Ik heb het overleefd.
4 dagen alleen.
Die dagen gingen vlug voorbij en toch leken ze eindeloos.
Misschien wat melig, maar ik miste mijn vrouw en ben niet te beroerd om dat toe te geven.
Nochtans had ik alles onder controle.
De eerste dag inkopen gedaan en die ook doorgebracht met taken die ik mezelf had opgelegd, zoals opruimen, afwassen, wat lezen en werken aan mijn 'huistaak', gevraagd door mijn coach.
Eten klaargemaakt, wat goed lukte: verse appelmoes met gebakken patatjes en cordon bleu. Heeft me echt gesmaakt. Voetbal gekeken (Real Madrid zit hoogst waarschijnlijk in de Championsleague finale) en nog wat gelezen in mijn boek: Ctrl-Alt-delete.
Dag 2: info gekregen en opgezocht. Ik kreeg van de vakbond een hoop informatie rond mogelijkheden rond al dan niet fulltime of halftime werken en rond mijn pensioen. Dat komt er iets sneller aan dan verwacht (op 1/3/2021 kan dat officieel voor mij), maar ik had enkele twijfels rond de grootte van het pensioen, omdat ik slechts het bedrag van mijn prestaties in de openbare dienst had doorgekregen. Dat leek me nogal nipt om mee te overleven. Bleek niet te kloppen: ik krijg nog een groot deel bij van mijn privé-diensten. Oef!
Voor de info rond halftijds werken bleek dat ik moest weten hoeveel ziektedagen ik nog heb. Ik had gedacht daarmee safe te zitten tot het einde van het jaar. Dat klopte niet: tegen 30 augustus zijn die allemaal op.
Plannetje in de vuilbak!
Maar: geen zorgen: we leven in België, er is geen Obama- of Trumpcare, maar een solide sociale zekerheid waarop kan teruggevallen worden zonder dat je aan levensstijl inboet.
Dit geeft wel nog wat denk- en overlegwerk met de huisarts en coach.
Ik maak me daar echter geen zorgen om. Er zijn nog mogelijkheden en kansen genoeg.
Toevallig (of niet, ik zei al dat ik niet echt in toeval geloof) krijg ik telefoon van Lut. Ze doet, in interim, de administratie op onze hoofdschool. Ze zat op OV 1 en ik kwam daar goed mee overeen. Nu moet ze, verplicht, de administratie op OV 3 overnemen, omdat er iemand ziek is en ze geen goede vervangster vinden. Ze vroeg me hoe het nu zat voor volgend schooljaar, in opdracht van de directie. In mij kwam direct de vraag op: waarom belt die me zelf niet? Ik antwoord dat ik het echt nog niet weet, wat absoluut niet gelogen is. Moet ik terug gaan naar een afdeling waar de directie me niet durft bellen? Ik probeer toch de negatieve gevoelens opzij te zetten en het positieve te zien, want ik begin te merken dat ik een aantal zaken mis. Vooral doelen en dingen waar ik mijn schouders onder kan zetten. Zette ik nog een stap vooruit in mijn herstel uit de burn-out?
's Middag een bezoek gebracht aan Rob. Heel gezellig, maar na een dik uur merkte ik dat hij toch wat moe leek te worden. Hij heeft tenslotte toch nog niet zo lang geleden een operatie in de hersenen meegemaakt. Maar: alles lijkt goed te gaan. Ook een oef!
Eten, dat moest ik ook nog doen en nu de kust vrij is maak ik iets wat mijn vrouw een beetje haat, maar waar ik gek op ben: macaroni met hesp en kaas. Ik heb er echt mijn werk van gemaakt: speciaal hesp in blokjes gekocht, een dikke kaassaus gemaakt (een roux, met melk en dan veel kaas), de macaroni gekookt en dan gemengd. Heerlijk, maar ik merkte pas als het klaar was dat ik ... veel te veel maakte.
Ok, van de nood een deugd gemaakt: menu van morgen schrappen en 2 maal macaroni met hesp en kaas eten.
Na dit feestmaaltijd opgeruimd en afgewassen en dan terug wat sport- en entertainmentinfo opgenomen via de lichtbak, om dan de dag te eindigen met een stukje uit Ctrl-Alt-delete.
Het is toch nog onwennig, zo alleen, merk ik.
Donderdag is poetsdag. Ik had me voorgenomen om alle taken te doen: de ramen boven kuisen, de zolderverdieping grondig te stofzuigen, afstoffen van alles en dweilen. Dat was al een dikke halve dag werk. Een boterhammetje gegeten en dan de auto gepoetst, want dat stond ook op de lijst.
Ik had dan nog wat tijd om een fietstocht te maken. Daarna een goede douche genomen en de macaroni van gisteren opgewarmd en verslonden. En vastgesteld dat ik, ondanks ik redelijk veel at, nog steeds over had. Ik zal toch wat beter op mijn porties moeten letten.
Vastgesteld dat ik moe was, fysiek!
Nog wat tv gekeken (weeral voetbal!) en wat gelezen, om dan redelijk vroeg (rond 23 uur) in slaap te vallen.
Vrijdag was dan strijkdag. Ik had alle lakens ververst en gewassen en samen met de kledij die ik droeg deze week (en ook gewassen had, uiteraard) wou ik dit gestreken hebben voor mijn vrouw terug kwam. Toch enkele uurtje bezig geweest en dan wat boodschapjes gedaan met de vraag: wat eten we vandaag?
Ik wist dat mijn echtgenote waarschijnlijk een tekort aan energie ging hebben na 4 dagen in de wildernis (in een tent, aan een heuvelwand, met slecht weer en soms moeilijke leerlingen). Ik besluit om kip met rijst en curry te maken. Met wat ananas moet dit lekker zijn.
Mijn vrouw laat me weten dat ze al om 13u16 in Gent-Dampoort ging zijn, dus haast ik me wat om alles rond te krijgen.
Dat lukt en ik ben blij als ik kort voor halftwee een verkleumde en vermoeide vrouw uit het station zie komen.
Ze overstelpt me met info over de laatste dagen. Ik hoor het rustig aan en denk bij mezelf: verdorie: ik heb dat gemist!
Ik heb het overleefd, 4 dagen alleen.
Toch blij dat ze terug is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten