Woehoe: 302 km

Welke baan neem ik. Ik moet zeker 38 km rijden, want dan haal ik de 300 km deze maand.
Naar Destelbergen, maar ik neem de dijk niet, want dan heb ik de eerste 10 km de wind vol op kop, zonder beschutting. Dus langs de gewone weg naar Heusden.
Zou de baan naar Melle nu al open zijn?
Neen dus, wat me door Heusden doet rijden om uit te komen dicht bij het Malterpark.
In Melle richting het psychiatrisch instituut, om daar richting Bottelare te rijden.
Pff: allemaal lichtjes bergop, maar vooral wind-tegen.
Mijn hartslagmeter zegt me echter dat ik goed bezig ben: ik heb zo rond de 140 hartslagen gemiddeld en mijn snelheidsmetertje toont meer dan 24 km per uur.
Richting Landskouter, de Betsberg op. Ik haal mijn maximum pols: 155, wat nog steeds goed is. Enkele weken geleden haalde ik daar 171.
Ok, nu is het bergaf en wind mee. Ik laat de fiets wat lopen en de pols zakt tot minder dan 120.
Die pillen werken dus echt wel!
In Landskouter de heuvel op (pols naar 150) en dan rustig het tempo wat opgedreven tot 30 per uur.
Terug in Melle richting het Malterpark gereden (aan 30 per uur, wind mee, pols 125), doorgestoken naar de Pontweg in Heusden en terug huiswaarts gereden via de Boccacio.
Ik heb mijn 38 km, meer zelfs: ik heb er 40. Gemiddeld iets meer dan 25 km per uur en pols 137.
Doelstelling gehaald: ik hoopte in januari aan 300 km te geraken en met de hulp van de weergoden en wat doorzetting heb ik dat op 19 januari al bereikt. Ik heb nu al 302 km.
Ik heb nog nooit zo veel gereden in de maand januari. Het meeste dat ik ooit haalde was 264 km in 2008, toen ik soms nog wat meetrainde met mijn koersende zoon.
Het enige minpuntje dat ik heb is dat ik al enkele weken wat last heb van rugpijn, waardoor ik weinig kracht kan zetten. Ik merk echter dat het fietsen daar goed aan doet. Als het echter blijft aanhouden zal ik wel eens een bezoekje aan de osteopaat brengen.
Ik hoop dit ritme kunnen aanhouden!

Broer terug thuis!

'Hoe is het, Chris?' 'Ah, ik ben al thuis' 'Wat? En wat hebben ze gedaan, is de steen eruit?' 'Neen, het is wachten op een operatie. Je weet dat het moeilijk is bij mij. Het moet met micro-laserchirurgie en dat kan pas op ... 28 februari!' 'Wat? Kan dat niet vroeger? En hoe moet het ondertussen?' 'Neen, het schijnt dat er een wachtlijst is en dat ze me daar zelf tussen geschoven hebben. Ik krijg medicatie en moet het rustig aan doen!'
Mijn broer heeft een niersteen in het nierbekken van 9 op 4 mm, wat te groot is om er zo uit te komen. Door zijn medisch verleden is het onmogelijk om dit met een niersteenverbrijzelaar te doen, dus moet het operatief gebeuren. Als hij ondertussen last krijgt moet hij met de huisarts contact opnemen voor medicatie en/of pijnstillers.
Voila, voor de chirurg is dat probleem opgelost!
Lijkt zo'n beetje: ik pak hem er wel eens tussen. Wat er ondertussen gebeurt is een probleem van mijn broer en zijn behandelende arts!
Aan zijn toon te horen is mijn broer ook niet echt akkoord met de gang van zaken, maar ja, wat doe je eraan?
Ik hoop dat er in afwachting niets ernstig gebeurt. Ik vergeef het die chirurg nooit!

babysit

'Oma en Opajo, Juliette kijkt met een brede glimlach uit naar morgen hoor': het begin van een berichtje op de vooravond dat we onze eerste babysitopdracht vervullen bij ons kleinkind.
We hadden afgesproken om met alle kinderen bij de oudste thuis eerst samen een aperitiefje te drinken, waarna Tim zijn vrouw meenam naar een restaurant.
Zo gezegd zo gedaan: iedereen, behalve Maria (die moest werken en kwam wat later) paraat om 18 uur, en (uiteraard): er werd terug champagne gekraakt. Alle redenen zijn goed, maar er waren toch enkele aanleidingen: dochter Barbara had, samen met vriend Carlo, de goedkeuring verkregen om haar huis ... te verdubbelen, Tim vierde vandaag zijn 3-jarig samenzijn met zijn vrouw Kathleen en ze hadden net in de namiddag alle papieren getekend voor het huis dat ze al startten met bouwen.
Onze kinderen (met partners) hebben nogal een baksteen in de maag precies.
Het volgend jaar zal er nogal veel gesproken worden over plannen, scheve of rechte muren, isolatie, stenen, water- of winddicht, chappe,... en nog een pak bouwtermen.
Goe bezig!
Onze jongste is ondertussen aan examens bezig, waarvan ik soms zelfs niet begrijp waar het vak over gaat, maar alles verloopt goed tot nu toe, dus is er weinig reden om geen feestje te bouwen!
Rond 20 uur vertrokken de jonge ouders en mochten oma en opa zorgen voor Juliette. Aanvankelijk was er nog ondersteuning van Benjamin en Maria (we gebruikten samen het avondmaal, door de oudste zoon bereid - lekkere spaghetti bolognaise), maar kort daarna verlieten zij ons ook.
Juliette deed het ondertussen... prima: ze zat samen bij ons aan de tafel in een nieuwe stoel die deze namiddag toegekomen was en ze verbaasde ons hoe sterk ze al is: slechts 4 maanden en ze zat reeds als de beste. Klinkt misschien als eigen stoef, maar we hebben massa's kinderen gezien van die leeftijd (we hadden tenslotte gedurende 12 jaar een crêche en hebben enkele honderd kinderen verzorgd en zien opgroeien, dus denken we wel een vergelijking te kunnen maken): Juliette is sterk voor haar leeftijd.
Op het einde van de maaltijd werd ze moe en was het wat zoeken naar wat ze precies wou.
Mama toonde dat ze het nog niet verleerd is: ze vond dat Juliette in de wandelwagen rustig was en op enkele minuten... sliep! Het kind heeft dik 2,5 uren geslapen.
Oma en (vooral) opa prutsten wat met het opwarmen van de (borst)voeding die Kathleen afkolfde, maar eens die in het flesje en warm genoeg was kon het voor Juliette niet vlug genoeg gaan om dit op de kortst mogelijke tijd op te drinken.
Ze leek niet genoeg te hebben, maar op het moment dat we beslisten een extra voeding te geven, kwamen mama en papa terug binnen. Saved by the bell!
Nog wat nagepraat, waar Juliette ondertussen genoot van 'the real thing' en ons dan nog beloonde met enkele mooie glimlachjes.
Een geslaagde eerste opdracht waar er waarschijnlijk nog veel zullen volgen.
Ik kijk ernaar uit!

Oesje: broer in het ziekenhuis!

Telefoon gemist om 10u53.
Dat staat op mijn smartphone.
Het was een berichtje van Carine, de vrouw van mijn broer Chris: hij was opgenomen in het UZ en lag op intensieve. Ze ging nog wel iets laten weten!
Oesje, da's geen goed nieuws: hij is, zoals reeds eerder gezegd, ook reeds geopereerd in de buik en behandeld tegen kanker.
Ik bel terug: voicemail. Ik vraag haar terug te bellen als ze meer weet. Een half uurtje later belt ze dan en doet ze het verhaal: hij had reeds van woensdag (nu is het zaterdag) pijn in de buik. Het was trouwens niet een beetje, maar verschrikkelijke pijn. Bij mij gaat een lichtje branden: nierstenen!
Iemand die dit ooit al meemaakte (zoals ikzelf) weet hoe erg dit is.
Hij liet foto's maken en aanvankelijk dacht de arts aan galstenen, dus kreeg mijn broer daar iets tegen en een Dafalganeke tegen de pijn. Toen er echter bloed en etter in de urine bleek te zitten moest hij zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis. Daar hebben ze zijn dossier en werd hij direct op intensieve zorgen geplaatst.
Zijn lieve vrouw was er helemaal ondersteboven van.
Ik heb hem 's avonds bezocht en keerde wel redelijk gerustgesteld terug: alles leek onder controle; Hij vertelde mij dat ze ontdekt hadden dat er één of meerdere stenen in het nierbekken zat, die men er met enkele drains probeerden uit te sluizen. Ze hadden er goede hoop op maandag een oplossing te vinden voor eventuele overgebleven stenen en dat hij zelfs op maandag misschien huiswaarts zou mogen. Logisch: als de stenen eruit zijn is dit ook opgelost - letterlijk en figuurlijk.
Ik weet dat hij, zoals ik, een vechter is en er zich (terug) zal doorslaan.
Maar... het was wel schrikken, wat ik hem ook heb gezegd.
Ik weet dat het op een zeker moment moet gebeuren, maar ik vind het te vroeg om de broer waar ik zoveel steun aan had reeds te moeten missen!
Volhouden en doorgaan, Chris!

Eén jaar, bis

Vandaag 9 januari is het één jaar geleden dat mijn nier er effectief werd uitgehaald.
Donderdag is mijn drukste dag op school, dus had ik eigenlijk weinig tijd om daarbij stil te staan, maar toch...!
Zoals reeds gezegd in een vorig bericht is er veel gebeurd en op zo'n dag denk je daar toch nog eens aan.
Ook bijvoorbeeld: wat als?
Dit had ik niet op de verjaardag van toen ik het nieuws kreeg: wat zou er gebeurd zijn als... ?
Vandaag liep ik daar wel aan te denken :

• moest ik het niet geweten hebben op tijd, zou ik dan een echte lijdensweg gegaan hebben?
• moest de operatie mislukt zijn, want het kon dat ze de hele buik moesten opensnijden om alles eruit te halen, hoe lang zou ik dan gesukkeld hebben?
• wat indien de nefroloog niet had gevonden dat de pilletjes die ik nam slecht voor de nierwerking waren, waardoor ik de nier uiteindelijk ook had kwijtgeraakt en aan de dialyse moest gaan?
• wat als ik niet genoeg genas om terug te gaan werken?
• wat als ik niet meer kon sporten?

Alles speelde wat door mijn hoofd, maar de belangrijkste gedachte was wel: ik ben op de goede weg, ik voel me de laatste weken goed tot zelfs zeer goed, de medicatie slaat aan zonder bijwerkingen en alles gaat voor de rest ook goed.

Weg met de negatieve gedachten!

Het is nergens voor nodig!

Terug aan het werk

Het was alsof we geen vakantie achter de rug hadden, toen de wekker maandagmorgen 6 januari afging!
Zo vroeg, dat waren we niet meer gewoon.
Maar reeds na enkele minuten was er terug de routine: de koffie stond reeds klaar om aan te zetten van de avond ervoor, echtgenote stond als eerste op (zij start een dik half uur vroeger dan ik, en moet ook verder rijden), waarna ik rustig opsta, mijn vrouw uitwuif en succes wens voor haar eerste dag na het ziek zijn en dan een typisch ontbijt neem met koffie en lezen van de krant.
Ik vraag me af hoe mijn echtgenote het zal stellen en of ze op de school wel weten dat ze slechts part-time terugkomt, want dat is informatie die, als ze niet rechtstreeks aan de persoon die dit regelt gezegd wordt, gemakkelijk over het hoofd wordt gezien.
Blijkt dat ze inderdaad aan dat feit voorbij waren gegaan, wat een lichte paniekaanval veroorzaakte bij die verantwoordelijke.
Bij mij op school wenst iedereen zo een beetje ingetogen gelukkig nieuwjaar en gaan we heel vlug over tot de orde van de dag. Ik heb slechts een tweetal les-uren en voor de rest ICT.
Voldoende dus om het kalenderjaar langzaam in te lopen.
Al bij al ging de dag heel vlug voorbij.
's Avonds echter merken we allebei: verdorie: we zijn moe!

Engelse invasie!

