Vierkante wielen

Ik ging naar mijn school.
Thuis had ik nog een laptop liggen die ik in orde zette (in januari) en lag er nog een zakje kleingeld van de verkoop van de soepen tijdens de kookles.
Dat hoorde op school en niet bij mij in de kast of in mijn schooltas (mijn rechtvaardigheidsgevoel speelt weer op!).
Dinsdag, voor de afspraak met FM maakte ik daar een half uurtje voor vrij.
Als ik binnen kom is de reactie algemeen dezelfde: Johan of Meester: kom je terug - neen? Oh, spijtig!
Dat geeft me toch een goed gevoel.
Ik zoek Martine op om mijn materiaal terug te geven en vind ze in vergadering met de orthopedagoge en het clb. Ik leg wat uit wat ik kom doen en krijg dan toch, alhoewel heel aarzelend, een vraagje over toegang tot pc-programma's die ik gebruikte. Die zijn heel handig, maar enkele collega's weten niet hoe ze dit moeten gebruiken.
Ik zeg dat ik dat eens zal nakijken (dit is geen 'werk' voor mij en ik voel me daar niet slecht bij, want de kwaliteit van het werk verbetert daardoor), maar dat ik niet weet wanneer.
Er is nog niks veranderd op school.
Martine vraagt hoe de collega's dit zullen weten. Ze kijkt wat verschrikt en verwonderd als ik zeg dit via Smartschool te zullen doen. 'Hadden ze dit voor jou niet afgesloten?' Neen dus. Iemand doet-deed de job niet goed.
Er is nog niks veranderd.
Ondertussen komt de leerkracht zedenleer binnen en vraagt hoe het nu zit voor de volgende lesuren. Hij krijgt de instructies dat hij een aantal leerlingen moet opvangen.
Er is nog niks veranderd.
Ik breng dan een bezoekje aan de atelier, bij Luc, waarmee ik een goed contact heb op school.
Bij het binnenkomen zie ik een hele hoop leerlingen ('Ha, meester - kom je terug? - neen? Oh, spijtig!).
'Ja', zegt Luc, 'Terug twee klassen.'
Er is nog niks veranderd.
We keuvelen nog wat over hoe het is.
Op een zeker moment zegt hij me dat hij deze morgen, een dikke week na de start van de periode na Pasen, pas kan beginnen de agenda terug in te vullen.
Er is nog niks veranderd.
Mijn enthousiasme van het begin werd toch wat getemperd.
Als ik Luc vertel dat er voor mij mogelijkheden zijn om eventueel halftijds te werken vraagt hij me of dat wel een oplossing is voor mij. Ik zal blijven geconfronteerd worden met het fout functioneren van anderen, omdat ik daarvan afhankelijk ben. Goed om dat mee te nemen en te bespreken met FM.
Op die afspraak dan krijg ik de verwachte vraag: hoe is het? Ik had me voorbereid en toon hem enkele berichtjes die ik in deze blog maakte: breinstorm en rust, alsook een mailtje die ik naar mijn familieleden stuurde om wat te verduidelijken waarmee ik bezig ben.
Blijkt dat ik terug enkele stappen nam en dat bepaalt ook het 'huiswerk' en de acties die ik moet nemen de volgende maanden.
Ik vertel hem ook van mijn bezoekje aan de school, waar we bijna automatisch uitkomen op de toekomst. Terug: ik mag niet te snel gaan, maar FM merkt dat ik een beetje concreet wil beginnen werken aan mijn toekomst. Ik ben een 'doener'. Ik denk veel na, maar koppel daar gemakkelijk actie aan.
Op een zeker moment maakt hij de vergelijking met het duwen van de kar met de vierkante wielen.
De parabel gaat dat iemand (of een groep) heel erg bezig is een kar met vierkante wielen vooruit te duwen. Komt er iemand aan die zegt dat hij iets uitvond: een rond wiel! Er wordt echter aan hem geen aandacht besteed, want ze hebben het te druk met het duwen van de kar met vierkante wielen.
Als ik daarover nadenk: ik voel me inderdaad zo: de kar (mijn school) waaraan ik duwde reed vroeger redelijk vlot - vergelijk het met een fiets met dikke banden: daar moet aan geduwd worden, maar het gaat vooruit. Op een zeker moment begonnen de banden hun lucht te verliezen. De kar rijdt nog steeds, maar er moet harder geduwd worden. Dan werden de wielen ovaalvormig en tenslotte vierkant.
Nu zitten we dus met een kar met vierkante wielen en als ik zeg dat er ook ronde wielen bestaan hoort men mij niet.
Zo vermoeiend!
Ik twijfel heel hard: spring ik terug op die kar? Duw ik dat ding met die vierkante wielen, in de wetenschap dat het heel erg moeilijk vooruit zal gaan?
FM zegt me dat ik daar nog niet mag mee bezig zijn. Hij zal me een boekje bezorgen waarin ik heel concreet aan zelfzorg zal moeten doen. Hij drukt me op het hart enkel nog maar de eerste twee delen te doen: de rode en groene opdrachten (want het zijn echte oefeningen). Als ik die klaar heb mag ik terug met hem contact opnemen om verder te gaan. Ik moet eerst deze fase door.
Ondertussen kreeg ik dat boekje binnen: talentportfolio.
Ik bladerde dat al eens door: dat wordt inderdaad een hele klus.
Zoeken naar mijn diepste zielenroerselen, eigenschappen, talenten, verwachtingen,... .
Ik hoever ken ik mezelf?
Waar brengt me dit?
Ik kreeg ook nog wat lectuur aanbevolen. Omdat ik langzamerhand het gevoel begin te krijgen dat ik niks meer MOET, raadt hij me het boek 'Moeten maakt gek" aan van Albert Ellis.
Dat wordt terug een bezoek aan de bibliotheek (verdieping 2, weet ik al).
Terug veel om over na te denken (ging deze nacht wat ten koste van mijn nachtrust, maar ik heb tijd om te recupereren - ik moet niks vandaag!) en volgende stappen te zetten, zonder beslissingen te nemen.

