Trop is te veel

'Luister naar je lichaam' 'Zoek een evenwicht tussen inspanning en rust', enkele gezegdes van diverse artsen in de loop van mijn herstel, want in die fase zit ik nog steeds.
Klopt inderdaad, want als ik dit niet doe vertelt mijn lichaam me zelf: 'Stop: je gaat te ver!'.
Ik had mijn vrouw beloofd dat als het niet ging ik dit ging zeggen en niet ging aanmodderen.
Nu is het zo ver: ik neem momenteel te veel hooi op de vork!
Veel mensen fronsen de wenkbrauwen als ik vertel dat ik al enkele maanden fulltime werk. Als ik dan nog vertel dat ik nog voetbaltraining geef worden de fronsen nog dieper. En...ze hebben gelijk: het is te veel.
Ik heb zelf moeten vaststellen dat een fulltime job momenteel haalbaar is, maar niet meer.
Ik besloot dan ook, met spijt in het hart, om te stoppen als voetbaltrainer.
Tot een carriere als Ferguson of Mourinho zal ik het dus niet brengen.
Trop is te veel, zoals Van Den Boeynants zei. Ik moet hem gelijk geven.

Om er de s... van te krijgen

In een vorig berichtje kwamen aambeien ter sprake. De arts vond het nodig om mijn darmen toch aan een grondig onderzoek te onderwerpen, iets wat ik beaam.
Ik weet dat dit allesbehalve een leuk onderzoek is. Het idee dat een arts met een lange buis in je achterste gaat koteren vind ik niet echt aantrekkelijk.
De voorbereiding echter vind ik nog minder leuk.
Het onderzoek was op maandag, dus vanaf zondagnamiddag mocht ik niets meer eten en een mengsel drinken dat er dus bovenaan in ging en dan kort daarna achteraan terug uitging! Beter gezegd: het spoot eruit! En stinken, man!
Na enkele uurtjes was ongeveer alles eruit (was ook mijn energie weg!) om dan de volgende morgen terug te herbeginnen.
Hetzelfde procede: ik heb op korte tijd even veel toiletbezoeken gedaan als anders op een lange periode.
Op naar het ziekenhuis dan, geflankeerd door vrouw en dochter (merci voor de ondersteuning), om daar een enerverend tijdje te moeten wachten tot het mijn beurt is (bandwerk is een woord dat in mij opkwam, want ik was niet alleen). Eens in de onderzoekruimte en na het inademen van een verdovingsmiddel stelde ik vast dat ik niks merkte van het onderzoek. De docter zei me dat hij me een maskertje ging geven en dat ik in slaap ging vallen, wat ik raar vond, want ik hoorde alles, zelfs de verpleegster, die me zei dat ik...wakker mocht worden.
Een uurtje later kwam de arts me vertellen dat alles in orde was en dat ik binnen 5 jaar eens terug moest komen.
Eind goed, al goed. Het was toch de moeite waard.

Beter!

Ze lijken te werken, mijn pilletjes.
Mijn bloeddruk wordt enkele keren per dag gemonitord en daar komen redelijk goede resultaten uit: gemiddeld zit ik op 138/92 voor de laatste maand en zelfs 135/90 de laatste week. Een positieve evolutie dus.
Ik heb ook weinig last van de bijwerkingen: aanvankelijk was ik af en toe wat duizelig en licht onpasselijk. Ik merkte ook dat de aanvankelijke (basis)hoeveelheid van 2 mg 's morgens te weinig was, omdat ik tegen de vooravond terug een te hoge bloeddruk had (16 of 17 op 11). Geprobeerd met verdubbelen van de hoeveelheid: een pilletje 's morgens en eentje de vooravond lost dit momenteel op. Ik zit sowieso aan een lage hoeveelheid en er is nog veel marge.
Het enige 'nadeel' is dat mijn fysieke inspanningen 'geblokkeerd' worden: ik kan inspanning leveren tot een zeker niveau, maar verder gaan gaat echt niet: mijn lichaam zegt 'stop'.
Ook alcohol wordt niet meer getolereerd door mijn lichaam, maar als dit de enige twee nadelen zijn, kan ik daar letterlijk en figuurlijk, goed mee leven!

Boosdoener

'18 op 12, da's niet goed, hé!' 'Misschien iets verkeerd gegeten?' 'Ik denk dat het de stress is van de start van het schooljaar en de geboorte van Juliette'.
Mijn bloeddruk doet weer 'pong'.
Akkoord: ik was moe van de eerste schoolweek, maar daarin was ik niet alleen. Ik viel inderdaad vrijdagnamiddag, na het thuiskomen van de laatste les, prompt in slaap maar voelde me daarna terug beter.
Zaterdagvoormiddag was een ander paar mouwen, na een leuke avond bij Tony en Dorothy (met degusteren van een Gruut, het Gents bier dat we leren kennen hadden tijdens mijn Comeniusproject) maar gaandeweg (en ook met het buiten zijn op de match met de U8) verbeterde dit.
Zondag was een gekke dag, met de geboorte van Juliette, mijn eerste kleinkind. Onze dochter stond hier kort na de middag en we besloten iets te gaan eten bij de Turk vlakbij. We kraakten daar onder andere een flesje cava.
Ik voelde me hoe langer, hoe slechter. Bloeddruk genomen, die skyhigh was! Extra pilletje genomen.
Vrouwtje die zei: 'als het morgen zo is, ga je niet werken'.
Opgestaan, bloeddruk genomen: 13 op 8: perfect dus. Gemonitord in de loop van de dag: stabiel rond de 13/8.
Door de drukke dag en het feit geen auto te hebben, geraakte ik niet bij mijn kleindochter, maar op dinsdag lukte dit wel.
In het ziekenhuis genoten van het familiegebeuren en we dronken er een glaasje champagne op.
Ik voelde me daarna met de minuut slechter worden! Ook mijn schoondochter zei me dat ik er een niet zo heel goed uitzag.
Thuisgekomen bloeddruk genomen: 16/9 en toen werd het duidelijk: de boosdoener gevonden: ik reageer heel slecht op alcohol! De verhogingen hadden steeds te maken met het nuttigen van een glas alcohol: bier bij Tony, cava bij het eten en champagne bij Tim.
Eigenlijk blij dat ik dit vond en het maakt de toekomst simpel: geen alcohol meer.
En toch zal ik er niet minder plezier door maken!

Opajo

'Je mag je sinds 6u30 officieel opa noemen!'
Een telefoontje van mijn oudste zoon, Tim.
De reacties op dit nieuws zullen jullie op een aantal sociale kanalen terugvinden, gaande van een simpele aankondiging, tot een totale vreugdeuitbarsting!
Ik wil hier even ingetogen mijn gevoelens uiten vanuit het oogpunt van iemand die met een ziekte streed (of nog strijdt) die ervoor ging zorgen dat hij dit niet meer kon meemaken!
Wat ik voelde toen mijn oudste zoon dit zei was een mix van gevoelens: trots op mijn zoon en schoondochter, nieuwsgierig naar mijn kleindochter, verbaasd dat ik mezelf opa mag (moet) noemen, maar vooral: onsterfelijk!
Ik leef hoe dan ook verder: ik heb kinderen en daar is ook al voor het nageslacht gezorgd! Ik gaf hen het leven en ze hebben het aan mij teruggegeven!
Opajo heeft het eeuwig leven!
Kathleen, Tim en Juliette: ik kan jullie niet genoeg bedanken.
Proficiat met en aan het mooiste, liefste, meest vertederende en grappigst kind ter wereld!