Ik kreeg zo wat het gevoel zoals bij de generaal die de luitenant onder zijn voeten gaf, die dat dan uitwerkte op de milicien, die dan op zijn beurt de hond een schop gaf. Ik voelde me de hond!
Ik had een discussie met mijn vrouw toen ze terug kwam van de controlearts. die had iets gezegd dat ze eigenlijk niet graag hoorde en, omdat ik nog de enige was die in de buurt was toen ze thuiskwam (de jongste vertrok kort na haar aankomst, te kort om het hele verhaal te horen) heb ik een aantal heel pijnlijke verwijten naar het hoofd gekregen.
Normaal gezien gaat communicatie in twee richtingen, maar nu betrof het meer een monoloog, waar ongeveer alle argumenten voor het al dan niet gelijk halen tegenover de arts en de mogelijke gevolgen van de uitspraken van die arts gebruikt werden. Ik durfde het echter aan enkele zaken te weerleggen.
En man... ik heb het geweten!
Heel veel verwijten die ik kreeg waren ofwel niet gefundeerd ofwel pertinent onwaar. Maar... hoe meer ik erop inging... hoe erger het werd.
Spijtig.
Ik heb echt wel een deuk gekregen in het vertrouwen en vooral de wil tot communiceren, want ik heb zo een beetje het gevoel: alles wat je zegt kan en zal tegen je gebruikt worden!
Vroeger kreeg ik de raad meer open te zijn in mijn communicatie, iets wat ik leerde en, denk ik, met succes toepas. Het klopt ook wel, ik moest dit inderdaad beter doen.
Als ik echter zo'n discussie heb, krijg ik terug de neiging terug wat 'dicht' te klappen.
Maar ondertussen vind ik dit wel pijnlijk: het is moeilijk om na meer dan dertig jaar alles er te mogen uitflappen, soms de grootste onzin, zonder veel nadenken zaken te zeggen, plots in een soort van politieke situatie te komen waar woordjes gewikt en gewogen worden!
Aanvankelijk was ik na de discussie heel boos, eigenlijk kwaad tot en met, omdat ik me zo oneerlijk behandeld voelde. Na een nachtje slapen dacht ik: waarschijnlijk was dit bij mijn partner ook zo. Ik wou ook eerst alle toekomstige plannen van kerst en nieuwjaar opzeggen. Maar: lost het iets op om zo boos rond te lopen? Ben je positief bezig als je alles opblaast?
Ik denk het niet. Tijd zal de wonden wel helen, denk ik, maar de littekens blijven wel, letterlijk en figuurlijk. Tijd om terug te gaan naar wat ik beloofde, en ik hou altijd mijn beloftes, en verder te bouwen aan het monument: huwelijk, in goede en kwade dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten