Qué?

Tijdens de vakantie in Alcossebre begon ik (eindelijk) terug aan de opbouw van mijn fysieke conditie.
Ik had daar de mogelijkheid: er was een zwembad en ook een sportpartner: Rob was gewoon regelmatig te lopen en fietsen en ik heb hem dan ook enkele keren vergezeld. Allez: ik begon toch elke keer.
Zijn lopen was me te ver: zo'n 14 à 16 km joggen, voor het ontbijt, dat is iets waar je ongetraind beter niet aan begint. Enkele kilometertjes meelopen aan een rustig tempo ging nog, alhoewel ik de derde keer last kreeg in de kuit, waardoor het lopen zichzelf verbood.
Er was echter aan het appartement een groot zwembad. Papa nam zich voor dagelijks zijn kilometer te zwemmen, wat hij ook deed!
Gaandeweg echter merkte hij dat het water dat in zijn oren sijpelde er... niet meer uit kwam, met als resultaat dat hij na het zwemmen voor een steeds langere tijd niet meer hoorde, of het was met veel 'klutsen' erbij. Qué? was het ordewoord. Dit gaf soms hilarische toestanden, zoals je in onze vakantieblog kan lezen.
Terug in België dan maar naar Myriam, onze huisarts gegaan.
'Ah, je hebt een prop. Eigenlijk twee zo te horen.' was het verdict na het onderzoek.
Dus: enkele dagen lang druppeltjes in de oren, om de proppen los te maken. Dat was het zien waard: eerst in het ene oor, en dan ... wachten (ondertussen naar de series gekeken van het wereldkampioenschap zwemmen, waar ik slechts flarden van de commentaar hoorde) en dan in het andere oor (terug kijken naar het wereldkampioenschap zwemmen, zonder iets te horen nu).
Enkele dagen later terug naar de huisarts, die er dan deskundig enkele proppen uitspoot (en nee: je moet daarvoor niet naar de brandweer!).
Resultaat: ik hoor!!!
Er is nog een hardnekkig laagje op het trommelvlies van het linkeroor, maar dit wordt binnen enkele weken aangepakt, als ik dit nog een tijdje te weken kan leggen (letterlijk) en de huisarts terug is uit verlof.
Qué? Elaba: ik hoor wat je zegt, hoor!