Minder goed, maar ook fantastisch nieuws

Ik greep naast de job als pedagogisch begeleider.
Gisterenmiddag kreeg ik het nieuws dat ze een andere kandidaat hadden weerhouden.
Ergens had ik het wel verwacht: meestal worden die jobs wel wat gecreëerd rond een vooraf gekende persoon. Ik had ook al vermoedens (of een beetje argwaan) toen mijn sollicitatie heel vlot ging, maar dat me nooit een vraag werd gesteld die meer dan oppervlakkig was. Ik kan het ook wel begrijpen: gaan ze iemand in een functie plaatsen die slechts 6 maanden jonger is dan de persoon die de job nu doet en die stopt omdat hij op pensioen gaat? Dit lijkt me de enige logische verklaring te zijn die wat steek houdt. Ik wacht af wat hun antwoord zal zijn op mijn vraag naar uitleg.
Ik heb zo een beetje het gevoel: 'terug naar af. U ontvangt geen geld!'
Deze voormiddag ging ik naar school, om de collega's een goede vakantie te wensen. Ik kreeg algemeen complimenten ('je ziet er goed uit', ' je blinkt terug',...) en, zowel van leerlingen als collega's de vraag: 'kom je terug de 1ste september?'.
Ik weet het niet en dat heb ik aan iedereen gezegd. Ook aan de directie die toevallig binnenviel, ook om de collega's van OV 2 een goede vakantie te wensen.
Ze blijft het toch heel moeilijk hebben met haar communicatie: ze bleef er maar op hameren dat ik asap zou moeten weten wat ik wil doen en dat de bal in mijn kamp lag. Ik wil wel shotten op die bal, maar ik wil ook weten waar de goal staat.
Ik kan hier nu lang uitweiden over alles, maar waar ik heen wil is het volgende: het is vakantie, waarvan ik wil genieten en pas op het einde van die vakantie ergens een beslissing nemen, die het best bij mij of mijn situatie past!
Het beste nieuws kreeg ik echter van de arts, gisterenmiddag: ik ben officieel kankervrij verklaard.
Zoals in een vorig berichtje gezegd onderging ik een aantal testen en die draaiden allemaal goed uit: er is geen residu, er zijn geen uitzaaiingen, er is niks abnormaal te zien. Ik heb niet meer kans om terug kanker te krijgen dan een 'normale' persoon.
Er werd me wel aangeraden me te laten blijven volgen door de nefroloog samen met de huisarts, maar ik ben officieel gezond!
Eigenlijk overstijgt dit nieuws het feit dat ik die job niet heb. Zoals mijn dochter me meldde: (naast: beste nieuws ooit - strong daddy) de jobuitdaging komt er wel.
Ik ga proberen van mijn job niet wakker te liggen, alhoewel al die berichten van gisteren niet goed waren voor mijn nachtrust.
Nu ik alles wat kon laten zakken kan ik het minder goed nieuws achter mij laten en genieten van het goed nieuws, mijn gezondheid en de steun die ik kreeg en krijg van mensen die me lief zijn.
Op naar een fantastische vakantie!

Selectiegesprek

Ik nam stap 3: na de vorige selecties te hebben doorgelopen, werd ik uitgenodigd voor een laatste selectiegesprek.
Ik had reeds een (volgens de mevrouw van de vakbond, goede) motivatiebrief geschreven, een case gekregen en ingediend en ben nu dus geselecteerd voor het laatste kransje kanshebbers op de job als pedagogisch begeleider.
Aangezien het niet regende ging ik met de fiets. Het is tenslotte maar een 5-tal kilometer naar de Keizer Karelstraat en parkeerruimte is er niet.
Resultaat: ik zweette lichtjes toen ik aankwam. Goed dat ik een 20-tal minuten op voorhand aanwezig was, zodat ik kon 'opdrogen'. Terwijl ik zit te wachten tot het aan mij is, vlak bij de ingang in de hall, zie ik Francis binnenkomen. Hij kwam op onze school een voordracht geven over 'breed evalueren', één van de belangrijke items in de sollicitatie. Hij vraagt me of ik kom voor de ICT, maar als ik dat ontken, zegt hij: "je komt toch niet solliciteren voor de job als pedagogisch begeleider?". Als ik dat beaam zegt hij me dat dit ... de job is die hij doet en waar hij binnen 2 maanden in pensioen voor gaat. Ik kom dus voor zijn job! Hij wenst me succes en zegt dat het met mijn capaciteiten wel moet lukken.
Ik word dan ontvangen in het lokaal door 3 mevrouwen: één van de dienst zelf, die de functie al doet, maar voor het lager onderwijs, één als vertegenwoordiger voor het stadsbestuur en één psychologe.
Het gesprek verloopt vlot en ik voel me op mijn gemak. Ik kan overal een antwoord op geven en heb op het einde van het gesprek een goed gevoel. Als ik vraag wanneer er eventueel een uitkomst zou zijn krijg ik als antwoord dat dit deze week nog beslist wordt. Dat is snel!
Maar: ik weet niet of ik de job heb of krijg. Ervaring leert me dat er regelmatig een verborgen agenda bestaat en ik weet ook niet hoe andere kandidaten het ervan af brachten. Ik weet wel dat de kandidates (want het waren vrouwen) voor en achter mij niet uit het buitengewoon onderwijs kwamen (want die zou ik kennen), wat me een voordeel geeft.
Eender hoe: ik kon daar niks verliezen, enkel winnen. Ik hoop dat het een overwinning blijkt.

Dit wordt wel een zware week op diverse gebieden.
Gisteren mijn laatste onderzoeken om genezen verklaard te worden van kanker, waar ik dan donderdag de uitslag van weet, mijn vrouw moet vrijdag een onderzoek hebben naar haar hartfunctie, mijn jongste zoon moet in zijn firma 2 sollicitaties doen naar hogere functies, als manager en mijn oudste zoon belde me op om te zeggen dat hij zijn (goed betaalde) job bij de overheid opgeeft om een eigen bedrijf te starten!
Heavy!
Als het wat meezit starten alle mannelijke Brackes op 1 september in een nieuwe functie.
Nog eens zeggen dat ik apetrots ben op mijn kinderen en partners.
Jullie doen het niet goed, maar fantastisch!
Ik hoop jullie op goed nieuws te mogen verblijden vrijdag!

Controle

Sint-Lucas, 27 juni, straat 60, om 8 uur, nuchter.
De afspraak was al gemaakt op 18 augustus vorig jaar. Ik was content dat ik het papiertje nog had.
Aangezien het niet de eerste keer is dat ik dit doe ken ik de routine al : aanmelden voor een dag opname, dan doorverwezen worden naar straat 74, daar vriendelijk ontvangen worden door de hoofdverpleegster die me een kamer toewijst (nr 18), waar een mede patiënt ontbijt zit te eten. Ik maak kennis met André die aan het herstellen is van een prostaatoperatie. Vriendelijke, beleefde mens.
De normale plichtplegingen gebeuren, zoals papierwerk en steken van een infuus. Dat is eigenlijk de reden dat ik hier ben: omdat ik slechts één nier heb en ik een onderzoek met contrastvloeistof moet ondergaan moet ik een infuus krijgen met vloeistof om mijn nier te beschermen. Bij het eerste mevrouwtje lukte het steken van het infuus niet zo goed ("jouw aders zijn nogal hard"), maar bij een meer ervaren collega lukte het direct (alhoewel ze ook beaamde dat het niet zo gemakkelijk was).
Ik heb mijn tablet en lectuur mee, want dat wordt het vandaag: wachten!
Tot het infuus is doorgelopen, ik de contrastvloeistof opgedronken heb en de ct-scan kreeg.
Daarna terug naar huis waar ik terug kan eten.
Donderdag krijg ik de uitslag.
Als die goed is word ik volledig genezen verklaard van nierkanker.
Vingers kruisen!
Ik hoop er donderdag te kunnen op klinken!

Case

Stap 2 in de oplossing is gezet.
Zoals in mijn berichtje rond vaderdag gezegd had ik gesolliciteerd naar een functie als pedagogisch begeleider secundair onderwijs van de stad Gent.
Als ik de eerste selectie doorstond ging ik een 'case' krijgen. Die moest ik invullen en doorsturen. Als dit dan de volgende selectie doorstaat dan word ik uitgenodigd voor de uiteindelijke selectie.
Goed nieuws: ik kreeg mijn 'case' binnen.
Toen ik dit opende las ik het volgende: 'Een school wil werk maken van de implementatie van (meer) talentgericht onderwijs in de klaspraktijk. Deze begeleidingsvraag komt bij jou als begeleider terecht.