De Muur!

Erop en erover!
De Muur.
Van Geraardsbergen.
Eén van mijn doelstellingen van dit jaar.
Geen goed fietsjaar als je de muur niet opreed.
Eigenlijk was dit al enkele jaren geleden.
Nu wou ik het.
Kijken (of bewijzen aan mezelf) dat dit me nog steeds lukt.
Rustig naar Geraardsbergen gefietst.
Rond de 25 km per uur.
De wind zit schuin voor tegen.
Dat zit goed om terug te keren.
Ik krijg normaal gezien een klop van de hamer in het terugrijden in Steenhuize-Wijnhuize, waar het verraderlijk op en neer gaat.
Afwachten straks.
Ik zie de Muur liggen vlak voor ik Geraardsbergen binnenrijd.
Doe ik het of doe ik het niet.
Richting de vesten, maar ik sla af naar de straat waar het klooster staat.
Keisteile straat, maar nog geen kasseien.
Ik rij daar rustig op.
Mijn hartslag gaat al redelijk goed omhoog.
Ik had die goed onder controle in het heenrijden: gemiddeld 128. Met dat op en neer, lichte tegenwind, was dit OK.
Ik kom aan de kasseien.
Ik schakel kleiner. Dit is de eerste keer met mijn Specialized dat ik dit probeer.
Ik draai klein, maar soepel.
Voorbij de paaltjes, naar het echt steile gedeelte.
Oei, ik begin zwaar te ademen. Nog eens schakelen? Heb ik nog iets?
Ja! Oef. Ik krijg het nog rond.
Ik kom heel dicht bij de laatste bocht.
Ik durf niet kijken naar mijn hartslag. (ik zie later dat die 189 was toen).
Ja, de bocht om en voorbij de herberg.
Doe ik de kapel?
Neen.
De laatste 100 m waren er eigenlijk al een beetje te veel aan.
Even recupereren bovenaan. Wat eten (blij dat ik een gelleke meeheb) en drinken. Oei: mij eerste bus is op. Gelukkig heb ik er nog één.
Rustig terug gereden.
Ik neem vlot de klimmetjes in Steenhuize-Wijnhuize. Geen klop van de hamer.
Ik passeer Zottegem en nader Oosterzele. De 'bergjes' zijn gepasseerd.
Normaal gezien gaan de benen pijn doen voorbij Oosterzele.
Niks van: ik blijf goed doorpeddelen en voel me hoe langer hoe beter.
In Melle besluit ik nog een kleine omweg via Harry Malter te nemen.
Nog steeds geen probleem.
Ik kom thuis en ben nog niet echt heel erg moe.
Leuk!
Ik kan het nog.

Rust

'Dat is niet nodig. Ik heb alle tijd!"
Ik sta met mijn fiets tussen 2 paaltjes aan de kruising naar het zwembad van de Rozebroeken.
Voor mij passeert een ellenlange stoet van scouts, waar in het laatste derde enkele leiders (of zijn dit lijders?) aanstalten maken de rij tegen te houden om mij door te laten.
Het is niet nodig om de rij te onderbreken: ik heb echt alle tijd!
De laatste dagen krijg ik ook wat algemeen dat gevoel.
Waarschijnlijk kom ik uiteindelijk toch wat tot rust.
Overal: lichamelijk en in mijn hoofd.
De drang om van alles en nog wat te doen is weg.
Eigenlijk niet: ik wil nog veel zaken doen, maar ik heb niet meer het gevoel dat ik die moet doen, en binnen afzienbare tijd.
Welke zaken?
Eigenlijk weet ik dit niet. Zaken waar ik plezier aan heb. Waarin ik mijn energie kan steken, zonder die te verliezen.
Ik heb gemerkt dat alles uiteindelijk wel in orde komt, als je de lat niet te hoog legt en je je niet te druk maakt.
Is dit nu goed?
Heb je geen drive nodig om die zaken te verwezenlijken?
Ik weet het niet.
Het systeem van I sence, I feel, I do, I think begin ik nu regelmatig toe te passen en ik merk dat dit me ... vertraagt.
Omdat je niet impulsief allerhande acties begint te ondernemen en alles rustig wat analyseert (misschien een zwaar woord, maar toch) zit er op een aantal dingen wat vertraging.
Is dat nu goed?
Ik weet het ook niet.
Voel ik me daar goed bij?
Ik durf zeggen van wel. Het moet nog wat ingeoefend worden, maar terug: stap voor stap komt dat in orde.
Is dat moeilijk?
Ja, vind ik wel. Het grootste obstakel is loslaten. Dan leren benoemen. Er even over nadenken. Eventueel tot actie komen. Vooral dan gerust zijn dat alles in orde komt.
Het lijkt wel redelijk moeilijk voor mijn familie en echtgenote.
Ze weten eigenlijk niet hoe ze met mij om moeten gaan.
Ze proberen me steeds te ontzien.
Lief van hen, maar eigenlijk is dit niet nodig.
Als ik in stress-situaties kom zal ik wel proberen aangeven dat het niet lukt.
Ik moet ook leren omgaan met moeilijke momenten.
Gun me dat.
Ik ben langzamerhand uit mijn putje aan het kruipen.
Ik kan nog niet de ganse wereld aan, maar mijn relatief kleine, eigen probleempjes kan ik wel oplossen. Ik zal me daar niet zo goed bij voelen, maar als die opgelost zijn, zal het gevoel van tevredenheid nog groter zijn.
En de rust in mijn hoofd ook: ik kan dit.
Ik kom er wel, stap voor stap.
Je mag gerust zijn!

laat het gras maar groeien

Mijn gras is weg!

Mijn vrouw had met de tuinman gesproken over de slechte toestand van ons gras en hij zei dat hij gewoon ons gras eens ging wegdoen en er nieuw zaaien, omdat dit het beste resultaat ging geven.

Ik had me dan al voorgesteld dat er hier enkele mannen een ganse dag met een schop alle zoden gingen omkeren of wegschoppen.

Niet dus: daar bestaat een toestel voor. We leren nog alle dagen bij, zeker als je geen groene vingers hebt.

Ik stond net klaar om een douche te nemen toen ik plots lawaai hoorde op mijn oprit. Bleek dat de tuinman zijn gras-schraper (ik weet niet hoe ik dit anders moet noemen) aan het uitladen was.

Met dit toestel wordt reep per reep het gras heel snel afgeknipt op enkele centimeter onder de grond en dan moeten die zoden gewoon opgerold en weggebracht worden.

Op enkele uurtjes was gans onze tuin (die nu wel niet zo groot is, maar moest dit spade per spade gebeuren toch groot genoeg) volledig ontdaan van de graslaag.

Nog mooi vlak harken, volgende week frezen (nog zo iets), gras zaaien en normaal gezien hebben we tegen Wimbeldon een mooi egaal grasperk.

Na het isoleren van onze muren nog een verfraaiing van onze woonst.

Ondertussen heb ik ook de verstraler vervangen die onze tuin in het licht zet als er iets of iemand passeert. De vorige was stuk en ik heb er één op zonne-energie geplaatst (toch een beetje ecologisch bezig zijn, niet?).

En: die werkt. Ik heb dit gecontroleerd. Op de handleiding staat dat we best wel drie (3!) dagen moeten wachten tot de batterij volledig door de zon is opgeladen. Een testje toonde wel al veel licht, maar beter de handleiding volgen.

Vanavond komt dan Tony nog onze andere lichtpunten nakijken. Ik hoop dat hij snel vindt wat er verkeerd aan is en dat hij dit kan oplossen.

Het komt allemaal nog in orde!

