de bloeddruk schijnt te zijn, maar slecht voor de nierwerking.
Shit!
Iets anders dus: Amlogal, een middel dat Myriam, onze huisarts, onlangs binnen gekregen had van een vertegenwoordiger.
Resultaat: ik voelde me na enkele dagen misselijk en verschrikkelijk mottig. Nog een resultaat: het middel werkt niet op mijn bloeddruk! Ik haal waarden van 160/90 tot 170/115. Veel te veel.
Terug naar Myriam dus.
Nu heb ik iets anders: Zanidip. Eén pilletje 's morgens. Deze voormiddag eentje genomen bij het opstaan. Toen was de bloeddruk 137/90, redelijke waarden, in mijn geval. Deze namiddag nog eens gecontroleerd: 144/92: oesje, terug aan het stijgen. In de vooravond: 156/97. Van de stress kan het niet zijn, en ook niet van de inspanning: ik heb de ganse namiddag naar de eerste rit van de Tour de France zitten kijken.
Nog geen 160 of 170, maar toch terug een stijging die er niet mag zijn.
Ik voel me ook suf.
Ik geef het middel voorlopig de voordeel van de twijfel, want het is slechts de eerste dag dat ik het neem.
Ik hoop wel dat ik me vlug beter voel, met een bloeddruk onder controle.
Medicatie; het is zo goed als het slecht is!
Het zit erop!
Het schooljaar 2012-2013 is afgelopen.
Nu is dit voor mij nogal kort maar krachtig geweest: ik begon, met mijn ziekte(s) pas in april, na de paasvakantie, waardoor ik slechts enkele maanden aan de slag was.
Toch is er op die periode wel wat verwezenlijkt: ons Comeniusproject liep (goed) af, er werden veel bijsturingen en afspraken gemaakt in verband met de werking in en met Smartschool voor volgend schooljaar, de rapporten uit- en afwerking verliep goed, kortom: een vlot einde van een (volgens mijn collega's) al bij al rustig schooljaar.
Er werden ondertussen ook al naar volgend schooljaar enkele wijzigingen aangekondigd: door de besparingen vallen een aantal mensen weg (traantjes bij enkele jonge collega's, begrijpelijk), enkele mensen die weggaan en enkelen die zouden terugkomen (het moet dan toch niet zo slecht zijn bij ons - het gras is groener aan de overkant, is een gezegde dat hiervoor geldt).
Er is ook een wijziging in de werking in de maak, zodat we meer vaste klassen toegewezen krijgen, wat wil zeggen dat we een beetje gaan naar ... de periode toen ik begon. Ik hoor het van 'anciens' in die tijd nog zeggen: allerlei veranderingen komen er elk jaar aan, maar uiteindelijk komt alles terug.
We zien wel, eind augustus.
Nu: gewoon proberen genieten van een zo gezond mogelijke vakantie!
Nu is dit voor mij nogal kort maar krachtig geweest: ik begon, met mijn ziekte(s) pas in april, na de paasvakantie, waardoor ik slechts enkele maanden aan de slag was.
Toch is er op die periode wel wat verwezenlijkt: ons Comeniusproject liep (goed) af, er werden veel bijsturingen en afspraken gemaakt in verband met de werking in en met Smartschool voor volgend schooljaar, de rapporten uit- en afwerking verliep goed, kortom: een vlot einde van een (volgens mijn collega's) al bij al rustig schooljaar.
Er werden ondertussen ook al naar volgend schooljaar enkele wijzigingen aangekondigd: door de besparingen vallen een aantal mensen weg (traantjes bij enkele jonge collega's, begrijpelijk), enkele mensen die weggaan en enkelen die zouden terugkomen (het moet dan toch niet zo slecht zijn bij ons - het gras is groener aan de overkant, is een gezegde dat hiervoor geldt).
Er is ook een wijziging in de werking in de maak, zodat we meer vaste klassen toegewezen krijgen, wat wil zeggen dat we een beetje gaan naar ... de periode toen ik begon. Ik hoor het van 'anciens' in die tijd nog zeggen: allerlei veranderingen komen er elk jaar aan, maar uiteindelijk komt alles terug.
We zien wel, eind augustus.
Nu: gewoon proberen genieten van een zo gezond mogelijke vakantie!
maandag 24 juni 2013
Nog een keer apetrots
'De kogel is door de kerk en miljaar het is goed! Voor men thesis heb ik net 9.5 op 10 gekregen! Overgelukkig en beter kon ik niet wensen.'
Een berichtje van mijn jongste zoon vanuit Valencia.
Geeft dan direct duidelijkheid rond de titel: ik ben terug, na de uitslag van mijn dochter, apetrots: mijn jongste zoon heeft het ook geflikt.
Er werd hem zelfs gevraagd een artikel over zijn thesis te schrijven in een wetenschappelijk blad. Veel doctoraatsstudenten zouden daar jaloers op zijn.
Als afronding van zijn Erasmusproject kan dit wel tellen.
Hij is een beetje het bewijs dat deze projecten wel werken en zinvol zijn.
Binnenkort (op zijn verjaardag) komt hij terug naar huis.
De champagne zal, zoals gevraagd, klaar staan!
We gaan er volop van genieten!
Een berichtje van mijn jongste zoon vanuit Valencia.
Geeft dan direct duidelijkheid rond de titel: ik ben terug, na de uitslag van mijn dochter, apetrots: mijn jongste zoon heeft het ook geflikt.
Er werd hem zelfs gevraagd een artikel over zijn thesis te schrijven in een wetenschappelijk blad. Veel doctoraatsstudenten zouden daar jaloers op zijn.
Als afronding van zijn Erasmusproject kan dit wel tellen.
Hij is een beetje het bewijs dat deze projecten wel werken en zinvol zijn.
Binnenkort (op zijn verjaardag) komt hij terug naar huis.
De champagne zal, zoals gevraagd, klaar staan!
We gaan er volop van genieten!
Uitslag van de nefroloog
Na een lange week wachten mochten we bij Myriam gaan om te horen wat de nefroloog had vastgesteld.
Er waren reeds de ganse week allerhande gedachten door het hoofd gegaan: wat als...?
Om 16 uur eens naar Myriam gebeld: 'heb je de uitslagen al?' om zeker te zijn dat we daar niet voor niks stonden. Normaal gezien begon haar spreekuur om 17 uur en we wouden vroeg zijn, zodat er niet te veel patiënten voor ons zaten. 'Ik heb alles, kom maar af'' 'Wanneer?' 'Nu, ik ben al bezig van 3 uur, want er moest iemand een papiertje hebben en dan nog een en ik ben dan gewoon maar begonnen'.
Direct vertrokken dus.
Wat bleek: ik heb inderdaad een lichte nierinsufficiëntie, wat op termijn voor problemen kan zorgen.
Er werd (en wordt nog steeds) naar de oorzaak gezocht, maar hoogstwaarschijnlijk is dit het gevolg van de 'brol' die ik allemaal binnenkreeg toen ik nierstenen had. Ik heb toen een hele hoop pijnstillers gehad, die een heel negatieve invloed hebben op de nierfunctie. Dit kan heel lang een gevolg hebben van verminderde nierwerking.
Verder neem ik ook een middel tegen hoge bloeddruk, dat echter heel slecht is voor de nierwerking.
Dit wordt dan terug zoeken en puzzelen naar een juiste medicatie.
Er wordt me een middel meegegeven dat ik moet uitproberen.
Verder worden er ook afspraken gemaakt rond opvolging: ik moet alle 2 à 3 maanden bloed laten trekken en elke 6 maanden terug bij de nefroloog, bovenop de check-ups die al gepland zijn.
Controle alom dus.
Maar... ik vind dit positief. De kans dat er iets sluimerends is, zal sneller opgemerkt worden nu (denk ik, hoop ik).
Er staan me nog veel artsbezoekjes te wachten.
Ze gaan me op den duur leren kennen!
Er waren reeds de ganse week allerhande gedachten door het hoofd gegaan: wat als...?
Om 16 uur eens naar Myriam gebeld: 'heb je de uitslagen al?' om zeker te zijn dat we daar niet voor niks stonden. Normaal gezien begon haar spreekuur om 17 uur en we wouden vroeg zijn, zodat er niet te veel patiënten voor ons zaten. 'Ik heb alles, kom maar af'' 'Wanneer?' 'Nu, ik ben al bezig van 3 uur, want er moest iemand een papiertje hebben en dan nog een en ik ben dan gewoon maar begonnen'.
Direct vertrokken dus.
Wat bleek: ik heb inderdaad een lichte nierinsufficiëntie, wat op termijn voor problemen kan zorgen.
Er werd (en wordt nog steeds) naar de oorzaak gezocht, maar hoogstwaarschijnlijk is dit het gevolg van de 'brol' die ik allemaal binnenkreeg toen ik nierstenen had. Ik heb toen een hele hoop pijnstillers gehad, die een heel negatieve invloed hebben op de nierfunctie. Dit kan heel lang een gevolg hebben van verminderde nierwerking.
Verder neem ik ook een middel tegen hoge bloeddruk, dat echter heel slecht is voor de nierwerking.
Dit wordt dan terug zoeken en puzzelen naar een juiste medicatie.
Er wordt me een middel meegegeven dat ik moet uitproberen.
Verder worden er ook afspraken gemaakt rond opvolging: ik moet alle 2 à 3 maanden bloed laten trekken en elke 6 maanden terug bij de nefroloog, bovenop de check-ups die al gepland zijn.
Controle alom dus.
Maar... ik vind dit positief. De kans dat er iets sluimerends is, zal sneller opgemerkt worden nu (denk ik, hoop ik).
Er staan me nog veel artsbezoekjes te wachten.
Ze gaan me op den duur leren kennen!
donderdag 13 juni 2013
Politie
Mijn vrouw stuift binnen: 'je moet me aan het zwembad afzetten, want mijn leerlingen zijn daar, en dan moet je naar de politie, want ze hebben er onze spiegel afgereden in de Michielsparking'.
Bleek dat onze fameuze spiegel een serieuze duw gekregen had in de parkeergarage, dat dit wel gefilmd was, maar dat dit enkel door de politie mag opgevraagd worden. Aanrijding met vluchtmisdrijf, wordt dan de categorie.
Goed, ik kom binnen bij de flikken (echt hoor,waar de opnames van 'Flikken' gebeurden) trek een nummertje en het is bijna direct aan mij. 'Mijnheer, waar sta je' vraagt de mevrouw aan de balie me na een korte uitleg. 'Vlakbij' zeg ik, waarop ze zegt: 'oei, je moet je verzetten, want hier mag je in principe nergens staan en steek genoeg geld in de meter als je een betaalde plaats vind.'
Oesje: ik was al zo blij dat het vlug aan mij was. Bleek dit een eerste kort tussenstation te zijn.
Dan maar... lang gewacht (anderhalf uur) voor ze dan mijn naam riepen (voor de aangifte van een aanrijding, stel je voor!). Goed dat er een TV in de wachtzaal stond: ik kon een hele aflevering van Midsummer murders zien.
Ik kom dan terecht bij een vrouwelijke agent, die me direct zegt dat het opmaken van het dossier wel een tijdje zal duren!
Ik moet zeggen: ze heeft niet gelogen! Er werd een dossier gemaakt van 8 bladzijden, met alle mogelijke gegevens: welke auto, kleur, hoe oud, laatste keuring, verzekering en rechtsbijstand, uur van aankomst, vermoedelijk uur van de aanrijding, hoe vastgesteld, getuigen,... .
In één bladzijde wordt dan mijn versie neergeschreven en ik moet dat ondertekenen.
Voila, dat was het: proces verbaal bij de verzekering geven, ze zouden zoeken naar de dader en we zouden er wel nog van horen.
Meer dan 4 uren op bezoek bij de flikken, ik had wel al leukere vrije middagen!
Bleek dat onze fameuze spiegel een serieuze duw gekregen had in de parkeergarage, dat dit wel gefilmd was, maar dat dit enkel door de politie mag opgevraagd worden. Aanrijding met vluchtmisdrijf, wordt dan de categorie.
Goed, ik kom binnen bij de flikken (echt hoor,waar de opnames van 'Flikken' gebeurden) trek een nummertje en het is bijna direct aan mij. 'Mijnheer, waar sta je' vraagt de mevrouw aan de balie me na een korte uitleg. 'Vlakbij' zeg ik, waarop ze zegt: 'oei, je moet je verzetten, want hier mag je in principe nergens staan en steek genoeg geld in de meter als je een betaalde plaats vind.'
Oesje: ik was al zo blij dat het vlug aan mij was. Bleek dit een eerste kort tussenstation te zijn.
Dan maar... lang gewacht (anderhalf uur) voor ze dan mijn naam riepen (voor de aangifte van een aanrijding, stel je voor!). Goed dat er een TV in de wachtzaal stond: ik kon een hele aflevering van Midsummer murders zien.
Ik kom dan terecht bij een vrouwelijke agent, die me direct zegt dat het opmaken van het dossier wel een tijdje zal duren!
Ik moet zeggen: ze heeft niet gelogen! Er werd een dossier gemaakt van 8 bladzijden, met alle mogelijke gegevens: welke auto, kleur, hoe oud, laatste keuring, verzekering en rechtsbijstand, uur van aankomst, vermoedelijk uur van de aanrijding, hoe vastgesteld, getuigen,... .
In één bladzijde wordt dan mijn versie neergeschreven en ik moet dat ondertekenen.
Voila, dat was het: proces verbaal bij de verzekering geven, ze zouden zoeken naar de dader en we zouden er wel nog van horen.
Meer dan 4 uren op bezoek bij de flikken, ik had wel al leukere vrije middagen!
Nefroloog
Weer een woord dat ik leerde: nefroloog.
Onlangs was mijn echtgenote bij de huisarts en toen ik ter sprake kwam, zei mijn vrouw dat ze blij was dat mijn bloeduitslag goed bleek te zijn.
Daarop zie Myriam dat dit niet zo was ....!
Lichte paniek in de rangen: waarom was ik niet verwittigd?
Bleek dat Myriam, over-druk zoals de laatste tijd wel meer, ervan uitging dat ik wel eens ging bellen. Ik had dat nog nooit gedaan: ik had reeds een tiental jaren geleden afgesproken dat, als er afwijkingen waren, ze mij ging bellen (weet ik veel wanneer ze die uitslag krijgt of hoe dit moet geïnterpreteerd worden).
Er bleken een paar abnormale waarden in mijn bloed te zitten die voor een 'normale' mens weinig probleem vormen, maar wel bij nierpatiënten! Myriam had daarover gekeken.
Veel getelefoneer dus en ik werd doorverwezen naar een nefroloog.
Wat uitleg gezocht en gevonden (internet is toch prachtig, neen? alhoewel je de info wel moet kunnen filteren): Een internist-nefroloog behandelt patiënten met nierziekten, maar probeert aandoeningen ook te voorkomen
En: Ook kunnen er door een nierziekte andere ziekteverschijnselen ontstaan, bijv. zeer hoge bloeddruk (ernstige hypertensie), verstoringen in de samenstelling van de vloeistoffen in het lichaam (verstoringen van het milieu interieur), de zouten en hun verhoudingen in het lichaam (elektrolyten) en verstoring van de verhouding van bepaalde stoffen in het bloed (zuur-base-evenwicht). Deze verschijnselen worden ook door de nefroloog behandeld.
Ik val dus in deze categorie.
Dus op woensdag naar Zelzate, want dat zijn druk bezette mensen en dit was de eerste mogelijke afspraak. Daar werd een gloednieuw centrum geopend als afdeling van Sint-Lucas, waar nier- en bloedziektes behandeld worden.
Normaal gezien is dit van bij ons een groot kwartier. Nu was er file en we deden er 1 uur en 15 minuten over. Ruim te laat, maar de dokter had begrip.
Hij lijkt me een heel capabele arts te zijn, en voorzichtig. Hij zegt me dat er inderdaad afwijkingen zijn, maar dat dit al heel lang zo is, omdat de waarden ongeveer dezelfde zijn als voor mijn operatie. Hij stelt een volledige bloedcheck voor en een urineonderzoek. Voor hij alle uitslagen heeft, wil hij nog geen prognose geven, en zelfs niet aangeven in welke richting hij denkt.
Ik moet nog een dikke week geduld hebben.
Alhoewel we (mijn vrouwtje was uiteraard mee) weinig meer weten, rijden we toch redelijk gerustgesteld huiswaarts.
We hopen volgende week meer klaarheid te krijgen!
Onlangs was mijn echtgenote bij de huisarts en toen ik ter sprake kwam, zei mijn vrouw dat ze blij was dat mijn bloeduitslag goed bleek te zijn.
Daarop zie Myriam dat dit niet zo was ....!
Lichte paniek in de rangen: waarom was ik niet verwittigd?
Bleek dat Myriam, over-druk zoals de laatste tijd wel meer, ervan uitging dat ik wel eens ging bellen. Ik had dat nog nooit gedaan: ik had reeds een tiental jaren geleden afgesproken dat, als er afwijkingen waren, ze mij ging bellen (weet ik veel wanneer ze die uitslag krijgt of hoe dit moet geïnterpreteerd worden).
Er bleken een paar abnormale waarden in mijn bloed te zitten die voor een 'normale' mens weinig probleem vormen, maar wel bij nierpatiënten! Myriam had daarover gekeken.