Maak een gezamenlijk plan van aanpak op voor deze begeleidingsvraag. Dit plan van aanpak moet een korte visie, doelen en concrete acties bevatten. De timing van het plan mag je zelf bepalen. Hoe ga je met de betrokkenen in de school aan de slag om doelen te realiseren?'

Ik dacht: heu, hoe kan je het meer algemeen maken? Een school (welke soort?), meer talentgericht onderwijs (is dat er al, hoe ver willen ze gaan?), timing is zelf te regelen, welke betrokkenen?

Omdat dit zo algemeen is, heb ik dit ook algemeen opgemaakt. Ik stuurde dit door naar iemand die met de materie vertrouwd is en die gaf me, na enkele dagen, de commentaar dat hij onder de indruk was, maar dat er hier en daar nog enkele zaken in mochten komen over hoe het beleid dit zou aanpakken, omdat ik dit eerder als ervaren leerkracht had opgemaakt.

Ik had me vooraf ook de vraag gesteld: vanuit welk standpunt beschrijf ik dat en koos ervoor dit als ervaringsdeskundige op te maken.

Maar: het is goed dat ik die feedback kreeg, want ik kon daar nog enkele aanpassingen in doen, zodat het beleid meer benadrukt wordt.

Ik zond mijn 'case' gisterenavond, dinsdag, in, ruim op tijd, want het moest binnen zijn op donderdag 22 juni.

Nu is het afwachten: ga ik door naar de laatste selectie?

Als dit moest lukken dan is dat een grote stap vooruit.

Dan kan ik me voorbereiden op een gesprek op woensdag 28 juni waarin ik mezelf maar moet verkopen als de beste kandidaat.

Vingers gekruist houden.

3K

Op minder dan een maand is er 1000 km bij: ik ben aan de 3K met mijn fiets.
Ik haalde de 2K op 14 mei.
Nu, op 13 juni, is er al 3006 km op de teller.
Ik had wel geluk met het weer: het was en is één van de droogste lentes van de laatste jaren.
Ook probeerde ik een zekere regelmaat erin te krijgen (3 à 4 x per week) en de ritten ook wat langer te maken. Gemiddeld kom ik aan een goede 61 kilometer per rit. De snelheid gaat langzamerhand ook omhoog: 25,5 gemiddeld.
Automatisch kom je dan aan de kilometers.
Ik voel me daar goed bij.
Mijn conditie is er ook.
Dit is allemaal in orde.
Nu de rest nog.

Vaderdag

Neen, ik kreeg geen boormachine, grasmaaier, knutselbox.
Zoals op moederdag een pak foute cadeaus gegeven worden wordt ook op vaderdag veel om zeep geholpen door de zoveelste foute cadeau.
Ik heb dat probleem niet: ik wou geen cadeaus, alhoewel ik weet dat ik het daar soms moeilijker mee maak!
Persoonlijk vind ik die dag één van de meest artificiële feestdagen die er zijn. Moederdag: ok, en zelfs goed dat alle mama's eens in de bloemetjes gezet worden, letterlijk en figuurlijk.
Maar de mannelijke versie daarvan vind ik erg overroepen.
Pas op: ik heb ervan genoten en het was heel leuk, maar naar mijn gevoelen ging het niet om 'de vaderdag', maar eerder om het feit dat we allemaal nog eens samen waren, heel gezellig, met goed eten (wat heeft mama zich terug uitgesloofd! Ongelofelijk hoe ze het altijd doet!), wat drinken en een fantastisch goede sfeer!
En toch kreeg ik een cadeau!
Ik durf het contact met mijn kinderen goed te noemen (understatement) en ze weten wat er gaande is, niet alleen door deze blog, maar ook door persoonlijke gesprekken en contacten.
Zo weten dat ik solliciteer.
En: ik kreeg een sollicitatie en de melding dat ik eigenlijk al aanvaard was.
Letterlijk: de firma BraVaWaSza zoekt de 'beste echtgenoot, vader en opa', met een volledige functieomschrijving, profiel, jobgerelateerde competenties, persoongebonden competenties, talenkennis (onder andere 'kindertaal', die in mijn geval de moedertaal is), werkervaring (minstens sinds 26 november 1982 - geboortedatum van mijn oudste zoon), een voltijds contract van onbepaalde duur (7/7 en 24/24), op 4 tewerkstellingsplaatsen met een leuke omschrijving van het aanbod.
Ik kreeg de job al toegezegd!
Ik moest nog het één en ander bewijzen (kan je de band van de buggie herstellen?), maar slaagde daarin met glans.
Aangezien ik direct aanvaard werd voor deze job hebben we daarop geklonken.
Sterk hoe mijn kinderen aanvoelen wat er leeft en hoe ze me daarin steunen.
Bedankt!
Zoals ik al zei (zegt mijn kleindochter ook al regelmatig): ik denk dat alles uiteindelijk in orde komt.
Met het nakend einde van het schooljaar (en mijn 'ziekte') in zicht heb ik hier en daar mijn licht opgestoken en info ingewonnen. Er zijn mensen voor mij op zoek (concreet) naar een uitweg en ik heb ook gesolliciteerd naar een functie als pedagogisch begeleider secundair onderwijs van de stad Gent. Ik zal daar op heel korte termijn antwoord op krijgen.
Een beetje spannend, en hoop doet leven maar de verwachtingen mogen niet te hoog zijn.
Ik heb echter wel al een job voor het leven.
Dat is al heel wat!