Huis vol gaten

Allemaal gaten in ons huis.
Sinds 7u45 zijn ze die volop aan het boren.
Dat maakt veel lawaai!
Een uurtje na het beginnen van het boren gaat er isolatie in, want dat is de bedoeling: onze spouwen isoleren.
Enkele weken geleden zagen we dit gebeuren bij een overbuur en vroegen we inlichtingen.
Het leek ons zo interessant dat we direct besloten om dit in ons huis ook te doen.
'Nood aan een warm nest?' staat er op de folder.
We hadden reeds gemerkt bij schoonbroer Klaus dat, na die behandeling, het kilte-gevoel helemaal weg was.
Ik ben benieuwd.
Ondertussen staan we dus met een huis vol gaten.
Er werd me verzekerd dat die gaten gevuld worden en dat we daar weinig zouden van zien.
Dat we het wel zouden voelen, zeker als het koud en kil is (zoals het deze periode wel is!).
Terug: ik ben benieuwd.
Bij mijn echtgenote lijkt dit de aanzet te zijn tot een zekere verbouwwoede: er worden nogal wat plannen gemaakt, met het doel op termijn een leuk, ruim en aangepast huis te hebben. Met vooral in het achterhoofd: we willen hier zo lang mogelijk blijven, met zo veel mogelijk comfort en met eventueel de mogelijkheid om zaken aan te passen.
Over-leven, maar zo aangenaam mogelijk.
De eerste stap van een warm nest wordt nu gezet.
Ik heb er een halve dag met een huis vol gaten voor over!

Pasen in het donker?

'Kan je, nu Benjamin hier is, de luster boven de eettafel verhangen naar de living en die nieuwe die ik kocht enkele weken geleden daar hangen?'
Oei, het was voorzien om dit samen met Tony te doen. Die is elektricien en weet wat te doen.
Ik ben een hobby-man en heb een beetje ondervinding maar boven mijn hoofd werken is heel moeilijk voor mij en dit is ook niet mijn stiel.
We pakken het toch vol goede moed aan. Het verhangen van de eerste luster van de eettafel naar de living gaat goed: redelijk snel, na enkele aanpassingen op de goede hoogte en vooral: hij brandt.
Dan kwam de nieuwe luster, boven de eettafel.
Wat ik al vreesde en waarom ik dat liever met Tony deed: de aansluiting is niet dezelfde. Waar de vorige luster rond was bij de plaatsing op het plafond is dit nu rechthoekig. Dit betekent nieuwe gaten boren, met pluggen en vijzen.
Daar werd het al moeilijk: na een tweetal centimeter zit je op heel harde beton, waar met mijn boortje heel moeilijk een gat in gemaakt kan worden. Er wordt gewerkt met halve pluggen zodat dit dan toch kan bevestigd worden.Dan kwam er een probleem met de draden die uit het plafond kwamen: die waren niet lang genoeg om in de aansluiting in de luster te krijgen.
Ik had geen materiaal om dit te verlengen.
Een bezoekje aan de Brico bracht soelaas.
We proberen de luster dan te plaatsen en stellen dan vast dat het gat in de plafond altijd groter zal zijn dan de rechthoekige dekplaat van de luster. Lelijk dus.
Ok, dan beslist om de luster die boven de living hing boven de eettafel te plaatsen, want die was wel met een ronde dekplaat.
Terug nieuwe gaatjes met halve pluggen, luster aangesloten en uitgeprobeerd en ... geen licht.
Alles nagekeken en niets gevonden. Ik heb ook niet echt het materiaal om alles uit te zoeken (Tony had dat wel).
Ok, we zullen dus moeten wachten tot Tony een gaatje ziet om dit eens na te komen kijken en eventueel op te lossen. Enkele dagen zonder licht boven de eettafel moet wel lukken.
Toevallig steek ik wat later het licht aan in de keuken en: dat werkt niet.
Er moet toch ergens een verbinding verbroken zijn.
Dus ook in de keuken werken we met lichtpunten die niet uit het plafond komen. Gelukkig geeft de dampkap nog wat licht.
Ik voel me echt slecht worden: de stress bouwde zich op en ik voel me onpasselijk worden. Ik meet mijn bloeddruk en merk dat die 18/10 is. Een klein beetje veel te veel.
Mijn vrouw zegt me om direct te stoppen. Ik snauw ze wat af (sorry) omdat ik alles aan het afronden ben, iets wat één van mijn basiseigenschappen is. Het was al vastgelegd: als ik iets doe wil ik het goed doen en liefst met resultaat. Dit mislukte volledig deze middag.
Ik zonder me wat af na het eten (in de halfdonker) en kijk dan nog wat, samen met vrouw, jongste zoon en zijn verloofde naar een soort feel good film waarin een vrouw allerhande opdrachten krijgt van haar overleden man om het geluk terug te vinden. Na een uurtje vind ik het genoeg en ga slapen.
Lang geslapen (tot 9 uur), geen fietstocht gedaan (ik heb nog steeds die hoest en de stress zorgden ervoor dat ik eerder aan rust dacht dan aan fietsen), om dan toch redelijk goed op te staan: de bloeddruk was beter (127/84) en ik voelde me terug rustig.
Het is Pasen en mijn huisgenoten gaan naar de Paasmis. Dit geeft me wat tijd om rustig en alleen over alles eens na te denken.
Ik zal het voorval terug wat in enkele kolommen moeten plaatsen (I sence, I do, I feel, I think) en kijken hoe ik dit kan vermijden.
Ondertussen hoop ik toch dat we enkele klare dagen gaan krijgen, want in een deel van het huis blijft het donker!

