Teleurgesteld?

Niet echt.
Ik ben een beetje teleurgesteld.
Bij het minder goed nieuws stelde ik me (zoals geleerd) enkele vragen: is de wereld vergaan? Neen! Is er iemand dood? Neen! Is er iets vreselijk gebeurd? Neen! Heb ik een ziekte waaraan ik doodga? Neen!  ...
De kunst van het relativeren.
Ik had ergens een uitweg gezien in mijn impasse: ik zag een jobaanbod die een beetje op mijn lijf geschreven was: coach & awesome innovation Mentor @ Fyxxilab.
Schrijf dat eens op je visitekaartje!
Volgens de sollicitatie en dan schrijf ik het letterlijk na: 'Als coach van Fyxxilab is het je taak om klasgroepen de ontvangen en te begeleiden. Dit gebeurt met allerlei Stem/steam-tools die kunnen ingezet worden in STEM-gebieden: Lego-education, robotica, programmeren, 3D-printing, Arduino, stopmotion,...'
Veel van die zaken ken/kan ik al via mijn job als ICT-coördinator.
Ik sprak daar met mijn coach over en die zag dat ook als een opportuniteit. Ik vroeg hem ook hoe ik dit aan moest pakken. Hij (en mijn jongste zoon ook) gaf me de raad om eens rechtstreeks contact te nemen met de 'baas' daarvan (ik ken die persoonlijk).
Zo gezegd, zo gedaan: ik schreef hem een mail waarin ik redelijk kort maar duidelijk mijn motivatie schreef, maar ook de situatie waarin ik zat.
Ik kreeg een mooie mail terug, maar daaruit bleek dat ze op zoek waren naar iemand die reeds enkele jaren ervaring had met programmeren en dat ze enkele sterke kandidaten hadden. Vertaling: ik maak geen kans!
Een beetje teleurgesteld.
Maar zoals Johan Cruyf zei: ieder nadeel heb zijn voordeel. Het is de eerste keer dat ik actief terug aan werken begon te denken. Ik wil dat ook doen, de mogelijkheden die passeren bekijken en een eventuele sprong wagen.
Mij coach zei me dat als het niet lukte, niet te panikeren, maar verder uit te kijken (nog niet te zoeken) naar eventuele kansen.
Ik laat dit rustig bezinken, recupereer wat van een drukke mei-maand, met verjaardagen en veel goed nieuws van mijn kinderen en genieten van het goed weer. Ook de nakende geboorte van een tweede kleinkind is iets om naar uit te kijken.
Ik ben fier op mijn vrouw, mijn kinderen en hun partners. Ze zijn allemaal fantastisch bezig, wat me ook veel energie geeft.
Ik denk dat dit een beetje veel belangrijker is dan het missen van een mogelijke job.

Taina

Dit ging goed: mijn vetverbrandingsritje na de tocht van gisteren verloopt prima: ik hou mijn pols onder de 120, maar haal toch een 25 km per uur, op nochtans licht geaccidenteerd terrein (met bijvoorbeeld een klimmetje naar 'Berg' - what's in a name? - een goede molshoop met toch een stijging van een 8 %).
Ik rij terug langs Gontrode en hoor dan plots mijn telefoon.
Grabbelen naar de GSM, ik haal die uit mijn achterzak en ... ik ben te laat. Ik bel dan maar direct terug.
Het blijkt Taina te zijn, de coördinator van mijn school.
Zij had me in januari naar huis gestuurd met de boodschap naar de doctor te gaan en eerst goed terug in orde te komen.
Ze vraagt me: "Hoe is het?".
Het is dus wel een eerste echte blijk van interesse en medeleven die ik van 'bovenuit' ontvang. Ik kreeg wel een telefoon van de secretaresse, maar dit was uit bezorgdheid voor de uurroosters van volgend jaar en niet over hoe het met mij ging.
Ik vertel van de stappen die ik nam en dat er beterschap in zicht is.
Ze luistert en vraagt hier en daar bijzonderheden.
Geen boodschappen van; 'wanneer denk je...', 'Hoe lang nog...'. Gewoon: "Hoe is het en ik ben geïnteresseerd". Hartverwarmend!
We waren-zijn goede collega's, geloof ik, en we voelden elkaar toch redelijk goed aan. Ze bewijst me dat met dit telefoontje.
Ze nodigt me uit voor de barbecue op het einde van het schooljaar. Als ik vraag wanneer dit is, zegt ze me dat ze dat nog niet weet, omdat ze nog op de klassenraad moet vragen wanneer en wie wat doet. Ze voegt eraan toe:"Al die nieuwe mensen moeten nog allemaal gebrieft worden en dan moeten de taken nog verdeeld worden".
Ik vraag: "Al die nieuwe mensen?"
Blijkt dat er in de periode dat ik afwezig was ongeveer iedereen ziek werd, of gewoon weg bleef en vervangen werd. Het is een voortdurend inpassen van nieuwe mensen, de ene al meer bekwaam dan de andere, met alle gevolgen van dien!
Ik vraag haar of zij wel voldoende gesteund wordt in die job. Ze wordt even stil (misschien het idee: waarom heeft nog niemand me dat gevraagd?) en zegt van wel, zonder echt veel overtuiging.
Na enkele voorbeelden en tegenopmerkingen blijkt dat er af en toe een probleem is van communicatie. Er is goede wil, maar de communicatie verloopt niet vlot genoeg.
Er is nog niks veranderd!
Ik zeg haar uit mezelf dat ik nog niet weet wat de toekomst voor mij zal brengen.
Ze zegt dat ik dat maar moet laten weten, als ik eruit ben.
Terug aangenaam om dat te horen.
No pressure!
Ik vertel haar ook enkele bedenkingen die ik had over mijn toekomst, bijvoorbeeld dat ik het zeer moeilijk heb met het feit dat anderen hun werk niet doen en dat ik het daar moeilijk mee heb. Ze beaamt dit en zegt me dat dit voor haar ook een hekel punt is, maar dat ze niet goed weet hoe ze dit moet aanpakken. Ze oppert: misschien iets dat we samen kunnen uitwerken?
Ik houd de boot af.
Ik beloof haar op de hoogte te houden van mijn 'toestand'.
Ze zegt me dat ze me wel vertrouwt op dat gebied.
Terug leuk om te horen.
Dan is het tijd om mijn tochtje verder te zetten. Ik ben uitgezweet-afgekoeld en moet nog een 16-tal kilometer doen.
Tijdens de verdere tocht overdenk ik het gesprek.
Het was leuk dat te ontvangen.
Ik zie enkele wegen (en dat is niet letterlijk!).
Merci voor het telefoontje, Taina!

Poetsdag

Ik heb van vrijdag poetsdag gemaakt.
Nu ik thuis ben sprak ik af met mijn vrouw dat ik het grootste deel van het huishouden op mij zou nemen: wassen, strijken, occasioneel eten maken (alhoewel dat de dada van mijn vrouw is, maar af en toe die taak uit haar handen nemen is voor allebei leuk) en ook poetsen.
Na enkele 'oefenweken' merkte ik dat vrijdag daarvoor het meest geschikt is: er loopt niemand in de weg, ik heb alle tijd en het huis staat netjes voor de komende week of het weekend.
Vandaag is het vrijdag, dus poetsdag. Ik stond vroeg op dus kon ik ook redelijk snel beginnen aan die taak.
En: dit ging ongelofelijk vlot: ik werd niet moe (meestal was ik aan het zuchten als een paard na wat dweil- of stofzuigwerk), mijn organisatie verliep vlot en vloeiend en op enkele uren tijd was gans het huis netjes en geurde het naar het reinigingsproduct.
Ik merk het al enkele dagen: ik voel me goed. Vraag me niet hoe je dit doet,... . (dixit een andere Johan).
Het was een rustige week waarin relatief weinig gebeurde, maar toch enkele stukjes op hun plaats vielen.
We hadden een verhelderende bespreking met een eventuele 'verbouwheer'. Daar kwam veel uit, maar een beslissing viel nog niet. Dat vraagt nog wat zoekwerk, maar we weten nu in welke richting nu moet gezocht worden.
Mijn vrouw gaf een kookles. Ook daar viel veel uit te leren en dit geeft toekomstmogelijkheden.
En ... ik denk dat ik misschien een oplossing vond voor mijn werksituatie.
Ik ga daar nog niet te veel over zeggen,want het is nog maar een idee, dat echter snel concreet kan worden. Eerst eens bespreken met de coach en doctor om de haalbaarheid te checken.
Er hangt verandering in de lucht, ik voel het.
Ik durfde-mocht-kon nog niet aan de toekomst denken.
Dit lijkt te veranderen.
En niet alleen in mijn hoofd, maar ook concreet.
Nog geen halleluja roepen, maar nu rustig, samen met de juiste mensen, alles uitwerken, op elk gebied.
Ik voel me goed. Vraag me niet hoe je dit doet,...