Einde van een hoofdstuk

Ik heb het aan de directrice gezegd: ik kom niet terug.
Ze belde me (eindelijk!) om te vragen hoe het ging en wat de plannen waren voor volgend schooljaar. Deze keer had ze geen hulp van de secretaresse nodig.
Ik zat net bij mijn zoon en mijn pasgeboren kleinzoon (annex vrouw, schoon- en kleindochter).
Ze vroeg of ze niet stoorde - netjes.
Ik heb heel eerlijk gezegd dat ik het niet zie zitten om terug te keren. Dat de vraag niet moet gesteld worden of ik dan terug ziek zal worden, maar wanneer ik terug uitval. Dat is voor niemand goed.
Ze leek niet verrast.
Ze vertelde me dat ze dan mijn uren ICT aan Lander ging geven, omdat die nu al ICT doet op de andere afdeling. Ik zeg haar dat dit een goed idee is, want die jongen is bekwaam en heeft van mij reeds alle nodige info gekregen.
Ze wenst me geluk - netjes.

Na het ophangen en wat doorpraten met vrouw en zoon begin ik langzaam tot het besef te komen: het is gedaan. Dit deel van mijn leven sluit ik af.
Het is mooi geweest, zoals nog een aantal periodes die ik afsloot: de crèche, de zwemschool, de vakantieopvang, mijn weekendwerk. Ik voelde al een tijdje dat dit een hoofdstuk was dat ik moest afronden.
Ik heb hierin veel gedaan, veel gegeven, ook veel gekregen. Het heeft me veel opgebracht en ook veel gekost, maar dat geldt voor alle periodes die ik afsloot. De balans is echter positief, zelfs het einde, vind ik. Misschien heeft het feit dat ik tegen een muur liep me doen beseffen dat ik hiermee moest ophouden. Het kon zo niet verder, ik ging te ver en het vroeg, in de huidige omstandigheden, te veel van mij. Ik leerde ook van mijn coach: ik ga altijd door en meestal te ver en dat is nefast.
Ik kreeg tijd om te herbronnen en voel me langzamerhand sterk en goed genoeg om een nieuw hoofdstuk aan te vatten.
Ik weet nog niet goed waar en hoe, maar werk daar aan, zelfs heel concreet.
Ik heb hier en daar wat hulp nodig daarbij, maar ik weet dat ik die zal krijgen.
Ondertussen heb ik via mijn statuut een aantal zekerheden ingebouwd die me redelijk zorgenvrij aan de toekomst laten werken. Ik moet me geen zorgen maken rond financiën die wegvallen (iets wat ik wel al meemaakte, met desastreuze gevolgen). Daarom kan ik me volop concentreren op een volgend stukje van mijn professioneel leven.
Op dat gebied boden zich enkele kansen al aan. Ik zie wat daar uit komt.
Ik heb er vertrouwen in.