Carine en Chris

'Bij de Italiaan of bij de Turk?'
'Italiaan'.
De berichtjes die we deden als voorbereiding van een regelmatig wederkerend bezoekje aan elkaar.
Met broere Chris en zijn vrouw Carine hadden we afgesproken om eens bij te praten, maar na de trouw van mijn dochter. Ik had hem daar gezien, maar toen was het te druk en werd ik te veel opgeëist door andere sociale contacten om veel meer te zeggen dan dat het een goed feest was, met een mooie bruid en goed eten.
Het was terug even tijd om rustig, bij een goede maaltijd, wat bij te praten.
Ik heb over mijn broer Chris al enkele stukjes geschreven: het begon al in mijn eerste bericht: raar, waar hij me fantastisch opving, iets waarvoor ik hem altijd dankbaar zal zijn, over 'broere', waarin ook zijn vrouw Carine ter sprake komt, tot 'Chris', van toen hij nog niet in pensioen was en nog café hield.
Sinds Carine en Chris in pensioen zijn en het binnenvallen in het café eigenlijk niet meer kan (ik kan en mag nog steeds binnenvallen bij 'broere', zonder probleem, maar ze hebben, zoals veel gepensioneerden, een nogal strakke agenda!) spreken we gemakkelijk elke 2 à 3 maanden eens af om bij te praten. Meestal gaat dit gepaard met wat eten in een restaurant, liefst over de middag want 's avonds eten valt ons letterlijk en figuurlijk wat zwaar.
Gisteren, vrijdag, was het terug zo ver: ze kwamen bij ons en we gingen naar 'de Italiaan', een goed restaurantje vlakbij waar we wonen.
Ik voelde me nochtans niet zo goed: op dinsdag waren we bij Lieve en Rob geweest om (eindelijk) eens poolshoogte te nemen hoe het nu met Rob was (gelukkig goed!) en hadden we in het huiswaarts gaan ons kleinkind op de opvang afgehaald, om daarna te blijven eten bij onze oudste zoon Tim. Macaroni met hesp en kaas. Simpel, maar ik ben daar verzot op!
Voor en tijdens het eten werd dit doorgespoeld met een goede Leffe, wat echter een slechte combinatie bleek te zijn: 3 Leffe's in combinatie met het verteren van waarschijnlijk een portie te veel macaroni gaven zorgde voor oorlog in de buik, waardoor ik weinig of niks sliep die nacht, wat voor mij redelijk nefast is. Ik voelde me van uur tot uur slechter worden op woensdag en ik hoestte ook nogal veel.
Donderdag dan ongeveer de ganse dag in de zetel gelegen, slap, uitgeteld, hoestend.
Maar tegen de vooravond voelde ik dat het keerde: de hoest was minder en ik kreeg terug wat energie. Genoeg om het bezoek en het eten te laten doorgaan.
Ik heb er terug van genoten: het eten was lekker (alhoewel te veel: ik kreeg dit niet op!), het was heel gezellig (we hadden veel bij te praten) en we hadden allemaal (denk ik) een goed gevoel toen het afgelopen was.
Terug aan met een werkpunt bezig geweest: zelfzorg: maak dat je jezelf goed voelt.
Dit is heel goed gelukt.
Terug merci, Carine en broere Chris.
Een goede reis binnenkort (eens gepensioneerd is er echt geen houden meer aan, merk ik bij nogal wat mensen die ik ken en hun carriere afsluiten).
We praten bij de terugkeer nog eens gezellig bij!