Veel getelefoneer dus en ik werd doorverwezen naar een nefroloog.
Wat uitleg gezocht en gevonden (internet is toch prachtig, neen? alhoewel je de info wel moet kunnen filteren): Een internist-nefroloog behandelt patiënten met nierziekten, maar probeert aandoeningen ook te voorkomen
En: Ook kunnen er door een nierziekte andere ziekteverschijnselen ontstaan, bijv. zeer hoge bloeddruk (ernstige hypertensie), verstoringen in de samenstelling van de vloeistoffen in het lichaam (verstoringen van het milieu interieur), de zouten en hun verhoudingen in het lichaam (elektrolyten) en verstoring van de verhouding van bepaalde stoffen in het bloed (zuur-base-evenwicht). Deze verschijnselen worden ook door de nefroloog behandeld.
Ik val dus in deze categorie.
Dus op woensdag naar Zelzate, want dat zijn druk bezette mensen en dit was de eerste mogelijke afspraak. Daar werd een gloednieuw centrum geopend als afdeling van Sint-Lucas, waar nier- en bloedziektes behandeld worden.
Normaal gezien is dit van bij ons een groot kwartier. Nu was er file en we deden er 1 uur en 15 minuten over. Ruim te laat, maar de dokter had begrip.
Hij lijkt me een heel capabele arts te zijn, en voorzichtig. Hij zegt me dat er inderdaad afwijkingen zijn, maar dat dit al heel lang zo is, omdat de waarden ongeveer dezelfde zijn als voor mijn operatie. Hij stelt een volledige bloedcheck voor en een urineonderzoek. Voor hij alle uitslagen heeft, wil hij nog geen prognose geven, en zelfs niet aangeven in welke richting hij denkt.
Ik moet nog een dikke week geduld hebben.
Alhoewel we (mijn vrouwtje was uiteraard mee) weinig meer weten, rijden we toch redelijk gerustgesteld huiswaarts.
We hopen volgende week meer klaarheid te krijgen!
Comenius
Ik ben blij dat het zo goed verliep. Ik ben ook blij dat het gedaan is, want het gaf toch wel redelijk veel extra werk, frustratie, schrik,... .
Ons Comeniusproject 'Being Different But Equal' is geëindigd met een prachtige voorstelling van onze leerlingen, en, nog beter, een fantastische week met de buitenlandse collega's.
Kort ter info: een Comeniusproject is een samenwerking tussen Europese scholen onderling, waar gedurende 2 schooljaren aan hetzelfde gewerkt wordt op elke locatie.
Het waren ook wel leuke locaties: we moesten naar Spanje, meer bepaald Tenerife, naar Redbourn, een 100 km boven Londen, naar Toscanië in Italië en dan nog naar zuid Duitsland niet ver van Nurnberg.
En wel: we moesten!
In een Comeniusproject krijg je subsidie, die je moet verdienen door bij elkaar op bezoek te gaan.
We zijn dus braafjes overal heen geweest!
Hebben leuke collega's leren kennen (ook minder leuke, maar soit, dat viel nogal mee) en ik denk zelfs verschillende mensen met wie ik nog lang contact zal hebben.
Zo zijn we reeds eind juli uitgenodigd bij John in Engeland, om daar een weekje te spenderen (waar hij ons het 'echte' Londen zal leren kennen) en we worden volgend jaar verwacht in Zuid Duitsland en eventueel in Tenerife.
Maar zoals gezegd: ik ben blij dat het gedaan is: aangezien ik coördinator was, kwam er nogal wat verantwoordelijkheid en achternageloop op mijn nek terecht, iets wat in mijn toestand niet zo evident was.
Gelukkig kon ik rekenen op een aantal lieve en bekwame collega's die een groot deel van het werk overnamen.
Met succes: de schepen van onderwijs (Elke Decruynaere) had niets dan lovende woorden, alsook mijn directie en alle aanwezige toeschouwers tijdens de voorstelling.
Het eindrapport werd ook relatief snel (slechts 3 uren!) opgemaakt en de laatste dag konden we, dank zij Martine, onze secretaresse die grotendeels de nevenactiviteiten organiseerde (Het zou zonder haar niet gelukt zijn! - langs deze weg: een dikke merci!) genieten van een heerlijke avond met een soort culinaire tocht door Gent, met gids.
Iedereen was onder de indruk.
Een einde in stijl, dat was het!
Ons Comeniusproject 'Being Different But Equal' is geëindigd met een prachtige voorstelling van onze leerlingen, en, nog beter, een fantastische week met de buitenlandse collega's.
Kort ter info: een Comeniusproject is een samenwerking tussen Europese scholen onderling, waar gedurende 2 schooljaren aan hetzelfde gewerkt wordt op elke locatie.
Het waren ook wel leuke locaties: we moesten naar Spanje, meer bepaald Tenerife, naar Redbourn, een 100 km boven Londen, naar Toscanië in Italië en dan nog naar zuid Duitsland niet ver van Nurnberg.
En wel: we moesten!
In een Comeniusproject krijg je subsidie, die je moet verdienen door bij elkaar op bezoek te gaan.
We zijn dus braafjes overal heen geweest!
Hebben leuke collega's leren kennen (ook minder leuke, maar soit, dat viel nogal mee) en ik denk zelfs verschillende mensen met wie ik nog lang contact zal hebben.
Zo zijn we reeds eind juli uitgenodigd bij John in Engeland, om daar een weekje te spenderen (waar hij ons het 'echte' Londen zal leren kennen) en we worden volgend jaar verwacht in Zuid Duitsland en eventueel in Tenerife.
Maar zoals gezegd: ik ben blij dat het gedaan is: aangezien ik coördinator was, kwam er nogal wat verantwoordelijkheid en achternageloop op mijn nek terecht, iets wat in mijn toestand niet zo evident was.
Gelukkig kon ik rekenen op een aantal lieve en bekwame collega's die een groot deel van het werk overnamen.
Met succes: de schepen van onderwijs (Elke Decruynaere) had niets dan lovende woorden, alsook mijn directie en alle aanwezige toeschouwers tijdens de voorstelling.
Het eindrapport werd ook relatief snel (slechts 3 uren!) opgemaakt en de laatste dag konden we, dank zij Martine, onze secretaresse die grotendeels de nevenactiviteiten organiseerde (Het zou zonder haar niet gelukt zijn! - langs deze weg: een dikke merci!) genieten van een heerlijke avond met een soort culinaire tocht door Gent, met gids.
Iedereen was onder de indruk.
Een einde in stijl, dat was het!
zaterdag 25 mei 2013
Mallemolen
Juni komt eraan, en de mallemolen van de administratie komt in gang.
Mei is de aanloop naar het opmaken van rapport en begin juni is het dan zo ver: heel de papierslag van alle gebeurtenissen op school moeten worden ingevuld. Dit is niet enkel bij mij maar bij iedereen die in het onderwijs zit (of staat?).
Aangezien zowel mijn vrouw als ikzelf in het onderwijs werken, wordt er bij ons de laatste tijd nogal wat 'papierwerk' gedaan.
Nu is dit bij mij grotendeels op de computer, en aangezien ik ICT-coördinator ben, weten ze me de laatste tijd wel wonen: 'Johan: ik kan dit verslag niet meer vinden! Hoe geraken we op de rapporten? Moet dit uitgeprint worden? Moeten we nu dat oud of nieuw systeem gebruiken?...'.
Niet alleen op school is het zo, maar ook persoonlijk: mei is de periode waar je erop gewezen wordt dat de belastingsaangifte eraan komt, dus moeten daar alle papiertjes van verzameld worden.
Het is ook een periode waar je één taal spreekt: de be-taal.
Afrekeningen (water, electriciteit, gas, verzekering,...) zijn zo vriendelijk om allemaal tegelijk aan te kloppen.
Nu ja, dat is al ongeveer gans mijn leven zo, dus moet ik daar niet om klagen.
Wat ik wel heb iedere keer: ik ben content als de periode voorbij is!
Mei is de aanloop naar het opmaken van rapport en begin juni is het dan zo ver: heel de papierslag van alle gebeurtenissen op school moeten worden ingevuld. Dit is niet enkel bij mij maar bij iedereen die in het onderwijs zit (of staat?).
Aangezien zowel mijn vrouw als ikzelf in het onderwijs werken, wordt er bij ons de laatste tijd nogal wat 'papierwerk' gedaan.
Nu is dit bij mij grotendeels op de computer, en aangezien ik ICT-coördinator ben, weten ze me de laatste tijd wel wonen: 'Johan: ik kan dit verslag niet meer vinden! Hoe geraken we op de rapporten? Moet dit uitgeprint worden? Moeten we nu dat oud of nieuw systeem gebruiken?...'.
Niet alleen op school is het zo, maar ook persoonlijk: mei is de periode waar je erop gewezen wordt dat de belastingsaangifte eraan komt, dus moeten daar alle papiertjes van verzameld worden.
Het is ook een periode waar je één taal spreekt: de be-taal.
Afrekeningen (water, electriciteit, gas, verzekering,...) zijn zo vriendelijk om allemaal tegelijk aan te kloppen.
Nu ja, dat is al ongeveer gans mijn leven zo, dus moet ik daar niet om klagen.
Wat ik wel heb iedere keer: ik ben content als de periode voorbij is!
Chris
"'t Is niet waar: ik had het er net over gehad met mijn vrouw gisteren: ik zou Jo nog eens moeten bellen om te vragen hoe het is."
"Telepathie, zeker? Ik had het er vorige week ook over met mijn vrouw. Ik heb dan gezegd dat ik de eerste vrije moment bij jou zou komen."
Mijn binnenkomen in het café van mijn broer!
Het was inderdaad redelijk lang geleden. We zijn allebei zo geen 'bellers' want we houden telefoongesprekken meestal redelijk kort en sec.
Beter om zelf eens te gaan 'babbelen' en alle nieuwtjes over familie- en gezondheidstoestanden uit te wisselen.
Ik moet zeggen: hij ziet er goed uit, en dat deed me veel plezier.
Ik denk eerlijk gezegd dat zijn toestand een jaar geleden nog een stuk ernstiger was dan de mijne, en als ik hem nu zie rondlopen ben ik blij en verbaasd met zijn herstel.
Misschien denkt hij van mij hetzelfde, want toen ik hem vertelde dat mijn conditieopbouw niet zo vlot verloopt (grotendeels door het slecht weer) vroeg hij mij: 'hoe lang ben je geopereerd?' Toen ik zei dat dit juist 4 maanden was, lachte hij eens en vertelde me dat ik al content mocht zijn hoe ver ik nu reeds stond.
Tegen dat we alle nieuwtjes uitgewisseld hadden, waren we toch enkele uurtjes verder.
Ik ben content naar huis gegaan: blij dat ik toch eens met mijn broer nieuwtjes kon uitwisselen, tevreden te zien dat het goed gaat met hem en ook blij dat het al met al met mij ook goed gaat.
"Telepathie, zeker? Ik had het er vorige week ook over met mijn vrouw. Ik heb dan gezegd dat ik de eerste vrije moment bij jou zou komen."
Mijn binnenkomen in het café van mijn broer!
Het was inderdaad redelijk lang geleden. We zijn allebei zo geen 'bellers' want we houden telefoongesprekken meestal redelijk kort en sec.
Beter om zelf eens te gaan 'babbelen' en alle nieuwtjes over familie- en gezondheidstoestanden uit te wisselen.
Ik moet zeggen: hij ziet er goed uit, en dat deed me veel plezier.
Ik denk eerlijk gezegd dat zijn toestand een jaar geleden nog een stuk ernstiger was dan de mijne, en als ik hem nu zie rondlopen ben ik blij en verbaasd met zijn herstel.
Misschien denkt hij van mij hetzelfde, want toen ik hem vertelde dat mijn conditieopbouw niet zo vlot verloopt (grotendeels door het slecht weer) vroeg hij mij: 'hoe lang ben je geopereerd?' Toen ik zei dat dit juist 4 maanden was, lachte hij eens en vertelde me dat ik al content mocht zijn hoe ver ik nu reeds stond.
Tegen dat we alle nieuwtjes uitgewisseld hadden, waren we toch enkele uurtjes verder.
Ik ben content naar huis gegaan: blij dat ik toch eens met mijn broer nieuwtjes kon uitwisselen, tevreden te zien dat het goed gaat met hem en ook blij dat het al met al met mij ook goed gaat.
Regen!
Ongelofelijk, hoe lang de winter duurde en dan naadloos overging in ... herfst.
Eind mei en .. het sneeuwt in Leuven (dixit schoonbroer Klaus op de verjaardag van mijn vrouw).
We zijn dat echt niet gewoon. het is ook redelijk abnormaal: ongeveer elke dag horen we van een gebroken record, en dat gaat dan niet over sportprestaties, maar het weer.
Ik denk dat ongeveer iedereen dit kotsbeu is.
Het werkt ook op het gemoed van de mensen: het is het belangrijkste gespreksonderwerp en een dankbaar item in de klaagcultuur van bv het onderwijs.
Dit heeft ook zijn impact op de gezondheid.
Als ik persoonlijk spreek: ik had gedacht in de opbouw van de fysieke conditie een pak verder te staan.
Nu het voetbalseizoen gestopt is, dacht ik toch wekelijks rond de 150 km te fietsen, buiten mijn verplaatsing naar school. Het zal, vrees ik, deze maand 150 km tout court zijn, niet op een week, maar op een maand.
Mijn (oude?) knoken beginnen wat te roesten (rust roest?). Ik zal dringend eens wat lange, inspannende beweging moeten hebben.
Ik ben trouwens niet de enige: ook vrouwlief is het weer kotsbeu en ze begint ook reeds te piepen en bassen langs alle kanten, met nog zeurende pijntjes erbij.
Bij deze een warme oproep naar de zon: komt tevoorschijn AUB, in vol ornaat!
Eind mei en .. het sneeuwt in Leuven (dixit schoonbroer Klaus op de verjaardag van mijn vrouw).
We zijn dat echt niet gewoon. het is ook redelijk abnormaal: ongeveer elke dag horen we van een gebroken record, en dat gaat dan niet over sportprestaties, maar het weer.
Ik denk dat ongeveer iedereen dit kotsbeu is.
Het werkt ook op het gemoed van de mensen: het is het belangrijkste gespreksonderwerp en een dankbaar item in de klaagcultuur van bv het onderwijs.
Dit heeft ook zijn impact op de gezondheid.
Als ik persoonlijk spreek: ik had gedacht in de opbouw van de fysieke conditie een pak verder te staan.
Nu het voetbalseizoen gestopt is, dacht ik toch wekelijks rond de 150 km te fietsen, buiten mijn verplaatsing naar school. Het zal, vrees ik, deze maand 150 km tout court zijn, niet op een week, maar op een maand.
Mijn (oude?) knoken beginnen wat te roesten (rust roest?). Ik zal dringend eens wat lange, inspannende beweging moeten hebben.
Ik ben trouwens niet de enige: ook vrouwlief is het weer kotsbeu en ze begint ook reeds te piepen en bassen langs alle kanten, met nog zeurende pijntjes erbij.
Bij deze een warme oproep naar de zon: komt tevoorschijn AUB, in vol ornaat!
zondag 12 mei 2013
Moederdag
'Ik weet dat de kinderen niet kunnen komen, maar ik zou toch graag een mooie ontbijttafel hebben, met wat fruitsap, een toastje en een gekookt eitje.'
De boodschap was over gekomen (ik had eigenlijk hetzelfde idee), dus op zondag 12 mei opgestaan en begonnen. Eerst en vooral: ik heb meiklokjes geplukt in de tuin van Kristien en Roland.
Normaal gezien is dit iets voor de 1ste mei, maar dit jaar ging dit niet omdat ... ze er nog niet waren: de natuur heeft nogal wat 'vertraging' door het koude weer en de lange winter.
Maar een dikke week later zijn ze er wel en dus heb ik ervan geprofiteerd om er enkele te plukken. Kristien en Roland zijn er blij om dat er een aantal weg zijn, want eigenlijk is dit onkruid en dat woekert maar door. Nu, voor mij mag dat één maal per jaar wel. Het is ook zo dat dit niet zo lang blijft staan.
Terug naar de ontbijttafel: koffie gezet, toastjes gemaakt, eitjes gekookt, tafel gedekt en ... gewacht tot vrouwlief wakker was. Aangezien ik zelf nogal vroeg wakker was en vrouwlief relatief laat moest ik toch enkele uurtjes wachten, dus toch al een toastje binnengespeeld.
Onze mama stond dan op, was blij met de tafel (niet verrast, want ze wist redelijk goed dat haar boodschap ging overkomen), maar het verwonderde haar toch dat ik zelf nog niet gegeten had.
Eten is een sociaal gegeven en op moederdag is dit niet minder, integendeel: het zou jammer zijn dat we allebei apart ons boterhammetje of toastje met eitje en wat fruitsap zouden nuttigen.
Neen, we hebben het gezellig gemaakt en redelijk lang zitten keuvelen over ... de kinderen. Waarover spreek je anders op moederdag?
Tijdens het gesprek kregen we dan nog een berichtje van onze oudste, de papa in spe, die op dat moment met zijn mama in spe ook waarschijnlijk een leuke moederdag aan het beleven was. We kregen de groetjes van de zonen, wat mama een beetje deed overlopen en snotteren.
