Douchen

Even lyrisch doen: het nemen van een sprankelende, warme, reinigende douche maakt, na het missen van zo'n anders banale bezigheid, een waar genot, wat te vergelijken is met geneuchten die in sommige boeken als  een soort orgasme beschreven wordt.
Ik kreeg enkele nieuwe plakkers op mijn buik en mocht daar dus mee onder de douche ("niet te lang en te krachtig op de wonden!").
Ik had aan mijn arts reeds gezegd dat ik al het 'grof vuil' er eindelijk eens af wou, iets wat ik toch moeilijk vind met een washandje aan een lavabo.
Ze lachte eens en zei dat het waarschijnlijk wel niet zo erg zou zijn, maar zo voelde ik me de laatste week wel een beetje.
Ik heb dus volop genoten van mijn eerste douche sinds ik werd geopereerd!
Het grof vuil is eraf!

Controle huisarts

"Je bent ongelofelijk! Ik dacht dat hier een patient ging zitten, ingekrompen van de pijn, of ongemakkelijk, bleekjes, noem maar op, maar neen! Zie je zitten. Sterk ras, hoor. Heb ik nog niet veel meegemaakt!"
Ja, ik kan er niet aan doen dat ik snel en goed genees, alhoewel ik daar wel blij om ben.
Ik moest na een tiental dagen naar de huisarts om de wonden na te kijken.
Myriam doet dit dus en ze zegt me dat alles prima in orde is: geen ontstekingen en de wonden zijn goed dicht (er is nog een beetje vochtverlies waar ik de drain had, maar dat lijkt normaal te zijn - met een plakker erop is alles OK).
"Je wordt volgende week besproken in het ziekenhuis, heeft de docter me doorgemaild en ik heb de verslagen ook reeds binnen. Zoals je weet zijn die eigenlijk allemaal positief!"
"Je weet het, Myriam, ik ga voor volledige genezing!"
"We gaan allemaal voor volledige genezing!"
"Oei, kleine nuance: mijn familie hoopt op volledige genezing, ik ga voor volledige genezing!"
"Sorry, maar met wat ik hier nu lees en ook voor mij zie, gaan zeker alle docters voor volledige genezing!"
Fijn dit te horen!
Enkele voorzichtige vraagjes: "Wat mag ik wel en niet doen?"
"Eigenlijk weinig wat je niet mag doen als het niet te veel inspanning vraagt. Bijvoorbeeld geen zware zaken heffen, of als je moe bent: rusten!"
"Wanneer zou ik een beetje mogen sporten?" (het beestje kruipt waar het niet gaan kan!)
"Daar moet je minstens 6 weken met wachten! Wanneer heb je een afspraak met de chirurg? Begin maart? Wel: niet vroeger!"
Ok, als het moet... .
Al met al een positief doctersbezoek!

Kousen

Nu ik me langzamerhand beter voel, begint iets me te ambeteren.
Het zijn niet de plakkers die beginnen loskomen rond de wonden van de operatie, ook niet de pijntjes die ik heb bij bepaalde houdingen of bewegingen, omdat dit verwacht werd en normaal is.
Het zijn ook niet de spuitjes die ik elke avond krijg tegen flebitis.
Mijn vrouw dient me die met veel liefde toe en doet dit heel goed en (voor mij) pijnloos. Ik neem dat er met de glimlach bij.
Wat ik echt niet leuk vind zijn de steunkousen die ik nog moet dragen!
Ja, ik weet het: moest ik inderdaad flebitis krijgen ik zou slechter af zijn, maar dat maakt het niet minder ambetant!
Die kousen spannen (zal wel de bedoeling zijn), zakken af, beginnen dan te jeuken en zijn dan enkel met veel maneuvers op te trekken als je geen korte broek aan hebt!
Ik voel mee met vrouwen die verwacht worden zo'n zaken te dragen om er sexier uit te zien.
Of dit in mijn geval ook het geval is moet je maar uit de foto opmaken.
Ik hoop dat ik er vlug van af ben, van die XXX (cencuur!)-se kousen!

Broere

"Je hebt me gebeld, maar ik was te laat in het afnemen." "Ja, we zouden eens langskomen morgen, OK?"
Broere Chris had me proberen bellen.
We spreken een uur af (na de noen, na het eten).
Rond 2 uur vallen ze binnen: eerst Carine (we hebben allebei een vrouw met dezelfde naam - alhoewel anders geschreven - vandaar 'senior' en 'junior' - ik vind ze trouwens een fantastische vrouw, en dat heeft niks met de naam te maken!), die ons, zoals altijd, heel hartelijk begroet (met drie dikke zoenen) en Chris, die een mand fruit mee heeft.
"Je ziet er echt goed uit!".
Ik voel me echter minder goed dan gisteren (slecht geslapen, veel gedroomd - resultaat van de verdoving?), maar ik kan me voorstellen dat het toch redelijk ongelofelijk is om iemand waarvan 5 dagen geleden een nier werd weggehaald zo actief te zien.
"Waar wil je je placeren? Jij beslist." De toon is gezet: zoals reeds vroeger gemeld (hij zit in hetzelfde straatje als ik): hij begrijpt me nu als geen ander.
Aan de tafel, rechtop, wordt het dan toch een lang, gezellig, soms heel emotioneel, soms heel plezant, soms weemoedig,... gesprek.
Ik krijg er een warm gevoel bij!
Ik was nog nooit zo close met mijn broer als nu. Merci, broere!

Trop is...

Vrijdagmorgen.
Goed geslapen!
Geen buisjes, een eigen kussen, plaats, vertrouwde geuren, ... .
Ik had mijn vrouw de avond ervoor gevraagd om AUB bij zichzelf geen 3 x de bloeddruk te meten (zoals bij Oswald in de kliniek) en me om 6 uur geen thermometer te geven voor mijn temperatuur.
Ze deed dit dus niet!
Ik voel me 1000 man sterk.
De pijn valt ook heel goed mee.
Na een rustige voormiddag, met plaagstootjes aan mijn vrouw ("moet ik her nog wat kuisen?" "Zijn er nog werkskes?" - na 32 jaar werkt dat nog altijd) vertrekt ze tegen de middag naar de school waar ze les geeft.
Ik krijg een hele boel raadgevingen (en orders) mee, onder andere: "Kristien (de buurvrouw) heeft beloofd  om eens te komen kijken of je iets nodig hebt".
Een half uurtje later springt mijn dochter binnen. "Hoi paps, ik heb nog wat tijd over voor ik moet beginnen werken, dus dacht ik om bij mijne papa een boterhammeke te komen eten".
Het wordt gezellige praat-maaltijd.
Als ze vertrokken is zet ik me om naar een tennismatch te kijken van de Australian Open. 'Flipper' heeft gewonnen en staat in de 4de ronde! Knap.
Ik krijg een beetje later telefoon. Mijn vrouw: "Is Kristien reeds geweest?" (Controle?).
Neen dus.
Ik leg neer en twee minuten later hoor ik voetengeklop om de sneeuw eraf te krijgen en tikjes op de achterdeur. Kristien en Roland.
Aangezien Roland heel recent een operatie aan de knie had wordt het eigenlijk een babbel over docters, ziekenhuizen, herstel,... . Maar aangezien we allemaal graag lachen wordt dit ook wel leuk, ondanks het over ziekte gaat.
Ze vertrekken en ik kijk een beetje verder naar het tennis. Eindelijk wat rust.
Maar na een half uurtje valt Carlo - de vriend van mijn dochter - binnen.
Er is namelijk afgesproken om vanavond een aantal zaken te vieren: het begin van mijn herstel en het succesvol indienen van de thesis van mijn dochter.
Dan is het de beurt aan mijn vrouw die alle boodschappen binnensjouwt, daarna Benjamin, terug van studeren en uiteindelijk de oudste zoon Tim met zijn vrouw Kathleen.
Crowded dus.
Het wordt, zoals vanouds, een hele leuke, gezellige avond, met macaroni met hesp en kaas (ik eet dat graag, en mijn vrouw had dit beloofd - mijn kinderen eten dit ook graag, behalve mijn dochter, maar die kwam pas later omdat ze tot 20 uur moest werken).
Om 22 uur echter voel ik langzamaan de energie uit mij weglopen.
Ik denk dat de kinderen dit ook zagen want ze breken op.
Hoog tijd om in bed te kruipen want, zoals men zegt "mijn pijp is uit". Ik ben toch niet zo sterk ik dacht in de voormiddag.
Trop is te veel, zoals Van Den Boeynants zei.

Naar huis!

"Ongelofelijk. Nooit gezien." Mijn buurman Oswald kan er niet van over: maandag een nier eruit, donderdag naar huis.
"Moest dit dertig jaar geleden gebeuren, heel het dorp sprak erover en je zou ik weet niet hoe lang in het ziekenhuis liggen. Niet te doen."
Het is inderdaad snel, maar storen doet het me allerminst.
No place like home!
De nacht was al iets beter dan de vorige (kon nu wel op de buik, alhoewel veel bewegen een beetje pijnlijk was), maar Oswald moest terug enkele keren gemonitord worden en de verpleegster kwam toch regelmatig kijken naar mijn buurman die niet zo'n goede nacht had.
Ik hoop in mijn eigen bedje eens goed te kunnen slapen vannacht!
De morgen sijpelt verder, ik toon Oswald enkele mogelijkheden van de tablet ("Kijk, is dat Uw huis?" "Ja, hoe doe je dat?"), neem ruim de tijd om me eens goed te wassen en begin mijn eigen gerief te verzamelen.
Nog samen met Oswald het middagmaal gegeten (witloof, kalkoenfilet, aardappelen, een chocomousseke en een bloedhete brocollisoep die ik twintig minuten moest laten staan voor ik ze binnenkreeg zonder mijn tong te verbranden) en dan was het wachten tot mijn vrouw me kwam halen.
Iets na 14 uur valt ze binnen, ik neem afscheid van een emotionele Oswald en we vertrekken naar huis.
Het is -4° dus heb ik het wat frisjes bij het buitenkomen, maar ik lijk niet de enige te zijn.
Als de rit naar huis erop zit (na een stop bij de apotheker) voel ik dat dit toch wat krachten kostte.
Oplossing: thuis in de zetel placeren en gewoon genieten van het eenvoudig 'thuis zijn'.

Eerste echte hersteldag

Niet bepaald goed geslapen: ik ben een 'buikslaper' maar met de 'buizerijen' (een infuus, een sonde en een drain) lukte dat niet. Kwam daarbij nog dat mijn buurman, Oswald, een 4-tal keren gemonitord werd (bloeddruk, temperatuur, infuus) en je begrijpt dat ik veel keren geslapen heb.
Ik begin me echter steeds beter te voelen en als ze dan de sonde eruit halen voel ik me al een beetje 'verlost'. De drain moest nog worden ingekort, en bij mijn opmerking dat die reeds ingekort is, geeft de verpleegster me een knipoog.
Wat later kort ze de drain in, een 5-tal in plaats van 4 cm, maar ... hij blijft toch zitten. Jammer.
Ik zeg tegen de verpleegster dat ik me zelf wou wassen. Ze zegt me dat dit goed is en als ik hulp nodig heb maar moet bellen. Alles lukt echter zonder problemen en als ik mijn broek aantrek valt plots ... mijn drain uit. Ik verwittig de verpleegster daarvan en ze zegt me dat ik dat goed regelde. Niet dus, maar ze gelooft me niet. Feit is dat de drain eruit is. Enkel nog een infuus, maar dat mag eruit als ik goed reageer op vast voedsel.
Brackskes kunnen wel goed eten en verteren, dus da's geen probleem.
Wat later komt de chirurg binnen. "Ach, alles gaat goed precies. Wanneer wil je naar huis? Morgen of overmorgen?" "Morgen past het best", zeg ik."Ok! " zegt hij."Ik heb nog geen nieuws van de patholoog, maar laat je dat wel weten. Je kan dus naar huis, maar wel om te RUSTEN!"
Hij verdwijnt en 10 minuten later komt de verpleegster met een telefoon en dat de docter me wil spreken. Oesje, slecht nieuws?
"Ik kreeg net de uitslag van de patholoog. Er zat inderdaad een kwaadaardige cyste van een dikke 5 cm in de nier. We hebben ze er dus uitgehaald samen met nogal wat vetweefsel errond. Daarin is geen enkel spoor gevonden van kwaadaardige kankercellen! Ik ben er voor 99,9% zeker van dat alles eruit is. Nu dus nog enkel recupereren en dan gezond weer verder!"
Ik voel bijna letterlijk het pak van mijn hart vallen. Ik ben er ook van overtuigd dat moest mijn vrouwtje erbij geweest zijn ze de docter rond de nek zou gevlogen zijn.
Een beetje later belt mijn dochter: ze kreeg de boodschap van haar promotor dat ze haar thesis kan indienen en dat dit er heel goed uitziet. Nog fantastisch nieuws.
Ik leg nog maar goed de telefoon dicht als mijn broer Chris dan belt. Ik kan hem dan ook het goede nieuws melden, hij schrikt een beetje dat ik al naar huis mag, maar is heel blij en zal in het weekend eens proberen binnen springen.
Beetje bij beetje sijpelt dan heel mijn dichte familie binnen: vrouwtje, dat ontroerd en ongelovig me een dikke knuffel geeft ("Nu al naar huis? Da meen je nie."), oudste zoon met vrouw (die er een beetje moe uit zien allebei) en uiteindelijk dochter Babs met vriend Carlo. Ondertussen belde jongste zoon Benjamin eens tijdens het blokken om te vragen hoe het was.
Het is al halfnegen als de ganse stoet gepasseerd is.
Samen met Oswald naar voetbal gekeken (Gent verloor van Anderlecht met 1-0 in de beker), maar dan sloeg de vermoeidheid toe.
Een betere nacht zonder 'buizerijen'?

Terug op de kamer

Een hele voormiddag lig ik nog op de recovery, wordt de bloeddruk gemonitord (115 op  68 zie ik) en de hartslag (tussen 60 en 65).
De chirurg komt binnen en vraagt hoe het is. Ik kan niets anders zeggen dan "goed".
Op mijn vraag of nu alles in orde is, zegt hij mij dat er met de nier nog heel veel vetweefsel meekwam, waarin niks abnormaal te zien was. Hij heeft er vertrouwen in dat alles in orde komt.
Daarna wordt ik gewassen door Stijn, de joviale verpleger, die me zegt dat ik nog een beetje moet wachten om op de kamer te gaan wegens personeelstekort.
Geen probleem, we kunnen ondertussen wat keuvelen over de 20 cm sneeuw die vannacht viel.
Om 11u30 mag ik dan op de kamer.
Dochterlief valt om 2 uur binnen.
"Hoe is het?" "Goed." "Ongelofelijk, maar goed, he."
Wat later valt, stuk voor stuk, de rest van de familie binnen, met als laatsten Tim en Kathleen.
Ik merk dat ik toch vermoeid ben. Ik kreeg ook een klein beetje koorts.
Rond 8 uur krijg ik een koortswerend middel dat vlug helpt.
Ik val vlug in slaap.

Wakker, allez, min of meer

Er schud iemand aan mijn voet.
"Schatje, hoor je me?"
Natuurlijk, ik ben toch niet doof.
Ach ja, ik ben geopereerd.
"Heb je veel pijn?" "Neen."
Mijn vrouw bezoekt me in de recovery, samen met dochter Barbara en vriend Carlo.
Ze zien er opgelucht uit.
"Nu is het aan Tim, zijn vrouw Kathleen en Benjamin, want we mogen maar met drie binnen."
Dus: zelfde verhaal en ook: "We hebben eigenlijk een hele leuke namiddag gehad".
Dat doet me plezier, maar ik doezel alweer weg.
Ik heb echt geen pijn!

Bijna zo ver

"Mocht je binnen?" "Weet niet. We hebben het niet gevraagd."
Barbara, Tim en Carlo komen rond het middaguur binnenvallen, ondanks er geen bezoekuur is.
Een minuutje later komt Benjamin binnen. Zelfde vraag, zelfde antwoord (terug de genen?)
5 minuten later komt dan mijn vrouw binnen. Die had het wel gevraagd.
"Niet nerveus?" "Neen."
De buurman begrijpt er niks van: "Hoe kan je nu zo kalm zijn".
Tja, het is het begin van de genezing, he.
Enkele minuten later mag ik mijn OP-kostuumpje aandoen.
Mijn kinderen vereeuwigen dit ook direct.
Dan met mijn bed weg naar de wachtzaal voor het OP, afscheid nemen aan de lift (ik zie enkele kropjes in kelen), en dan is het nog even wachten.
"Dag meneer. Geen allergien? Is de info op je bandje juist? Nog enkele minuten wachten, dan doen we je naar de zaal, krijg je een infuus en dan zal je vlug slapen."
Ik krijg mijn infuus en dan...

wachten!

 "36,4 en 11 op 7"
Resultaat van temperatuur en bloeddruk om 7 uur 30 voor de operatie.
Ik heb een relatief goede nacht achter de rug: ik sliep goed, alhoewel de nachtverpleegster een 4-tal keren bij mijn buurman was.
De buurman bleek de vorige dag de opa te zijn van Brent en Jarno, die wij 15 jaren geleden kweekten in onze creche (it's a small world).
Aangezien die man bezoek kreeg en mijn kinderen met partners er ook waren, samen met mijn vrouw, was de kamer goed gevuld.
Alles stond klaar gisteren: mijn bed (uiteraard), maar ook alle info op PC.
Toen ik binnenkwam mocht ik direct beginnen drinken van een fles met een soort zoutoplossing, om mijn darmen leeg te maken.
Ik kan nu zeggen: dat werkt (zonder verder in detail te treden)!
De anaestesiste, die uiteraard kwam toen iedereen iets was gaan eten, gaf me wat uitleg over hoe en wat, vroeg me enkele dingen en zei me dat de operatie voorzien was om 14 uur!
Het wordt nog een lange voormiddag!

laatste dubbelnierig ontbijt

Zondagmorgen.
Opstaan en, zoals terug afgesproken, ontbijt klaarzetten.
Vaststelling: het heeft voor de eerste keer dit jaar gesneeuwd, zodat een dun wit laagje alles zeer idyllisch maakt.
We kraken er een flesje cava op: we hebben toch het gevoel iets te moeten vieren - op naar de genezing!
Tijdens het lang ontbijt is er een gesprek, vooral met de jongste zoon, Benjamin, over gevoelens, opvoeding, verwachtingen, waar het fout ging, waar het goed ging, .... enfin: een lang, verhelderend gesprek, met min of meer duidelijke richtlijnen voor de volgende periode. We weten wel dat die niet zo gemakkelijk zal zijn de volgende dagen, maar goede afspraken zullen veel zaken gemakkelijker maken.
Ik word verwacht om 14 uur in het ziekenhuis.
Dan is het wachten tot morgen - D-day.
Ik hoop (verwacht eigenlijk) vlug een volgend bericht te kunnen schrijven!

Psychologe

"Aangenaam, ik ben Charlotte." "Carien." "Johan."
"Gaan we in het spreeklokaal hier rechtover zitten?"
De hartelijke kennismaking met de mooie, jonge psychologe in straat 57 geeft ons direct vertrouwen.
Wanneer we in het spreeklokaal zitten (met Kermit de kikker op de hoek van een kast) kijkt de jonge vrouw me vragend aan.
Ik begin met vertellen dat ik volgende week maandag geopereerd wordt, namelijk het verwijderen van de linkernier omdat daarin een kwaadaardige tumor zit, iets waarmee ik relatief weinig problemen rond heb (het begin van mijn genezing, zoals reeds vroeger geopperd), maar wat voor toch een pak bedenkingen, schrik en frustraties bij mijn echtgenote zorgt.
Eigenlijk vertellen we in het gesprek ongeveer alle tegenslagen die we, op medisch gebied, te verwerken kregen. Omdat we reeds heel wat te verduren kregen, duurt het gesprek in totaal wel ongeveer 1 uur en 20 minuten.
Toch kregen we (vooral mijn echtgenote dan) een aantal inzichten die enkele zaken aan elkaar linkten, zodat er verklaringen gevonden werden over de aard en reden van sommige reacties. Belangrijk daarbij is het gevoel: "wat je voelt is eigenlijk normaal" als morele ondersteuning zeer positief.
Op het einde van het gesprek vraag ik hoe dit verrekend wordt, en dan vertelt de psychologe me dat dit een dienstverlening is van het ziekenhuis zelf en dat dit niet hoeft betaald te worden!
Fijn!
We verlaten dan ook het gebouw met een goed gemoed en de vaste overtuiging dat we er op elk gebied klaar voor zullen zijn.

Huisarts

Myriam zegt: "ik kon het niet geloven toen ik je berichtje kreeg! Weeral bij hun!"
Ze is reeds meer dan twintig jaren onze huisarts, evolueerde min of meer tot de vriendenkring (ik leerde een paar van haar 4 kinderen zwemmen en heb ook goed contact met haar echtgenoot, een orthopedist, die, zoals ik, een fervent fietser is).Meestal klinkt haar aanstekelijke lach in haar kabinet, maar nu kijkt ze me toch vol medeleven (of is het compassie?) aan.
"Je kan op twee manieren reageren", zeg ik: "ofwel ga je in een hoekje zitten wenen, ofwel ga je er met volle moed tegen in! Je kent me al lang genoeg om te weten wat ik kies!"
"Klopt, als jullie komen is het altijd serieus. Heb je ondertussen reeds onderzoeken gehad?"
"Ik kreeg een scanner van de longen of daar geen vuile beestjes zitten."
"En?" "Weet ik nog niet."
Mijn vrouw naast me geeft Myriam een vragende blik.
Myriam zegt:"Wil ik eens bellen?" Vrouw glundert, maar is ook een beetje bang.
Eerste poging: bezet. Tweede poging: doorverbonden. "Ja, er werd een scan genomen van Dhr Johan Bracke, geboortedatum 18 februari 1958, longen. Ja. Ja. Juist. Dank U!"
Haar gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen, de lach is terug! Ik voel bijna fysiek het pak van het hart van mijn vrouw vallen.
Ik ben ook opgelucht: toch een beetje goed nieuws: er is nergens een spoor van uitzaaiingen!
We doen de papierslag. "Hoe lang denk je dat ik 'buiten strijd' ben?" "Je mag toch rekenen op een 9 à 10 weken". Kort uitrekenen geeft me: thuis tot de paasvakantie. Komt redelijk goed uit, vind ik.
Buiten  vliegt mijn vrouw rond mijn nek en beslissen we thuis te vieren met 2 kleine pakjes, een frikandel special en een taco van frituur 'de lekkere friet'.