2K

Laat in bed en niet goed geslapen: een ideale mix om een hoge bloeddruk te hebben bij het opstaan en me een beetje mottig te voelen.
Toch doorgezet, want het is zondagmorgen, wat betekent: fietsen.
Dirk had een ritje naar Huise georganiseerd en we startten met 7 in de c-ploeg, wat ons normaal gemiddelde begint te worden.
Het was een rit van 78 km, startend langs het water om dan via Huise en Gavere terug te keren, wat op en neer.
De mottigheid bleef nog wat hangen het eerste uur, maar gaandeweg verbeterde dit. Het was ook mooi weer, heel zonnig, maar na dat eerste uur kwamen er wolken. De wind wakkerde ook aan en ik vreesde het ergste. Ik had trouwens geen regenjasje mee!
Maar: we werden gespaard door de weergoden en we hebben geen nattigheid gevoeld.
Op het einde van de rit wees het metertje een dikke 76 km aan, op 2u58.
Netjes.
Voor mij iets belangrijker: ik heb de 2000 km bereikt (2K).
Op 20 weken reed ik 2052 km om exact te zijn. Mijn doel van 100 km per week is er. Nu nog wat reserve maken en het wordt inderdaad een 'normaal' fietsjaar.
Als ik reken dat ik nog maar 15 weken aan het fietsen ben is het nog beter, want dan haal ik 135 km per week.
Gewoon verder doen nu.
Alles komt in orde.

Dip

Ik kan er niet aan doen!
Het begon met een meningsverschil met mijn vrouw, meer bepaald rond moederdag.
Die dag, alhoewel grotendeels gemaakt door de commercie, wordt bij mijn echtgenote elk jaar wat belangrijker. Ik herken dit ook van vroeger bij mijn mama: zij begon, hoe ouder ze werd, meer belang te hechten aan moederdag dan aan haar verjaardag, alhoewel ze in dezelfde periode vielen.
Op zich begrijp ik dat: je hebt meer aandeel in het feit dat je moeder werd dan dat je geboren werd op een bepaalde dag. Het is ook een vorm van erkenning.
Die dag geeft echter wel problemen met de agenda's. Bij onze kinderen, met hun partners, is die agenda (zoals bij de meeste mensen in de huidige maatschappij) goed gevuld. Komt daarbij dat ze (toch 2 van de 3) niet naast de deur wonen en dan zie je het probleem komen: het wordt moeilijk om specifiek op moederdag langs te komen, zeker als ze ons vorige week zagen en volgende week ook nog zien.
Zoals je zag ik vorig bericht: ik ben Zwitserland en ik begrijp dat. Mijn vrouw heeft daar wat meer moeite mee: waarom kan je geen half uurtje of zo vrij maken om eens bij de mama binnen te springen?
Het probleem is dus dat ik daartussen zit en dat er druk komt: er wordt mij gevraagd om de boodschap over te brengen en langs de andere kant de tegenkanting te horen.
Na enkele minuten voelde ik me in een dip terecht komen.
Ik had langzamerhand alles opgebouwd en op korte tijd viel de grond onder mijn voeten weg.
Waarom: onzekerheid, niet kunnen oplossen, discussie,... alles wat een aanleiding van mijn burn-out is, zag ik terugkomen.
Door zo'n onnozelheid!
Ik voel me machteloos.
Ik voel me ook terug moe.
Ik wil daar niet op ingaan, want dat kost me te veel moeite.
Ik weet ook dat het niks opbrengt.
Waarom zou ik dat nog doen.
Ik probeer aan mijn vrouw uit te leggen wat dit doet bij mij.
Ze begrijpt me niet, alhoewel ze toch moeite doet. Ze zegt zelf alles wel op te zullen lossen.
Ik vlucht ergens weg, alleen, op de bovenkamer, met mijn boek. Ik ga dan naar een vergadering van de fietsclub.
Als ik terugkom hoor ik dat mijn vrouw belde naar mijn dochter en dat ze erover hebben gepraat (moederdag, bedoel ik). Ik ga ervan uit dat alles in orde is en dat ze zullen komen op zondag, zoals gevraagd. Pas later zie ik een berichtje verschijnen of het nu OK is om op zaterdag te gaan eten op restaurant.
Ik ga vrouwen nooit begrijpen, maar dat is iets dat al heel oud is, zo oud als de mensheid.
Ik blijf het daar moeilijk mee hebben en probeer dat te verwerken.
Met hetgeen ik las en studeerde via mijn coach weet ik dat ik moet proberen om zo veel mogelijk positiefs te vinden in alles wat gebeurt. Mijn idee was dat ze toch moeite deden om (alhoewel een dag vroeger) iets te doen voor moederdag, tussen alle (al dan niet verplichte) activiteiten.
Blijkt niet genoeg te zijn, of... toch wel?
De onzekerheid nekt me.
Daardoor ontbreekt het me aan energie om er moeite in te steken.
En zit ik in een dip.
Zal ook wel relatief zijn.
Ik hoop daar vlug uit te geraken, want leuk vind ik dit niet.
En nu stop ik. Het is al negatief genoeg.