Onze dochter had het enkele dagen geleden al ingezet: ze was binnengevallen met een bloemetje, omdat ze op zondag niet kon komen. Ze kwam ruim op tijd de kleine attentie geven (onder het motto: beter te vroeg dan te laat - zo heb je er nog enkele dagen meer plezier van!).
Onze kinderen waren erbij, niet fysiek, maar toch mentaal.
Leuk voor de mama.
We hebben een mooi gezin!
De boodschap was over gekomen (ik had eigenlijk hetzelfde idee), dus op zondag 12 mei opgestaan en begonnen. Eerst en vooral: ik heb meiklokjes geplukt in de tuin van Kristien en Roland.
Normaal gezien is dit iets voor de 1ste mei, maar dit jaar ging dit niet omdat ... ze er nog niet waren: de natuur heeft nogal wat 'vertraging' door het koude weer en de lange winter.
Maar een dikke week later zijn ze er wel en dus heb ik ervan geprofiteerd om er enkele te plukken. Kristien en Roland zijn er blij om dat er een aantal weg zijn, want eigenlijk is dit onkruid en dat woekert maar door. Nu, voor mij mag dat één maal per jaar wel. Het is ook zo dat dit niet zo lang blijft staan.
Terug naar de ontbijttafel: koffie gezet, toastjes gemaakt, eitjes gekookt, tafel gedekt en ... gewacht tot vrouwlief wakker was. Aangezien ik zelf nogal vroeg wakker was en vrouwlief relatief laat moest ik toch enkele uurtjes wachten, dus toch al een toastje binnengespeeld.
Onze mama stond dan op, was blij met de tafel (niet verrast, want ze wist redelijk goed dat haar boodschap ging overkomen), maar het verwonderde haar toch dat ik zelf nog niet gegeten had.
Eten is een sociaal gegeven en op moederdag is dit niet minder, integendeel: het zou jammer zijn dat we allebei apart ons boterhammetje of toastje met eitje en wat fruitsap zouden nuttigen.
Neen, we hebben het gezellig gemaakt en redelijk lang zitten keuvelen over ... de kinderen. Waarover spreek je anders op moederdag?
Tijdens het gesprek kregen we dan nog een berichtje van onze oudste, de papa in spe, die op dat moment met zijn mama in spe ook waarschijnlijk een leuke moederdag aan het beleven was. We kregen de groetjes van de zonen, wat mama een beetje deed overlopen en snotteren.
Onze dochter had het enkele dagen geleden al ingezet: ze was binnengevallen met een bloemetje, omdat ze op zondag niet kon komen. Ze kwam ruim op tijd de kleine attentie geven (onder het motto: beter te vroeg dan te laat - zo heb je er nog enkele dagen meer plezier van!).
Onze kinderen waren erbij, niet fysiek, maar toch mentaal.
Leuk voor de mama.
We hebben een mooi gezin!
vrijdag 10 mei 2013
Ritme?
Ik voel me vandaag slecht!
Vannacht slecht geslapen (reeds de tweede dag op rij - voor mij een ramp), en 'vroeg' moeten opstaan: ik moest zo vroeg mogelijk in de bandencentrale zijn om de winterbanden in zomerbanden te wisselen.
Aangezien ik echter ook nog bloed moest laten trekken (van huisarts Myriam moet ik dit om de 6 maanden doen - goede maatregel), iets wat ik al enkele weken uitgesteld had omdat dit nuchter moest gebeuren, besloot ik om dit dan maar voor het bezoek aan de bandencentrale te doen.
Dus: rond 8u30 opgestaan, boterhammetjes klaargemaakt om op te eten na de bloedafname en vertrokken.
Normaal gezien is het bloed trekken iets van een 10-tal minuten. Vandaag echter duurde dit drie kwartier: veel mensen hadden waarschijnlijk hetzelfde idee als ikzelf: we profiteren ervan dit te doen tijdens de brugdag.
Wat later dus in de bandencentrale, wat zich vertaalde naar ... wachten, want er waren ondertussen reeds 4 klanten voor mij.
Boterhammetjes opgegeten, maar dan gemerkt dat ik geen drinken meehad. Zware vergissing!
Ik voelde dorst en dan weet ik ondertussen dat dit absoluut verkeerd is.
Thuis gekomen en nog een beetje gegeten maar vooral enkele glazen water gedronken. Te laat echter: mijn bloeddruk was reeds redelijk wat gestegen (145 op 85) en ik voelde me met de minuut slechter voelen.
Ik had gepland in de namiddag eens goedendag te zeggen bij broer Chris, maar ik heb me rustig in het zeteltje gehouden, met regelmatig mijn watervoorraad aanvullen.
Pas in de vooravond begon ik me terug een beetje beter te voelen.
Goede waarschuwing: het veranderen van ritme (te laat eten en drinken bv) heeft een enorme invloed op mijn toestand.
Beter vasthouden aan het gewone dagritme.
Vannacht slecht geslapen (reeds de tweede dag op rij - voor mij een ramp), en 'vroeg' moeten opstaan: ik moest zo vroeg mogelijk in de bandencentrale zijn om de winterbanden in zomerbanden te wisselen.
Aangezien ik echter ook nog bloed moest laten trekken (van huisarts Myriam moet ik dit om de 6 maanden doen - goede maatregel), iets wat ik al enkele weken uitgesteld had omdat dit nuchter moest gebeuren, besloot ik om dit dan maar voor het bezoek aan de bandencentrale te doen.
Dus: rond 8u30 opgestaan, boterhammetjes klaargemaakt om op te eten na de bloedafname en vertrokken.
Normaal gezien is het bloed trekken iets van een 10-tal minuten. Vandaag echter duurde dit drie kwartier: veel mensen hadden waarschijnlijk hetzelfde idee als ikzelf: we profiteren ervan dit te doen tijdens de brugdag.
Wat later dus in de bandencentrale, wat zich vertaalde naar ... wachten, want er waren ondertussen reeds 4 klanten voor mij.
Boterhammetjes opgegeten, maar dan gemerkt dat ik geen drinken meehad. Zware vergissing!
Ik voelde dorst en dan weet ik ondertussen dat dit absoluut verkeerd is.
Thuis gekomen en nog een beetje gegeten maar vooral enkele glazen water gedronken. Te laat echter: mijn bloeddruk was reeds redelijk wat gestegen (145 op 85) en ik voelde me met de minuut slechter voelen.
Ik had gepland in de namiddag eens goedendag te zeggen bij broer Chris, maar ik heb me rustig in het zeteltje gehouden, met regelmatig mijn watervoorraad aanvullen.
Pas in de vooravond begon ik me terug een beetje beter te voelen.
Goede waarschuwing: het veranderen van ritme (te laat eten en drinken bv) heeft een enorme invloed op mijn toestand.
Beter vasthouden aan het gewone dagritme.
maandag 6 mei 2013
Moeder natuur
Goed weer, veel zon, weinig wind: ideaal fietsweer.
Nu de voetbal voor mij gedaan is terug wat concentreren op mijn fysieke conditie en wanneer mogelijk een fietstocht te maken.
Tijdens de tocht deze namiddag begon ik te denken over mijn evolutie de laatste maanden.
Door mijn operatie en de 'heropbouw' (die nog steeds gaande is, eigenlijk nog maar in een beginfase zit) stelde ik me eens de vraag: wat kreeg ik nu mee van moeder natuur, op fysiek gebied?
Er zijn enkele zaken die ik niet meekreeg:
Nu de voetbal voor mij gedaan is terug wat concentreren op mijn fysieke conditie en wanneer mogelijk een fietstocht te maken.
Tijdens de tocht deze namiddag begon ik te denken over mijn evolutie de laatste maanden.
Door mijn operatie en de 'heropbouw' (die nog steeds gaande is, eigenlijk nog maar in een beginfase zit) stelde ik me eens de vraag: wat kreeg ik nu mee van moeder natuur, op fysiek gebied?
Er zijn enkele zaken die ik niet meekreeg:
- mijn kathedraal (zoals mijn schoonbroer er één heeft) is eerder een parochiekerkske.
- in de sterkste man ter wereld zal ik weinig te zoeken hebben. Ik denk dat als die mannen eens zuchten ik me zal moeten vasthouden aan een paal om niet weggeblazen te worden.
- Iets boven mijn hoofd uitvoeren lukt ook al niet: als ik een plank moet vasthouden of een plafond schilderen of afwassen sta ik na enkele minuten te zuchten als een oud paard en breekt het zweet me langs alle kanten uit.
- een lage hartslag en bloeddruk. Mijn schoonbroer heeft regelmatig een rusthartslag van minder dan 40. Ik ben blij als ik in conditie ben en een hartslag van 60 heb in rust. Nu ben ik, zonder conditie, blij als hij onder de 80 gaat. Mijn bloeddruk geeft ook problemen, maar dat is familiegebonden, en, zoals in een eerder bericht gemeld: toch min of meer onder controle.