Onsterfelijk

Op mijn fietsje schieten er soms de meest rare ideeën door mijn hoofd.
Ik kwam terug van de bibliotheek, waar ik mijn boek had ingeleverd en een nieuw boek gehaald. Dat haal ik bijna altijd uit de afdeling 'fantasy-science fiction' omdat ik daar nu eenmaal gek op ben: wegdromen in een ingebeelde wereld, al dan niet wetenschappelijk ondersteund, mezelf verliezend in een verhaal, dat heb ik graag.
Veelal gaat het in die romans over liefde, macht, verhoudingen en, zeker in sci-fi boeken, over zaken die verschillende levens- (en zelfs licht)jaren lopen.
Het eeuwig leven is nooit ver af.
Nu maakte ik me de bemerking: ik ben onsterfelijk.
Aanmatigend?
Neen.
Na nog eens opa te zijn geworden ben ik ervan overtuigd: ik ben onsterfelijk.
Alhoewel we dagelijks geconfronteerd worden met de sterfelijkheid van ons fysiek leven ben ik ervan overtuigd dat ik nog zeer lang in de hoofden van mijn kinderen-kleinkinderen- eventuele achterkleinkinderen zal verder leven.
Ik herinner me nog de vader van mijn vader: pépé Pol. Een lieve mens die sterk op mijn papa leek.
Mijn vader: ondanks hij al stierf in 1991 herinner ik me hem als gisteren, als de koorleider, die na zijn dood eventueel de vogeltjes ging leren zingen, iets wat me terugkomt als ik, zoals nu in de lente, 's morgens wakker word van het gekwetter van veel vogels. Ik maak dan de bemerking: 'Ah: pa heeft ze terug een liedje geleerd!'.
Mijn ouders zouden zo trots geweest zijn op hun zoveelste achterkleinkind.
Ik ben ervan overtuigd ik door mijn nazaten ook ga 'overleven'.
Mijn burn-out en vooral de sessies met mijn coach hebben me doen beseffen dat, zelfs al is het een waakvlammetje, je als mens steeds energie kan vinden. Soms dooft de vlam als de energietoevoer doorgesneden wordt, zoals bij ziekte, overlijdens, verdriet, maar wordt dan plots de vlam terug aangestoken en aangewakkerd door een aanvoer van positieve energie, zoals een huwelijk, een geboorte, een professionele voldoening.
En zelfs als het kaarsje opgebrand is, blijft er steeds nog de geur en warmte hangen van een leven vol meestal positieve energie, waar nabestaanden hopelijk positief aan terugdenken.
De laatste maanden heb ik een golf van liefde, ondersteuning en positieve energie ondervonden. Die hebben me een heel pak vooruit geholpen.
Ik ben er zeker van: ik ben onsterfelijk!

opaJo bis

"Heb je gebeld, Tim?"
"Ja. Kunnen jullie komen? Ik denk dat het begonnen is en ik wil Kathleen naar het ziekenhuis brengen."
Vrijdagavond, 23u30.
De bevalling is begonnen. Ik word nog eens opa, opaJo, voor de tweede keer!
We spoeden ons naar het huis van mijn oudste zoon, dat gelukkig maar een 4-tal kilometer van het onze ligt. Daar toegekomen krijgen we nog een laatste uitleg (het 'draaiboek' ligt klaar), mijn schoondochter krimpt af en toe in elkaar, mijn zoon kijkt heel bezorgd en de vroedvrouw spreekt geruststellend.
Juliette, mijn eerste kleinkind, is gelukkig al diep in slaap.
Eigenlijk waren we ook al in bed en mijn vrouw in een diepe slaap. Ze is nog wat suf, en, na het vertrek van het bevallende koppel en controle van het kleinkind, zoeken we ook de bedstee op.
Ik ben ook moe, want ik heb geprobeerd (en ben er ook in geslaagd) mijn doelstelling te halen voor deze maand: een fietstocht van meer dan 100 km aan meer dan 25 km per uur. Dat was goed gelukt: het werd 102 km aan 26.3 per uur. Moe maar tevreden. Wist ik veel dat ik die nacht voor noodopvang ging zorgen.
Het wordt een nacht met oppervlakkige slaap (uiteraard!), waar Juliette plots zich naast mij in bed ploft, zonder wakker worden. Ik draag ze na een 10-tal minuten terug en achteraf weet ze zelfs niet dat ze dit deed!
Rond 7 uur werden we wakker en zagen een update: 'Het viel terug wat stil. Later meer nieuws'.
Er waren veel activiteiten voorzien: Juliette moest naar de balletles, daarna bij ons opgevangen worden en tante Barbara zou met haar naar het zwemparadijs gaan.
Mijn dochter valt binnen (ze had gebeld: 'Van wanneer is het al bezig? Gaat alles door zoals gepland? - 'Ja, doe maar zo normaal mogelijk") en net als ze vertrokken is naar het zwembad krijg ik telefoon: 'Papa, proficiat. Je bent opa van een flinke kleinzoon!'.
Overweldigend moment, voor allebei.
Rond 14 uur werd Jérôme Bracke geboren, 3kg880 en 51.5 cm. Een flinke brok en alles gaat goed, met zowel de mama als de baby.
Als Barbara met Juliette terugkomt organiseren we alles om naar het ziekenhuis te gaan: zwemkledij ophangen, naar de winkel gaan om een cadeautje te kopen voor de nieuwe baby en wat eten voor de mama, want die had de laatste twee dagen enkel een soort noodrantsoen gehad. Goed teken dat ze daarom vraagt en honger heeft.
In het ziekenhuis maken we kennis met de nieuwste telg in de familie (de mooiste kleinzoon ter wereld, uiteraard) en drinken we een klein glaasje op de goede afloop. Zelfs Kathleen drinkt wat mee (wat heeft die de bevalling goed doorstaan! Proficiat!).
Er komen terug enkele emotionele momenten als Omi het kleinkind de eerste keer in haar armen houdt en ik heb ook de déja-vue, als ik Jérôme in mijn armen heb en hem zie zuigen aan zijn hand. Ik heb dat 35 jaar geleden ook gezien, op dezelfde wijze, door zijn papa. Hij kan nu al zijn afkomst niet loochenen!
We komen terug naar huis en daar komt het buurmeisje vragen of Juliette met haar een gezelschapsspel wil spelen. 'Knappe koppen', een leuk en leerrijk spel voor kleuters.
Het wordt een heel leuk uur, met allerhande opdrachten en plezier.
Daarna gaat Juliette zonder morren (doet ze eigenlijk nooit) in bed en voor mijn vrouw de deur uit is, slaapt ze al.
Wat een dag!
Onvergetelijk.
Ik ben terug opa.
Trots.

