Mallemolen

Juni komt eraan, en de mallemolen van de administratie komt in gang.
Mei is de aanloop naar het opmaken van rapport en begin juni is het dan zo ver: heel de papierslag van alle gebeurtenissen op school moeten worden ingevuld. Dit is niet enkel bij mij maar bij iedereen die in het onderwijs zit (of staat?).
Aangezien zowel mijn vrouw als ikzelf in het onderwijs werken, wordt er bij ons de laatste tijd nogal wat 'papierwerk' gedaan.
Nu is dit bij mij grotendeels op de computer, en aangezien ik ICT-coördinator ben, weten ze me de laatste tijd wel wonen: 'Johan: ik kan dit verslag niet meer vinden! Hoe geraken we op de rapporten? Moet dit uitgeprint worden? Moeten we nu dat oud of nieuw systeem gebruiken?...'.
Niet alleen op school is het zo, maar ook persoonlijk: mei is de periode waar je erop gewezen wordt dat de belastingsaangifte eraan komt, dus moeten daar alle papiertjes van verzameld worden.
Het is ook een periode waar je één taal spreekt: de be-taal.
Afrekeningen (water, electriciteit, gas, verzekering,...) zijn zo vriendelijk om allemaal tegelijk aan te kloppen.
Nu ja, dat is al ongeveer gans mijn leven zo, dus moet ik daar niet om klagen.
Wat ik wel heb iedere keer: ik ben content als de periode voorbij is!

Chris

"'t Is niet waar: ik had het er net over gehad met mijn vrouw gisteren: ik zou Jo nog eens moeten bellen om te vragen hoe het is."
"Telepathie, zeker? Ik had het er vorige week ook over met mijn vrouw. Ik heb dan gezegd dat ik de eerste vrije moment bij jou zou komen."
Mijn binnenkomen in het café van mijn broer!
Het was inderdaad redelijk lang geleden. We zijn allebei zo geen 'bellers' want we houden telefoongesprekken meestal redelijk kort en sec.
Beter om zelf eens te gaan 'babbelen' en alle nieuwtjes over familie- en gezondheidstoestanden uit te wisselen.
Ik moet zeggen: hij ziet er goed uit, en dat deed me veel plezier.
Ik denk eerlijk gezegd dat zijn toestand een jaar geleden nog een stuk ernstiger was dan de mijne, en als ik hem nu zie rondlopen ben ik blij en verbaasd met zijn herstel.
Misschien denkt hij van mij hetzelfde, want toen ik hem vertelde dat mijn conditieopbouw niet zo vlot verloopt (grotendeels door het slecht weer) vroeg hij mij: 'hoe lang ben je geopereerd?' Toen ik zei dat dit juist 4 maanden was, lachte hij eens en vertelde me dat ik al content mocht zijn hoe ver ik nu reeds stond.
Tegen dat we alle nieuwtjes uitgewisseld hadden, waren we toch enkele uurtjes verder.
Ik ben content naar huis gegaan: blij dat ik toch eens met mijn broer nieuwtjes kon uitwisselen, tevreden te zien dat het goed gaat met hem en ook blij dat het al met al met mij ook goed gaat.

Regen!

Ongelofelijk, hoe lang de winter duurde en dan naadloos overging in ... herfst.
Eind mei en .. het sneeuwt in Leuven (dixit schoonbroer Klaus op de verjaardag van mijn vrouw).
We zijn dat echt niet gewoon. het is ook redelijk abnormaal: ongeveer elke dag horen we van een gebroken record, en dat gaat dan niet over sportprestaties, maar het weer.
Ik denk dat ongeveer iedereen dit kotsbeu is.
Het werkt ook op het gemoed van de mensen: het is het belangrijkste gespreksonderwerp en een dankbaar item in de klaagcultuur van bv het onderwijs.
Dit heeft ook zijn impact op de gezondheid.
Als ik persoonlijk spreek: ik had gedacht in de opbouw van de fysieke conditie een pak verder te staan.
Nu het voetbalseizoen gestopt is, dacht ik toch wekelijks rond de 150 km te fietsen, buiten mijn verplaatsing naar school. Het zal, vrees ik, deze maand 150 km tout court zijn, niet op een week, maar op een maand.
Mijn (oude?) knoken beginnen wat te roesten (rust roest?). Ik zal dringend eens wat lange, inspannende beweging moeten hebben.
Ik ben trouwens niet de enige: ook vrouwlief is het weer kotsbeu en ze begint ook reeds te piepen en bassen langs alle kanten, met nog zeurende pijntjes erbij.
Bij deze een warme oproep naar de zon: komt tevoorschijn AUB, in vol ornaat!

Moederdag

'Ik weet dat de kinderen niet kunnen komen, maar ik zou toch graag een mooie ontbijttafel hebben, met wat fruitsap, een toastje en een gekookt eitje.'
De boodschap was over gekomen (ik had eigenlijk hetzelfde idee), dus op zondag 12 mei opgestaan en begonnen. Eerst en vooral: ik heb meiklokjes geplukt in de tuin van Kristien en Roland.
Normaal gezien is dit iets voor de 1ste mei, maar dit jaar ging dit niet omdat ... ze er nog niet waren: de natuur heeft nogal wat 'vertraging' door het koude weer en de lange winter.
Maar een dikke week later zijn ze er wel en dus heb ik ervan geprofiteerd om er enkele te plukken. Kristien en Roland zijn er blij om dat er een aantal weg zijn, want eigenlijk is dit onkruid en dat woekert maar door. Nu, voor mij mag dat één maal per jaar wel. Het is ook zo dat dit niet zo lang blijft staan.
Terug naar de ontbijttafel: koffie gezet, toastjes gemaakt, eitjes gekookt, tafel gedekt en ... gewacht tot vrouwlief wakker was. Aangezien ik zelf nogal vroeg wakker was en vrouwlief relatief laat moest ik toch enkele uurtjes wachten, dus toch al een toastje binnengespeeld.
Onze mama stond dan op, was blij met de tafel (niet verrast, want ze wist redelijk goed dat haar boodschap ging overkomen), maar het verwonderde haar toch dat ik zelf nog niet gegeten had.
Eten is een sociaal gegeven en op moederdag is dit niet minder, integendeel: het zou jammer zijn dat we allebei apart ons boterhammetje of toastje met eitje en wat fruitsap zouden nuttigen.
Neen, we hebben het gezellig gemaakt en redelijk lang zitten keuvelen over ... de kinderen. Waarover spreek je anders op moederdag?
Tijdens het gesprek kregen we dan nog een berichtje van onze oudste, de papa in spe, die op dat moment met zijn mama in spe ook waarschijnlijk een leuke moederdag aan het beleven was. We kregen de groetjes van de zonen, wat mama een beetje deed overlopen en snotteren.
Onze dochter had het enkele dagen geleden al ingezet: ze was binnengevallen met een bloemetje, omdat ze op zondag niet kon komen. Ze kwam ruim op tijd de kleine attentie geven (onder het motto: beter te vroeg dan te laat - zo heb je er nog enkele dagen meer plezier van!).
Onze kinderen waren erbij, niet fysiek, maar toch mentaal.
Leuk voor de mama.
We hebben een mooi gezin!

Ritme?

Ik voel me vandaag slecht!
Vannacht slecht geslapen (reeds de tweede dag op rij - voor mij een ramp), en 'vroeg' moeten opstaan: ik moest zo vroeg mogelijk in de bandencentrale zijn om de winterbanden in zomerbanden te wisselen.
Aangezien ik echter ook nog bloed moest laten trekken (van huisarts Myriam moet ik dit om de 6 maanden doen - goede maatregel), iets wat ik al enkele weken uitgesteld had omdat dit nuchter moest gebeuren, besloot ik om dit dan maar voor het bezoek aan de bandencentrale te doen.
Dus: rond 8u30 opgestaan, boterhammetjes klaargemaakt om op te eten na de bloedafname en vertrokken.
Normaal gezien is het bloed trekken iets van een 10-tal minuten. Vandaag echter duurde dit drie kwartier: veel mensen hadden waarschijnlijk hetzelfde idee als ikzelf: we profiteren ervan dit te doen tijdens de brugdag.
Wat later dus in de bandencentrale, wat zich vertaalde naar ... wachten, want er waren ondertussen reeds 4 klanten voor mij.
Boterhammetjes opgegeten, maar dan gemerkt dat ik geen drinken meehad. Zware vergissing!
Ik voelde dorst en dan weet ik ondertussen dat dit absoluut verkeerd is.
Thuis gekomen en nog een beetje gegeten maar vooral enkele glazen water gedronken. Te laat echter: mijn bloeddruk was reeds redelijk wat gestegen (145 op 85) en ik voelde me met de minuut slechter voelen.
Ik had gepland in de namiddag eens goedendag te zeggen bij broer Chris, maar ik heb me rustig in het zeteltje gehouden, met regelmatig mijn watervoorraad aanvullen.
Pas in de vooravond begon ik me terug een beetje beter te voelen.
Goede waarschuwing: het veranderen van ritme (te laat eten en drinken bv) heeft een enorme invloed op mijn toestand.
Beter vasthouden aan het gewone dagritme.

Moeder natuur

Goed weer, veel zon, weinig wind: ideaal fietsweer.
Nu de voetbal voor mij gedaan is terug wat concentreren op mijn fysieke conditie en wanneer mogelijk een fietstocht te maken.
Tijdens de tocht deze namiddag begon ik te denken over mijn evolutie de laatste maanden.
Door mijn operatie en de 'heropbouw' (die nog steeds gaande is, eigenlijk nog maar in een beginfase zit) stelde ik me eens de vraag: wat kreeg ik nu mee van moeder natuur, op fysiek gebied?
Er zijn enkele zaken die ik niet meekreeg:

• mijn kathedraal (zoals mijn schoonbroer er één heeft) is eerder een parochiekerkske.
• in de sterkste man ter wereld zal ik weinig te zoeken hebben. Ik denk dat als die mannen eens zuchten ik me zal moeten vasthouden aan een paal om niet weggeblazen te worden.
• Iets boven mijn hoofd uitvoeren lukt ook al niet: als ik een plank moet vasthouden of een plafond schilderen of afwassen sta ik na enkele minuten te zuchten als een oud paard en breekt het zweet me langs alle kanten uit.
• een lage hartslag en bloeddruk. Mijn schoonbroer heeft regelmatig een rusthartslag van minder dan 40. Ik ben blij als ik in conditie ben en een hartslag van 60 heb in rust. Nu ben ik, zonder conditie, blij als hij onder de 80 gaat. Mijn bloeddruk geeft ook problemen, maar dat is familiegebonden, en, zoals in een eerder bericht gemeld: toch min of meer onder controle.

Wat kreeg ik dan wel mee?

• ondanks mijn hartslag en bloeddruk heb ik toch de capaciteit om heel lang met hoge waarden te blijven presteren.
• Ik heb dus veel doorzetting en naar ik merk rondom mij: heel veel recuperatievermogen. Dit geldt niet alleen in de sport, maar ook in mijn werk en gezondheid. Het mooiste bewijs daarvan is mijn herstel na mijn operatie. Naar ik hoor is dat bij mijn broers ook zo.
• misschien het belangrijkste: ik weet hoe het met mij is. niemand kent mijn lichaam beter dan ik. Dit klinkt misschien logisch, maar ik heb gemerkt dat ik op dit gebied toch wat gevoeliger ben voor wat er in mijn lichaam gebeurt dan andere mensen. Ik weet wanneer er iets fout zit, wanneer ik de grens bereik (alhoewel ik de neiging heb (eerder had nu) die te overschrijden), wanneer ik het rustig aan moet doen, wanneer ik er mag invliegen,...

Dit ben ik (voor een stukje - ik heb nog veel andere capaciteiten en eigen-aardigheden). Ik ben ook content met mezelf ... als ik gezond ben, en nu voel ik me wel steeds gezonder en fitter. Ik heb wel nog een weg te gaan naar een echt fit lichaam, maar er wordt beetje bij beetje aan gewerkt.

Barbecue

"Zijn jullie thuis deze namiddag?" " Neen, ik ben op tornooi" "Tot wanneer?" "Ik denk tussen 5 en 6 uur" "Oh, geen probleem, kom daarna maar eens af om te barbecuen".

Met deze nodigt mijn dochter ons uit voor (voor ons een eerste) barbecuefestijn bij Babs en Carlo.

We hadden reeds veel gehoord van Carlo's barbecue evenementen, maar nu mochten we dit eens aan den lijve, zoals dit heet, ondervinden.

Rond 6 uur toegekomen en we konden direct aanschuiven voor de hapjes.

Onze dochter had er haar werk van gemaakt, iets wat echter in haar ogen normaal was.

Kort nadien begon Carlo zijn bakkunsten te demonstreren en ... het heeft ons fantastisch gesmaakt.

Het werd een heel gezellige avond, met veel eten en drinken. Ook onze schoondochter en oudste zoon waren erbij. De conversatie viel nooit stil.

Er werd gelachen met de fratsen van de poesjes (Spetter liep op een zeker moment met een papier rond waarop nog jus van het vlees lag, met Carlo er achteraan!), serieus gesproken (alhoewel niet erg lang), over 'gewone' dingen ("hoe was de voetbal?","hebben jullie terug gezwommen?", "Hoe was het met Christof?",...), smalltalk zoals men dit in het Engels noemt.

Rond 21u30 kreeg ik dan een 'klopke', maar ik merkte dat ik niet alleen was (dochter begon te geeuwen, Kathleen begon ook reeds vermoeienisverschijnselen te tonen), wat dan het einde van ons eerste barbecuefestijn bij Carlo en Babs betekende.

Heel leuk, en voor herhaling vatbaar.

Merci Babs en Carlo!

Bloeddruk

"Hoeveel heb je?"
Mijn vrouw vraagt me dit als ze me de bloeddrukmeter ziet weg leggen.
"126 op 79" "Ah, prima!"
Sinds ik de eerste week terug begon te werken en mijn bloeddruk rare sprongen begon te maken, neem ik 1 à 2 of zelfs 3 maal de bloeddruk.
Ik hou die dan bij (er zit een 'geheugen' in die meter, zodat ik de waarden kan opvragen) en merk dat dit ook onder controle is.
Wat ik geleerd heb is meer rekening te houden met mijn lichaamstoestand, en vooral anticiperen.
Veel drinken was de boodschap van de chirurg (water!), iets wat ik toepaste zolang ik thuis was, maar, met naar school te gaan, volledig vergat tijdens de werkuren.
Dit brak me een beetje zuur op. Blij dat mijn vrouwtje opmerkzaam is op dit gebied, en nu maak ik me de gewoonte om veel te nippen aan mijn waterflesje dat ik steeds bij heb.
Mij lijkt het dat mijn bloeddruk recht evenredig is met mijn drankvolume: hoe meer ik drink hoe beter mijn bloeddruk.
Sommigen zouden dit een hemelsgeschenk vinden, maar ik wil toch eens benadrukken dat ik water drink! Ongelofelijk: wie me vroeger kende zou dit nooit van mij verwachten: Jo, water, veel water? Neen!
Een colaatje, fruitsapje, limonade, pintje,... ja, maar water?
Toch is het zo: het leven kan veranderen als je iets ingrijpend meemaakt.

Buren

Klinkt een beetje als op TV, maar we hebben inderdaad buren allerhande.
Met het grootste deel van de buren komen we fantastisch overeen, maar hier wil ik toch onze dichtste buren eens een beetje in het daglicht zetten.
Nu het zonnetje af en toe eens komt piepen en het ook wat warmer wordt, beginnen de 'buitenwerken'.
Resultaat, en dit zal mijn dochter beamen: Roland maakt van 's morgens (redelijk) vroeg ... lawaai.
Dit is een beetje zijn handelsmerk: Roland hoor je altijd, als hij buiten is.
In hun tuin, die aan de onze grenst en waar we vorig seizoen de afrastering weghaalden, is hij dan bezig met gras afmaaien, terras schoonspuiten met de hogedrukreiniger, zijn fonteintje placeren, zijn tafels en stoelen opkuisen,...
Kristien houdt zich dan meer bezig met de bloemetjes, versieringen, ... laat me zeggen (zonder iemand te willen beledigen): vrouwenwerk.
Ik zeg dit omdat dit bij ons ook zo is.
Eén groot geluk voor mij: onze tuin is niet zo groot en onze tuinmeubeltjes zijn redelijk winterbestendig (moet ik dus niet zo veel opkuisen).
Dit betekent dat de 'werkzaamheden' regelmatig samen vallen. Dit betekent ook dat er af en toe het werk onderbroken wordt om eens te keuvelen over de stand van zaken.
Zoals ik al zei in eerdere berichten: Kristien en Roland zijn fantastische mensen, die genieten van het leven, veel geven, maar ook veel krijgen. Het moet gezegd: het is ook een plezier om te 'geven' want de dankbaarheid en hulpvaardigheid van die mensen is fenomenaal.
Samengevat: we zijn blij zulke buren te hebben. We komen er met plezier voor buiten!