Wat kreeg ik dan wel mee?
- ondanks mijn hartslag en bloeddruk heb ik toch de capaciteit om heel lang met hoge waarden te blijven presteren.
- Ik heb dus veel doorzetting en naar ik merk rondom mij: heel veel recuperatievermogen. Dit geldt niet alleen in de sport, maar ook in mijn werk en gezondheid. Het mooiste bewijs daarvan is mijn herstel na mijn operatie. Naar ik hoor is dat bij mijn broers ook zo.
- misschien het belangrijkste: ik weet hoe het met mij is. niemand kent mijn lichaam beter dan ik. Dit klinkt misschien logisch, maar ik heb gemerkt dat ik op dit gebied toch wat gevoeliger ben voor wat er in mijn lichaam gebeurt dan andere mensen. Ik weet wanneer er iets fout zit, wanneer ik de grens bereik (alhoewel ik de neiging heb (eerder had nu) die te overschrijden), wanneer ik het rustig aan moet doen, wanneer ik er mag invliegen,...
Dit ben ik (voor een stukje - ik heb nog veel andere capaciteiten en eigen-aardigheden). Ik ben ook content met mezelf ... als ik gezond ben, en nu voel ik me wel steeds gezonder en fitter. Ik heb wel nog een weg te gaan naar een echt fit lichaam, maar er wordt beetje bij beetje aan gewerkt.
Barbecue
"Zijn jullie thuis deze namiddag?" " Neen, ik ben op tornooi" "Tot wanneer?" "Ik denk tussen 5 en 6 uur" "Oh, geen probleem, kom daarna maar eens af om te barbecuen".
Met deze nodigt mijn dochter ons uit voor (voor ons een eerste) barbecuefestijn bij Babs en Carlo.
We hadden reeds veel gehoord van Carlo's barbecue evenementen, maar nu mochten we dit eens aan den lijve, zoals dit heet, ondervinden.
Rond 6 uur toegekomen en we konden direct aanschuiven voor de hapjes.
Onze dochter had er haar werk van gemaakt, iets wat echter in haar ogen normaal was.
Kort nadien begon Carlo zijn bakkunsten te demonstreren en ... het heeft ons fantastisch gesmaakt.
Het werd een heel gezellige avond, met veel eten en drinken. Ook onze schoondochter en oudste zoon waren erbij. De conversatie viel nooit stil.
Er werd gelachen met de fratsen van de poesjes (Spetter liep op een zeker moment met een papier rond waarop nog jus van het vlees lag, met Carlo er achteraan!), serieus gesproken (alhoewel niet erg lang), over 'gewone' dingen ("hoe was de voetbal?","hebben jullie terug gezwommen?", "Hoe was het met Christof?",...), smalltalk zoals men dit in het Engels noemt.
Rond 21u30 kreeg ik dan een 'klopke', maar ik merkte dat ik niet alleen was (dochter begon te geeuwen, Kathleen begon ook reeds vermoeienisverschijnselen te tonen), wat dan het einde van ons eerste barbecuefestijn bij Carlo en Babs betekende.
Heel leuk, en voor herhaling vatbaar.
Merci Babs en Carlo!
zondag 5 mei 2013
Bloeddruk
"Hoeveel heb je?"
Mijn vrouw vraagt me dit als ze me de bloeddrukmeter ziet weg leggen.
"126 op 79" "Ah, prima!"
Sinds ik de eerste week terug begon te werken en mijn bloeddruk rare sprongen begon te maken, neem ik 1 à 2 of zelfs 3 maal de bloeddruk.
Ik hou die dan bij (er zit een 'geheugen' in die meter, zodat ik de waarden kan opvragen) en merk dat dit ook onder controle is.
Wat ik geleerd heb is meer rekening te houden met mijn lichaamstoestand, en vooral anticiperen.
Veel drinken was de boodschap van de chirurg (water!), iets wat ik toepaste zolang ik thuis was, maar, met naar school te gaan, volledig vergat tijdens de werkuren.
Dit brak me een beetje zuur op. Blij dat mijn vrouwtje opmerkzaam is op dit gebied, en nu maak ik me de gewoonte om veel te nippen aan mijn waterflesje dat ik steeds bij heb.
Mij lijkt het dat mijn bloeddruk recht evenredig is met mijn drankvolume: hoe meer ik drink hoe beter mijn bloeddruk.
Sommigen zouden dit een hemelsgeschenk vinden, maar ik wil toch eens benadrukken dat ik water drink! Ongelofelijk: wie me vroeger kende zou dit nooit van mij verwachten: Jo, water, veel water? Neen!
Een colaatje, fruitsapje, limonade, pintje,... ja, maar water?
Toch is het zo: het leven kan veranderen als je iets ingrijpend meemaakt.
Mijn vrouw vraagt me dit als ze me de bloeddrukmeter ziet weg leggen.
"126 op 79" "Ah, prima!"
Sinds ik de eerste week terug begon te werken en mijn bloeddruk rare sprongen begon te maken, neem ik 1 à 2 of zelfs 3 maal de bloeddruk.
Ik hou die dan bij (er zit een 'geheugen' in die meter, zodat ik de waarden kan opvragen) en merk dat dit ook onder controle is.
Wat ik geleerd heb is meer rekening te houden met mijn lichaamstoestand, en vooral anticiperen.
Veel drinken was de boodschap van de chirurg (water!), iets wat ik toepaste zolang ik thuis was, maar, met naar school te gaan, volledig vergat tijdens de werkuren.
Dit brak me een beetje zuur op. Blij dat mijn vrouwtje opmerkzaam is op dit gebied, en nu maak ik me de gewoonte om veel te nippen aan mijn waterflesje dat ik steeds bij heb.
Mij lijkt het dat mijn bloeddruk recht evenredig is met mijn drankvolume: hoe meer ik drink hoe beter mijn bloeddruk.
Sommigen zouden dit een hemelsgeschenk vinden, maar ik wil toch eens benadrukken dat ik water drink! Ongelofelijk: wie me vroeger kende zou dit nooit van mij verwachten: Jo, water, veel water? Neen!
Een colaatje, fruitsapje, limonade, pintje,... ja, maar water?
Toch is het zo: het leven kan veranderen als je iets ingrijpend meemaakt.
Buren
Klinkt een beetje als op TV, maar we hebben inderdaad buren allerhande.
Met het grootste deel van de buren komen we fantastisch overeen, maar hier wil ik toch onze dichtste buren eens een beetje in het daglicht zetten.
Nu het zonnetje af en toe eens komt piepen en het ook wat warmer wordt, beginnen de 'buitenwerken'.
Resultaat, en dit zal mijn dochter beamen: Roland maakt van 's morgens (redelijk) vroeg ... lawaai.
Dit is een beetje zijn handelsmerk: Roland hoor je altijd, als hij buiten is.
In hun tuin, die aan de onze grenst en waar we vorig seizoen de afrastering weghaalden, is hij dan bezig met gras afmaaien, terras schoonspuiten met de hogedrukreiniger, zijn fonteintje placeren, zijn tafels en stoelen opkuisen,...
Kristien houdt zich dan meer bezig met de bloemetjes, versieringen, ... laat me zeggen (zonder iemand te willen beledigen): vrouwenwerk.
Ik zeg dit omdat dit bij ons ook zo is.
Eén groot geluk voor mij: onze tuin is niet zo groot en onze tuinmeubeltjes zijn redelijk winterbestendig (moet ik dus niet zo veel opkuisen).
Dit betekent dat de 'werkzaamheden' regelmatig samen vallen. Dit betekent ook dat er af en toe het werk onderbroken wordt om eens te keuvelen over de stand van zaken.
Zoals ik al zei in eerdere berichten: Kristien en Roland zijn fantastische mensen, die genieten van het leven, veel geven, maar ook veel krijgen. Het moet gezegd: het is ook een plezier om te 'geven' want de dankbaarheid en hulpvaardigheid van die mensen is fenomenaal.
Samengevat: we zijn blij zulke buren te hebben. We komen er met plezier voor buiten!
Met het grootste deel van de buren komen we fantastisch overeen, maar hier wil ik toch onze dichtste buren eens een beetje in het daglicht zetten.
Nu het zonnetje af en toe eens komt piepen en het ook wat warmer wordt, beginnen de 'buitenwerken'.
Resultaat, en dit zal mijn dochter beamen: Roland maakt van 's morgens (redelijk) vroeg ... lawaai.
Dit is een beetje zijn handelsmerk: Roland hoor je altijd, als hij buiten is.
