Leeg!

Wat een kabaal! Wat is dat? Op zondagmorgen iets over 7? Ah ja, de wekker! Fietstocht met de wielertoeristen. Ik soes nog een 10-tal minuten (9 om exact te zijn) en bij de tweede keer dat die radio zijn lawaai herbegint, duw ik dit af en spring uit bed.
Mijn kledij ligt al klaar en de tafel is vlug gedekt. Ik eet enkele boterhammetjes en bereid alles voor: mijn flesje vullen, een gelleke mee, mijn fietscomputer op het stuur en om 7u50 fiets ik naar ons lokaal, 300 m verder. Is het nu mijn idee, maar ik vind dit al lastig.
Aan het lokaal staat een grote groep, waarvan nogal veel mensen gisteren de Musseeuw-classic reden, veelal zelfs de 200 km. Kan ik momenteel echt niet! Als ik hoor hoe druk het was, ben ik blij dat ik dit niet mee deed. Mijn 70 km gisteren was meer dan genoeg (misschien zelfs iets te veel).
Omdat nogal wat van die mensen eerder aan een recuperatie-rit toe waren, reden ze met de c-ploeg mee. Daardoor waren we een 15-man sterk (normaal zijn we in de c-ploeg met 6 à 7).
Als ik vraag waarheen we gaan is het antwoord: Herzele. Dat wordt zo'n 80 km, denk ik.
We vertrekken en na een 10-tal kilometer voel ik mijn benen al leeglopen. Rijden ze nu zo hard? Neen, we halen nog geen 26 gemiddeld. Oei, dat wordt lastig.
Na een 15-tal kilometer ga ik polsen bij André en Ivo:"Slaan jullie straks af om terug naar huis te fietsen? Ik ga mee met jullie". Een beetje verder, na 20 km, komt Danny zeggen dat hij ook meegaat. Als we uitzoeken waar we best afslaan, zegt Wim dat hij zal aangeven waar we dit best zullen doen, binnen een 5-tal kilometer. Het worden er 10, maar dan is het richting huis. Ik had gedacht: ik rij met André, Danny en Ivo rustig naar huis. Dat valt wat tegen: ik moet verschillende keren vragen aan Ivo om wat in te houden. Normaal gezien is het juist andersom. Ik voel me echt in de reservetank gaan.
Thuis kijkt mijn vrouw me verschrikt aan: "Ben je al thuis? Wat scheelt er? Je ziet er niet zo goed uit!". "Het ging echt niet. Ik zal het rustig aan moeten doen, vandaag."
Om te recupereren eet ik enkele schilletjes peperkoek.
Ik breng mijn fietswaarden in op de PC. We reden toch nog een 56 km, aan bijna 26 per uur. Mijn maandtotaal komt op 714 km. Valt mee, maar vandaag was er eigenlijk te veel aan.
Na een doucheke en mijn kledij in de wasmachine steken poef ik me neer in de zetel. 'De 7de dag'. Het boeit me matig. Ik ga buiten wat in de zon zitten. Misschien krijg ik wat zonne-energie?
Ik heb honger en eet een 5-tal sneden brood met beleg.
Mijn vrouw krijgt ondertussen een telefoontje van mijn schoondochter: kunnen we voor een uurtje (of 2) wat op Juliette passen? Ze is in haar laatste maand van de zwangerschap en heeft het nogal lastig. Mijn zoon ging naar de voetbal en zij wou toch een beetje recupereren.
Mijn vrouw vraagt heel voorzichtig aan mij of dit zal gaan. Ik zeg ja, want meestal geeft me dit energie (alhoewel ik daar ook fysiek wel moe van word). Ze haalt haar en het kind komt heel enthousiast binnen.
Mijn vrouw zegt dat we straks een wandeling zullen maken. Ik heb een beter idee: er is in Destelbergen een mooie speeltuin. Mijn vrouw wist dit niet, maar ik passeer daar ongeveer elke keer ik ga fietsen (zoals bijvoorbeeld nog deze morgen).
Juliette kende die tuin al, maar voor mijn vrouw een openbaring: zo gezellig, veilig en dicht bij huis.
Ik weet niet wie het meest plezier heeft: Omi of Juliette. Ik zit er wat bij en kijk ernaar. Enkele keren help ik Juliette bij het klauterwerk, maar meestal kijk ik naar haar (en mijn vrouw) op een bankje, in de zon.
Ondertussen heb ik alweer honger. Het tekort aan suikers laat zich voelen: geen energie!
Na een dik uur ravotten merken we dat de vermoeidheid toeslaat. We brengen Juliette naar huis. Schoondochter Kathleen is net wakker en voelt zich beter. We proberen Juliette te bewegen in bad te gaan, maar dat lukt niet. Ze wil eten (liefst een ijsje, maar dat lukt ook niet) en heeft geen oog meer voor ons.
We vertrekken dan en mijn vrouw zegt dat we vanavond gaan uiteten. Ze heeft zelf ook geen energie meer, na een slapeloze nacht en een hectische week op school.
We stoppen aan de Colmar, maar daar is geen plaats. Dan maar naar de Turk.
Plaats genoeg, heel vriendelijk, heel snel en heel lekker. Meer moest dit niet zijn.
Terug naar huis, even in de zetel naar de show rond kanker kijken. Weinig opbeurend en om 21u15 kijken we elkaar aan:"Ik ben moe", "Ik ook. Slapen?"
Nog voor we goed en wel neerliggen (het was zelfs nog niet donker!) vallen we in slaap.
De tank was echt leeg.
Hopelijk geeft nachtrust wat energie!