Wij zijn in dit stadium beland: we dobberen verder op onze rustige levensgang en ... vinden dit min of meer OK.
Na alle trouwperikelen, bekomen van de trip, letterlijk uitrusten van een emotioneel zware periode namen we wat tijd om echt tot rust te komen.
Weinig doen, buiten hier en daar een kleine karwei of boodschapjes en enkele fietstochten, meer moest dat echt niet zijn.
Wat we wel veel deden - we, zijnde mijn vrouw en ik - is nadenken.
Over wat we nu binnenkort zullen doen en dit echt in vraag stellen.
Gaan we (vooral ik dan) terug aan de slag zoals vorig jaar deze tijd?
Ik krijg de vraag van ongeveer iedereen die mijn situatie wat kent en ik moet eerlijk zijn: ik weet het nog steeds niet.
Vorige week had ik een afspraak met mijn coach, FM, maar die ging niet door omdat hij zich onverwacht niet vrij kon maken. Ik had enkele gerichte vragen naar de toekomst toe. Die vraagstelling zal wat uitgesteld moeten worden, met daaraan eventuele acties ook.
Verder is er op de scholen waarop we allebei staan nog weinig of geen activiteit, toch niet waar personeel bij nodig is, zoals inschrijvingen, voorbereiden, administratie of lesplannen.
Ze hebben het er ook niet echt eenvoudig op gemaakt: in beide scholen zijn er nog steeds geen gegevens over de klassen, meer bepaald de leerkrachten voor die klassen, ter beschikking.
Je kan moeilijk iets voorbereiden als je niet weet over wie of wat.
Resultaat: je legt dat naast je en ik merk al een tijdje: uit het oog is uit het hart.
Ook bij mijn echtgenote is er een beetje fatalisme ingetreden, maar dit lijkt me een soort verdedigingsmiddel te zijn. Ze had heel duidelijk gevraagd om van enkele taken ontlast te worden, maar kreeg het bericht, aan het begin van het verlof dat ze ... die taken kreeg. Zonder uitleg echter. Of eerder: de uitleg wordt gegeven na 20 augustus.
Wat mijn situatie dus betreft: ook ik kan pas volgende week terecht bij een aantal mensen om mijn toekomst te bespreken en eventuele acties te ondernemen.
Ik heb zo een beetje het idee op een tweespalt te staan: gooi ik (nog eens) mijn leven om, of blijf ik meedrijven in de stroom, waar ik probeer er toch wat eigenheid aan te geven.
Argumenten genoeg voor zowel het één als het ander: ik heb gemerkt dat ik genoeg talenten en ervaring heb om bepaalde zaken aan te pakken, maar loop ik dan niet het gevaar om een al met redelijk wat moeite opgebouwde loopbaan met een sisser te laten aflopen? Moet ik nog de moeite doen om me in iets te gooien, waar ik niet weet wat de uitkomst kan of zal zijn, waar ik nog slechts enkele jaren moet doen om tot - zoals dat gezegd wordt - een verdiende op-rust-stelling over te gaan.
Wil ik professioneel geen uitdaging meer aangaan?
Misschien wel, maar - terug - de argumentatie spreekt er wat tegen: er worden met moeite nog mensen aangenomen waar een 5 vooraan in het jaartal staat. Hoe gaat dit dan als er binnen enkele maanden een 6 voor staat?
Begrijpelijk. Een trend ook: ondanks men wil dat iedereen langer werkt, wordt geprobeerd om 'oudere' werknemers, zeker in niet-privé-middens, naar de uitgang te piloteren, eender wat ervaring, talenten of mogelijkheden ze hebben.
Dat zorgt er dus voor dat ik af en toe de zin heb om "foert" te zeggen.
Misschien zoek ik iets waar ik niemand bij nodig heb, of van weinig of geen mensen afhankelijk ben.
Voorzichtigheid en wat behoudsgezindheid zorgde ervoor dat ik dat tot nu toe nog niet deed: beter een beetje de kat uit de boom kijken.
Mogelijkheden verkennen, kansen afwegen.
Wachten en uitkijken naar een kans.
Alleen kan dit echter niet.
En waar de kansen liggen, daarvoor is het wachten tot iedereen terug opgestart is.
Ondertussen nog een beetje dobberen,....
zaterdag 19 augustus 2017
vrijdag 11 augustus 2017
Jaloers
Ik geef het toe: ik ben een beetje jaloers.
Nu ik tijd heb viel ik terug op zaken die ik graag doe: fietsen en lezen.
Over het fietsen heb ik het al meer dan genoeg gehad, en ook af en toe over het lezen.
In vorige berichtjes sprak ik over de lectuur die ik aanbevolen kreeg door FM, waar ik me dan doorworstelde (met af en toe een AHA-moment), maar de laatste maanden beperk ik me tot de meer gewoon onderhoudende lectuur. Zoals reeds eerder gezegd: ik hou nogal van fantasy, maar voornamelijk sinds het volgen van De Tour zijn sportboeken niet ver weg.
Zo ben ik al enkele dagen bezig de korte fietsverhalen te verslinden van het boek 'Uit Koers' van Frank Heinen.
Het gaat letterlijk over 'bijzondere wielerlevens', meer bepaald over de mensen die in hun leven al dan niet een prominente rol speelden in het wielermilieu. Allemaal korte verhalen van soms maar één tot enkele bladzijden lang.
En... ik ben jaloers.
Prachtig hoe je na enkele zinnen meegetrokken wordt in een heel kort verhaal, waar in enkele woorden een sfeer opgeroepen en gevoel weergegeven wordt.
Talent is iets waarop je jaloers kan zijn, denk ik.
In het boekje komt dit ook terug: er worden mensen geboren met veel talent.
Belangrijk is om dat te ontdekken en er iets mee te doen.
Er liggen echter onderweg veel klemmen en valstrikken. Dat komt ook tot uiting in het boekje.
Het is daarom soms zo jammer dat echte talenten teloor gaan.
Omgekeerd bestaat ook: er zijn nogal wat mensen die denken over meer talenten te beschikken dan anderen. Het wordt echt moeilijk om hun dan van het roze wolkje af te halen en ze terug op de grond te plaatsen.
Hard werken (misschien kan je dit ook als talent beschouwen) en realisme zijn dan de boodschap, in de hoop dat er ondertussen geen totaal verkeerd beeld in het hoofd van de betrokken persoon is ontstaan.
Ik heb dat in mijn dichte familiekring gezien en kan je verzekeren: het loopt niet goed af!
Ik stel me ook de vraag: is talent eindig?
Ja, neen, misschien.
Zeker op fysiek gebied: ja. Je lichaam kan de prestaties van op jonge leeftijd niet blijven herhalen en volbrengen.
Neen: met ouder worden ontdek je onvermoede talenten, omdat je geen tijd had ze te ontdekken terwijl je er andere aan te ontwikkelen was.
Misschien: durf je het aan om op zoek te gaan naar je talenten? Daarvoor moet je soms een totaal andere weg bewandelen dan je deed en ik merk, hoe ouder je wordt, hoe moeilijker dit wordt. Je blijft liever in je comfort-zone, dan, nog eens, te beginnen inroeien tegen de stroom waar je reeds enkele jaren in zit. Heb je er nog de energie voor?
Ik heb de indruk op deze laatste tweespalt te staan: wat nu?
Binnenkort heb ik terug een afspraak met FM, waar we dit eens kunnen bespreken.
Of ik daar concreet iets zal aan hebben, dat weet ik niet. Ik heb ondervonden dat ik meestal met meer vragen dan antwoorden terugkom van bij FM.
Niet dat dit negatief is, integendeel.
Wel vermoeiend en ik hoop genoeg energie te hebben om de zaken te kunnen aanpakken, eender hoe ze lopen.
Nu ik tijd heb viel ik terug op zaken die ik graag doe: fietsen en lezen.
Over het fietsen heb ik het al meer dan genoeg gehad, en ook af en toe over het lezen.
In vorige berichtjes sprak ik over de lectuur die ik aanbevolen kreeg door FM, waar ik me dan doorworstelde (met af en toe een AHA-moment), maar de laatste maanden beperk ik me tot de meer gewoon onderhoudende lectuur. Zoals reeds eerder gezegd: ik hou nogal van fantasy, maar voornamelijk sinds het volgen van De Tour zijn sportboeken niet ver weg.
Zo ben ik al enkele dagen bezig de korte fietsverhalen te verslinden van het boek 'Uit Koers' van Frank Heinen.
Het gaat letterlijk over 'bijzondere wielerlevens', meer bepaald over de mensen die in hun leven al dan niet een prominente rol speelden in het wielermilieu. Allemaal korte verhalen van soms maar één tot enkele bladzijden lang.
En... ik ben jaloers.
Prachtig hoe je na enkele zinnen meegetrokken wordt in een heel kort verhaal, waar in enkele woorden een sfeer opgeroepen en gevoel weergegeven wordt.
Talent is iets waarop je jaloers kan zijn, denk ik.
In het boekje komt dit ook terug: er worden mensen geboren met veel talent.
Belangrijk is om dat te ontdekken en er iets mee te doen.
Er liggen echter onderweg veel klemmen en valstrikken. Dat komt ook tot uiting in het boekje.
Het is daarom soms zo jammer dat echte talenten teloor gaan.
Omgekeerd bestaat ook: er zijn nogal wat mensen die denken over meer talenten te beschikken dan anderen. Het wordt echt moeilijk om hun dan van het roze wolkje af te halen en ze terug op de grond te plaatsen.
Hard werken (misschien kan je dit ook als talent beschouwen) en realisme zijn dan de boodschap, in de hoop dat er ondertussen geen totaal verkeerd beeld in het hoofd van de betrokken persoon is ontstaan.
Ik heb dat in mijn dichte familiekring gezien en kan je verzekeren: het loopt niet goed af!
Ik stel me ook de vraag: is talent eindig?
Ja, neen, misschien.
Zeker op fysiek gebied: ja. Je lichaam kan de prestaties van op jonge leeftijd niet blijven herhalen en volbrengen.
Neen: met ouder worden ontdek je onvermoede talenten, omdat je geen tijd had ze te ontdekken terwijl je er andere aan te ontwikkelen was.
Misschien: durf je het aan om op zoek te gaan naar je talenten? Daarvoor moet je soms een totaal andere weg bewandelen dan je deed en ik merk, hoe ouder je wordt, hoe moeilijker dit wordt. Je blijft liever in je comfort-zone, dan, nog eens, te beginnen inroeien tegen de stroom waar je reeds enkele jaren in zit. Heb je er nog de energie voor?
Ik heb de indruk op deze laatste tweespalt te staan: wat nu?
Binnenkort heb ik terug een afspraak met FM, waar we dit eens kunnen bespreken.
Of ik daar concreet iets zal aan hebben, dat weet ik niet. Ik heb ondervonden dat ik meestal met meer vragen dan antwoorden terugkom van bij FM.
Niet dat dit negatief is, integendeel.
Wel vermoeiend en ik hoop genoeg energie te hebben om de zaken te kunnen aanpakken, eender hoe ze lopen.
dinsdag 8 augustus 2017
Moe
Wat doen we nu: de Haute Provence, de Ardeche of terug naar de Dordogne?
Die vraag kwam reeds op in mei-juni, als 'echte' vakantie na alle huwelijksbeslommeringen.
Het wordt ... niks.
In Warschau zegt mijn vrouw dat ze het echt niet ziet zitten om, thuis, terug te beginnen plannen en pakken, in de file te gaan staan en hoogstwaarschijnlijk aankomen in een plaats waar het tussen de 35 en 40° is, met kans op bosbranden.
Ik ben opgelucht: ik zag dat ook niet zitten.
Ze zegt: als je zin hebt kan je misschien met Klaus wat gaan fietsen voor enkele dagen.
Neen: ik wil dat ook niet.
Ze zegt: ik ben moe en wil eerst volledig recupereren.
Ik ook.
Het is terug al een tijdje. Waarschijnlijk is er wat te veel druk door alle feestelijkheden, het organiseren van de reis en, ondanks het wel leuk is, de emotionele beleving van de feesten. Die zorgen voor het dalen van mijn energieniveau.
Terug uit Warschau hebben we allebei zo wat hetzelfde gevoel: laat ons gerust, we willen rusten en slapen, in de zetel liggen-hangen, misschien een boekje lezen of een kruiswoordraadsel oplossen, maar niet veel meer. Boodschappen: moet dat? Allez: omdat we toch iets moeten eten.
Veel: neen.
Juist genoeg.
Na enkele dagen spreken we toch af met Rob en Lieve. Zij had ons gebeld met de vraag hoe het nu was op het huwelijk, waar ze niet bij konden zijn, maar toch op het feest ter sprake kwamen (zie: trouw nummer 3), door de verrassing van onze zoon om per kaartje 5€ te doneren aan kanker, met het voorbeeld van Rob in het achterhoofd.
Ondanks we ons echt in gang moeten sleuren wordt het (terug) een gezellige namiddag-avond.
Rob is goed: zijn immuuntherapie slaat aan, lijkt het en hij spreekt zelfs van, op het einde van het jaar, terug te beginnen werken, waarschijnlijk parttime.
Lieve vraagt hoe het nu met mij is en wat ik ga doen in september.
Ze had reeds (wat een lieve vrouw toch!) enkele sollicitaties doorgestuurd die voor mij van toepassing zouden kunnen zijn.
Als ik uitleg dat ik eigenlijk niet van de regen in de drop wil terechtkomen, vraagt ze me wat uitleg.
Ik leg haar uit hoe het eraan toegaat bij mij op school. Ze lijkt het te begrijpen (ze zit in een vergelijkbare situatie, alhoewel minder erg) en zegt me dat ik, zoals haar dochter zegt (die psychologe is), me dit allemaal niet moet aantrekken.
Als ik de zaken wat meer in detail bespreek wordt het duidelijk dat me niet aantrekken eigenlijk geen optie is. Maar, en dat begin ik langzamerhand in te zien: er kan misschien wel een mouw aan gepast worden door goede afspraken te maken en waar ikzelf met een andere instelling aan het werk zal of moet gaan.
Ik weet dat ik met enkele mensen serieus in overleg kan gaan, met een goede argumentatie, die ervoor kunnen zorgen dat mijn job terug 'werkbaar' wordt.
Wat ik ook weet is dat ik op termijn kan rekenen op steun van mensen met een medische achtergrond die ervoor kunnen zorgen dat ik niet fysiek onderuit ga.
Verder probeer ik mijn fysieke conditie op peil te houden, alhoewel dit de laatste weken terug moeite kost.
De reis naar Polen heeft me een gewichtswinst van iets meer dan een kilogram opgeleverd, maar ook een deel van mijn energieniveau gekost.
Ik probeerde dit wat terug op peil te brengen: door enkele fietstochten ging het overgewicht er al terug af, maar dit kostte meer moeite dan het me qua energieniveau opbracht.
Hopelijk wordt dit opgetild door enkele dagen rust.
Die vraag kwam reeds op in mei-juni, als 'echte' vakantie na alle huwelijksbeslommeringen.
Het wordt ... niks.
In Warschau zegt mijn vrouw dat ze het echt niet ziet zitten om, thuis, terug te beginnen plannen en pakken, in de file te gaan staan en hoogstwaarschijnlijk aankomen in een plaats waar het tussen de 35 en 40° is, met kans op bosbranden.
Ik ben opgelucht: ik zag dat ook niet zitten.
Ze zegt: als je zin hebt kan je misschien met Klaus wat gaan fietsen voor enkele dagen.
Neen: ik wil dat ook niet.
Ze zegt: ik ben moe en wil eerst volledig recupereren.
Ik ook.
Het is terug al een tijdje. Waarschijnlijk is er wat te veel druk door alle feestelijkheden, het organiseren van de reis en, ondanks het wel leuk is, de emotionele beleving van de feesten. Die zorgen voor het dalen van mijn energieniveau.
Terug uit Warschau hebben we allebei zo wat hetzelfde gevoel: laat ons gerust, we willen rusten en slapen, in de zetel liggen-hangen, misschien een boekje lezen of een kruiswoordraadsel oplossen, maar niet veel meer. Boodschappen: moet dat? Allez: omdat we toch iets moeten eten.
Veel: neen.
Juist genoeg.
Na enkele dagen spreken we toch af met Rob en Lieve. Zij had ons gebeld met de vraag hoe het nu was op het huwelijk, waar ze niet bij konden zijn, maar toch op het feest ter sprake kwamen (zie: trouw nummer 3), door de verrassing van onze zoon om per kaartje 5€ te doneren aan kanker, met het voorbeeld van Rob in het achterhoofd.
Ondanks we ons echt in gang moeten sleuren wordt het (terug) een gezellige namiddag-avond.
Rob is goed: zijn immuuntherapie slaat aan, lijkt het en hij spreekt zelfs van, op het einde van het jaar, terug te beginnen werken, waarschijnlijk parttime.
Lieve vraagt hoe het nu met mij is en wat ik ga doen in september.
Ze had reeds (wat een lieve vrouw toch!) enkele sollicitaties doorgestuurd die voor mij van toepassing zouden kunnen zijn.
Als ik uitleg dat ik eigenlijk niet van de regen in de drop wil terechtkomen, vraagt ze me wat uitleg.
Ik leg haar uit hoe het eraan toegaat bij mij op school. Ze lijkt het te begrijpen (ze zit in een vergelijkbare situatie, alhoewel minder erg) en zegt me dat ik, zoals haar dochter zegt (die psychologe is), me dit allemaal niet moet aantrekken.
Als ik de zaken wat meer in detail bespreek wordt het duidelijk dat me niet aantrekken eigenlijk geen optie is. Maar, en dat begin ik langzamerhand in te zien: er kan misschien wel een mouw aan gepast worden door goede afspraken te maken en waar ikzelf met een andere instelling aan het werk zal of moet gaan.
Ik weet dat ik met enkele mensen serieus in overleg kan gaan, met een goede argumentatie, die ervoor kunnen zorgen dat mijn job terug 'werkbaar' wordt.
Wat ik ook weet is dat ik op termijn kan rekenen op steun van mensen met een medische achtergrond die ervoor kunnen zorgen dat ik niet fysiek onderuit ga.
Verder probeer ik mijn fysieke conditie op peil te houden, alhoewel dit de laatste weken terug moeite kost.
De reis naar Polen heeft me een gewichtswinst van iets meer dan een kilogram opgeleverd, maar ook een deel van mijn energieniveau gekost.
Ik probeerde dit wat terug op peil te brengen: door enkele fietstochten ging het overgewicht er al terug af, maar dit kostte meer moeite dan het me qua energieniveau opbracht.
Hopelijk wordt dit opgetild door enkele dagen rust.
Warschau
"Hoe gaat het met je hielen?"
"Buiten dat ik daar 2 blaren heb op zitten, goed."
Ik had, op en voor het huwelijk, nieuwe schoenen aan. Die had ik kort voor de trouw gepast en gekocht. Ze zaten immers goed. Dit is trouwens een stelregel van mij: ze moeten goed zitten: niet te klein of te groot, niet spannend en meestal met een redelijk brede voorkant.
Het klopte allemaal, maar toen ik er de eerste keer langer mee rondliep, ging het (letterlijk) verkeerd: ze schuurden (heel lichtjes) achteraan.
Na enkele uren was dit niet meer houdbaar en verving ik de 'mooie' schoenen, door mijn meer doordeweekse schoenen. De rand van de hielen kwam daar iets lager op uit, zodat ik weinig last had van de blaren.
Nog goed, want in Warschau, waar we de dag na het huwelijk van de jongste heen gingen, stonden veel wandelingen op het menu.
Warschau, de stad van Chopin, van grote gebouwen, van mooie parken, van veel lawaai.
Je kan in de toeristenbrochures vinden wat er allemaal in Warschau te vinden is en ik heb ook geen zin om die te herschrijven. Ik denk dat we de belangrijkste gezien hebben.