Myriam

'Eigenlijk zie je er goed uit. Je 'blinkt' terug'.

Ik zit enkele minuten binnen bij Myriam, mijn huisarts.

Zij is al ongeveer 26 jaar de arts die al het wel en wee in ons huishouden opvolgt.

Ondertussen kan ze over ons een boek schrijven, denk ik.

Ze zegt het ons af en toe: 'als jullie bellen weet ik dat het serieus is'.

We hebben in ons leven al inderdaad nogal wat fysieke ongemakken gehad (en psychische - ook daarvoor konden we bij haar terecht om ons naar de aangewezen persoon door te sturen).

Het was ongeveer twee (kleine) maanden geleden dat ik bij haar was en ze gaf me toen direct een lange recuperatietijd om te zien of ik nu wel of niet vooruitgang maakte.

Die vooruitgang is er nu wel degelijk (zie mijn vorige berichtjes).

Ik vertel wat ik deed, bij FM, alleen, waarover ik dacht, wat de problemen waren, waar ik de problemen oploste en hoe. Ze luistert en komt tot de conclusie dat ik het goed doe.

We bespreken de toekomst.

Daaruit komt dat ik inderdaad wel goed bezig ben met zoeken naar praktische oplossingen voor mijn problemen, maar dat ik inderdaad nog niet mag forceren (waar heb ik dit nog gehoord?).

Ik leg haar de info voor die ik van FM kreeg, alsook informatie die ik van de vakbond kreeg over voltijds of halftijds werken, de mogelijkheden tot affectatie, eventuele sollicitaties.

Ze stelt enkele gerichte vragen, waar ik ... geen antwoord op weet.

Ik opper ook de mogelijkheid om in de stad Gent te gaan spreken met de preventiedienst. Die hebben misschien een oplossing voor mijn professionele problemen. Het is trouwens hun werk om me daarin te helpen.

Ik wil echter eerst via de vakbond zien wat mijn wettelijke rechten en plichten zijn. 

Ik kan de antwoorden opvragen of opzoeken en op het einde van juni moet ik terug bij haar om de volgende stap te nemen.

Ondertussen zie ik wel hier en daar kansen of mogelijkheden verschijnen.

Zoals FM zei: niet specifiek gaan zoeken, de mogelijkheden komen wel.

Het wordt nog een maandje koffiedik kijken.

Op het einde van de maand zou er toch een beetje duidelijkheid moeten komen.