Tania, Lisa en Christophe

'Mo ven tog'.
Mijn reactie als ik de eerste keer binnen sta in het huis van Christophe.
Ze hebben een verborgen pareltje gekocht.
'Ze' zijn mijn neef Christophe, zijn vrouwtje Tania en dochter Lisa.
We hadden een beetje onszelf uitgenodigd, enfin: ik, want ik wou echt wel eens weten hoe het ging en gaat met hun. Het was te lang geleden dat we eens rustig en gezellig met elkaar praatten over van alles en nog wat, grotendeels omwille van het 'drukke leven'. Eigenlijk mag dit geen excuus zijn, maar soms komt het er echt niet van met elkaar dicht contact te blijven houden.
'Ze' hebben de laatste maanden ook enkele 'levensomwentelingen' meegemaakt, die waarschijnlijk al hun tijd en energie opslorpte.
Eigenlijk hebben ze gans hun leven omgegooid, omdat de tijd daarvoor rijp was. Na een lang avontuur als conciërge gaf Tania (moedig) haar ontslag en kochten ze een huis. Wel in de buurt van waar ze woonden (ongeveer 5 km daarvandaan), maar weg uit, naar wat ik hoorde, de steeds harder wordende omklemming van de bewoners voor wie ze moesten zorgen.
Een heel dappere zet.
Ze kochten een huis en we waren nieuwsgierig naar wat het geworden was.
Het eerste zicht was: 'oei'. Een was desolate, triestige gevel, met verkeerd geschilderde deurtjes en ramen.
Tot de deur open ging en we reeds een blik konden werpen op de authentieke gang met idem dito trap: een prachtig voorwerp van klassiek ouderwets vakwerk.
Links de leefruimte binnen en die gaf aanleiding tot mijn reactie: een hele ruime living en eetkamer, met schouwen, een hoge plafond (wat de ruimte nog benadrukte) en aan beide kanten vensters die uitkijken op de buitenwereld toelieten.
Nog niet afgewerkt (ze zijn pas verhuisd) maar het potentieel is enorm.
Groot voordeel: ze moeten geen breek- of verbouwwerk doen, want er moet enkel cosmetisch gewerkt worden: wat kleur en afwerking en dit huis wordt een droom om in te leven.
Ook boven hebben ze ruimte zat (om van de zolder nog niet te spreken!), maar ook daar zijn er nog zaken af te werken en kleur aan te brengen.
Ik begrijp wel dat ze het wat tonen met een klein hartje: je moet al een beetje ervaring hebben om door het onafgewerkte te zien en je in je fantasie eens voor te stellen hoe dit kan zijn. Ik durf echter zeggen dat we, met al redelijk wat ervaring, potentieel herkennen en de mogelijkheden zien.
Terwijl we praten gedurende de namiddag worden de gelijkenissen in onze levenslopen duidelijk: ze hadden het, zoals wij, nooit gemakkelijk, hadden enkele ferme tegenslagen (zoals wij), doen alles in functie van elkaar (zoals wij), proberen samen de moeilijkheden het hoofd te bieden en kochten nu hun huis, op ongeveer dezelfde leeftijd als wij dit deden, met het oog op later (zoals ook in ons oogpunt).
We hadden een heel gezellige middag samen, waar we naar Parijs-Roubaix keken (de laatste van Tommeke), gewonnen door Greg, met ook een lekkere maaltijd (friet met stoverij en een taartje achteraf: meer moet dat echt niet zijn!) en keuvelen over, zoals gezocht en gevonden: van alles en nog wat!
Ik weet dat Christophe ook af en toe met wat twijfels zit (wat ook wel voor Tania zal gelden) maar, via deze: je bent echt heel goed bezig. Doe zo verder.
Je hebt een prachtig gezin, een huis met heel veel mogelijkheden, je bent gezond en je bouwt aan de toekomst. Doe zo verder.
Je hebt me blij gemaakt, en in mijn toestand is dit niet evident.
Ik ben nog aan het nagenieten.
Ik ben ook  nieuwsgierig naar wat je ervan gaat maken.
Maar, en dat wordt ook tegen mij gezegd: stap voor stap, zonder lopen.
Nog eens een dikke merci voor de zalige namiddag!

BREINSTORM

Aha: daar is FM mee bezig! Hij is aan het breinstormen.
Ik was aan het lezen in het boek van Theo Compernolle, 'stress: vriend en vijand', en kwam dit onderdeel tegen.
Tot dan was het grotendeels theorie waarbij ik min of meer zei: ja, klopt allemaal wel en weet ik ook wel, maar waar gaat dit nu naar toe.
Tot aan het hoofdstuk 'Anders denken'.
Ook allemaal logisch, maar soms moeilijk toepasbaar, tot aan het onderdeel 'BREINSTORMEN: onze gedachten veranderen'.
Eigenlijk is dit een ezelsbrug: de letters vormen een geheugensteun om de volgorde van de procedure te onthouden.
Letterlijk uit het boek:
B = bron van stress
R = reactie
E = emoties
I = ideeën, zelfpraat
N = nuchter nadenken
S = stop, een nieuw begin
T = tegen gedachten, bedenk andere manieren om over de situatie te denken
O = optie, maak een keuze uit de gedachten
R = resultaat
M = maatregelen: hoe zal je in het vervolg handelen in licht van deze nieuwe manier van denken

Als ik dit in het licht houd van wat ik al deed of moest doen, zoals bijvoorbeeld alles catalogeren in 'I sence', 'I do', 'I feel', 'I think', lijkt me dit een toepassing van alles tot de N.
Ik begrijp dat FM me zegt dat ik hier en daar al enkele stapjes verder ben: ik begin hier en daar al de STORM toe te passen.
Een klein voorbeeld: ik geraak geïrriteerd als mijn vrouw een vijsje wegstoot.
Dat was de BRE. Ik pas de IN toe en ga dan over naar de STORM: ik heb tot 10 geteld, gekalmeerd en nagedacht, de zaak opgelost en nadien een rustige conversatie gevoerd daarover.
Het AHA-principe.
Lijkt me inderdaad een andere manier van denken en leven.
Het zal wel oefening vergen.
Gaandeweg begin ik hoe langer hoe meer zaken te catalogeren (waarschijnlijk tot vervelens toe voor mijn medemensen, alhoewel ik dit niet luidop doe, maar waar ik af en toe een aarzeling zie 'waaraan denkt hij nu?'), maar weet ik nog niet goed hoe over te gaan naar de 'stop: denk anders en los dit op zodat dit het beste voor jou uitkomt'. Ik betrap me erop dat ik nog steeds wat vastzit aan mijn gedachtengang uit het verleden, waar ik erin vloog zonder echt te weten waar ik ging uitkomen.
Dit moet echter wel lukken.
Ik herinner mij dat ik er in de laatste ontmoeting met FM had over het boedhisme. Hij was net terug uit Thailand, waar hij was voor een conferentie. Ik vroeg hem naar de godsdienst daar en we kwamen automatisch bij het boedhisme terecht. FM zei me dat hij veel zaken daar uit bewondert en probeert toe te passen. Met wat ik ondertussen al las en wist daarover, moest ik hem gelijk geven.
Hij zei me: 'ik probeer de grondmaatregel: 'maak je geest gedurende 5' leeg en vrij' toe te passen en dat lukt me niet'. Als ik daarover denk: ik kan dat ook niet. Probeer het maar: zet je neer en probeer eens, zelfs maar 1 of 2', aan niks te denken. Lukt niet als je niet heel lang oefende.
Alleen al de oefening proberen geeft je echter rust en ruimte in je hoofd.
Niet dat ik nu direct een Boedha-adept zal worden, maar dit is iets wat ik daaruit wel wil meenemen.
Ik denk dat ik in het kader van het breinstormen langzaamaan de volgende maanden stapjes zal moeten nemen.

ik ben er nog niet...!

Dimmen, rustig aan, niet forceren.
Die gedachten schoten me allemaal door het hoofd gisteren.
De energie is terug weg.
Na een prachtig weekend was er nog een maandag om goed te recupereren. Ik deed zelfs een fietstocht waar het hoe langer hoe beter ging.
In tegenstelling tot mijn echtgenote voelde ik me fit en gezond.
Het gaat echt de goede richting uit, dacht ik.
Tot gisteren, dinsdag.
Opgestaan en een aantal huishoudelijke taakjes gedaan, in afwachting van de afspraak die we hadden met een man die ons een prijsofferte kwam maken voor enkele mogelijke aanpassingen in ons huis.
Hij was te laat, wat voor het vertrouwen niet zo positief was.
Hij leek wel bekwaam te zijn in wat hij deed, want hij had zeer snel onze aandacht toen hij het concept van de firma uitlegde.
Na 10' echter was ik hem kwijt.
Ik kon met de beste wil ter wereld niet meer volgen.
Niet dat alles zo moeilijk was, maar ik hoorde letterlijk slechts de helft van wat hij vertelde.
Dan maar een poging gedaan om me toch wat te concentreren, wat maar gedeeltelijk lukte, met grote moeite.
Ik was eerlijk gezegd blij dat hij buiten was en dat hij een mapje had nagelaten met wat hij ongeveer vertelde.
De planning was: na die man eet ik wat en dan doe ik terug een goede fietstocht.
Het bleef bij het eten.
Ik was zo moe dat ik na dat eten pardoes in slaap viel.
Ook nadien had ik geen energie meer had om nog veel zaken te doen.
De tank was terug leeg.
Gewoon van te luisteren naar iemand en me te concentreren daarop.
Ondertussen ben ik wel begonnen met mijn 'huiswerk': lijst eens op en denk eens na over wat je deed op je werk en in je leven wat je leuk vond, energie kon in steken en de zaken die je niet leuk vind maar je verplicht voelt het te doen.
Ik kwam tot nu toe slechts een een klein lijstje waar ik mijn uurrooster volgde en toen werd mijn hersenmassa werkloos. Daar kwam gewoon niks meer uit.
Aangezien ik wel nog tijd heb zal ik dit wel hernemen als ik er klaar voor ben, maar nu is het wat terug opklimmen uit de energiedip.
Luister naar je lichaam, was de boodschap.
Ik zal dit doen, willens nillens.
Ik ben er dus nog niet, belange niet.

