speelgoed!

'Wat wil je voor je verjaardag? Na hetgeen gebeurde mag het wel iets meer zijn, hé? 't Is toch wel een speciale verjaardag!', vraagt mijn dochter enkele weken geleden.
Meestal zeg ik dan: ik weet het niet, want... ik weet het echt niet.
Onlangs had ik echter gelezen over het fenomeen 'phablet', het is te zeggen: een mengeling tussen een phone en een tablet. Zoiets er echt tussenin: te groot voor een GSM en te klein voor een tablet.
Voor mij echt een hebbedingetje.
Prijsjes opgezocht en een toestel gevonden met de nodige power en mogelijkheden en uitgekomen op een Yarvik Ingenia X1. Gloednieuw en nog niet in België te krijgen, volgens mijn kinderen. Er was wel al financiële steun toegezegd, dus heb ik hem maar besteld bij Yarvik zelf, dat zelfs een kantoor in België scheen te hebben.
Betaling gedaan en gewacht.
En... hij is er!
Knap speelgoed en ... ik vind dat ik hem verdiend heb!

Terug match

Ik voel me er klaar voor: ik ga kijken naar de match van de U11 van SKVO.
Het is een match tegen Vinderhoute, die we in de heenronde versloegen met 2-4.
Moet dus lukken.
Aangekomen op het veld moet ik mijn verhaal een 7-tal keren vertellen (ik ken het ondertussen van buiten).
Ook Benjamin's verhaal gaat een paar keer de ronde.
Het is wel bar koud op deze zaterdagmorgen. Rond het vriespunt, maar de gevoelstemperatuur is door de strakke noordoostenwind ongeveer -5°.
Als de match begint zie ik enkele dingen: de tegenstanders maakten een vooruitgang en dat maakt de match evenwichtig. Verder is er achteraan links een boulevard open omdat er enkele jongens niet op de juiste plaats staan.
Even ingrijpen ("Frank, Kevin is een verdediger waar ze niet voorbij gaan en geen aanvaller. En Viktor moet zijn mannetje houden.") komt er evenwicht in de ploeg.
Er komen enkele kansen, aan beide zijden.
In de rust de jongens nog enkele extra aanwijzingen gegeven. Het resultaat is er ook: een duidelijker overwicht en Tobi scoort een goal. Daarna gaan ze verder op het elan: de tegenstanders komen maximum tot de backlijn en ik zie een aantal hele mooie acties van onze ploeg. Tobi stormt, heel alleen op de keeper af, 5' voor tijd. Hij heeft alle tijd om zijn  hoek uit te kiezen, legt aan en... schiet naast!
Jammer.
Een nipte maar verdiende overwinning en ik ben daar heel blij om.
Ik feliciteer de jongetjes die staan te glunderen.
Ook Frank komt wat complimentjes vissen, die ik hem graag geef: hij verdient het!
Na de match nog enkele keren mijn verhaal moeten vertellen (aan de ouders van de andere U11 ploeg bijvoorbeeld), maar na een 20-tal minuten in de kantine voel ik terug alle energie uit mezelf weglopen.
Ik ben om verschillende redenen blij: ze hebben gewonnen, het werk wordt  verder gezet en, vooral, ik hield het al langer uit, ondanks de koude!
Op elk gebied zo verder doen!

55

Ik heb dat gehaald, mijn 55ste verjaardag!
Eigenlijk vind ik dit normaal, maar als je even nadenkt besef je dat velen zo ver niet komen. Om slechts een aantal heel beroemde mensen te noemen: Whitney Houston, Michael Jackson, Elvis, nog maar pas Patrick De Witte,...
Ondanks mijn diagnose met het vreselijke woord kanker in, voel ik me ondertussen goed tot zeer goed. Soms is het een wat mindere dag, meestal na een slechte nachtrust, maar of dat met de ziekte te maken heeft, dat weet ik niet.
Mijn broer Chris is ondertussen al 7 jaren verder. Ook hij is al zo ver geraakt, ook met een diagnose waarin kanker zit.
Dat is dus geen automatisch doodvonnis.
Ik denk dat de wil tot overleven, er iets aan proberen doen, met een positieve ingesteldheid, ervoor zorgt dat Over-leven zonder probleem mogelijk is.
Je neemt de beperkingen er maar bij, want je weet dat je iets hebt om naar uit te kijken, zeker als je, zoals ik, een liefdevolle familie rondom je hebt, alsook een uitgebreide vrienden- en kennissenkring!
Merci voor alle goede wensen en ik hoop ook op nog vele jaren in goede gezondheid!

1000 man sterk... of niet?

Ik voel me goed en wil erin vliegen!
1000 man sterk, zoals ze zeggen.
Dus begonnen met een druk programma overdag (alhoewel: wat is druk?): vrouw vergezellen naar de kiné (te voet, want dat gaat ondertussen - ook daar is er dus beterschap), wat poetsen, voor school wat werken en de voetbaltraining volgen.
OK: vrouw vergezellen was geen probleem: 2 x 200 m wandelen dat kan ik zonder probleem.
Poetsen: mijn vrouw vond het huis nogal vuil (??), dus vroeg ze mij om 'eens voorzichtig over de vloer te gaan' in de badkamer.
We hebben een klein badkamertje, dus nam ik ook eens wat stof af, kuiste toilet en douche uit, enfin een redelijk 'normale' poetsbeurt. Terwijl ik toch bezig was, nam ik van de rest ook 'de vloer mee' .
Ik betrapte me er toen al op dat ik op het einde aan het zuchten was als een oud paard.
Wat rusten dus en dan aan het werk voor school begonnen (Smartschool aanpassen en klaarmaken voor de volgende periode).
Omdat de training vervroegd was wegens een inhaalmatch, om 16 uur naar de club gegaan om te kijken hoe de training verloopt. Aan iedereen mijn toestand uitgelegd, wat gekeken naar de training en dan gemerkt: oei dat gaat hier niet goed!
Ik voelde mijn energie zo uit mezelf wegvloeien!
Thuis gekomen ('ben je al thuis? Is er iets?') toegegeven: 'ik heb het koud en ik ben doodmoe'.
Toch nog geen 1000 man sterk!
Ik zal echt mijn recuperatietijd moeten nemen!

Onderscheiding en plezier in Valencia

"Geslaagd met onderscheiding! Joepiejuijjuij!" Mijn dochter sms't dit na horen van haar officiële uitslag.
Ik weet nog steeds niet hoeveel ze heeft, want ik vermoed dat ze sindsdien al serieus aan het feesten is!
Ik zag al tickets voor Beyoncé en Tomorrowland in de berichtgeving staan.
Op de uitslag van de jongste is het nog enkele dagen wachten, maar die heeft ondertussen in Valencia niet stil gezeten: hij vond een kot, maakte kennis met diverse buitenlandse studenten, ondervond dat leven in Spanje anders verloopt dan hier, maar amuseert zich daar.
Liet ook weten dat in de maand maart er bijna geen les wordt gegeven, omdat daar dan een aantal heiligen vereert worden en er 12 dagen vuurwerk is.
Lastig leven.
Mama (met blauwe poep) is ondertussen gerustgesteld. Het feit dat ze bijna dagelijks reeds kon skypen helpt ook.
En zeggen dat hij er eventueel niet zou zijn heen gegaan moest ik minder goed zijn!

Boem, boem, boem-boem

Ik lag goed te slapen om halftwee ('s nachts), toen ik plots heel luid boem, boem, boem-boem hoorde, gevolgd door een schreeuw.
Snel uit het bed springen gebeurde intuïtief, om dan vast te stellen dat mijn vrouw de wet van de zwaartekracht had ondervonden: als je sukkelt op de derde bovenste trap, dan val je naar beneden.
Adem inhouden en zo snel mogelijk helpen.
Probleem: ze lag op de derde trap (van onderen) en ik had een probleem om ze naar beneden te krijgen (heffen verbood zichzelf, ondanks een verwoede poging). Ze dan toch voorzichtig beneden gekregen, plat gelegd, met een kussentje onder haar, mezelf afvragend wat te doen.
Er waren reeds tekenen dat er niks echt alarmerend aan de hand was (beweging in alle ledematen) en op de vraag of er een ziekenwagen moest komen kwam ontkenning (ik zou ze ook niet in een auto gekregen hebben!).
Na wat bekomen van de slag, letterlijk naar boven gekropen om ze dan in bed te helpen, met pijnstillers in de buurt en de belofte dat als er iets scheelde ze me direct zou wakker maken!
's Morgens wakker geworden met een slapende vrouw naast mij.
Toen ze wakker was de schade opgemeten: veel pijn aan de ribben, en een blauwkleurige poep. Ook de elleboog had wat schade en de schouder was stram.
Afgewacht hoe dit zou evolueren en de volgende dag de huisarts laten komen. Die schreef een foto voor (natuurlijk - zeker is zeker), iets wat toch relatief goed nieuws bracht: geen breuk aan de heup of het bekken.
Wel zeker één (misschien twee) ribben gebroken, maar dit kan enkel genezen door te rusten.
Achteraf toch de bemerking gemaakt: het kon veel erger geweest zijn!
We kunnen elkaar aanvullen nu: twee halve maken één!

Apetrots!

Ze heeft het gehaald!
Mijn dochter mag zich master in de orthopedagogie noemen!
Na een moeilijk en ongelofelijk druk jaar is ze erin geslaagd haar thesis af te werken en in  te dienen, met goed gevolg.
Ik was wat bang dat ze, met mijn operatie, een beetje zou neigen naar een worst-case-scenario (papa doodziek, thesis niet af, niet in staat het te verdedigen,...) maar dit was niet zo: ze heeft de periode met glans doorstaan.
Ook de jongste heeft de periode van examens (met inquisitoire ondervragingen) goed doorstaan. Afwachten wat het resultaat wordt, maar ook daar ziet het er heel goed uit.
Zoals gezegd: focussen, dat zit in de genen.
Ik ben echt blij dat ze zo konden focussen, met resultaat.
Ik heb drie prachtige kinderen, die proberen verstandig door het leven te gaan, kansen grijpen waar nodig, goede, passende partners zoeken en proberen gelukkig door het leven te gaan.
Ik ben apetrots!

Weerbots?

Ik ben moe!
Sinds het weekend sleep ik me voort.
De huisarts zei dat het moe zijn normaal was (mijn lichaam heeft inderdaad het één en ander doorstaan) en dat ik dan maar moest rusten!
Doe ik, maar ... het schijnt weinig te helpen.
Ik leg me, val dan in slaap en word dan wakker, nog slechter dan ervoor.
Soms voel ik me onpasselijk van de moeite.
Ik krijg ook de indruk dat er vanalles en nog wat gaande is in mijn buik (organen die een nieuwe plaats opeisen en ruzie maken met elkaar?).
Ik hoop dat dit snel voorbij gaat.