Wat me bijblijft is: grote lanen, hoge huizen, mooie parken, maar vooral: dat het warm was. Op maandag 33° en op dinsdag 36°.
Als je dan enkele uren in de zon rondloopt heb je het wel gehad.
Uiteindelijk zijn we de tweede dag, uit armoe, een winkelcentrum binnengelopen, omdat daar airco was.
Nu zijn winkelcentra in Polen niet wat ze bij ons zijn.
Toen Maria, mijn Poolse schoondochter, aanvankelijk in België een zogenaamd shoppingcentrum binnenliep en dan terug buitenkwam, vroeg ze: "waar is nu het shoppingcentrum?"
In Polen zijn zo'n centra ongeveer 10 maal zo groot.
Je kan daar ook ongeveer vanalles kopen: kledij, eten en drinken, meubelen, sportgerief, medicatie, er zijn restaurants en café's, kappers, schoonheidssalons,... .
Meestal goed voor vele uren kijk- en koopplezier.
We liepen daar rond en worden plots op de schouder getikt: "Ah si: ook te warm voor jullie?"
Onze dochter, Barbara en schoonzoon Carlo hadden hetzelfde idee Zij had ook een technisch probleem: haar sandaal was kapot en ze moest nieuwe kopen.
Wanneer je zou afspreken zou het moeilijker geweest zijn om elkaar tegen te komen!
Wanneer we dan buiten komen, besloten we een terrasje te doen.
"Mo, wie we daar hebben!" Piedie, de beste vriend en getuige van de trouw van Barbara en Carlo heeft met zijn zwangere vriendin ook nood aan verfrissing en vooral dorst.
Terug: wanneer je zou afspreken, was het moeilijker.
Wat ons ook zal bijblijven van Warschau is de spraakverwarring.
De eerste avond gingen we uit eten op een terras in de buurt van het hotel. Dat hotel, MDM, was, ondanks de lage prijs, van uitstekende kwaliteit. Het was op een plein dicht bij het centrum, zodat alles gemakkelijk te bereiken was, zowel te voet als met de tram en metro.
Er waren diverse terrasjes en eetgelegenheden vlakbij, dus zochten we voor de eerste avond er ééntje uit heel dichtbij.
En daar maakten we kennis met de spraakverwarring. Alleen al de bestelling plaatsen was al iets met veel aanwijzen en met diverse herhalingen vooraleer de boodschap doorkwam.
We stelden ons nog eens de vraag: hoe is het mogelijk dat in steden waar toerisme belangrijk is er zo weinig talen gesproken worden, buiten de landstaal. We ondervonden terug, en dit is de zoveelste stad of plaats waar dit gebeurt, dat we als Vlaming, met het spreken en begrijpen van verschillende talen toch bevoorrecht zijn: ze kunnen ons overal duidelijk maken. Alhoewel...
We kregen onze menu: zowel Klaus (mijn schoonbroer) als ik een soort burger, met een hele boel bijzaken (sla, tomaten, frietjes, sausen,...) en de vrouwen (Linda, schoonzus en Carien, echtgenote) een soort van César salade. Ze kregen daar zogezegd ook 'brood' bij. Dit bleek zo'n soort naan-brood te zijn, de Indische variant. Dit is plat, licht en redelijk smaakloos. Ondertussen hadden we wel al schotels zien passeren met grote boterhammen. Dik, bruin brood.
Toen we vroegen of we ook zo'n brood konden krijgen was de spraakverwarring een feit: "Sorry, what?" "I go get my colleague", zei het meisje dat niet goed begreep wat gevraagd werd.
De mannelijk collega kwam met veel zwier vragen wat we wouden, keek ons wat meewarig aan, maar leek te begrijpen wat gevraagd werd. Het duurde 10' eer hij terug was, met ... naan-brood.
Geen zin meer om terug de uitleg te doen (de sla was trouwens al volledig op) vroegen we of we dessert konden krijgen. Terug een meewarige blik (wat vragen ze nu weer). Het meisje begreep het echt niet. Carien zegt dan: 'the dessert from the menu'. 'Ah' zegt het meisje en ze komt na enkele minuten af met de 2 desserten die bij de dagschotel pasten. Oei , dat was de bedoeling niet.
Ok, we vragen dan maar de kaart. Dat begreep ze (terug na een rare blik - moeilijke klanten, die buitenlanders!) en ze gaf ons de menukaart terug. Daarop staat, bij de desserts: 'ask te waiter'.
We gaven het op!
We vragen de rekening en krijgen een briefje. Het meisje verdwijnt. Na 5' zijn we het beu, leggen we genoeg geld in het mapje en nog een 3 zloty erbij en geven dat aan een soort verantwoordelijke die aan de kant staat. We doen hem teken: 'it's ok', om aan te geven dat hij de fooi mag houden.
Hij zegt: 'Wait'. We wachten, hij loopt binnen en blijft weg. Carien volgt hem en op dat moment komt hij terug met ... 3 zloty. Hij kijkt ook heel verrast als we hem duidelijk maken dit niet te moeten hebben.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat we nadien, in andere eetgelegenheden en cafés, nooit meer zo'n spraakverwarringen hadden. Misschien waren we erop beducht en legden we alles beter uit.
We hebben nog in diverse zaken goedkoop gegeten en gedronken, want dat is ook één van de vele voordelen aan Polen: het eten en drinken is goedkoop en lekker. Ik was op een kleine week meer dan een kilogram bijgekomen. dat worden terug redelijk wat fietskilometers.
We hebben heel mooie dingen gezien in Warschau, zoals in diverse steden waar we reeds waren. Het was goed, maar maakte geen onvergetelijke indruk op ons (misschien hebben we al te veel gezien).
En toch is het de moeite waard.
"Buiten dat ik daar 2 blaren heb op zitten, goed."
Ik had, op en voor het huwelijk, nieuwe schoenen aan. Die had ik kort voor de trouw gepast en gekocht. Ze zaten immers goed. Dit is trouwens een stelregel van mij: ze moeten goed zitten: niet te klein of te groot, niet spannend en meestal met een redelijk brede voorkant.
Het klopte allemaal, maar toen ik er de eerste keer langer mee rondliep, ging het (letterlijk) verkeerd: ze schuurden (heel lichtjes) achteraan.
Na enkele uren was dit niet meer houdbaar en verving ik de 'mooie' schoenen, door mijn meer doordeweekse schoenen. De rand van de hielen kwam daar iets lager op uit, zodat ik weinig last had van de blaren.
Nog goed, want in Warschau, waar we de dag na het huwelijk van de jongste heen gingen, stonden veel wandelingen op het menu.
Warschau, de stad van Chopin, van grote gebouwen, van mooie parken, van veel lawaai.
Je kan in de toeristenbrochures vinden wat er allemaal in Warschau te vinden is en ik heb ook geen zin om die te herschrijven. Ik denk dat we de belangrijkste gezien hebben.
Wat me bijblijft is: grote lanen, hoge huizen, mooie parken, maar vooral: dat het warm was. Op maandag 33° en op dinsdag 36°.
Als je dan enkele uren in de zon rondloopt heb je het wel gehad.
Uiteindelijk zijn we de tweede dag, uit armoe, een winkelcentrum binnengelopen, omdat daar airco was.
Nu zijn winkelcentra in Polen niet wat ze bij ons zijn.
Toen Maria, mijn Poolse schoondochter, aanvankelijk in België een zogenaamd shoppingcentrum binnenliep en dan terug buitenkwam, vroeg ze: "waar is nu het shoppingcentrum?"
In Polen zijn zo'n centra ongeveer 10 maal zo groot.
Je kan daar ook ongeveer vanalles kopen: kledij, eten en drinken, meubelen, sportgerief, medicatie, er zijn restaurants en café's, kappers, schoonheidssalons,... .
Meestal goed voor vele uren kijk- en koopplezier.
We liepen daar rond en worden plots op de schouder getikt: "Ah si: ook te warm voor jullie?"
Onze dochter, Barbara en schoonzoon Carlo hadden hetzelfde idee Zij had ook een technisch probleem: haar sandaal was kapot en ze moest nieuwe kopen.
Wanneer je zou afspreken zou het moeilijker geweest zijn om elkaar tegen te komen!
Wanneer we dan buiten komen, besloten we een terrasje te doen.
"Mo, wie we daar hebben!" Piedie, de beste vriend en getuige van de trouw van Barbara en Carlo heeft met zijn zwangere vriendin ook nood aan verfrissing en vooral dorst.
Terug: wanneer je zou afspreken, was het moeilijker.
Wat ons ook zal bijblijven van Warschau is de spraakverwarring.
De eerste avond gingen we uit eten op een terras in de buurt van het hotel. Dat hotel, MDM, was, ondanks de lage prijs, van uitstekende kwaliteit. Het was op een plein dicht bij het centrum, zodat alles gemakkelijk te bereiken was, zowel te voet als met de tram en metro.
Er waren diverse terrasjes en eetgelegenheden vlakbij, dus zochten we voor de eerste avond er ééntje uit heel dichtbij.
En daar maakten we kennis met de spraakverwarring. Alleen al de bestelling plaatsen was al iets met veel aanwijzen en met diverse herhalingen vooraleer de boodschap doorkwam.
We stelden ons nog eens de vraag: hoe is het mogelijk dat in steden waar toerisme belangrijk is er zo weinig talen gesproken worden, buiten de landstaal. We ondervonden terug, en dit is de zoveelste stad of plaats waar dit gebeurt, dat we als Vlaming, met het spreken en begrijpen van verschillende talen toch bevoorrecht zijn: ze kunnen ons overal duidelijk maken. Alhoewel...
We kregen onze menu: zowel Klaus (mijn schoonbroer) als ik een soort burger, met een hele boel bijzaken (sla, tomaten, frietjes, sausen,...) en de vrouwen (Linda, schoonzus en Carien, echtgenote) een soort van César salade. Ze kregen daar zogezegd ook 'brood' bij. Dit bleek zo'n soort naan-brood te zijn, de Indische variant. Dit is plat, licht en redelijk smaakloos. Ondertussen hadden we wel al schotels zien passeren met grote boterhammen. Dik, bruin brood.