Aha en oesje

Als de rook om je hoofd is verdwenen, I can see clearly now, making your mind up, ... liedjesteksten staan er vol van en op een zeker moment in je leven komt dit voor - eigenlijk niet één keer, maar meerdere keren, hoop ik voor de meesten onder ons: wat klaarheid in je hoofd, zaken wat meer zuiver zien.
Ik voel zo'n moment aankomen.
Langzamerhand beginnen me een aantal zaken te dagen en wordt de lucht wat klaarder.
Ik had zo'n beetje het gevoel: 'Aha, zo zien ze me dus' en ook 'Oesje, zo zien ze me dus niet'.
Van mijn coach had ik een invulboekje gekregen met oefeningen rond talenten, een talentenportfolio.
Enkele zaken deed ik reeds zonder het te beseffen (zoals mijn levenslijn), maar één van de oefeningen bestaat erin dat minstens 3 mensen uit mijn omgeving mijn 3 grootste talenten of beste eigenschappen moesten aanduiden.
Zaterdag was er de regelmatig terugkerende samenkomst met alle kinderen en dit leek me een perfecte gelegenheid om dat eens samen te doen. Volgens mij kan je daar moeilijk heel objectief aan beginnen, maar heb je een eigen idee van wat gaat komen. Dit kan meevallen, maar ook tegenvallen, wat waarschijnlijk de bedoeling is: je eigen ideeën wat bijsturen naar een meer realistisch beeld.
Ik zag iedereen nadenken (kon bijna horen wat ze dachten!) en toen kwam het er wel heel vlot uit: loyaal, stabiel, standvastig, doorzetter, gestructureerd, sportief, neutraal (Zwitserland), betrouwbaar, altijd lesgever-pedagoog, omgang met mensen (als talent - Aha!), steeds coachend, verwelkomend (kwam van Maria, de vriendin van mijn jongste zoon , uit Polen, die me zei dat vanaf het eerste moment ze me zag, ze het gevoel had welkom te zijn - mooi!) en zorgzaam. Ze konden nog doorgaan, maar ik had eigenlijk genoeg.
Ik miste één eigenschap die ik volgens mezelf wel heel hard heb: geduld. Toen ik dit vermelde was er een reactie van: 'ja, maar...' Oesje, verkeerd beeld?
Niet echt: volgens mijn kroost heb ik heel veel geduld op professioneel gebied: met mijn leerlingen, vroeger bij de training van het voetbal of het zwemmen, in de vakantieopvang, maar lijkt dit toch een pak minder te zijn als ik niet professioneel bezig ben.
Toch een kleine bijsturing: ik dacht dat ik me die eigenschap eigen gemaakt had, maar dat klopt niet helemaal. Goed om weten!
Wat ik wel merk de laatste week, sinds ik toch enkele dagen helemaal alleen was (zie mijn vorige berichtjes) is dat er een soort klik in mijn hoofd kwam. Met het 'huiswerk', het lezen van een aantal zaken rond mijn 'toestand', het contact met de school (al dan niet gewild - zie ook vorig bericht), berichtjes van collega's (vraagstellingen vanuit de ICT-kant voornamelijk) en vooral mijn gevoel: ik wil er terug wat invliegen, lijk ik in een andere fase te komen.
Waarschijnlijk zal ik nu moeten opletten om geen overhaaste beslissingen te nemen (ik heb nog genoeg tijd daarvoor), maar ik heb terug de aandrang om 'iets te doen'.
Mijn taakjes thuis zijn grotendeels afgewerkt en de routine kost me ook minder en minder tijd, zodat me tijd vrijkomt.
Ik kan blijven rusten (fysiek en mentaal) maar een innerlijke stem zegt me langzamerhand wat te herbeginnen, zaken te verkennen, wat te zoeken (zonder daar een echte queeste van te maken).
Zoals afgesproken maak ik mijn 'huiswerk' af en neem ik contact op met mijn coach.
Benieuwd wat de volgende stap wordt!

