Ping pong

Op uitstap naar Nederland monitorde ik mijn bloeddruk, zoals dr. Van Hooland had gevraagd.
De bijwerkingen waren een beetje zoals bij enkele andere middelen: wat suf en ook wat ongemakkelijk.
Op het eerste zicht werkt het middeltje wel in het omlaag krijgen van de bloeddruk: hij zakte naar ongeveer 135/90, maar nogal onregelmatig: het leek een ping pong spelletje: nu eens 125/85, kort daarna 155/95 en daarna 135/90.
Jammer dat dit middel mijn hartslag opjaagt: die gaat terug met moeite onder de 100 in rust en draait meestal tussen 120 en 130.
Wat me eigenlijk opvalt is dat ik me beter voel als...de bloeddruk wat hoger is! Nog een vaststelling dan: mijn hartslag verlaagt met het verhogen van de bloeddruk.
Kiezen tussen de pest en cholera lijkt me de toepasbare uitdrukking!
Eigenlijk wil ik geen van beide!

Oesje voor de bloeddruk

Niet dus: het geneesmiddel dat ik kreeg voor mijn bloeddruk en dat aanvankelijk fantastisch werkte (Profor), heeft welgeteld 4 dagen goed gewerkt, waarna de bloeddruk terug naar 16/10 en meer ging. Een extra ongemak was dat ik begon op te zwellen, waarschijnlijk oedeem, want dat stond in de bijwerkingen.
Overgeschakeld op Belsar, want Myriam had me die meegegeven in geval dat Profor niet zou werken.
Pilletjes beginnen nemen met als resultaat: bloeddruk nog hoger en ongemakkelijk.
Mijn lieve echtgenote is dan een 'doener' en ze belde dus maar direct de nefroloog op, met een 'cry for help'.
Direct de volgende dag een afspraak gekregen bij Dr Van Hooland.
We kennen de routine in Sint-Lucas al redelijk goed, dus aangeschoven voor een nummertje. Er was een cashprobleem, maar aangezien er in Sint-Lucas een geldautomaat is, zou dit snel opgelost zijn. Echter: de machine werkte niet. Navraag gedaan en in de Volkskliniek vlakbij zou ik aan cash geld geraken. Toen ik daar kwam waren er echter al zodanig veel mensen doorgestuurd dat ik enkel nog briefjes van 10 en 5 € kon krijgen. Ik liep dus rond met een hele hoop geld!
Daardoor waren we te laat bij Dr. Van Hooland, wat ook gebeurde de eerste keer we bij hem gingen in Zelzate. Teug geen probleem voor de aimabele doctor.
Hij luisterde, overliep de historie met mij, onderzocht me, nam mijn bloeddruk en die stond toen op ...170/120. Skyhigh!
Gevraagd naar oplossingen werden enkele voorstellen gedaan.
Toen hij sprak van beta blokkers zag hij direct de afwijzing. Hij was zelf niet zou enthousiast daarover, zeker niet bij actieve en/of sportieve mensen.
Voorstel: een alfa blokker: terazosine, 2 mg, de laagste dosis om te beginnen. Nog nooit gehoord van alfa blokkers, alhoewel logisch: als er beta blokkers zijn zullen alfa blokkers er ook wel zijn.
Beginnen met de laagste dosis en ook goedkeuring van de controlearts van de mutualiteit krijgen. Moet dus iets serieus zijn.
Hopelijk werkt het middel nu, want ik begin er wel genoeg te krijgen van de voortdurende wisseling van medicatie en de bijwerkingen van elk ander soort (hartkloppingen, maagpijn, misselijkheid, opzwellen,...).

Aambeien - amaai!

'Oesje, bloed in je onderbroek'. Een vaststelling tijdens ons verlof in Spanje. 'Heb je dit nog gehad?' 'Neen' 'Heb je er last van?' 'Neen' 'Toch maar laten onderzoeken'.
Bij Myriam gegaan, die inderdaad zei dat het beter voorkomen dan genezen was, dus een afspraak gemaakt bij Dr. Pauwels in Sint-Lucas.
Heel vriendelijke, plezante mens, die wat schrok van de familiegeschiedenis en direct zei dat hij eerst eens de endeldarm ging nakijken en dat er een colosconopie moest gedaan worden in een later stadium.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij zei dat het onderzoek 'even onaangenaam' ging zijn.
Dus, met de poep omhoog, steunend op de ellebogen, gelaten dit onderzoek gekregen en hij had gelijk: het was onaangenaam, zeker toen hij enkele aambeien (want die waren er dus) dichtschroeide. Amaai!
Afspraak gemaakt voor een colosconopie of een serieus darmonderzoek, waar ik vooraf een vloeistof moet drinken om de darmen leeg te maken (here we go again!- had dit voor mijn operatie ook) om onder verdoving ze vanalles en nog wat te laten nakijken in mijn darmen.
Inderdaad beter voorkomen dan genezen, maar er zijn leukere onderzoeken.
Ik heb niks tegen homo's, maar mijn ambitie om zoiets te doen is in de kiem gesmoord nu!

501 km

'Ik begin mijn fiets te missen'. Mijn eigen woorden in Spanje.
Goed teken: mijn lichaam begint te vragen naar fysieke inspanningen en ik heb het gevoel die te kunnen geven.
Aangezien ik echter sukkelde met mijn bloeddruk en (vooral) mijn hartslag was fietsen niet aangewezen de eerste weken dat we thuis waren (het was trouwens ook veeeeel te warm).
Na een aantal dagen met het goede geneesmiddel (Progor) kwam de bloeddruk en de hartslag onder controle.
Dan maar de fiets op.
'Voorzichtig, hé' zegt mijn madam elke keer, waarop ik steevast 'jaja' zeg, en dat is niet gelogen: ik heb mijn hartslagmeter mee en fixeer me daarop.
Gisteren 40 kilometer gedaan, op een redelijk golvend parcours aan een rustig tempo. Geprobeerd de hartslag onder controle te houden wat... heel goed lukte: ondanks redelijk wat wind en het golvend parcours kwam ik uit op 25,5 kilometer per uur gemiddeld, met een gemiddelde hartslag van 140!
Vandaag nog eens gefietst, wat korter nu: 33 km, volledig vlak en windstil. Resultaat: 25,6 km per uur aan een gemiddelde pols van ... 127.
De Ronde van Spanje zal nog wat te vlug zijn, want de trainingskilometers dit jaar liggen nu op ...501.
Rond de 4000 km minder dan ik tot nu toe in een 'normaal' jaar doe, maar dat trek ik me niet aan: ik ben terug herbegonnen, had veel plezier in de laatste ritten en hoop dit jaar toch nog zeker aan een getal met 4 cijfers te geraken. Dan ben ik nog zeer voorzichtig in de doelstelling.

Progor

Na de Lisinopril, Amlogal en Zanidip is het tijd voor nog maar eens een geneesmiddel om mijn bloeddruk onder controle te krijgen en te houden.
Lisinopril was zeer goed voor mijn bloeddruk: ik nam dit reeds jaren met goed resultaat, maar het was slecht voor de nierwerking.
Amlogal: dit hielp niet echt en daar werd ik ongemakkelijk van.
Zanidip dan: beloofde aanvankelijk aan te slaan: mijn bloeddruk zakte een beetje, maar mijn hartslag steeg. Nu was dit wel vermeld als bijwerking, dus namen we dat er maar bij. Eens uit verlof echter begon dit serieuze proporties aan te nemen: ik zat naar het wereldkampioenschap zwemmen te kijken, voelde mijn tikker werken, nam bloeddruk en hartslag en kwam uit op 137/87 voor de bloeddruk, maar 133 voor de hartslag. In rust!
Lastige wereldkampioenschappen!
Terug aangekaart bij de huisarts: ze moest toch mijn oren nakijken en toen ik het vertelde zei ze me dat ik op dat gebied een moeilijk geval was: ik mocht heel veel medicatie niet meer nemen, omdat dit schadelijk is voor de nierwerking.
Ze vertelde me dat ze nog twee middelen had om uit te proberen: Progor en Belsar. Indien die niet helpen zou ze me doorsturen naar een specialist daarin, want ze wil me niet aan betablokkers (ik ook niet!).
Dus, enkele dagen reeds, neem ik Progor en ik ben voorzichtig positief: mijn bloeddruk zakt naar rond de 130 op 80 en mijn hartslag blijft onder de 90. Nu had de huisarts me wel gezegd dat mijn hartslag zou verlagen met dit middel, maar ik voel me daar kiplekker bij. Voorlopig heb ik ook geen last van veel bijwerkingen, buiten een klein beetje oprispingen en een beetje zuur.
Ik hoop dat de trend zich verder zet en dat het goede middel nu gevonden is!