Een knallend huwelijksfeest!

Mijn gemoed schoot vol!
Ik had net tegen mijn echtgenote gezegd: 'Zo mooie mensen' en ik voelde de tranen prikken in mijn ogen. En ze liepen er even later ook uit, waar mijn vrouw de tranen dan depte met mijn zakdoek,want ik had die even tevoren aan haar gegeven, ook om de traantjes te deppen.
Mijn dochter spreekt haar huwelijksbeloften uit naar mijn schoonzoon!
Ik ben overweldigd door de belevenis: het binnenschrijden in de kerk, mijn dochter aan mijn arm, apetrots (kin omhoog!), het overschouwen van al die mensen die ons met veel ontroering aankijken, het afgeven van mijn dochter aan mijn schoonzoon, met de welgemeende opdracht en wens ('zorg er nu goed voor'), de goed georganiseerd mis, met de juiste teksten, liedjes en (ondanks het licht voorbehoud vooraf) de goed verwoorde homilie, het applaus, de gelukwensen,... zorgen ervoor dat ik de tranen van geluk niet kan binnenhouden.
Ik meen het ook: echt mooie mensen, niet alleen fysiek, maar (vooral) psychisch. Goede mensen, vriendelijk, liefdevol, meevoelend, altijd klaarstaand, onbaatzuchtig, speels, ... gelukkig!
We waren reeds enkele dagen met dit 'project' bezig en langzamerhand werd het resultaat van dagenlang plannen, organiseren, dirigeren en uitvoeren duidelijk: dit wordt een knaller van een feest!
Op vrijdag begon het al: de laatste voorbereidingen in de zaal en dan naar de verblijfplaats voor het weekend, waar voor een goede 40 mensen een weekendverblijf georganiseerd werd, met alles erop en eraan. Ook die mensen behoren tot de groep: mooie mensen. Het is een groep waar vriendschap en liefde geen loos begrip is. Onbaatzuchtig, plezant, behulpzaam.
En: ons vakantiehuisje was het middelpunt. Omdat we een beetje ruimte over hadden, werd ons huisje gebombardeerd tot plaats waar alle vrouwen zich konden klaarmaken voor het huwelijk.
Het begon eigenlijk al op vrijdagavond: de ene (on)bekende na de andere viel ons huisje eens binnen om hallo te zeggen en hartelijk eens de wetenswaardigheden te delen. De drank vloeide rijkelijk, ook omdat we de geplande pizza's die we om 19u30 bestelden slechts om 22 uur ontvingen.
Op zaterdagmorgen werd ons huisje dan ingepalmd door een groep vrouwen die er hoe langer hoe ravissanter uitzagen, maar waar het gekwebbel ook crescendo ging.
Mijn dochter besloot om het laatste half uur iedereen weg te sturen om de finishing touch te doen, waar ze zich, samen met mij en schoondochter, omtoverde tot een echte prinses.
Om 13u40 naar de kerk, in de Kever (geen dolle, maar hij maakte toch voldoende lawaai), gevolgd door het prachtig 'inkommoment': een trotse, blinkende papa, met aan zijn hand zijn prinses, die hij mocht afgeven aan haar prins. Een mooi koppel!
Na de mis was er een frisse (alhoewel het mooi weer was, speelde de wind voor sterke afkoeler) fotoshoot, met een aantal originele poses, waar ik benieuwd ben naar het resultaat.
Een gezellige drink in een plaatselijk café stelde ons in staat om wat bij te praten met enkele gasten die geen weekend bleven.
En dan het feest: zelden (eigenlijk nog nooit) zo'n goed georganiseerd huwelijksfeest meegemaakt.
De receptie, het eten, de toespraken, de muziek, de ambiance, kortom: alles was op het perfecte af geregeld. De sfeer zat er ook van bij het begin in en toen ze hun openingsdans dan nog buiten konden doen, bij vuurwerk, waren de 'Oh's en 'Ah's niet uit de lucht.
Als dit huwelijksfeest de norm wordt: amaai voor de mensen die na jullie komen.
Na een relatief korte nacht (die eigenlijk nog meeviel - mijn toestand laat veel uitspattingen niet toe) hadden we dan nog een goed ontbijt en een mooie dag, in de zon aan de zee, om te bekomen.
Na de Ronde van Vlaanderen (glorieus gewonnen door Philip Gilbert) reden we huiswaarts in de auto, waar we dan nog hoorden dat AA Gent won tegen Club Brugge.
Kan een weekend mooier zijn?
Merci Barbara en Carlo.
Het mooiste koppel dat er momenteel rondloopt. Het gelukkigste ook, denk ik!
Geniet.
Proficiat!

Ik ben een hele fiere papa!