Info, macaroni en echtgenote

Ik heb het overleefd.
4 dagen alleen.
Die dagen gingen vlug voorbij en toch leken ze eindeloos.
Misschien wat melig, maar ik miste mijn vrouw en ben niet te beroerd om dat toe te geven.
Nochtans had ik alles onder controle.
De eerste dag inkopen gedaan en die ook doorgebracht met taken die ik mezelf had opgelegd, zoals opruimen, afwassen, wat lezen en werken aan mijn 'huistaak', gevraagd door mijn coach.
Eten klaargemaakt, wat goed lukte: verse appelmoes met gebakken patatjes en cordon bleu. Heeft me echt gesmaakt. Voetbal gekeken (Real Madrid zit hoogst waarschijnlijk in de Championsleague finale) en nog wat gelezen in mijn boek: Ctrl-Alt-delete.
Dag 2: info gekregen en opgezocht. Ik kreeg van de vakbond een hoop informatie rond mogelijkheden rond al dan niet fulltime of halftime werken en rond mijn pensioen. Dat komt er iets sneller aan dan verwacht (op 1/3/2021 kan dat officieel voor mij), maar ik had enkele twijfels rond de grootte van het pensioen, omdat ik slechts het bedrag van mijn prestaties in de openbare dienst had doorgekregen. Dat leek me nogal nipt om mee te overleven. Bleek niet te kloppen: ik krijg nog een groot deel bij van mijn privé-diensten. Oef!
Voor de info rond halftijds werken bleek dat ik moest weten hoeveel ziektedagen ik nog heb. Ik had gedacht daarmee safe te zitten tot het einde van het jaar. Dat klopte niet: tegen 30 augustus zijn die allemaal op.
Plannetje in de vuilbak!
Maar: geen zorgen: we leven in België, er is geen Obama- of Trumpcare, maar een solide sociale zekerheid waarop kan teruggevallen worden zonder dat je aan levensstijl inboet.
Dit geeft wel nog wat denk- en overlegwerk met de huisarts en coach.
Ik maak me daar echter geen zorgen om. Er zijn nog mogelijkheden en kansen genoeg.
Toevallig (of niet, ik zei al dat ik niet echt in toeval geloof) krijg ik telefoon van Lut. Ze doet, in interim, de administratie op onze hoofdschool. Ze zat op OV 1 en ik kwam daar goed mee overeen. Nu moet ze, verplicht, de administratie op OV 3 overnemen, omdat er iemand ziek is en ze geen goede vervangster vinden. Ze vroeg me hoe het nu zat voor volgend schooljaar, in opdracht van de directie. In mij kwam direct de vraag op: waarom belt die me zelf niet? Ik antwoord dat ik het echt nog niet weet, wat absoluut niet gelogen is. Moet ik terug gaan naar een afdeling waar de directie me niet durft bellen? Ik probeer toch de negatieve gevoelens opzij te zetten en het positieve te zien, want ik begin te merken dat ik een aantal zaken mis. Vooral doelen en dingen waar ik mijn schouders onder kan zetten. Zette ik nog een stap vooruit in mijn herstel uit de burn-out?
's Middag een bezoek gebracht aan Rob. Heel gezellig, maar na een dik uur merkte ik dat hij toch wat moe leek te worden. Hij heeft tenslotte toch nog niet zo lang geleden een operatie in de hersenen meegemaakt. Maar: alles lijkt goed te gaan. Ook een oef!
Eten, dat moest ik ook nog doen en nu de kust vrij is maak ik iets wat mijn vrouw een beetje haat, maar waar ik gek op ben: macaroni met hesp en kaas. Ik heb er echt mijn werk van gemaakt: speciaal hesp in blokjes gekocht, een dikke kaassaus gemaakt (een roux, met melk en dan veel kaas), de macaroni gekookt en dan gemengd. Heerlijk, maar ik merkte pas als het klaar was dat ik ... veel te veel maakte.
Ok, van de nood een deugd gemaakt: menu van morgen schrappen en 2 maal macaroni met hesp en kaas eten.
Na dit feestmaaltijd opgeruimd en afgewassen en dan terug wat sport- en entertainmentinfo opgenomen via de lichtbak, om dan de dag te eindigen met een stukje uit Ctrl-Alt-delete.
Het is toch nog onwennig, zo alleen, merk ik.
Donderdag is poetsdag. Ik had me voorgenomen om alle taken te doen: de ramen boven kuisen, de zolderverdieping grondig te stofzuigen, afstoffen van alles en dweilen. Dat was al een dikke halve dag werk. Een boterhammetje gegeten en dan de auto gepoetst, want dat stond ook op de lijst.
Ik had dan nog wat tijd om een fietstocht te maken. Daarna een goede douche genomen en de macaroni van gisteren opgewarmd en verslonden. En vastgesteld dat ik, ondanks ik redelijk veel at, nog steeds over had. Ik zal toch wat beter op mijn porties moeten letten.
Vastgesteld dat ik moe was, fysiek!
Nog wat tv gekeken (weeral voetbal!) en wat gelezen, om dan redelijk vroeg (rond 23 uur) in slaap te vallen.
Vrijdag was dan strijkdag. Ik had alle lakens ververst en gewassen en samen met de kledij die ik droeg deze week (en ook gewassen had, uiteraard) wou ik dit gestreken hebben voor mijn vrouw terug kwam. Toch enkele uurtje bezig geweest en dan wat boodschapjes gedaan met de vraag: wat eten we vandaag?
Ik wist dat mijn echtgenote waarschijnlijk een tekort aan energie ging hebben na 4 dagen in de wildernis (in een tent, aan een heuvelwand, met slecht weer en soms moeilijke leerlingen). Ik besluit om kip met rijst en curry te maken. Met wat ananas moet dit lekker zijn.
Mijn vrouw laat me weten dat ze al om 13u16 in Gent-Dampoort ging zijn, dus haast ik me wat om alles rond te krijgen.
Dat lukt en ik ben blij als ik kort voor halftwee een verkleumde en vermoeide vrouw uit het station zie komen.
Ze overstelpt me met info over de laatste dagen. Ik hoor het rustig aan en denk bij mezelf: verdorie: ik heb dat gemist!
Ik heb het overleefd, 4 dagen alleen.
Toch blij dat ze terug is.