Niet 14-18 (iedereen is daarmee bezig, schijnt het) maar mijn collega John uit Engeland kwam met zijn vrouw Christine en stiefdochter Sarah kwam bij ons de Nieuwjaarsdagen doorbrengen.
We waren fantastisch ontvangen bij hem thuis in Luton en we hadden het daar reeds geregeld dat hij van maandag tot en met donderdag bij ons kwam.
Oorspronkelijk was er een hele regeling met onze jongste zoon die bij broer zou slapen, of bij de vriendin, uitgewerkt, maar door de ziekte van mijn vrouw viel alles zowat in duigen: ze moest te veel rusten en we maakten dan een alternatief plan, waar ze logeerden in een bed and breakfast in Gentbrugge, met dan drie goed gevulde dagen waar de familie Gent zouden bezoeken en ook eens bij de collega Martine gaan, omdat ze met John tijdens ons Comeniusproject veel contact had.
Aangezien John en zijn echtgenote (eigenlijk de ganse familie) geoefende reizigers zijn verliep alles heel vlot: ik kreeg een berichtje dat ze op de trein naar Gent vanuit Brussel zaten, en een half uurtje later pikte ik ze op aan het Sint-Pietersstation. Na de bagage in de B&B gezet te hebben namen we John en Sarah mee naar ons huis, waar Christine in de B&B een dutje deed (ze waren om 4u30 vertrokken en zij was moe).
Het werd een leuke namiddag, met een lunch bij ons thuis, waarna we Christine ophaalden en eens de stad introkken. Jammer van het miezerige weer, maar de gasten genoten toch van het mooie Gent, met Kerstmarkt, en bezoek aan de Sint-Baafskathedraal.
Tijdens de avond maakten ze dan kennis met de jongste zoon, waarvan Christine eigenlijk heimelijk hoopte dat hij een goede kandidaat te zijn voor haar dochter. Toen ze echter het verliefde en zeer mondig Engels sprekend koppel Maria-Benjamin zag besefte ze direct dat ze die plannen beter achterwege kon laten.
De volgende dag bezochten we dan Martine. Het werd een gezellige namiddag, voornamelijk gevuld met gesprekken over de handelszaken die Christine en Serge (de man van Martine) samen zouden kunnen doen.
's Avonds oudejaar gevierd: heel gezellig, waar de echtgenote terug een voortreffelijk menu op de tafel liet komen, waar de gasten zwaar onder de indruk van waren.
Een redelijk 'normale' nieuwjaarsdag doorgemaakt: gekeken naar het nieuwjaarsconcert en dan naar de cross in Baal (uiteraard gewonnen door Sven Nijs). Pas in de vooravond een telefoontje gekregen van onze gasten, want ze hadden zelf een uitstap in Gent georganiseerd.
's Avonds was het een heel gezellige nieuwjaars-wensen-avond met onze buitenlandse gasten en de ganse familie: kleine Juliette (die alle aandacht precies heel leuk vond), met haar mama en papa, onze jongste zoon Benjamin en vriendin Maria en onze dochter Barbara, die John reeds zag en haar vriend Carlo kon voorstellen.
Het was zoals ze zeggen 'bakske vol', maar gezellig en leuk. Maar omdat iedereen wat moe was en er een aantal moesten werken de daaropvolgende dag, duurde dit niet zo lang.
Donderdag zijn onze gasten ongeveer de ganse dag met Martine weg geweest, omdat ze graag de winkel van Serge wouden zien, en Martine ook een zaak kende in Gent waarin Sarah geïnteresseerd was.
Ze kwamen net op tijd bij ons thuis om nog een spaghetti te eten voor ze de terugreis naar Engeland aanvatten.
Ik kreeg de dag erna een bericht dat we ongelofelijk bedankt waren voor de fantastische ontvangst en de leuke tijd.
Op de duur en na veel oefenen leer je mensen te ontvangen en zaken met en voor hen te organiseren, maar ik was blij dat dit (terug) goed gelukt was!

Misverstanden, ... spijtig!

Ik kreeg zo wat het gevoel zoals bij de generaal die de luitenant onder zijn voeten gaf, die dat dan uitwerkte op de milicien, die dan op zijn beurt de hond een schop gaf. Ik voelde me de hond!
Ik had een discussie met mijn vrouw toen ze terug kwam van de controlearts. die had iets gezegd dat ze eigenlijk niet graag hoorde en, omdat ik nog de enige was die in de buurt was toen ze thuiskwam (de jongste vertrok kort na haar aankomst, te kort om het hele verhaal te horen) heb ik een aantal heel pijnlijke verwijten naar het hoofd gekregen.
Normaal gezien gaat communicatie in twee richtingen, maar nu betrof het meer een monoloog, waar ongeveer alle argumenten voor het al dan niet gelijk halen tegenover de arts en de mogelijke gevolgen van de uitspraken van die arts gebruikt werden. Ik durfde het echter aan enkele zaken te weerleggen.
En man... ik heb het geweten!
Heel veel verwijten die ik kreeg waren ofwel niet gefundeerd ofwel pertinent onwaar. Maar... hoe meer ik erop inging... hoe erger het werd.
Spijtig.
Ik heb echt wel een deuk gekregen in het vertrouwen en vooral de wil tot communiceren, want ik heb zo een beetje het gevoel: alles wat je zegt kan en zal tegen je gebruikt worden!
Vroeger kreeg ik de raad meer open te zijn in mijn communicatie, iets wat ik leerde en, denk ik, met succes toepas. Het klopt ook wel, ik moest dit inderdaad beter doen.
Als ik echter zo'n discussie heb, krijg ik terug de neiging terug wat 'dicht' te klappen.
Maar ondertussen vind ik dit wel pijnlijk: het is moeilijk om na meer dan dertig jaar alles er te mogen uitflappen, soms de grootste onzin, zonder veel nadenken zaken te zeggen, plots in een soort van politieke situatie te komen waar woordjes gewikt en gewogen worden!
Aanvankelijk was ik na de discussie heel boos, eigenlijk kwaad tot en met, omdat ik me zo oneerlijk behandeld voelde. Na een nachtje slapen dacht ik: waarschijnlijk was dit bij mijn partner ook zo. Ik wou ook eerst alle toekomstige plannen van kerst en nieuwjaar opzeggen. Maar: lost het iets op om zo boos rond te lopen? Ben je positief bezig als je alles opblaast?
Ik denk het niet. Tijd zal de wonden wel helen, denk ik, maar de littekens blijven wel, letterlijk en figuurlijk. Tijd om terug te gaan naar wat ik beloofde, en ik hou altijd mijn beloftes, en verder te bouwen aan het monument: huwelijk, in goede en kwade dagen.