In hun tuin, die aan de onze grenst en waar we vorig seizoen de afrastering weghaalden, is hij dan bezig met gras afmaaien, terras schoonspuiten met de hogedrukreiniger, zijn fonteintje placeren, zijn tafels en stoelen opkuisen,...
Kristien houdt zich dan meer bezig met de bloemetjes, versieringen, ... laat me zeggen (zonder iemand te willen beledigen): vrouwenwerk.
Ik zeg dit omdat dit bij ons ook zo is.
Eén groot geluk voor mij: onze tuin is niet zo groot en onze tuinmeubeltjes zijn redelijk winterbestendig (moet ik dus niet zo veel opkuisen).
Dit betekent dat de 'werkzaamheden' regelmatig samen vallen. Dit betekent ook dat er af en toe het werk onderbroken wordt om eens te keuvelen over de stand van zaken.
Zoals ik al zei in eerdere berichten: Kristien en Roland zijn fantastische mensen, die genieten van het leven, veel geven, maar ook veel krijgen. Het moet gezegd: het is ook een plezier om te 'geven' want de dankbaarheid en hulpvaardigheid van die mensen is fenomenaal.
Samengevat: we zijn blij zulke buren te hebben. We komen er met plezier voor buiten!
zondag 21 april 2013
(Weeral) voetbal
Zaterdag = voetbaldag, en nu wel ongeveer het grootste deel van de dag.
In de voormiddag was er de match tegen Drongen. Dit viel wat tegen: 1-2 verlies, ondanks we daar, in de heenronde 1-4 wonnen. Hebben de afgelaste trainingen of de zon een rol gespeeld (alhoewel het koud was!)? Ik had zo het idee dat ik de eerste helft naar een duiveltjesmatch zat te kijken; allemaal naar de bal, bal weg en iedereen er terug achter,... .
De tweede helft was beter, maar de scherpte was er echt niet.
Goed, volgende week de laatste match en ik hoop dat het dan beter is.
's Avonds echter had schoonbroer Frank ervoor gezorgd dat we, met de spelertjes van de ploeg, naar de match AA Gent - Lierse konden kijken, in het stadion van AA Gent.
Het was een hele organisatie om verzamelen te blazen en naar het stadion te gaan, daar onze plaatsen te vinden, de match te bekijken en dan de hele volksverhuizing terug te doen.
Maar... dit viel reuze mee! De sfeer was goed, Gent won en alles verliep picobello!
De stem had wel serieus geleden, maar het zal een hele leuke herinnering blijven.
Merci Frank!
In de voormiddag was er de match tegen Drongen. Dit viel wat tegen: 1-2 verlies, ondanks we daar, in de heenronde 1-4 wonnen. Hebben de afgelaste trainingen of de zon een rol gespeeld (alhoewel het koud was!)? Ik had zo het idee dat ik de eerste helft naar een duiveltjesmatch zat te kijken; allemaal naar de bal, bal weg en iedereen er terug achter,... .
De tweede helft was beter, maar de scherpte was er echt niet.
Goed, volgende week de laatste match en ik hoop dat het dan beter is.
's Avonds echter had schoonbroer Frank ervoor gezorgd dat we, met de spelertjes van de ploeg, naar de match AA Gent - Lierse konden kijken, in het stadion van AA Gent.
Het was een hele organisatie om verzamelen te blazen en naar het stadion te gaan, daar onze plaatsen te vinden, de match te bekijken en dan de hele volksverhuizing terug te doen.
Maar... dit viel reuze mee! De sfeer was goed, Gent won en alles verliep picobello!
De stem had wel serieus geleden, maar het zal een hele leuke herinnering blijven.
Merci Frank!
zaterdag 20 april 2013
Eerste werkweek
Zoals gepland: na de paasvakantie komt de eerste werkweek.
Voor de paasvakantie was ik nog eens naar school geweest om te kijken hoe het stond met progressie van de leerlingen, de toestand van de PC's, Smartschool,... . Ik had ook mijn directie gevraagd hoe het zat met mijn uurrooster. Ik ging enkele uren extra les moeten geven, en wat minder PC-uren krijgen, maar ze ging me dit allemaal voor het begin van de vakantie doorgeven.
Niet dus.
Ik startte dus met het idee: de maandag vrij, de dinsdagmorgen volledig voor ICT en dan enkele uurtjes les geven.
Ik kwam dus binnen op school op dinsdag en kreeg een hartelijk welkom. "Hoe is het?", "Zal het wel lukken?", "Succes met de start",... waren de boodschappen, en ik begon met de toer te doen van het nakijken van de PC's op school.
Na een half uurtje echter kwam men mij zeggen dat ik gezocht werd door de secretaresse.
Die zei me dat ik op dinsdagvoormiddag de eerste twee uren klas 5 had. Die was er niet dus moest ik klas 4 opvangen. En eigenlijk dachten ze dat ik op maandag ook zou komen omdat mijn vervangster dat deed. "Wablief? Ik dacht dat ik nog steeds hetzelfde uurrooster had?", was mijn (logische) vraag. Bleek dat het rooster inderdaad veranderd was, maar men had ... dit vergeten doorgeven. "En na de speeltijd moet je ook opvang doen, want dat is ook veranderd." Toch efkens uit mijn kraam geschoten dan: "Als het zo verder gaat ga ik naar huis, want zo gaat dit niet voor mij!". Over de middag kwam de directie dan binnen, die zich verontschuldigde en me een min of meer aangepaste uurrooster gaf, met de boodschap: "kijk wat past en bespreek het dan eens".
Nu viel dit nogal mee: de vrije maandag blijft, op dinsdag inderdaad enkele les-uurtjes erbij, maar dan wordt de donderdag lesvrij (voor mijn ICT) en stop ik op vrijdag om 14u05.
De eerste avond was er wel nog klassenraad. Dat was dus een lange, aanvankelijk heel hectische dag om te beginnen.
Woensdag verliep vlot en 's avonds was er tijdens de voetbaltraining controle. Sinds enkele weken worden de trainingen gegeven door studenten LO, die hun stage doen bij ons. Dit geeft nogal wat papierwerk en op woensdag was er dan controle van de stagebegeleider.
Korte opmerking tussendoor: een opgemerkte aanwezige op de training: mr. Trond Solied, hoofdtrainer geweest van AA Gent, Club Brugge, die deze ploegen diverse prijzen bezorgde. Zijn zoon speelt nu bij Destelbergen, maar (omdat hij van onze trainingen veel goeds had gehoord) wou het bij ons eens proberen. Na de training was de zoon laaiend enthousiast. Ik denk dat we volgend jaar een spelertje met een beroemde naam bij zullen hebben. (Hij bracht en brengt ook nog twee vriendjes-voetballertje mee).
Donderdag dus geen lesdag en daarom was ik de ganse dag bezig met computers. 's Avonds zei mijn vrouwtje ineens bij het eten: "Neem eens je bloeddruk". 171-130 was het resultaat. Paniek bij de wederhelft (waarschijnlijk terecht - ik had er weinig problemen mee, want ik voelde dat niet).
Ik had wel de dosis die ik voor de bloeddruk nam gereduceerd tot een kwart, omdat ik te veel last had van bloeddrukdalingen. Waarschijnlijk vertaalt de werkdruk zich naar een verhoogde bloeddruk.
Extra pilletje genomen. Volgende dag: bloeddruk gezakt naar meer aanvaardbare waarden (135-85).
Op vrijdag les gegeven tot 14u05 en toen voelde ik: het was genoeg. Thuis rustig gehouden om dan 's avonds terug naar de training te gaan. Studenten hun werk laten doen (ze deden dit goed) en veel georganiseerd voor de volgende dag: match tegen Drongen met verschuivingen in de ploeg omdat er in de A-ploeg nogal wat afwezigen waren, 's avonds bezoek aan de match AA Gent-Lierse, iets wat Frank geregeld had voor de ploeg omwille van hun puike prestatie tijdens de match tegen Latem en besprekingen voor volgend seizoen.
Na de training naar huis gegaan met een gevoel van: "Hehe, ik heb mijn eerste werkweek goed overleefd".
Voor de paasvakantie was ik nog eens naar school geweest om te kijken hoe het stond met progressie van de leerlingen, de toestand van de PC's, Smartschool,... . Ik had ook mijn directie gevraagd hoe het zat met mijn uurrooster. Ik ging enkele uren extra les moeten geven, en wat minder PC-uren krijgen, maar ze ging me dit allemaal voor het begin van de vakantie doorgeven.
Niet dus.
Ik startte dus met het idee: de maandag vrij, de dinsdagmorgen volledig voor ICT en dan enkele uurtjes les geven.
Ik kwam dus binnen op school op dinsdag en kreeg een hartelijk welkom. "Hoe is het?", "Zal het wel lukken?", "Succes met de start",... waren de boodschappen, en ik begon met de toer te doen van het nakijken van de PC's op school.