Alleen!

Mijn vrouw is weg!
Ik ben alleen!
Heb ik een plan?
Wat heb ik nodig om dit te overleven?
Eten en drinken. Ik maak al voor enkele dagen een eenvoudig menu en haal de ingrediënten.
Dat is al iets.
Een zorg minder.
Ik zal moeten wassen en plassen.
Ik ben dit wel al een beetje gewoon, dus is dit ook geen probleem. Ik ga wel deze week nog eens onze lakens verversen en die een goede wasbeurt geven.
Er moet ook boven eens gestofzuigd worden. En de ruitjes zijn ook aan een beurt toe.
Verder moet ik ook nog wat 'huiswerk' maken, die ik van mijn coach kreeg. Het gaat over talenten. Mijn talenten.
Tijd om die eens te tonen: ik kan alleen mijn plan trekken.
Ik heb ook nog enkele boeken die ik wil lezen.
'Moeten maakt je gek' is er één van. Ik kreeg die van mijn coach, omdat ik in een stadium ben dat ik overal de vraag stel: moet dit nou? Het is wel een boek dat je met aandacht moet lezen en waar je af en toe eens terug moet gaan. Een echte inspanning dus.
Ik heb ook, voor het 'plezier' nog een boek: 'Ctrl, Alt, delete', een science fiction boek waarin de wereld wordt overgenomen door een zelflerend computersysteem. Goed geschreven, meeslepend, maar niet gemakkelijk. Je moet al een beetje affectie met computers hebben en wat begrijpen van systemen om met de verhaallijn mee te zijn.
Spijtig dat het weer niet zo goed is. Anders hadden er toch enkele lange fietsritten ingezeten.
Er is wel champions-league op de TV. De 2 ploegen van Madrid spelen tegen elkaar.
Zou spannend kunnen zijn.
Dan ook nog Monaco tegen Juventus op woensdag.
Die avonden zijn dan toch gevuld.
Want alleen is maar alleen.
Beter iets gepland te hebben.
Het doet toch raar, zo alleen.
Goed dat het maar tot vrijdag is. Dan komt mijn vrouw terug van haar klasuitstap.

Leeg!

Wat een kabaal! Wat is dat? Op zondagmorgen iets over 7? Ah ja, de wekker! Fietstocht met de wielertoeristen. Ik soes nog een 10-tal minuten (9 om exact te zijn) en bij de tweede keer dat die radio zijn lawaai herbegint, duw ik dit af en spring uit bed.
Mijn kledij ligt al klaar en de tafel is vlug gedekt. Ik eet enkele boterhammetjes en bereid alles voor: mijn flesje vullen, een gelleke mee, mijn fietscomputer op het stuur en om 7u50 fiets ik naar ons lokaal, 300 m verder. Is het nu mijn idee, maar ik vind dit al lastig.
Aan het lokaal staat een grote groep, waarvan nogal veel mensen gisteren de Musseeuw-classic reden, veelal zelfs de 200 km. Kan ik momenteel echt niet! Als ik hoor hoe druk het was, ben ik blij dat ik dit niet mee deed. Mijn 70 km gisteren was meer dan genoeg (misschien zelfs iets te veel).
Omdat nogal wat van die mensen eerder aan een recuperatie-rit toe waren, reden ze met de c-ploeg mee. Daardoor waren we een 15-man sterk (normaal zijn we in de c-ploeg met 6 à 7).
Als ik vraag waarheen we gaan is het antwoord: Herzele. Dat wordt zo'n 80 km, denk ik.
We vertrekken en na een 10-tal kilometer voel ik mijn benen al leeglopen. Rijden ze nu zo hard? Neen, we halen nog geen 26 gemiddeld. Oei, dat wordt lastig.
Na een 15-tal kilometer ga ik polsen bij André en Ivo:"Slaan jullie straks af om terug naar huis te fietsen? Ik ga mee met jullie". Een beetje verder, na 20 km, komt Danny zeggen dat hij ook meegaat. Als we uitzoeken waar we best afslaan, zegt Wim dat hij zal aangeven waar we dit best zullen doen, binnen een 5-tal kilometer. Het worden er 10, maar dan is het richting huis. Ik had gedacht: ik rij met André, Danny en Ivo rustig naar huis. Dat valt wat tegen: ik moet verschillende keren vragen aan Ivo om wat in te houden. Normaal gezien is het juist andersom. Ik voel me echt in de reservetank gaan.
Thuis kijkt mijn vrouw me verschrikt aan: "Ben je al thuis? Wat scheelt er? Je ziet er niet zo goed uit!". "Het ging echt niet. Ik zal het rustig aan moeten doen, vandaag."
Om te recupereren eet ik enkele schilletjes peperkoek.
Ik breng mijn fietswaarden in op de PC. We reden toch nog een 56 km, aan bijna 26 per uur. Mijn maandtotaal komt op 714 km. Valt mee, maar vandaag was er eigenlijk te veel aan.
Na een doucheke en mijn kledij in de wasmachine steken poef ik me neer in de zetel. 'De 7de dag'. Het boeit me matig. Ik ga buiten wat in de zon zitten. Misschien krijg ik wat zonne-energie?
Ik heb honger en eet een 5-tal sneden brood met beleg.
Mijn vrouw krijgt ondertussen een telefoontje van mijn schoondochter: kunnen we voor een uurtje (of 2) wat op Juliette passen? Ze is in haar laatste maand van de zwangerschap en heeft het nogal lastig. Mijn zoon ging naar de voetbal en zij wou toch een beetje recupereren.
Mijn vrouw vraagt heel voorzichtig aan mij of dit zal gaan. Ik zeg ja, want meestal geeft me dit energie (alhoewel ik daar ook fysiek wel moe van word). Ze haalt haar en het kind komt heel enthousiast binnen.
Mijn vrouw zegt dat we straks een wandeling zullen maken. Ik heb een beter idee: er is in Destelbergen een mooie speeltuin. Mijn vrouw wist dit niet, maar ik passeer daar ongeveer elke keer ik ga fietsen (zoals bijvoorbeeld nog deze morgen).
Juliette kende die tuin al, maar voor mijn vrouw een openbaring: zo gezellig, veilig en dicht bij huis.
Ik weet niet wie het meest plezier heeft: Omi of Juliette. Ik zit er wat bij en kijk ernaar. Enkele keren help ik Juliette bij het klauterwerk, maar meestal kijk ik naar haar (en mijn vrouw) op een bankje, in de zon.
Ondertussen heb ik alweer honger. Het tekort aan suikers laat zich voelen: geen energie!
Na een dik uur ravotten merken we dat de vermoeidheid toeslaat. We brengen Juliette naar huis. Schoondochter Kathleen is net wakker en voelt zich beter. We proberen Juliette te bewegen in bad te gaan, maar dat lukt niet. Ze wil eten (liefst een ijsje, maar dat lukt ook niet) en heeft geen oog meer voor ons.
We vertrekken dan en mijn vrouw zegt dat we vanavond gaan uiteten. Ze heeft zelf ook geen energie meer, na een slapeloze nacht en een hectische week op school.
We stoppen aan de Colmar, maar daar is geen plaats. Dan maar naar de Turk.
Plaats genoeg, heel vriendelijk, heel snel en heel lekker. Meer moest dit niet zijn.
Terug naar huis, even in de zetel naar de show rond kanker kijken. Weinig opbeurend en om 21u15 kijken we elkaar aan:"Ik ben moe", "Ik ook. Slapen?"
Nog voor we goed en wel neerliggen (het was zelfs nog niet donker!) vallen we in slaap.
De tank was echt leeg.
Hopelijk geeft nachtrust wat energie!