Examens

"Oesj, ben je al thuis?"
"Ja, "t ging niet. Ik kan me beter concentreren op het volgende examen, dan daar nog enkele uren te spenderen om een 7 te halen in plaats van een 3 of 4, dus gaf ik maar af."
Er volgt nog een hele uitleg over aminozuren en enzymen, die ik slechts een beetje begrijp, na enkele minuten als mijn symbolische frank gevallen is (die leerstof zit heeeel ver en ik zag die zelfs belange niet zo uitgebreid).
Eigenlijk geven we (mijn vrouw en ik dus) hem gelijk, zeker als hij zegt dat hij het een ongelofelijk interessant vak vindt en dit eigenlijk de reden is waarom hij voor biochemie koos, maar dat hij op een andere manier zal moeten studeren voor dit vak.
Onze jongste heeft een sterk leermoment achter de rug, letterlijk en figuurlijk!
Ik denk dat dit nu gebeurt in veel huishoudens!

Ik schrik wat van de vraag van mama: "Is het niet omdat je aan papa dacht en speelt dat geen rol?".
Mijn idee direct is: "Neen, ik kan me goed focussen en op dat moment zou ik aan niets anders dan de leerstof en het examen denken."
Wat ik denk, dat ... zegt mijn jongste direct (de genen spelen dus wel degelijk een rol!).
Toch een opluchting, want ik zou me daar een beetje schuldig om voelen, alhoewel ik weet dat niemand me wat dan ook kwalijk neemt, integendeel.

Dus: op naar het volgend examen!

Kinderen

Toch een brokje in de keel gekregen toen mijn oudste zoon Tim volgende link doorstuurde: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130104_00422548

Dit geeft wel zo'n beetje mijn instelling weer.
Ik ben een positief ingesteld persoon en blijf dus geloven in een goede afloop, maar dat zoiets invloed op je leven heeft is onmiskenbaar.

Dit geeft ook aan dat mijn kinderen aan, over en met mij mee denken.
Ze proberen me ook te ondersteunen waar mogelijk (alhoewel ze niet veel kunnen doen - frustrerend, weet ik) en het zijn die kleine dingen die ertoe doen.

Zoals dochterlief die eens binnenspringt, met haar knuffel-vriend (zoals mijn vrouw hem noemt) om te vragen hoe het gaat en oudste zoon die, na een lang bezoek aan de schoonfamilie, toch 's avonds met zijn vrouwtje bij ons alle weetjes komt delen (en, uiteraard, nog eens komt proeven van mama's kookkunsten - alhoewel ze, speciaal voor mij, zich beperkte tot macaroni met hesp en kaas, iets wat ik zelfs kan maken).

Lucky me!

Match

"Hoeveel is het?"
"2-0"
"Voor wie?"
"Voor ons!"
Conversatie tijdens de rust van de match tegen Petegem.
Enkele aanwijzingen en vooral 'doe zo verder' volstaan.
De tweede helft begint met druk van de tegenstander, maar we komen niet in de problemen, integendeel, er wordt zelfs nog een keer gescoord na een prachtige actie.
Eindelijk de looplijnen gezien die we inoefenden, met resultaat dus!
Het tegendoelpunt 5' voor het einde zorgt voor een beetje spanning, maar eigenlijk is dit onnodig, want alles is onder controle.

Ik steek mijn armen omhoog na de eindsignaal en voel mij gelukkig: ik zag een leuke match. Er zijn blije gezichten van de voetballertjes, supporters en vooral mijn jongste zoon, Benjamin, die eigenlijk hun hoofdtrainer is en die me hierin betrok en inschakelde.
Ook trots dat Frank, mijn schoonbroer, die in de periode dat ik er niet kan zijn de trainingen overneemt (waarvoor ik hem heel dankbaar ben!) de ploeg in volle actie zag de eerste keer dat hij kwam kijken.