Na een half uurtje echter kwam men mij zeggen dat ik gezocht werd door de secretaresse.
Die zei me dat ik op dinsdagvoormiddag de eerste twee uren klas 5 had. Die was er niet dus moest ik klas 4 opvangen. En eigenlijk dachten ze dat ik op maandag ook zou komen omdat mijn vervangster dat deed. "Wablief? Ik dacht dat ik nog steeds hetzelfde uurrooster had?", was mijn (logische) vraag. Bleek dat het rooster inderdaad veranderd was, maar men had ... dit vergeten doorgeven. "En na de speeltijd moet je ook opvang doen, want dat is ook veranderd." Toch efkens uit mijn kraam geschoten dan: "Als het zo verder gaat ga ik naar huis, want zo gaat dit niet voor mij!". Over de middag kwam de directie dan binnen, die zich verontschuldigde en me een min of meer aangepaste uurrooster gaf, met de boodschap: "kijk wat past en bespreek het dan eens".
Nu viel dit nogal mee: de vrije maandag blijft, op dinsdag inderdaad enkele les-uurtjes erbij, maar dan wordt de donderdag lesvrij (voor mijn ICT) en stop ik op vrijdag om 14u05.
De eerste avond was er wel nog klassenraad. Dat was dus een lange, aanvankelijk heel hectische dag om te beginnen.
Woensdag verliep vlot en 's avonds was er tijdens de voetbaltraining controle. Sinds enkele weken worden de trainingen gegeven door studenten LO, die hun stage doen bij ons. Dit geeft nogal wat papierwerk en op woensdag was er dan controle van de stagebegeleider.
Korte opmerking tussendoor: een opgemerkte aanwezige op de training: mr. Trond Solied, hoofdtrainer geweest van AA Gent, Club Brugge, die deze ploegen diverse prijzen bezorgde. Zijn zoon speelt nu bij Destelbergen, maar (omdat hij van onze trainingen veel goeds had gehoord) wou het bij ons eens proberen. Na de training was de zoon laaiend enthousiast. Ik denk dat we volgend jaar een spelertje met een beroemde naam bij zullen hebben. (Hij bracht en brengt ook nog twee vriendjes-voetballertje mee).
Donderdag dus geen lesdag en daarom was ik de ganse dag bezig met computers. 's Avonds zei mijn vrouwtje ineens bij het eten: "Neem eens je bloeddruk". 171-130 was het resultaat. Paniek bij de wederhelft (waarschijnlijk terecht - ik had er weinig problemen mee, want ik voelde dat niet).
Ik had wel de dosis die ik voor de bloeddruk nam gereduceerd tot een kwart, omdat ik te veel last had van bloeddrukdalingen. Waarschijnlijk vertaalt de werkdruk zich naar een verhoogde bloeddruk.
Extra pilletje genomen. Volgende dag: bloeddruk gezakt naar meer aanvaardbare waarden (135-85).
Op vrijdag les gegeven tot 14u05 en toen voelde ik: het was genoeg. Thuis rustig gehouden om dan 's avonds terug naar de training te gaan. Studenten hun werk laten doen (ze deden dit goed) en veel georganiseerd voor de volgende dag: match tegen Drongen met verschuivingen in de ploeg omdat er in de A-ploeg nogal wat afwezigen waren, 's avonds bezoek aan de match AA Gent-Lierse, iets wat Frank geregeld had voor de ploeg omwille van hun puike prestatie tijdens de match tegen Latem en besprekingen voor volgend seizoen.
Na de training naar huis gegaan met een gevoel van: "Hehe, ik heb mijn eerste werkweek goed overleefd".
donderdag 18 april 2013
Nog (eens wat) fietsen
Goed weer: 20°, zon. Redelijk veel wind, maar toch een dag om de
'fietsbenen' terug wat te testen.
Het was nu ondertussen reeds drie weken geleden dat ik mijn stalen ros
eens van de stal had gehaald.
De (zelfopgelegde) opdracht: 40 km, en niet alles biljartvlak.
Na de Amstel Goldrace, auto stofzuigen en gras afrijden was het zo ver.
Op de fiets gekropen en toen reeds gemerkt: "Oei, die pols is al
heel hoog!". Ik kan niet tegen trillingen, zoals het stofzuigen en gras
afrijden. Mijn pols schiet dan de hoogte in en komt dan met moeite terug naar
beneden.
De moed bijeengeraapt en aan een tochtje begonnen waarvan ik weet dat
het exact 40 km is.
Waarmee ik echter te weinig rekening had gehouden: de wind (zoals
gezegd: redelijk veel) had ik de eerste 15 km volledig tegen.
Ik probeerde alles op een heel rustig tempo te doen, maar: als je in
tegenwind, berg- (of eerder heuvel)op rijdt, schiet de pols omhoog en komt er
heel snel melkzuur in de spieren.
Toch geprobeerd zo veel mogelijk gecontroleerd de rit uit te rijden. Na
1 uur 42 zat mijn rit van 40 km erop. 23 en een beetje per uur, maar de
polslagmeter toonde 167 gemiddeld. Veel te veel dus.
Ik had echter niet het idee dat ik bekaf was en de recuperatie was ook
redelijk vlot.
Wel goed geslapen 's nachts en opgestaan met ... spierpijn in de benen.
Lang geleden dat ik spierpijn had van het fietsen!
Uiteindelijk heb ik de gevolgen van mijn operatie toch onderschat!
Ik zal toch nog redelijk wat werk hebben om de conditie op een
aanvaardbaar peil te brengen.
vrijdag 12 april 2013
Lisa
"Weet je dat Christophe overreden geweest is door een camion?". Terwijl mijn vrouw onverwacht nog een dag langer in Valencia moest blijven, zend ze me dit bericht.
"Neem eens contact op en vraag hoe het nu moet met Lisa."
We hadden voorzien dat Lisa, de dochter van de zoon van mijn oudste broer, bij ons enkele dagen ging logeren.
De schade valt min of meer mee: het scheenbeen is gebroken en hij is langs alle kanten geblutst en gebuild. Maar zijn motorpak, dat hij altijd draagt voor de veiligheid (een moto-rijder blijft een zwakke weggebruiker) heeft veel opgevangen. Als er ooit iemand zegt; ik voel me alsof ik overreden ben door een camion: hij heeft het nu dus letterlijk meegemaakt. En... niet voor herhaling vatbaar.
We hebben Lisa dan maar een dagje later opgehaald en enkele fantastische dagen met dit kind doorgemaakt.
Ik heb nog zelden of nooit zo'n braaf, welopgevoed en lief kind onder mijn hoede gehad. We hebben er nochtans al honderden zien passeren in vroegere jaren (in onze crêche, de vakantieopvang, de evenementen,...).
Mijn vrouw heeft met heel veel plezier eens terug 'moedertje' mogen spelen en de beide madammekes hebben er echt ten volle van genoten (ik ook eigenlijk). We hebben ook geprobeerd een gevarieerd programma te hebben: shoppen, zwemmen in het nieuw subtropisch zwembad, knutselen,... .
Het enthousiasme droop eraf!
We spraken nu reeds af dat ze tijdens een volgende vakantie zeker nog enkele dagen terug mocht komen.
We kijken ernaar uit!
"Neem eens contact op en vraag hoe het nu moet met Lisa."
We hadden voorzien dat Lisa, de dochter van de zoon van mijn oudste broer, bij ons enkele dagen ging logeren.
De schade valt min of meer mee: het scheenbeen is gebroken en hij is langs alle kanten geblutst en gebuild. Maar zijn motorpak, dat hij altijd draagt voor de veiligheid (een moto-rijder blijft een zwakke weggebruiker) heeft veel opgevangen. Als er ooit iemand zegt; ik voel me alsof ik overreden ben door een camion: hij heeft het nu dus letterlijk meegemaakt. En... niet voor herhaling vatbaar.
We hebben Lisa dan maar een dagje later opgehaald en enkele fantastische dagen met dit kind doorgemaakt.
Ik heb nog zelden of nooit zo'n braaf, welopgevoed en lief kind onder mijn hoede gehad. We hebben er nochtans al honderden zien passeren in vroegere jaren (in onze crêche, de vakantieopvang, de evenementen,...).
Mijn vrouw heeft met heel veel plezier eens terug 'moedertje' mogen spelen en de beide madammekes hebben er echt ten volle van genoten (ik ook eigenlijk). We hebben ook geprobeerd een gevarieerd programma te hebben: shoppen, zwemmen in het nieuw subtropisch zwembad, knutselen,... .
Het enthousiasme droop eraf!
We spraken nu reeds af dat ze tijdens een volgende vakantie zeker nog enkele dagen terug mocht komen.
We kijken ernaar uit!
Abonneren op:
Posts (Atom)