Rib en bloeddruk OK, maar waar is de conditie?

Twee weken stilzitten (letterlijk), da's voor mij veel te lang.
Ook al doet het nog (een beetje) pijn: bewegen zal ik!
De dokter had me gezegd: 4 tot 6 weken rust. Amaai: wat een straf!
Ik kon echt wel weinig doen de eerste week, dus was rusten de boodschap. Dit had wel een hele goede invloed op mijn bloeddruk: die daalde tot een gemiddelde van 119 op 84, wat dus voor mij  gewoon uitstekend is. Die alfa-blokkers werken dus echt wel, zeker in combinatie met rusten! Eén nadeel (ik denk als bijwerking van de pilletjes): de polsslag gaat nog moeilijk echt laag. Maar, als ik eerlijk ben: met mijn vroeger pilletje (Lisinopril) waarmee ik jaren goed was qua bloeddruk, maar wat slecht was voor de nierwerking, had ik hetzelfde resultaat: bloeddruk ok, maar hoge pols. Ik kan daarmee leven, letterlijk en figuurlijk.
Na een weekje begon de pijn serieus af te nemen, dus deed ik kleine 'werkjes', zoals het bed (voorzichtig) maken, de afwasmachine ledigen, een beetje stof afdoen, ... om langzamerhand over te gaan naar iets grover geschut: een strijkje doen, de was naar beneden halen en wassen, een beetje dweilen.
Op het einde van de tweede week stoutmoedig geprobeerd een klein fietstochtje te maken naar de Carrefour vlakbij (ik had al enkele keren te voet boodschappen gedaan) en gemerkt: Hey, dat gaat zonder veel problemen. Hier en daar wat 'tegenrekken', maar echte pijn kan ik dit niet noemen (ik ben niet echt kleinzerig, dus catalogeer ik dit eerder onder 'ongemak').
Dus, op zaterdag: de stoute (en ook juiste) schoenen aangetrokken en een fietstochtje gemaakt. Heel rustig een 33 km gereden aan een kleine 25 km per uur.
Resultaat: geen pijn, maar de conditie: waar is die???
Ik heb de eerste 10 km echt moeite moeten doen om onder 160 van pols te geraken (was wel een beetje tegenwind, maar toch!) en vond pas na een uurtje een beetje ritme.
Ondanks het eigenlijk uiteindelijk wel meeviel (ik was niet echt moe) was ik toch een beetje down daarover: iedere keer ik een beetje opbouw dit jaar, slaat er iets tegen, waardoor ik elke keer mag herbeginnen!
Misschien moet ik het eerder zo bekijken: van waar kom ik al, dan nu te vlug te willen gaan, maar ik denk dat dit de aard van het beestje is: ik laat niet echt vlug het kopje hangen en wil altijd vooruit.
Ik hoop op een rustige periode, waarin ik verder kan bouwen!
Ik vind mijn conditie ooit wel terug. Maar: liever vroeger dan later!

Primeur: ik heb iets gebroken!

'Moeilijk te zien, reeds terug aan elkaar aan het groeien.'
Het mysterie is opgelost: ik heb een rib gebroken.
Een primeur in mijn leven: ik ben reeds ontelbare keren gevallen of me gestoten, maar nog nooit iets gebroken, tot nu.
En, ergst van al, eigenlijk heb ik dit niet gemerkt! Ik heb daar een 5-tal dagen mee rondgelopen voor het te erg werd om er niks aan te doen.
Resultaat: oppassen en ... rusten. 4 à 6 weken geen bruuske bewegingen doen, geen schokken, fietstochten (!).
Ik mag geen goede fysieke conditie kweken dit jaar!
Jammer.

Pijn!

'Dat doet echt wel zeer!'
Het begon met een beetje zeurende pijn woensdagnacht (op het fietsstuur gestoten bij het uit de auto halen? Ik ben het niet zeker, maar het is mogelijk), in mijn borst, recht onder de linkertepel.
Slecht geslapen dus. Geen zorgen: ik zal waarschijnlijk slecht gelegen hebben en dat trekt wel weg.
Niet dus: elke dag werd dit erger. Slapeloze nachten leiden bij mij (en bij de meeste mensen, denk ik) tot een slechte lichaamstoestand. Sinds mijn operatie ben ik daar zeer gevoelig voor.
Op maandag was het me te veel: ik kon nog met moeite inademen, hoesten deed me wenen van de pijn, me bukken was een marteling,...
De huisarts (die me kent) schreef direct een voorschrift voor een CT-scan in het ziekenhuis.
Naar Sint-Lucas, dus, want daar hebben ze mijn dossier.
De tam-tam laten werken: vrouwtje stond na een half uurtje thuis van het werk, zodat ze me naar het ziekenhuis kon brengen. Daar werden ondertussen nog enkele mensen op de hoogte gebracht, zoals de oudste zoon, die dan zei dat we de koe bij de horens moesten nemen en direct met de uitslagen naar de arts moesten gaan. Zo gezegd, zo gedaan: door de digitalisering had de arts die in mijn darmen gekoterd had reeds de foto's en hij zag ... niks.
Hij onderzocht me, vroeg waar het pijn deed en toen ik hem dit toonde, duwde hij er eens goed op. Ik ging hem een mot geven, moest hij dat herhaald hebben! Hij zei dat ik een reactie had als bij een gebroken rib, maar dat kwam niet uit de scan.
Verder zoeken dan maar: een RX en een botscan werden ook nog voorgeschreven, allemaal na de middag in hetzelfde ziekenhuis (van het één naar het ander dus), alsook een bloed- en urine onderzoek. Voor mijn vrouwtje was dit een leuk meegenomen leermoment: ze kon nu eens zo'n scan meemaken, was gefascineerd en nieuwsgierig naar de resultaten. Die gingen doorgestuurd worden.
Het was al na 17 uur toen alle onderzoeken voorbij waren. En... er was niks opgelost: ik had nog altijd die verd...de pijn.
Thuis mocht ik wel wat zwaardere pijnstillers nemen (een Dafalganeke werkt niet echt bij mij).
Ik voelde me suf na een tijdje, maar de scherpe pijn ebde weg.
Een beetje angstig de nacht ingegaan ('k zal toch kunnen slapen?), gevonden dat ik in één houding (op de buik, kijkend naar links) kon slapen zonder pijn, en redelijk goed geslapen.
Opgestaan met wat minder pijn. Nog een zware pijnstiller genomen, die er voor zorgde dat (behalve een lage bloeddruk - 10/6) de pijn houdbaar was.
In de loop van de middag gebeld naar de arts of ze al uitslagen had. Negatief antwoord gekregen, maar ondertussen gemerkt dat de pijn langzamerhand verminderde.
Ik hoop dat het ergste voorbij is en dat de trend zich doorzet. Ik zal later wel horen wat het was,... of niet!

Toeval, dat bestaat niet.

'Meester Johaaaan'. Ik reed meer dan 1000 km ver om met de familie te skiën, kom binnen in het hotel en word door deze kreet verwelkomd. Kinderen die reeds enkele jaren in mijn opvang zaten herkennen me daar.
We lopen op de markt in een dorpje vlakbij de camping waar we staan met de mobilhome. Enkele maanden later horen we dat onze schoondochter, die we op dat moment niet kenden, daar ook liep, omdat ze daar een appartement heeft.
Onze jongste zoon begint een verhouding met de jongste dochter van een Pools gezin. In dat gezin geeft de papa les ICT en doet aan internationale projecten, is de mama arts en een dochter psychologe. De gelijkenis kan moeilijk groter zijn: papa geeft les ICT aan zijn leerlingen, mama geeft les verzorging en de dochter is orthopedagoge die omgaat met geplaatste kinderen.
Slechts enkele 'toevalligheden', zoals (weet ik) dit voorkomt bij ongeveer ... iedereen.
Eerlijk gezegd: ik geloof niet (meer) in toeval. Het komt te veel en te frequent voor om nog toevallig te zijn. Ik denk dat alles min of meer geregeld is.
Que sera sera!

Nostalgie

Ik leef nu. Niet gisteren, niet morgen, maar nu.
In mijn kennissen- en familiekringen zijn er mensen die leven in het 'vroeger' (toen het in hun ogen beter was), maar ik heb dat nooit gedaan. Een van de zinnetjes die ik vroeger las in strips en boekjes van De Rode Ridder was:"Gedane zaken nemen geen keer". Ik vond dit prachtig klinken, verstond het aanvankelijk niet, maar gaandeweg werd het duidelijk voor mij: dit is een waarheid als een koe, om het terug met een gezegde te verwoorden.
Toen ik echter in juni al de uitnodiging kreeg voor een samenkomst van de oud leerlingen van mijn school was ik wel enthousiast, niet om terug te keren naar vroeger, maar eerder nieuwsgierig naar: hoe is het nu met hen? Welk leven hebben ze tot nu toe uitgebouwd? Hoe doen ze het nu?
Ik vond het knap dat het initiatief van hen kwam: we (als leerkracht) moeten toch iets goed gedaan hebben!
En...ze hebben het fantastisch gedaan! Chapeau.
De samenkomst was voorzien aan de McDonalds. Er was wat verwarring, omdat er enkelen aan de McDonalds aan de Martelaarslaan stonden, waar de vroegere school was, maar ook daar bewezen ze dat onze lessen nuttig waren: er werd gecommuniceerd via de gsm en korte tijd later kwamen ze met de tram aan. Aanvankelijk 7 leerlingen en 2 leerkrachten, waar daarna nog 2 leerlingen de groep vervolledigden (Lorenzo moest werken tot 13 uur!). Daarna gezellig een typische maaltijd genomen (Dries zelfs een dubbele Big Mac! - en nog steeds even mager!).  Terug een beetje een lesmoment daarna: hoe geraken we op school? Nog eens een bewijs dat de lessen bleven hangen: we keken naar de bus, vergeleken dit dan met de tram, om te besluiten dat de laatste de beste was: die bracht ons in een ruk tot vlak bij de school. Ik had de sleutels en code van de veiligheid gekregen en toen was het echt een moment van nostalgie. De afdeling is volledig veranderd, dus werd er gezocht en gesproken over het nu en vooral het vroeger. Anekdoten werden opgehaald en er werd veel gelachen.
Daarna nog een wandeling naar de Zuid (wat hebben we dit veel gedaan vroeger!) om daar nog in het shoppingcenter een drankje te nuttigen, waar we dan de samenkomst mee afsloten.
Het was een hele leuke namiddag, waar achteruit werd gekeken, maar vooral vastgesteld werd dat ze het nu heel goed doen!
Hartverwarmend, als leerkracht. Daarvoor doen we het!
Ik wil afsluiten met nog een gezegde: de afwezigen hadden ongelijk!