Warschau

"Hoe gaat het met je hielen?"
"Buiten dat ik daar 2 blaren heb op zitten, goed."
Ik had, op en voor het huwelijk, nieuwe schoenen aan. Die had ik kort voor de trouw gepast en gekocht. Ze zaten immers goed. Dit is trouwens een stelregel van mij: ze moeten goed zitten: niet te klein of te groot, niet spannend en meestal met een redelijk brede voorkant.
Het klopte allemaal, maar toen ik er de eerste keer langer mee rondliep, ging het (letterlijk) verkeerd: ze schuurden (heel lichtjes) achteraan.
Na enkele uren was dit niet meer houdbaar en verving ik de 'mooie' schoenen, door mijn meer doordeweekse schoenen. De rand van de hielen kwam daar iets lager op uit, zodat ik weinig last had van de blaren.
Nog goed, want in Warschau, waar we de dag na het huwelijk van de jongste heen gingen, stonden veel wandelingen op het menu.
Warschau, de stad van Chopin, van grote gebouwen, van mooie parken, van veel lawaai.
Je kan in de toeristenbrochures vinden wat er allemaal in Warschau te vinden is en ik heb ook geen zin om die te herschrijven. Ik denk dat we de belangrijkste gezien hebben.
Wat me bijblijft is: grote lanen, hoge huizen, mooie parken, maar vooral: dat het warm was. Op maandag 33° en op dinsdag 36°.
Als je dan enkele uren in de zon rondloopt heb je het wel gehad.
Uiteindelijk zijn we de tweede dag, uit armoe, een winkelcentrum binnengelopen, omdat daar airco was.
Nu zijn winkelcentra in Polen niet wat ze bij ons zijn.
Toen Maria, mijn Poolse schoondochter, aanvankelijk in België een zogenaamd shoppingcentrum binnenliep en dan terug buitenkwam, vroeg ze: "waar is nu het shoppingcentrum?"
In Polen zijn zo'n centra ongeveer 10 maal zo groot.
Je kan daar ook ongeveer vanalles kopen: kledij, eten en drinken, meubelen, sportgerief, medicatie, er zijn restaurants en café's, kappers, schoonheidssalons,... .
Meestal goed voor vele uren kijk- en koopplezier.
We liepen daar rond en worden plots op de schouder getikt: "Ah si: ook te warm voor jullie?"
Onze dochter, Barbara en schoonzoon Carlo hadden hetzelfde idee Zij had ook een technisch probleem: haar sandaal was kapot en ze moest nieuwe kopen.
Wanneer je zou afspreken zou het moeilijker geweest zijn om elkaar tegen te komen!
Wanneer we dan buiten  komen, besloten we een terrasje te doen.
"Mo, wie we daar hebben!" Piedie, de beste vriend en getuige van de trouw van Barbara en Carlo heeft met zijn zwangere vriendin ook nood aan verfrissing en vooral dorst.
Terug: wanneer je zou afspreken, was het moeilijker.
Wat ons ook zal bijblijven van Warschau is de spraakverwarring.
De eerste avond gingen we uit eten op een terras in de buurt van het hotel. Dat hotel, MDM, was, ondanks de lage prijs, van uitstekende kwaliteit. Het was op een plein dicht bij het centrum, zodat alles gemakkelijk te bereiken was, zowel te voet als met de tram en metro.
Er waren diverse terrasjes en eetgelegenheden vlakbij, dus zochten we voor de eerste avond er ééntje uit heel dichtbij.
En daar maakten we kennis met de spraakverwarring. Alleen al de bestelling plaatsen was al iets met veel aanwijzen en met diverse herhalingen vooraleer de boodschap doorkwam.
We stelden ons nog eens de vraag: hoe is het mogelijk dat in steden waar toerisme belangrijk is er zo weinig talen gesproken worden, buiten de landstaal. We ondervonden terug, en dit is de zoveelste stad of plaats waar dit gebeurt, dat we als Vlaming, met het spreken en begrijpen van verschillende talen toch bevoorrecht zijn: ze kunnen ons overal duidelijk maken. Alhoewel...
We kregen onze menu: zowel Klaus (mijn schoonbroer) als ik een soort burger, met een hele boel bijzaken (sla, tomaten, frietjes, sausen,...) en de vrouwen (Linda, schoonzus en Carien, echtgenote) een soort van César salade. Ze kregen daar zogezegd ook 'brood' bij. Dit bleek zo'n soort naan-brood te zijn, de Indische variant. Dit is plat, licht en redelijk smaakloos. Ondertussen hadden we wel al schotels zien passeren met grote boterhammen. Dik, bruin brood.
Toen we vroegen of we ook zo'n brood konden krijgen was de spraakverwarring een feit: "Sorry, what?" "I go get my colleague", zei het meisje dat niet goed begreep wat gevraagd werd.
De mannelijk collega kwam met veel zwier vragen wat we wouden, keek ons wat meewarig aan, maar leek te begrijpen wat gevraagd werd. Het duurde 10' eer hij terug was, met ... naan-brood.
Geen zin meer om terug de uitleg te doen (de sla was trouwens al volledig op) vroegen we of we dessert konden krijgen. Terug een meewarige blik (wat vragen ze nu weer). Het meisje begreep het echt niet. Carien zegt dan: 'the dessert from the menu'. 'Ah' zegt het meisje en ze komt na enkele minuten af met de 2 desserten die bij de dagschotel pasten. Oei , dat was de bedoeling niet.
Ok, we vragen dan maar de kaart. Dat begreep ze (terug na een rare blik - moeilijke klanten, die buitenlanders!) en ze gaf ons de menukaart terug. Daarop staat, bij de desserts: 'ask te waiter'.
We gaven het op!
We vragen de rekening en krijgen een briefje. Het meisje verdwijnt. Na 5' zijn we het beu, leggen we genoeg geld in het mapje en nog een 3 zloty erbij en geven dat aan een soort verantwoordelijke die aan de kant staat. We doen hem teken: 'it's ok', om aan te geven dat hij de fooi mag houden.
Hij zegt: 'Wait'. We wachten, hij loopt binnen en blijft weg. Carien volgt hem en op dat moment komt hij terug met ... 3 zloty. Hij kijkt ook heel verrast als we hem duidelijk maken dit niet te moeten hebben.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat we nadien, in andere eetgelegenheden en cafés, nooit meer zo'n spraakverwarringen hadden. Misschien waren we erop beducht en legden we alles beter uit.
We hebben nog in diverse zaken goedkoop gegeten en gedronken, want dat is ook één van de vele voordelen aan Polen: het eten en drinken is goedkoop en lekker. Ik was op een kleine week meer dan een kilogram bijgekomen. dat worden terug redelijk wat fietskilometers.
We hebben heel mooie dingen gezien in Warschau, zoals in diverse steden waar we reeds waren. Het was goed, maar maakte geen onvergetelijke indruk op ons (misschien hebben we al te veel gezien).
En toch is het de moeite waard.