"Oesj, ben je al thuis?"
"Ja, "t ging niet. Ik kan me beter concentreren op het volgende examen, dan daar nog enkele uren te spenderen om een 7 te halen in plaats van een 3 of 4, dus gaf ik maar af."
Er volgt nog een hele uitleg over aminozuren en enzymen, die ik slechts een beetje begrijp, na enkele minuten als mijn symbolische frank gevallen is (die leerstof zit heeeel ver en ik zag die zelfs belange niet zo uitgebreid).
Eigenlijk geven we (mijn vrouw en ik dus) hem gelijk, zeker als hij zegt dat hij het een ongelofelijk interessant vak vindt en dit eigenlijk de reden is waarom hij voor biochemie koos, maar dat hij op een andere manier zal moeten studeren voor dit vak.
Onze jongste heeft een sterk leermoment achter de rug, letterlijk en figuurlijk!
Ik denk dat dit nu gebeurt in veel huishoudens!
Ik schrik wat van de vraag van mama: "Is het niet omdat je aan papa dacht en speelt dat geen rol?".
Mijn idee direct is: "Neen, ik kan me goed focussen en op dat moment zou ik aan niets anders dan de leerstof en het examen denken."
Wat ik denk, dat ... zegt mijn jongste direct (de genen spelen dus wel degelijk een rol!).
Toch een opluchting, want ik zou me daar een beetje schuldig om voelen, alhoewel ik weet dat niemand me wat dan ook kwalijk neemt, integendeel.
Dus: op naar het volgend examen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten