Psychologe

"Aangenaam, ik ben Charlotte." "Carien." "Johan."
"Gaan we in het spreeklokaal hier rechtover zitten?"
De hartelijke kennismaking met de mooie, jonge psychologe in straat 57 geeft ons direct vertrouwen.
Wanneer we in het spreeklokaal zitten (met Kermit de kikker op de hoek van een kast) kijkt de jonge vrouw me vragend aan.
Ik begin met vertellen dat ik volgende week maandag geopereerd wordt, namelijk het verwijderen van de linkernier omdat daarin een kwaadaardige tumor zit, iets waarmee ik relatief weinig problemen rond heb (het begin van mijn genezing, zoals reeds vroeger geopperd), maar wat voor toch een pak bedenkingen, schrik en frustraties bij mijn echtgenote zorgt.
Eigenlijk vertellen we in het gesprek ongeveer alle tegenslagen die we, op medisch gebied, te verwerken kregen. Omdat we reeds heel wat te verduren kregen, duurt het gesprek in totaal wel ongeveer 1 uur en 20 minuten.
Toch kregen we (vooral mijn echtgenote dan) een aantal inzichten die enkele zaken aan elkaar linkten, zodat er verklaringen gevonden werden over de aard en reden van sommige reacties. Belangrijk daarbij is het gevoel: "wat je voelt is eigenlijk normaal" als morele ondersteuning zeer positief.
Op het einde van het gesprek vraag ik hoe dit verrekend wordt, en dan vertelt de psychologe me dat dit een dienstverlening is van het ziekenhuis zelf en dat dit niet hoeft betaald te worden!
Fijn!
We verlaten dan ook het gebouw met een goed gemoed en de vaste overtuiging dat we er op elk gebied klaar voor zullen zijn.