Ik heb enkele keren wel al op mijn tanden moeten bijten: de vrijdag voor de match was de eerste training en kwam iedereen me gelukkig nieuwjaar wensen met ... een goede gezondheid.
Slechts enkelen op de club weten het en ook die wensen me het beste.
Het is toch wel een club waar vriendschap bovenaan staat!
Leuk.

Morgen, zondag, een algemene mail sturen met uitleg rond mijn toestand en hoe het verder moet.
Benieuwd naar hun reactie!

Scan

"Niet ademen".
De stem van de verpleegster klinkt hol achter mij.
Ik schuif heen en weer in de buis en de machine draait en klikt.
Een scan van de longen om te zien of daar geen 'vuile beestjes' zitten.
Hopelijk niet, ik reken daar zelfs op!

Het onderzoek duurt niet lang. Ik was rond 7u30 opgestaan, wat gewassen en aangekleed, de neiging onderdrukt een potje koffie te zetten en drinken (moest nuchter zijn voor de scan) en vertrokken.
Er was nog weinig verkeer want het was nog steeds kerstvakantie.
In het ziekenhuis Sint-Lucas ken ik de procedure reeds: een nummertje nemen voor de consultatie, wachten tot dat nummertje (in mijn geval nr 291) op het scherm komt, bij de vriendelijke dame aan de balie gaan, SIS-kaartje geven, stickers krijgen, naar straat 21 gaan, terug aanmelden, even wachten in de wachtzaal en na enkele minuten door de verpleegster opgehaald worden.

Na het onderzoek terug naar huis en dan ... ontbijten, of: hoe een alledaagse bezigheid veel plezier kan doen!

Nieuwjaar 2013

Niet echt goed geslapen: de Cava klutste een beetje in mijn maag en scheen een gevecht te leveren met enkele onderdelen van de heerlijke gerechten van de avond.
Soit, er zal wel wat kunnen gerecupereerd worden achteraf.

Met schoonzus en -broer genoten van de brunch om dan naar de nieuwjaarscross in Baal te kijken (lijkt ook een klassieker te worden).

Rond 19 uur vielen de kinderen dan binnen, de ene wat bleker dan de andere.
We werden verrast met enkele kleine cadeautjes van Tim en Kathleen en een verhaal van Bo (of was het nu Beau?).

Terug heel leuk en ik word bijna dagelijks (blij) verrast hoe verstandige kinderen ik heb en dit geldt ook voor hun partners. Ik ben ook blij dat ze gelukkig zijn en met veel plezier in het leven staan, iets wat in mijn toestand opbeurend en aangenaam is.

Ik maak me de bemerking dat ik eigenlijk ook gelukkig ben!

Oudejaar 12-13

Hoe spreek je iemand aan die net hoorde dat hij kanker heeft?
Ik heb dit reeds enkele keren ondervonden nu en begrijp dit: iedereen zal op dat nieuws wel anders reageren.
Dat was dus ook zo toen schoonzus Linda en schoonbroer Klaus bij ons binnenkwamen om oudejaarsavond te vieren bij ons.
Aanvankelijk had 'La Mama' geopperd alles af te gelasten, maar ik vond dat idee niet goed, dus ging alles door zoals gepland.
Na de begroeting (en het voorzichtig: "Hoe is het?) was snel duidelijk dat ik eigenlijk niet veranderd ben en we op de 'oude' manier kunnen verder gaan.

We hebben er dan maar een heel gezellige boel van gemaakt, met (alweer) een fantastisch menu van mijn vrouwtje (wat kan die toch koken, zeg!), redelijk veel drank (alhoewel we niet 'teut' waren) en om middernacht veel goede wensen ('gezondheid' kwam daar nogal veel in voor!).
Ook het telefoontje van mijn zoon Tim (die precies wel een beetje 'teut' was) met de goede wensen en de belofte dat ze morgen zouden komen deed veel plezier.
Het jaar startte sowieso reeds beter dan vorig jaar, wat goede hoop geeft voor de rest van 2013.