Qué?

Tijdens de vakantie in Alcossebre begon ik (eindelijk) terug aan de opbouw van mijn fysieke conditie.
Ik had daar de mogelijkheid: er was een zwembad en ook een sportpartner: Rob was gewoon regelmatig te lopen en fietsen en ik heb hem dan ook enkele keren vergezeld. Allez: ik begon toch elke keer.
Zijn lopen was me te ver: zo'n 14 à 16 km joggen, voor het ontbijt, dat is iets waar je ongetraind beter niet aan begint. Enkele kilometertjes meelopen aan een rustig tempo ging nog, alhoewel ik de derde keer last kreeg in de kuit, waardoor het lopen zichzelf verbood.
Er was echter aan het appartement een groot zwembad. Papa nam zich voor dagelijks zijn kilometer te zwemmen, wat hij ook deed!
Gaandeweg echter merkte hij dat het water dat in zijn oren sijpelde er... niet meer uit kwam, met als resultaat dat hij na het zwemmen voor een steeds langere tijd niet meer hoorde, of het was met veel 'klutsen' erbij. Qué? was het ordewoord. Dit gaf soms hilarische toestanden, zoals je in onze vakantieblog kan lezen.
Terug in België dan maar naar Myriam, onze huisarts gegaan.
'Ah, je hebt een prop. Eigenlijk twee zo te horen.' was het verdict na het onderzoek.
Dus: enkele dagen lang druppeltjes in de oren, om de proppen los te maken. Dat was het zien waard: eerst in het ene oor, en dan ... wachten (ondertussen naar de series gekeken van het wereldkampioenschap zwemmen, waar ik slechts flarden van de commentaar hoorde) en dan in het andere oor (terug kijken naar het wereldkampioenschap zwemmen, zonder iets te horen nu).
Enkele dagen later terug naar de huisarts, die er dan deskundig enkele proppen uitspoot (en nee: je moet daarvoor niet naar de brandweer!).
Resultaat: ik hoor!!!
Er is nog een hardnekkig laagje op het trommelvlies van het linkeroor, maar dit wordt binnen enkele weken aangepakt, als ik dit nog een tijdje te weken kan leggen (letterlijk) en de huisarts terug is uit verlof.
Qué? Elaba: ik hoor wat je zegt, hoor!

Vakantie!

Omdat vakantie toch iets speciaal is, heb ik reeds enkele jaren een 'vakantieblog' gemaakt waar onze wedervaren tijdens onze vakanties worden weergegeven.
Ook dit jaar was dit zo, tijdens onze fantastische vakantie in Alcossebre, Spanje, samen met Lieve en Rob.
Het was de eerste keer dat we een vakantie met een ander koppel deelden, alhoewel we vroeger ook diverse keren tijdens de vakanties bij mensen terecht kwamen de we kenden. Het is ons ongelofelijk meegevallen.
Je kan dit lezen op de blog daarvan: vakantieblog-Carien en Johan.
Daar kan je ook terecht met diverse gezondheidstoestanden en ervaringen allerhande.
Veel leesplezier, wij hebben dit ook!