Toen we vroegen of we ook zo'n brood konden krijgen was de spraakverwarring een feit: "Sorry, what?" "I go get my colleague", zei het meisje dat niet goed begreep wat gevraagd werd.
De mannelijk collega kwam met veel zwier vragen wat we wouden, keek ons wat meewarig aan, maar leek te begrijpen wat gevraagd werd. Het duurde 10' eer hij terug was, met ... naan-brood.
Geen zin meer om terug de uitleg te doen (de sla was trouwens al volledig op) vroegen we of we dessert konden krijgen. Terug een meewarige blik (wat vragen ze nu weer). Het meisje begreep het echt niet. Carien zegt dan: 'the dessert from the menu'. 'Ah' zegt het meisje en ze komt na enkele minuten af met de 2 desserten die bij de dagschotel pasten. Oei , dat was de bedoeling niet.
Ok, we vragen dan maar de kaart. Dat begreep ze (terug na een rare blik - moeilijke klanten, die buitenlanders!) en ze gaf ons de menukaart terug. Daarop staat, bij de desserts: 'ask te waiter'.
We gaven het op!
We vragen de rekening en krijgen een briefje. Het meisje verdwijnt. Na 5' zijn we het beu, leggen we genoeg geld in het mapje en nog een 3 zloty erbij en geven dat aan een soort verantwoordelijke die aan de kant staat. We doen hem teken: 'it's ok', om aan te geven dat hij de fooi mag houden.
Hij zegt: 'Wait'. We wachten, hij loopt binnen en blijft weg. Carien volgt hem en op dat moment komt hij terug met ... 3 zloty. Hij kijkt ook heel verrast als we hem duidelijk maken dit niet te moeten hebben.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat we nadien, in andere eetgelegenheden en cafés, nooit meer zo'n spraakverwarringen hadden. Misschien waren we erop beducht en legden we alles beter uit.
We hebben nog in diverse zaken goedkoop gegeten en gedronken, want dat is ook één van de vele voordelen aan Polen: het eten en drinken is goedkoop en lekker. Ik was op een kleine week meer dan een kilogram bijgekomen. dat worden terug redelijk wat fietskilometers.
We hebben heel mooie dingen gezien in Warschau, zoals in diverse steden waar we reeds waren. Het was goed, maar maakte geen onvergetelijke indruk op ons (misschien hebben we al te veel gezien).
En toch is het de moeite waard.
vrijdag 4 augustus 2017
Trouw nummer 3: kerkelijk huwelijk van Benjamin
Het was wel een prachtige locatie. Voor het feest van het huwelijk hadden Maria en Benjamin een hotel gehuurd en ervoor gezorgd dat de gasten aan een gereduceerde prijs een kamer in dat hotel konden huren.
Om en idee te geven: hiernaast kan je een link vinden naar enkele foto's van het hotel: Andels Lodz
Dit was vroeger een textielfabriek die fantastisch gerenoveerd is, met een luxueus hotel tot gevolg.
We hadden rond 9 uur afgesproken voor het ontbijt, wat doorging op het gelijkvloers.
Terug heel raar: je loopt rond op de gang of stapt in de lift en je kent meer dan de helft van de mensen die daar rondlopen en je hartelijk begroeten.
Ook bij het heel uitgebreid ontbijt (met echt alles erop en eraan) komen en gaan voortdurend ons bekende personen en nemen we de maaltijd met vrienden en kennissen, in het hotel in Lodz.
Na het lang, uitgebreid ontbijt wordt het langzamerhand tijd om ons klaar te maken: de mooiste jurken en kostuums worden uitgehaald, de vrouwen worden opgemaakt en de zenuwen nemen langzamerhand toe (alhoewel dit nog meeviel, want 2 weken voorheen was ook al de burgerlijke plechtigheid doorgegaan).
Rond 14 uur 15 verzamelt iedereen in de lobby van het hotel, want om 14du30 stipt vertrekt er een bus met alle gasten naar de kathedraal waar het huwelijk zal voltrokken worden. Er zit 5' vertraging op, maar iedereen komt op tijd aan en kan het kerkelijk huwelijk voltrokken worden.
Het wordt een mooie mis. Een beetje (terug) een mengelmoes van Pools en Engels, maar heel emotioneel, met een life ensemble dat klassieke muziek speelt en een priester die heel hard zijn best doet om zijn Engels zo veel mogelijk op te poetsen (waar hij in slaagt).
De zus van Maria, Agnieska en een vriend van Benjamin, Kevin, zijn de getuigen, waar Kevin angstvallig Agnieska in het oog houdt om te weten wat hij moet doen (wat goed lukte - ze hadden ook wel de dag ervoor geoefend).
Na de mis wachten we een beetje tot de stoet gevormd wordt, maar ... dat gebeurt niet in Polen: na de mis is het gedaan en loopt iedereen buiten. Een beetje raar voor ons, Belgen, maar eens buiten worden enkele foto's genomen en begeeft iedereen zich terug naar de bus.
Die brengt ons terug naar het hotel waar dan op de bovenverdieping (waar we gisteren met de broer van Maria nog een drankje namen) de receptie doorgaat.
Het werd een chique bedoening, op dat dakterras, met een zicht op Manufactura en een groot deel van Lodz. Een beetje wennen: de bediening liep niet rond, maar bleef steeds staan op dezelfde plaats. Als je iets wou, moest je daarheen gaan.
Groot applaus uiteraard als het pasgetrouwd koppel binnenkomt na hun foto-shoot, waar ze ons na een 10-tal minuten verrassen met een mededeling. Iedereen had bij het binnenkomen een klein houten hartje gekregen, met een knijpertje aan. Benjamin gaf dan, na een ruime bedanking, aan wat de bedoeling was: er waren 2 vazen voorzien waarin de hartjes konden gegooid worden. De 2 vazen stonden voor goede doelen: één voor Alzheimer (dit is het werk dat Maria doet) en één voor kanker. Voor elk hartje dat in een vaas gestoken werd ging er 5 € naar deze doelen.Iedereen moest een keuze maken en een hartje in één van de vazen stoppen, na daar een briefje aan te hangen me de knijper waarop dan geschreven werd waarom aan dit doel geld zou moeten gegeven worden.
Mijn gemoed (en ik denk van veel anderen ook) schoot vol toen de uitleg kwam: Maria wou het werk dat ze deed ondersteunen (dat was geen verrassing), maar toen ze zich verloofden was dit in de aanwezigheid van Rob en Lieve (ik schreef over deze mensen in volgend bericht: Rob ).
Rob heeft kanker en hij wou het huwelijk graag meemaken, maar door de ziekte kon dit niet. Dit was echter een eerbetoon aan hun.
Ik kreeg een krop in de keel. Onze 'kleine' had het terug gedaan. Het is toch een specialeke.
Emotie was het ordewoord van dit huwelijk!
De receptie was redelijk kort en daarna werden we op de benedenverdieping verwacht voor de maaltijd en het feest.
Ook hier kwamen er enkele verrassingen. Op elke plaats stonden al kleine glaasjes voor wodka. Onze jongste had het gezegd: pas op, want in Polen wordt er stevig gedronken op feesten. Vooral wodka. Probeer vooral niet mee te doen met de Polen, want ze drinken jullie onder de tafel.
Goed dat we verwittigd waren, want dat klopte dus.
Voor enkele Belgische vrienden liep dit niet zo goed af, want alhoewel ze waarschijnlijk een fantastische avond hadden weten ze van het einde niks meer, want ze waren KO.
Een tweede verrassing: we kregen 3 maaltijden, wat we nogal weinig vonden, alhoewel lekker. Ondertussen kwamen er een aantal obligate filmpjes en speeches, gevolgd door de openingsdans (terug een emotioneel moment). Tijdens die dans (en de 'vermenigvuldiging', daarna) merkten we dat er aan de zijkant terug warmhoudschotels geplaatst werden.
Wat bleek: er werd gedurende de ganse avond en nacht voortdurend eten aangevoerd, warm en allerhande soorten spijzen (aardappelen, deegwaren, groeten, vlees) en aan een andere tafel dan nog koekjes en taarten.
Rond 23 uur werd dan de bruidstaart binnengebracht, zonder veel aankondiging.
Daarna was het danstijd, toch voor de mensen die nog konden staan en bewegen, want een deel had reeds moeten afhaken wegens een overdaad aan wodka.
Wij hebben ons nog goed geamuseerd (zonder wodka) en rond 2u30 was het voor ons voldoende en zochten we de bedstee op.
Ons laatste kind is getrouwd. Het werden 3 totaal verschillende maar toch typische huwelijken.
Het volgend huwelijk zal niet voor ons zijn, maar voor onze kinderen. Hopelijk mogen we het nog meemaken.
En hopelijk worden deze even mooi als van onze kinderen!
Om en idee te geven: hiernaast kan je een link vinden naar enkele foto's van het hotel: Andels Lodz
Dit was vroeger een textielfabriek die fantastisch gerenoveerd is, met een luxueus hotel tot gevolg.
We hadden rond 9 uur afgesproken voor het ontbijt, wat doorging op het gelijkvloers.
Terug heel raar: je loopt rond op de gang of stapt in de lift en je kent meer dan de helft van de mensen die daar rondlopen en je hartelijk begroeten.
Ook bij het heel uitgebreid ontbijt (met echt alles erop en eraan) komen en gaan voortdurend ons bekende personen en nemen we de maaltijd met vrienden en kennissen, in het hotel in Lodz.
Na het lang, uitgebreid ontbijt wordt het langzamerhand tijd om ons klaar te maken: de mooiste jurken en kostuums worden uitgehaald, de vrouwen worden opgemaakt en de zenuwen nemen langzamerhand toe (alhoewel dit nog meeviel, want 2 weken voorheen was ook al de burgerlijke plechtigheid doorgegaan).
Rond 14 uur 15 verzamelt iedereen in de lobby van het hotel, want om 14du30 stipt vertrekt er een bus met alle gasten naar de kathedraal waar het huwelijk zal voltrokken worden. Er zit 5' vertraging op, maar iedereen komt op tijd aan en kan het kerkelijk huwelijk voltrokken worden.
Het wordt een mooie mis. Een beetje (terug) een mengelmoes van Pools en Engels, maar heel emotioneel, met een life ensemble dat klassieke muziek speelt en een priester die heel hard zijn best doet om zijn Engels zo veel mogelijk op te poetsen (waar hij in slaagt).
De zus van Maria, Agnieska en een vriend van Benjamin, Kevin, zijn de getuigen, waar Kevin angstvallig Agnieska in het oog houdt om te weten wat hij moet doen (wat goed lukte - ze hadden ook wel de dag ervoor geoefend).
Na de mis wachten we een beetje tot de stoet gevormd wordt, maar ... dat gebeurt niet in Polen: na de mis is het gedaan en loopt iedereen buiten. Een beetje raar voor ons, Belgen, maar eens buiten worden enkele foto's genomen en begeeft iedereen zich terug naar de bus.
Die brengt ons terug naar het hotel waar dan op de bovenverdieping (waar we gisteren met de broer van Maria nog een drankje namen) de receptie doorgaat.
Het werd een chique bedoening, op dat dakterras, met een zicht op Manufactura en een groot deel van Lodz. Een beetje wennen: de bediening liep niet rond, maar bleef steeds staan op dezelfde plaats. Als je iets wou, moest je daarheen gaan.
Groot applaus uiteraard als het pasgetrouwd koppel binnenkomt na hun foto-shoot, waar ze ons na een 10-tal minuten verrassen met een mededeling. Iedereen had bij het binnenkomen een klein houten hartje gekregen, met een knijpertje aan. Benjamin gaf dan, na een ruime bedanking, aan wat de bedoeling was: er waren 2 vazen voorzien waarin de hartjes konden gegooid worden. De 2 vazen stonden voor goede doelen: één voor Alzheimer (dit is het werk dat Maria doet) en één voor kanker. Voor elk hartje dat in een vaas gestoken werd ging er 5 € naar deze doelen.Iedereen moest een keuze maken en een hartje in één van de vazen stoppen, na daar een briefje aan te hangen me de knijper waarop dan geschreven werd waarom aan dit doel geld zou moeten gegeven worden.
Mijn gemoed (en ik denk van veel anderen ook) schoot vol toen de uitleg kwam: Maria wou het werk dat ze deed ondersteunen (dat was geen verrassing), maar toen ze zich verloofden was dit in de aanwezigheid van Rob en Lieve (ik schreef over deze mensen in volgend bericht: Rob ).
Rob heeft kanker en hij wou het huwelijk graag meemaken, maar door de ziekte kon dit niet. Dit was echter een eerbetoon aan hun.
Ik kreeg een krop in de keel. Onze 'kleine' had het terug gedaan. Het is toch een specialeke.
Emotie was het ordewoord van dit huwelijk!
De receptie was redelijk kort en daarna werden we op de benedenverdieping verwacht voor de maaltijd en het feest.
Ook hier kwamen er enkele verrassingen. Op elke plaats stonden al kleine glaasjes voor wodka. Onze jongste had het gezegd: pas op, want in Polen wordt er stevig gedronken op feesten. Vooral wodka. Probeer vooral niet mee te doen met de Polen, want ze drinken jullie onder de tafel.
Goed dat we verwittigd waren, want dat klopte dus.
Voor enkele Belgische vrienden liep dit niet zo goed af, want alhoewel ze waarschijnlijk een fantastische avond hadden weten ze van het einde niks meer, want ze waren KO.
Een tweede verrassing: we kregen 3 maaltijden, wat we nogal weinig vonden, alhoewel lekker. Ondertussen kwamen er een aantal obligate filmpjes en speeches, gevolgd door de openingsdans (terug een emotioneel moment). Tijdens die dans (en de 'vermenigvuldiging', daarna) merkten we dat er aan de zijkant terug warmhoudschotels geplaatst werden.
Wat bleek: er werd gedurende de ganse avond en nacht voortdurend eten aangevoerd, warm en allerhande soorten spijzen (aardappelen, deegwaren, groeten, vlees) en aan een andere tafel dan nog koekjes en taarten.
Rond 23 uur werd dan de bruidstaart binnengebracht, zonder veel aankondiging.
Daarna was het danstijd, toch voor de mensen die nog konden staan en bewegen, want een deel had reeds moeten afhaken wegens een overdaad aan wodka.
Wij hebben ons nog goed geamuseerd (zonder wodka) en rond 2u30 was het voor ons voldoende en zochten we de bedstee op.
Ons laatste kind is getrouwd. Het werden 3 totaal verschillende maar toch typische huwelijken.
Het volgend huwelijk zal niet voor ons zijn, maar voor onze kinderen. Hopelijk mogen we het nog meemaken.
En hopelijk worden deze even mooi als van onze kinderen!
Reis naar Polen
Alles was geregeld: de vliegtickets naar Modlin, dicht bij Warschau, huren van 2 wagens, de regeling voor 2 grote valiezen en de adressen waar we heen gingen.
De wekker ging af om 3 uur, want we moesten rond 5 uur in Charleroi zijn. Schoonbroer Frank, pas getrouwd, was op tijd want hij volgde ons met de wagen tot in Charleroi. Hij kwam na 2 dagen al terug, dus moest hij vervoer hebben om vanuit Charleroi terug huiswaarts te geraken.
Wij, zijnde mijn vrouw en ik, met schoonzus Linda en schoonbroer Klaus, bleven nog enkele dagen in Warschau na het huwelijk.
Want dat was de reden van de halve volksverhuizing: het kerkelijk huwelijk van de jongste zoon, Benjamin met Maria, uit Lodz (uitspraak: Woedsch - Pools zien en proberen uitspreken is aartsmoeilijk).
We geraakten redelijk vlot op het vliegtuig, alhoewel Frank en Christel er niet op gelet hadden dat ze geen grote flacons mochten meenemen, waardoor ze plots zonder shampoo en douchegel zaten. We konden ze geruststellen dat er in het hotel wel alles voorzien ging zijn.
Aangekomen in Modlin ging het echter een beetje fout. Er was een probleem met de boeking van één van de wagens (dubbele boeking, waar de annulatie van één van de boekingen niet doorgekomen was en een bediende die dit niet goed begreep omdat hij het Engels niet zo goed machtig was). Ik had alle adressen ingegeven en opgeschreven om alles gemakkelijk te vinden en vertrouwde daarom op mijn smartphone, waar ik Waze had ingesteld als GPS. Idem dito bij mijn schoonbroer Frank, die in de andere wagen zat die door mijn vrouw ging bestuurd worden.
We vertrokken, maar een kilometer verder merk ik dat ik geen signaal had op mijn GSM. Ook bij mijn schoonbroer Klaus, die bij mij zat was dit het geval. Ik stop langs de kant om mijn vrouw daarvan te verwittigen. Zij houdt in, mijn schoonbroer wijst naar zijn GSM, dat alles in orde is, zonder te stoppen, dus maken we ons op om ze te volgen. Aan een rood licht echter kan zij doorrijden en wij niet. Ik ga ervan uit dat ze iets verder zal stoppen. Neen, dus: ze rijdt gewoon verder.
Aangezien we geen signaal hebben is er geen GPS en kunnen we zelfs niet bellen.
Gelukkig merkt mijn schoonzus, Linda, die bij mij in de wagen zit, dat ze wel signaal heeft. Ze kan echter enkel tekstjes zenden.
De verwarring is totaal: er wordt heen en weer ge-sms't: waar zijn jullie, we weten het niet, moeten we stoppen, we zijn daar, waar is dat,... .
Maar: op een zeker moment krijgt schoonzus verbinding met internet. Ik zoek de weg via Google maps en we komen op de juiste weg.
Achteraf merken we dat we een 30-tal kilometer omweg maakten. Mijn vrouw had onderweg ook een klein half uur staan wachten.
We komen uiteindelijk, ongeveer een klein uurtje later dan verwacht, toch ter bestemming. Eind goed, al goed.
Die bestemming is hotel Andel's in Lodz, dat grotendeels afgehuurd is voor de gasten van het huwelijk van Ben en Maria. Het is eigenlijk één van de mooiste hotels in Lodz, vlakbij het gigantisch koopcentrum Manufactura.
's Middags en 's avonds vallen één voor één de verwachte gasten voor het huwelijk binnen. Heel raar: rondlopen in een hotel en dan meer dan de helft van de mensen kennen.
We plaatsen onze bagage op de kamer en gaan dan met Ben en Maria in de buurt een kleine maaltijd nemen. Het wordt een soort van pannenkoek waarin hartige eetwaren zitten (vlees, groeten, saus). Heel lekker en de kostprijs van het eten en drinken is 10 € per koppel. Schoonbroers en -zussen zijn aangenaam verrast: het was heel lekker en goedkoop.
's Avonds waren we dan uitgenodigd door de (oudere) familie van Maria. Het werd een redelijk traditioneel diner in en restaurant vlakbij het koopcentrum, waar we terug de mengelmoes hadden van Pools-Engels-Vlaams.
Na het eten namen we nog een drankje in het hotel waarna we dan toevallig Zjuza tegen het lijf liepen. Toen we vroegen waar de mama en papa waren, vertelde ze ons dat die helemaal boven op het 5de verdiep zaten ,waar een bar is. Daar brachten we dan ook nog een uurtje door, met Psjemek en Malgoscha, met een neef van Maria die we enkele jaren voorheen ook al gezien hadden en zijn echtgenote, die toevallig... Malgoscha heet. Beetje verwarrend.
Tijd om te slapen dachten we, zo rond 23u30, want het was een lange dag. Beneden aan de balie stond echter mijn broer Chris, met zijn vrouw Carine. Pas een half uurtje toegekomen en op zoek naar iets om te drinken. Uiteraard hebben we dan nog enkele drankjes met hen genomen, om rond 1 uur toch de bedstee op te zoeken.
Het was inderdaad een lange dag!
De wekker ging af om 3 uur, want we moesten rond 5 uur in Charleroi zijn. Schoonbroer Frank, pas getrouwd, was op tijd want hij volgde ons met de wagen tot in Charleroi. Hij kwam na 2 dagen al terug, dus moest hij vervoer hebben om vanuit Charleroi terug huiswaarts te geraken.
Wij, zijnde mijn vrouw en ik, met schoonzus Linda en schoonbroer Klaus, bleven nog enkele dagen in Warschau na het huwelijk.
Want dat was de reden van de halve volksverhuizing: het kerkelijk huwelijk van de jongste zoon, Benjamin met Maria, uit Lodz (uitspraak: Woedsch - Pools zien en proberen uitspreken is aartsmoeilijk).
We geraakten redelijk vlot op het vliegtuig, alhoewel Frank en Christel er niet op gelet hadden dat ze geen grote flacons mochten meenemen, waardoor ze plots zonder shampoo en douchegel zaten. We konden ze geruststellen dat er in het hotel wel alles voorzien ging zijn.
Aangekomen in Modlin ging het echter een beetje fout. Er was een probleem met de boeking van één van de wagens (dubbele boeking, waar de annulatie van één van de boekingen niet doorgekomen was en een bediende die dit niet goed begreep omdat hij het Engels niet zo goed machtig was). Ik had alle adressen ingegeven en opgeschreven om alles gemakkelijk te vinden en vertrouwde daarom op mijn smartphone, waar ik Waze had ingesteld als GPS. Idem dito bij mijn schoonbroer Frank, die in de andere wagen zat die door mijn vrouw ging bestuurd worden.
We vertrokken, maar een kilometer verder merk ik dat ik geen signaal had op mijn GSM. Ook bij mijn schoonbroer Klaus, die bij mij zat was dit het geval. Ik stop langs de kant om mijn vrouw daarvan te verwittigen. Zij houdt in, mijn schoonbroer wijst naar zijn GSM, dat alles in orde is, zonder te stoppen, dus maken we ons op om ze te volgen. Aan een rood licht echter kan zij doorrijden en wij niet. Ik ga ervan uit dat ze iets verder zal stoppen. Neen, dus: ze rijdt gewoon verder.
Aangezien we geen signaal hebben is er geen GPS en kunnen we zelfs niet bellen.
Gelukkig merkt mijn schoonzus, Linda, die bij mij in de wagen zit, dat ze wel signaal heeft. Ze kan echter enkel tekstjes zenden.
De verwarring is totaal: er wordt heen en weer ge-sms't: waar zijn jullie, we weten het niet, moeten we stoppen, we zijn daar, waar is dat,... .
Maar: op een zeker moment krijgt schoonzus verbinding met internet. Ik zoek de weg via Google maps en we komen op de juiste weg.
Achteraf merken we dat we een 30-tal kilometer omweg maakten. Mijn vrouw had onderweg ook een klein half uur staan wachten.
We komen uiteindelijk, ongeveer een klein uurtje later dan verwacht, toch ter bestemming. Eind goed, al goed.
Die bestemming is hotel Andel's in Lodz, dat grotendeels afgehuurd is voor de gasten van het huwelijk van Ben en Maria. Het is eigenlijk één van de mooiste hotels in Lodz, vlakbij het gigantisch koopcentrum Manufactura.
's Middags en 's avonds vallen één voor één de verwachte gasten voor het huwelijk binnen. Heel raar: rondlopen in een hotel en dan meer dan de helft van de mensen kennen.
We plaatsen onze bagage op de kamer en gaan dan met Ben en Maria in de buurt een kleine maaltijd nemen. Het wordt een soort van pannenkoek waarin hartige eetwaren zitten (vlees, groeten, saus). Heel lekker en de kostprijs van het eten en drinken is 10 € per koppel. Schoonbroers en -zussen zijn aangenaam verrast: het was heel lekker en goedkoop.
's Avonds waren we dan uitgenodigd door de (oudere) familie van Maria. Het werd een redelijk traditioneel diner in en restaurant vlakbij het koopcentrum, waar we terug de mengelmoes hadden van Pools-Engels-Vlaams.
Na het eten namen we nog een drankje in het hotel waarna we dan toevallig Zjuza tegen het lijf liepen. Toen we vroegen waar de mama en papa waren, vertelde ze ons dat die helemaal boven op het 5de verdiep zaten ,waar een bar is. Daar brachten we dan ook nog een uurtje door, met Psjemek en Malgoscha, met een neef van Maria die we enkele jaren voorheen ook al gezien hadden en zijn echtgenote, die toevallig... Malgoscha heet. Beetje verwarrend.
Tijd om te slapen dachten we, zo rond 23u30, want het was een lange dag. Beneden aan de balie stond echter mijn broer Chris, met zijn vrouw Carine. Pas een half uurtje toegekomen en op zoek naar iets om te drinken. Uiteraard hebben we dan nog enkele drankjes met hen genomen, om rond 1 uur toch de bedstee op te zoeken.
Het was inderdaad een lange dag!
4K
Er zijn er nog 1000 km bij.
Het duurde iets meer dan een maand, maar eind juli (de 26ste om correct te zijn) brak ik door de grens van de 4000 km.
67 activiteiten, 4044 km, betekenen iets meer dan 60 km per rit.
157 uren betekenen ook dat mijn gemiddelde iets steeg tot 25,76 km per uur.
Ik voel het ook in de benen: de conditie is ok en nu is het kwestie van onderhouden.
Het huwelijk van Benjamin en de verplaatsing naar Polen zorgen voor een inactiviteit van de dikke week. Benieuwd wat daarvan de gevolgen zullen zijn.
Nu op naar de 5K
Het duurde iets meer dan een maand, maar eind juli (de 26ste om correct te zijn) brak ik door de grens van de 4000 km.
67 activiteiten, 4044 km, betekenen iets meer dan 60 km per rit.
157 uren betekenen ook dat mijn gemiddelde iets steeg tot 25,76 km per uur.
Ik voel het ook in de benen: de conditie is ok en nu is het kwestie van onderhouden.
Het huwelijk van Benjamin en de verplaatsing naar Polen zorgen voor een inactiviteit van de dikke week. Benieuwd wat daarvan de gevolgen zullen zijn.
Nu op naar de 5K
Poolse invasie
Er werd een heel grote inspanning geleverd door de familie van Maria, de verloofde - nu vrouw - van mijn jongste zoon.
Zowel de broer als zus en ouders brachten een weekje in België door om het huwelijk van de jongere zus-dochter te vieren.
De oudste broer - Przemyslaw, roepnaam Psjemek, met zijn vrouw Malgoscha en dochter Zjuza kwamen de week voor de trouw en aangezien we die redelijk goed kennen (we gebruikten hun landhuis vorige zomer om de vakantie door te brengen in Polen) hebben we ze een dag in Gent ontvangen en hier rondgeleid, onder andere met een boottocht. Het was de dag voor het begin van de Gentse feesten, dus waren veel zaken afgeschermd door podia en doeken, maar ze vonden het sowiezo een fantastische rondleiding. Psjemek vond van de stoverijschotel in het restaurant De Progres (wat wel redelijk typerend is voor Gent): "the best stue I ever ate". De dag daarna ontdekte Zjuza in Gent Primark, wat voor haar een beetje de hemel op aarde leek.
De rest van de familie kwam op donderdag (zaterdag was de trouw): de ouders met het vliegtuig en de zus (Agnieska), met haar man en zoon met de auto. De reden daarvoor: de man, Michal, heeft vliegangst en hij rijdt liever 1300 km dan 2 uren in een vliegtuig te zitten.
Maar: ze kwamen heelhuids toe. Hij is wel een fantastische chauffeur (gaf professioneel nog rijlessen vooraleer hij zijn huidige job als wegenbouw-verantwoordelijke deed), zodat ze zonder veel problemen toekwamen, tot opluchting van de mama en papa (Barbara en Slawomir).
Zij hadden op vrijdag een rustige dag (wat recupereren van de reis), terwijl broer Psjemek in Gent was (Primark met Zjuza) en zaterdag was dan het huwelijk.
Psjemek, Malgosha en Zjuza vertrokken op zondag terug naar huis, via Keulen waar ze dan een dagje verbleven, maar de rest was allemaal uitgenodigd bij ons om een echte Belgische barbecue te hebben. Aangezien de bende wat te groot was voor onze nederige woning, hebben we alles laten doorgaan bij onze oudste zoon Tim, die ruimte genoeg heeft, alsook een professioneel ogende barbecue.
Het werd terug een leuke namiddag, met, zoals de dag ervoor, een mengelmoes van Pools, Engels en Nederlands, waar de kinderen zonder last te hebben van het taalprobleem met elkaar speelden en de ouderen, zoals in bij 'komen eten' voor veel sfeer en gezelligheid zorgden.
Het werd een leuke afsluiter van een week zorgen voor onze Poolse gasten.
We namen afscheid met de afspraak het binnen 14 dagen minstens even leuk te maken.
Zowel de broer als zus en ouders brachten een weekje in België door om het huwelijk van de jongere zus-dochter te vieren.
De oudste broer - Przemyslaw, roepnaam Psjemek, met zijn vrouw Malgoscha en dochter Zjuza kwamen de week voor de trouw en aangezien we die redelijk goed kennen (we gebruikten hun landhuis vorige zomer om de vakantie door te brengen in Polen) hebben we ze een dag in Gent ontvangen en hier rondgeleid, onder andere met een boottocht. Het was de dag voor het begin van de Gentse feesten, dus waren veel zaken afgeschermd door podia en doeken, maar ze vonden het sowiezo een fantastische rondleiding. Psjemek vond van de stoverijschotel in het restaurant De Progres (wat wel redelijk typerend is voor Gent): "the best stue I ever ate". De dag daarna ontdekte Zjuza in Gent Primark, wat voor haar een beetje de hemel op aarde leek.
De rest van de familie kwam op donderdag (zaterdag was de trouw): de ouders met het vliegtuig en de zus (Agnieska), met haar man en zoon met de auto. De reden daarvoor: de man, Michal, heeft vliegangst en hij rijdt liever 1300 km dan 2 uren in een vliegtuig te zitten.
