Dit berichtje is wat negatief.
Ik stond eigenlijk zo op: alhoewel ik goed geslapen had, voelde ik me negatief.
De 'dreuntjes' werken wat in op mij.
Klopt: ik had heel veel goed nieuws gekregen de laatste tijd (een nieuw kleinkind dat goed gedijt, de positieve jobwendingen van mijn zonen, het nieuws dat ik 'genezen' was), maar toch blijven enkele zaken knagen.
Vorige week had ik al het gevoel: te oud voor de (nieuwe) job, zet maar bij de afval, bij de afwijzing als pedagogisch begeleider.
Kwam daar het onverwacht gesprek bij, de dag erna, met de directie. Die vroeg me: 'wat verwacht je nu van mij?'
Wacht eens even: is dit niet omgekeerd?
Ik heb een probleem met haar beleid en ... ik zou dat moeten oplossen?
Ik had zo echt het gevoel: er wordt niet echt geluisterd. Ik word gehoord, maar niet beluisterd.
Enkele jaren geleden vroeg ik me af hoe het ze deden: oudere leerkrachten, die heel veel hadden betekend voor de school en die ook veel hadden verwezenlijkt, met een pak aan ervaring, zodanig te demotiveren dat ze gedegouteerd de school verlieten.
Ondertussen begin ik dat te begrijpen.
Ik begin op dat punt te geraken.
In een zoektocht naar een oplossing bots ik op een aantal muren. Mijn leeftijd is er één van. Zeker in het onderwijs is ervaring van weinig tel. Je bent belangrijker als je wat langer in dienst bent - wat je deed is van weinig of geen belang - wie je een duwtje kan geven (ons kent ons) en hoe hard je om je heen schopt (wie hard roept wordt ofwel buitengepest of weggepromoveerd).
Negatief: ja! Realiteit: ook ja!
Misschien is mijn perceptie verkeerd. Dat is mogelijk.
Morgen heb ik een afspraak met de vertrouwenspersoon van de stad om dat allemaal eens te toetsen.
Benieuwd wat daar uit komt. Ik verwacht daar echter niet veel van.
Ik vrees dat het moeilijk wordt. Eigenlijk hoor ik de argumentatie al komen: we hebben momenteel niks dat als oplossing zou kunnen dienen, de problemen die je aangeeft stellen zich overal, we zijn aan het zoeken, maar er zijn anderen die nog wat voorrang hebben, zou je dat nu nog doen, op jouw leeftijd (alhoewel ik denk dat ze dit laatste niet luidop durven zeggen of vragen, maar het denken wel).
Ook: je moet nog naar de controlearts. Iemand die langer dan 4 weken afwezig is zou, voor terug te beginnen werken, naar de controlearts moeten gaan. Tiens: ik ben al meerdere keren meer dan 4 weken afwezig geweest (na mijn elleboogbreuk, mijn eerste burn-out, mijn nierkanker) en moest nog nooit naar de controlearts. Uitrangeertactiek? Zou kunnen!
Ik heb echt het gevoel naar de uitgang geduwd te worden, willens nillens.
Jammer. Ik heb het gevoel nog veel te kunnen betekenen voor de school of maatschappij. Het lijkt erop dat ik de kans niet zal krijgen.
Ik hoop dat ik fout ben.
De toekomst zal het uitwijzen.