Maar: ze kwamen heelhuids toe. Hij is wel een fantastische chauffeur (gaf professioneel nog rijlessen vooraleer hij zijn huidige job als wegenbouw-verantwoordelijke deed), zodat ze zonder veel problemen toekwamen, tot opluchting van de mama en papa (Barbara en Slawomir).
Zij hadden op vrijdag een rustige dag (wat recupereren van de reis), terwijl broer Psjemek in Gent was (Primark met Zjuza) en zaterdag was dan het huwelijk.
Psjemek, Malgosha en Zjuza vertrokken op zondag terug naar huis, via Keulen waar ze dan een dagje verbleven, maar de rest was allemaal uitgenodigd bij ons om een echte Belgische barbecue te hebben. Aangezien de bende wat te groot was voor onze nederige woning, hebben we alles laten doorgaan bij onze oudste zoon Tim, die ruimte genoeg heeft, alsook een professioneel ogende barbecue.
Het werd terug een leuke namiddag, met, zoals de dag ervoor, een mengelmoes van Pools, Engels en Nederlands, waar de kinderen zonder last te hebben van het taalprobleem met elkaar speelden en de ouderen, zoals in bij 'komen eten' voor veel sfeer en gezelligheid zorgden.
Het werd een leuke afsluiter van een week zorgen voor onze Poolse gasten.
We namen afscheid met de afspraak het binnen 14 dagen minstens even leuk te maken.
Trouw nummer 2: het burgerlijk huwelijk van mijn jongste zoon
"Benjamin Roger Bracke, neemt gij tot uw wettige echtgenote de hier aanwezige Maria Szaruga?", gevolg door een ferme: "Ja". "Do you, Maria Szaruga, take Benjamin Roger Bracke, here present, to be your husband", gevolgd door een iets minder ferme, want gesmoord door opkomende tranen van geluk: "Yes".
Mijn jongste zoon is officieel getrouwd met zijn Poolse verloofde.
Alles gebeurt in Leuven, in het prachtige stadhuis.
Het is letterlijk en figuurlijk een mooie dag.
Het weer is goed (zon en aangename temperatuur), en zowel de Poolse als Belgische delegatie zien er prachtig uit. Iedereen is opgekleed, de bruid en bruidegom blinken op elk gebied en het geluk spat eraf.
We waren de dag vooraf al naar Leuven gekomen en logeerden bij schoonzus Linda en schoonbroer Klaus, om zeker op tijd te zijn (op weg van Gent naar Leuven kan je soms heel lang onderweg zijn - beter die stress vermijden).
Na het ontbijt opgekleed en naar het stadhuis gegaan.
Daar leek het op en trouwfabriek: naar we hoorden waren er ongeveer 10 trouwers die dag.
Alles moest dus vlug gaan.
En toch maakten ze er een rustige, gemoedelijke plechtigheid van.
Ook emotioneel, toen vooral de mama's beseften dat het jongste kind definitief het huis uit was. Barbara, de mama van de bruid, en Carien, de mama van de bruidegom, wisselden op een zeker moment zakdoekjes uit. Ik denk dat op een zeker moment ongeveer drie kwart van de zaal met vochtige ogen stond.
Het was ook een mooi en ingrijpend emotioneel moment.
Het plechtstatig foto-moment na de plechtigheid en daarna richting het restaurant "Het Spaans dak" voor een voortreffelijke maaltijd om het burgerlijk huwelijk te vieren. Het werd een leuke boel met een mengelmoes van Poolse en Engelse toespraken, veel plezier en een voortreffelijke sfeer.
Nadien namen we afscheid van een deel van de familie uit Polen die terugreisden en voor de rest een afspraak voor de volgende dag voor een barbecue bij ons.
Als we beginnen feesten, zijn we moeilijk te stoppen!
Mijn jongste zoon is officieel getrouwd met zijn Poolse verloofde.
Alles gebeurt in Leuven, in het prachtige stadhuis.
Het is letterlijk en figuurlijk een mooie dag.
Het weer is goed (zon en aangename temperatuur), en zowel de Poolse als Belgische delegatie zien er prachtig uit. Iedereen is opgekleed, de bruid en bruidegom blinken op elk gebied en het geluk spat eraf.
We waren de dag vooraf al naar Leuven gekomen en logeerden bij schoonzus Linda en schoonbroer Klaus, om zeker op tijd te zijn (op weg van Gent naar Leuven kan je soms heel lang onderweg zijn - beter die stress vermijden).
Na het ontbijt opgekleed en naar het stadhuis gegaan.
Daar leek het op en trouwfabriek: naar we hoorden waren er ongeveer 10 trouwers die dag.
Alles moest dus vlug gaan.
En toch maakten ze er een rustige, gemoedelijke plechtigheid van.
Ook emotioneel, toen vooral de mama's beseften dat het jongste kind definitief het huis uit was. Barbara, de mama van de bruid, en Carien, de mama van de bruidegom, wisselden op een zeker moment zakdoekjes uit. Ik denk dat op een zeker moment ongeveer drie kwart van de zaal met vochtige ogen stond.
Het was ook een mooi en ingrijpend emotioneel moment.
Het plechtstatig foto-moment na de plechtigheid en daarna richting het restaurant "Het Spaans dak" voor een voortreffelijke maaltijd om het burgerlijk huwelijk te vieren. Het werd een leuke boel met een mengelmoes van Poolse en Engelse toespraken, veel plezier en een voortreffelijke sfeer.
Nadien namen we afscheid van een deel van de familie uit Polen die terugreisden en voor de rest een afspraak voor de volgende dag voor een barbecue bij ons.
Als we beginnen feesten, zijn we moeilijk te stoppen!
Trouw nummer 1: de schoonbroer hertrouwt
Juli wordt de maand van trouwen.
De eerste in de rij is die van mijn schoonbroer Frank. Hij is de jongste broer van mijn vrouw.
Hij hertrouwt.
Met Christel.
Ze wonen ongeveer al een 15-tal jaren samen, nadat hij, na zijn scheiding, van het ene malheur in het andere liep.
Ze kreeg hem terug op het rechte pad en lijkt voor hem de ideale match te zijn.
Aanvankelijk gingen ze vorig jaar trouwen, maar dit werd om verschillende redenen uitgesteld tot dit jaar.
Ook mijn broer hertrouwde een 5-tal jaren geleden en ook toen had ik hetzelfde gevoel: mooi om dat te doen, en volledig terecht, maar toch een beetje raar.
Noem me wat ouderwets, maar ik gaf mijn trouwbelofte voor het leven en ik denk niet dat ik dat nog eens ga doen.
Uiteraard weet je niet wat de toekomst brengt: je kan je partner op een aantal manieren verliezen en iemand nieuw tegenkomen, maar toch vind ik het vreemd om op een trouwfeest aan tafel te zitten met de kinderen en ex-vrouw van de bruidegom.
Het was een leuk feest, hoor, daar niet van en er was van rancune geen sprake, maar toch had ik enkele bijgedachten: zou ik dit doen, zouden mijn kinderen dat aanvaarden, gaan de kleinkinderen dit begrijpen?
Het koppel had echter een mooie dag: een nieuw begin, een klassiek maar aangenaam trouwfeest en hopelijk het begin van een nieuwe, gelukkige levensfase.
Het is hun gewenst.
Maak er iets mooi van, Frank en Christel!
De eerste in de rij is die van mijn schoonbroer Frank. Hij is de jongste broer van mijn vrouw.
Hij hertrouwt.
Met Christel.
Ze wonen ongeveer al een 15-tal jaren samen, nadat hij, na zijn scheiding, van het ene malheur in het andere liep.
Ze kreeg hem terug op het rechte pad en lijkt voor hem de ideale match te zijn.
Aanvankelijk gingen ze vorig jaar trouwen, maar dit werd om verschillende redenen uitgesteld tot dit jaar.
Ook mijn broer hertrouwde een 5-tal jaren geleden en ook toen had ik hetzelfde gevoel: mooi om dat te doen, en volledig terecht, maar toch een beetje raar.
Noem me wat ouderwets, maar ik gaf mijn trouwbelofte voor het leven en ik denk niet dat ik dat nog eens ga doen.
Uiteraard weet je niet wat de toekomst brengt: je kan je partner op een aantal manieren verliezen en iemand nieuw tegenkomen, maar toch vind ik het vreemd om op een trouwfeest aan tafel te zitten met de kinderen en ex-vrouw van de bruidegom.
Het was een leuk feest, hoor, daar niet van en er was van rancune geen sprake, maar toch had ik enkele bijgedachten: zou ik dit doen, zouden mijn kinderen dat aanvaarden, gaan de kleinkinderen dit begrijpen?
Het koppel had echter een mooie dag: een nieuw begin, een klassiek maar aangenaam trouwfeest en hopelijk het begin van een nieuwe, gelukkige levensfase.
Het is hun gewenst.
Maak er iets mooi van, Frank en Christel!
Psychiater?
"Is de diagnose van mijn huisarts niet voldoende? Ook het feit dat ik bij een burn-out coach ging, een officiële, is dat niet voldoende?"
Neen, is het antwoord als ik vraag waarop ik al dan niet recht heb na het vaststellen van de diagnose van burn-out.
Dit moet gebeuren door een psychiater. Geen psycholoog, geen burn-out coach, geen huisarts.
"Anders kan zowat iedereen zeggen dat hij een burn-out heeft."
Precies alsof ik met plezier er volledig onderdoor ging, of dat ik alles heb gefaket!
Ook precies dat een psychiater op een kwartiertje dit allemaal zal vaststellen. Ik wil geen afbreuk doen aan hun kunde, maar persoonlijk heb ik meer vertrouwen in mijn huisarts, die me al jaren volgt en de aangewezen burn-out coach, die ruim de tijd nam om dat vast te stellen en me zachtjesaan naar een betering duwde.
Op zoek dan maar naar een psychiater. Ik ken er geen, dus vraag ik hulp aan mijn huisarts. Die geeft me enkele namen door. Ik neem daarmee contact op.
De eerste blijkt een criminele psychiater te zijn. Die kan me niet helpen (uiteraard niet: zo ver ben ik nog niet dat ik criminele zaken begin te doen).
De tweede houdt zich met kinderpsychiatrie bezig. Ben ik iets te oud voor.
De derde: daar word ik doorgeschakeld van dienst naar dienst om uiteindelijk te horen dat hij op verlof is en voor half augustus niet terug is.
Ik vraag het terug aan mijn huisarts en die zegt me dat het ten eerste heel moeilijk is die mensen te contacteren (heb ik ondervonden) en dat het moeilijk zal zijn in deze periode iemand vast te krijgen. Ze vraagt me ook op welke termijn dit moet, want normaal gezien zijn er wachtlijsten van ... enkele maanden om een afspraak vast te krijgen.
Oei!
Ofwel ga ik geluk moeten hebben, ofwel gaan we de planning moeten herbekijken.
Ik gok op het laatste.
Tijd tot eind augustus.
Neen, is het antwoord als ik vraag waarop ik al dan niet recht heb na het vaststellen van de diagnose van burn-out.
Dit moet gebeuren door een psychiater. Geen psycholoog, geen burn-out coach, geen huisarts.
"Anders kan zowat iedereen zeggen dat hij een burn-out heeft."
Precies alsof ik met plezier er volledig onderdoor ging, of dat ik alles heb gefaket!
Ook precies dat een psychiater op een kwartiertje dit allemaal zal vaststellen. Ik wil geen afbreuk doen aan hun kunde, maar persoonlijk heb ik meer vertrouwen in mijn huisarts, die me al jaren volgt en de aangewezen burn-out coach, die ruim de tijd nam om dat vast te stellen en me zachtjesaan naar een betering duwde.
Op zoek dan maar naar een psychiater. Ik ken er geen, dus vraag ik hulp aan mijn huisarts. Die geeft me enkele namen door. Ik neem daarmee contact op.
De eerste blijkt een criminele psychiater te zijn. Die kan me niet helpen (uiteraard niet: zo ver ben ik nog niet dat ik criminele zaken begin te doen).
De tweede houdt zich met kinderpsychiatrie bezig. Ben ik iets te oud voor.
De derde: daar word ik doorgeschakeld van dienst naar dienst om uiteindelijk te horen dat hij op verlof is en voor half augustus niet terug is.
Ik vraag het terug aan mijn huisarts en die zegt me dat het ten eerste heel moeilijk is die mensen te contacteren (heb ik ondervonden) en dat het moeilijk zal zijn in deze periode iemand vast te krijgen. Ze vraagt me ook op welke termijn dit moet, want normaal gezien zijn er wachtlijsten van ... enkele maanden om een afspraak vast te krijgen.
Oei!
Ofwel ga ik geluk moeten hebben, ofwel gaan we de planning moeten herbekijken.
Ik gok op het laatste.
Tijd tot eind augustus.
Vertrouwenspersoon over werk
Er ging een maandje overheen waar ik me onderdompelde in feestelijkheden.
Er waren inderdaad een pak feesten voorzien en ik was van plan daar volop van te genieten.
Dus zette ik het neerschrijven van alles een beetje op 'hold'.
De feesten zijn voorbij en ik kom er terug toe een beetje te reflecteren.
In de volgende berichten probeer ik alle gebeurtenissen wat te beschrijven.
Dit berichtje gaat over het contact dat ik had met de vertrouwenspersoon van de stad Gent over mijn toestand en hoe daar in september mee om te gaan.
Ze lijkt me gewoon te zijn om met mensen zoals ik (voornamelijk in mijn toestand dan) om te gaan en bood me aanvankelijk voornamelijk een luisterend oor aan (zie mijn vorig bericht).
Nu blijkt het allemaal wat moeilijker te liggen: ze ging ervan uit dat het totaal verkeerd zat op mijn school, dat ik daar slaande ruzie ging krijgen, dat ik die job niet graag deed,... allemaal fout.
Het zit verkeerd op mijn school, dat wel, maar niet dat daar op de afdeling waar ik werk iets kan geregeld of afgesproken worden. Het is ook zo, en dat weet ik van mijn echtgenote, dat het op andere scholen niet beter is, integendeel. Zoals ik al aangaf: niet van de regen in de drop alstublieft! Ik ben geen ruziemaker, maar ik verwacht dat de collega's het werk doen waarvoor ze aangenomen werden en betaald worden, wat bij sommigen niet lukt. Er moeten gewoon duidelijke afspraken gemaakt worden die moeten nagekomen worden. Dit kan me door de huidige directie niet beloofd worden, en daar wringt het schoentje.
Ik doe mijn werk ook (nog steeds) graag. Wat ik nu bijvoorbeeld begin te missen is het plannen en voorbereiden. Meestal zijn enkele weken van de vakantie daarmee gevuld, omdat ik dan, na het schooljaar, kan reflecteren wat goed of fout ging en dan alles voorbereid om dit beter te laten verlopen. Meestal onderzoek ik dan ook nieuwe mogelijkheden die ik in mijn lessen kan inpassen (en ook meestal gebeurt er van alles en nog wat in vakanties, omdat er tijd is om opborrelende ideeën uit te werken).
Terug naar de vertrouwenspersoon: zij had gezocht naar een job als leerkracht en ... vond niks (uiteraard niet: de vacatures komen pas half augustus naar boven). Ze vertelde me dit, maar toen ik zei wat ik hier bovenaan schreef was er een beetje een aha-principe: misschien kunnen we dit anders oplossen. Lumineus idee: een ronde-tafelgesprek. Met alle betrokkenen en de vertrouwenspersoon. Ik wil dat wel doen (ik ben echt geen moeilijke mens), maar vertrouwen daarin... niet echt. Ik vrees dat echter wel te moeten doen, omdat mijn opties wat op beginnen te geraken: als ik werk wil (wat het geval is) zal ik wat soepel moeten zijn. Ik mag echter ook wel een aantal voorwaarden stellen waarbij rekening gehouden wordt met mijn burn-out.
Wait and see, zou ik zeggen.
Echt positief kijk ik momenteel niet uit naar een volgend schooljaar: er wordt (en niet alleen bij mij) een pak onzekerheid veroorzaakt die een goede werking tegenhoudt. Verdeel en heers is het beetje het motto van directies en overheden, lijkt het mij. Dat ze daarmee aan sfeerbederf doen met veel kwaliteitsverlies, daar staan ze niet bij stil.
Maar, hiermee ga ik op de negatieve weg. Beter dat niet te doen.
Afwachten hoe dit evolueert.
Er waren inderdaad een pak feesten voorzien en ik was van plan daar volop van te genieten.
Dus zette ik het neerschrijven van alles een beetje op 'hold'.
De feesten zijn voorbij en ik kom er terug toe een beetje te reflecteren.
In de volgende berichten probeer ik alle gebeurtenissen wat te beschrijven.
Dit berichtje gaat over het contact dat ik had met de vertrouwenspersoon van de stad Gent over mijn toestand en hoe daar in september mee om te gaan.
Ze lijkt me gewoon te zijn om met mensen zoals ik (voornamelijk in mijn toestand dan) om te gaan en bood me aanvankelijk voornamelijk een luisterend oor aan (zie mijn vorig bericht).
Nu blijkt het allemaal wat moeilijker te liggen: ze ging ervan uit dat het totaal verkeerd zat op mijn school, dat ik daar slaande ruzie ging krijgen, dat ik die job niet graag deed,... allemaal fout.
Het zit verkeerd op mijn school, dat wel, maar niet dat daar op de afdeling waar ik werk iets kan geregeld of afgesproken worden. Het is ook zo, en dat weet ik van mijn echtgenote, dat het op andere scholen niet beter is, integendeel. Zoals ik al aangaf: niet van de regen in de drop alstublieft! Ik ben geen ruziemaker, maar ik verwacht dat de collega's het werk doen waarvoor ze aangenomen werden en betaald worden, wat bij sommigen niet lukt. Er moeten gewoon duidelijke afspraken gemaakt worden die moeten nagekomen worden. Dit kan me door de huidige directie niet beloofd worden, en daar wringt het schoentje.
Ik doe mijn werk ook (nog steeds) graag. Wat ik nu bijvoorbeeld begin te missen is het plannen en voorbereiden. Meestal zijn enkele weken van de vakantie daarmee gevuld, omdat ik dan, na het schooljaar, kan reflecteren wat goed of fout ging en dan alles voorbereid om dit beter te laten verlopen. Meestal onderzoek ik dan ook nieuwe mogelijkheden die ik in mijn lessen kan inpassen (en ook meestal gebeurt er van alles en nog wat in vakanties, omdat er tijd is om opborrelende ideeën uit te werken).
Terug naar de vertrouwenspersoon: zij had gezocht naar een job als leerkracht en ... vond niks (uiteraard niet: de vacatures komen pas half augustus naar boven). Ze vertelde me dit, maar toen ik zei wat ik hier bovenaan schreef was er een beetje een aha-principe: misschien kunnen we dit anders oplossen. Lumineus idee: een ronde-tafelgesprek. Met alle betrokkenen en de vertrouwenspersoon. Ik wil dat wel doen (ik ben echt geen moeilijke mens), maar vertrouwen daarin... niet echt. Ik vrees dat echter wel te moeten doen, omdat mijn opties wat op beginnen te geraken: als ik werk wil (wat het geval is) zal ik wat soepel moeten zijn. Ik mag echter ook wel een aantal voorwaarden stellen waarbij rekening gehouden wordt met mijn burn-out.
Wait and see, zou ik zeggen.
Echt positief kijk ik momenteel niet uit naar een volgend schooljaar: er wordt (en niet alleen bij mij) een pak onzekerheid veroorzaakt die een goede werking tegenhoudt. Verdeel en heers is het beetje het motto van directies en overheden, lijkt het mij. Dat ze daarmee aan sfeerbederf doen met veel kwaliteitsverlies, daar staan ze niet bij stil.
Maar, hiermee ga ik op de negatieve weg. Beter dat niet te doen.
Afwachten hoe dit evolueert.
Abonneren op:
Posts (Atom)