Mijn dochter besloot 25 jaar geleden dat ze lang genoeg in mama's buik gezeten had en dat het tijd was om de wereld eens goedendag te zeggen, meer dan 5 weken te vroeg!
Barbara had vrouwendag uitgekozen om ter wereld te komen.
Uiteraard: als er iemand vrouwendag zou moeten vertegenwoordigen, zal het mijn dochter wel zijn!
Ze is een echte vrouw: lief, goedlachs, bang voor spinnetjes en andere kleinigheden, onvervaard, een babbelaar, sociaal tot en met (zoals de mama), werkt in de zorgsector, heeft geen kaas van techniek gegeten, maar dan een man gevonden die dat wel kan, onafhankelijk, (maar toch zo afhankelijk), een lachebek, slaapkous, ... ik kan zo nog een tijdje doorgaan.
Ik had aan haar de laatste maanden heel veel steun (zoals aan de rest van de familie ook, hoor).
Ik ben blij zo'n dochter te hebben, die, zoals ze het zelf plots bemerkte enkele jaren geleden "precies 30 jaar scheelt met mij".
vrijdag 8 maart 2013
Opajo!
Eigenlijk wist ik dit al lang, maar er werd me (logischerwijze) gevraagd om dit nog wat stil te houden: ik word opa.
Opajo dus!
En fier dat ik ben!
Er was een hint tijdens de nieuwjaarsnacht tijdens het telefoontje met mijn oudste zoon, en de dag erna werd het ons op een ludieke manier duidelijk gemaakt: mijn schoondochter is zwanger.
Het was nog heel vroeg om dit te zeggen, maar door de omstandigheden en het verhaal van mijn ziekte probeerden ze me een extra doel te geven om alles optimaal te laten verlopen.
Niet dat ik dit nodig had, maar het was echt een mooi gebaar!
Nu mag het aan de wereld verkondigd worden (er verschenen reeds berichtjes op Facebook).
Ik kijk ernaar uit om mijn rol als opa te vervullen.
Met het begin van het schooljaar komt er nieuw Brackske bij. Het zal het mooiste kleinkind ter wereld zijn!
Opajo dus!
En fier dat ik ben!
Er was een hint tijdens de nieuwjaarsnacht tijdens het telefoontje met mijn oudste zoon, en de dag erna werd het ons op een ludieke manier duidelijk gemaakt: mijn schoondochter is zwanger.
Het was nog heel vroeg om dit te zeggen, maar door de omstandigheden en het verhaal van mijn ziekte probeerden ze me een extra doel te geven om alles optimaal te laten verlopen.
Niet dat ik dit nodig had, maar het was echt een mooi gebaar!
Nu mag het aan de wereld verkondigd worden (er verschenen reeds berichtjes op Facebook).
Ik kijk ernaar uit om mijn rol als opa te vervullen.
Met het begin van het schooljaar komt er nieuw Brackske bij. Het zal het mooiste kleinkind ter wereld zijn!
donderdag 7 maart 2013
Eerste fietstocht
Na het bezoek aan de chirurg,waar me terug groen licht gegeven werd om te sporten (voorzichtig, met mate!) kriebelde het toch om eens de fiets te nemen en een tochtje te doen.
Het was prachtig fietsweer (een 15-tal graden en lichtbewolkt) dus terug het tenuetje uit de kast genomen en de fiets wat in orde gezet.
Een tochtje van een goed 20 km uitgezocht en daar aan begonnen.
De eerste km alles OK. Precies alsof er niets gebeurd was. De dijk opgedraaid richting Melle en daar reeds beginnen merken: amaai, dat is hier redelijk lastig. Ik had de wind in de zij en was reeds ... 7 km ver!
Rustig verder gefietst, in Melle richting Harry Malterpark genomen en daar vastgesteld: oeioei: ik ga nog veel werk hebben. Ik had toen zelfs al de wind in de rug, maar de benen wilden al niet meer mee.
De toer rond gemaakt (letterlijk en figuurlijk): 24 km in 56 minuten, gemiddelde pols 156.
Daarna toch in de zetel gepoeft om naar de ... koers te kijken.
Na de koers dan gemerkt dat ik... stijf was! Van 24 km te fietsen!
Nog veel werk voor de boeg!
Het was prachtig fietsweer (een 15-tal graden en lichtbewolkt) dus terug het tenuetje uit de kast genomen en de fiets wat in orde gezet.
Een tochtje van een goed 20 km uitgezocht en daar aan begonnen.
De eerste km alles OK. Precies alsof er niets gebeurd was. De dijk opgedraaid richting Melle en daar reeds beginnen merken: amaai, dat is hier redelijk lastig. Ik had de wind in de zij en was reeds ... 7 km ver!
Rustig verder gefietst, in Melle richting Harry Malterpark genomen en daar vastgesteld: oeioei: ik ga nog veel werk hebben. Ik had toen zelfs al de wind in de rug, maar de benen wilden al niet meer mee.
De toer rond gemaakt (letterlijk en figuurlijk): 24 km in 56 minuten, gemiddelde pols 156.
Daarna toch in de zetel gepoeft om naar de ... koers te kijken.
Na de koers dan gemerkt dat ik... stijf was! Van 24 km te fietsen!
Nog veel werk voor de boeg!
Goed nieuws!
Woensdagmorgen, 6 maart om 10u15.
Afspraak voor de check-up bij Dr. De Graeve, die me opereerde.
Mijn lief vrouwtje ging al een kleine week kapot van de stress, alhoewel ze dit langs alle kanten probeerde te maskeren en er een positieve draai aan te geven.
Ze vroeg me dikwijls: wat als de boodschap negatief is?
Ik zit zo niet in elkaar en antwoordde meestal dat we dit wel zouden zien dan. Ze hadden tenslotte mijn eerste probleem opgemerkt en (in mijn ogen) opgelost.
Het doktersbezoek was relatief kort en positief: er is geen reden om te denken dat er nog kwaadaardige cellen zijn en de wond staat ook mooi en goed.
Uit de resultaten bleek dat ik een agressieve tumor had van fase 2. Er zijn drie fases: fase 1 is de minst agressieve, fase 3 is heel erg agressief (en moeilijk geneesbaar) en ik zat daar dus tussenin.
Bleek nogmaals dat ik geluk had met mijn nierstenen te zitten, waardoor ze de tumor in de nier bij toeval vaststelden.
Op de vraag of er een nabehandeling moest, was het antwoord neen: ik moet eigenlijk nergens op letten, proberen gezond te leven (iets wat ik eigenlijk al deed), veel drinken (water!) en luisteren naar mijn lichaam.
Sporten mag ook terug, maar zonder forceren.
Na de visite en het in gang zetten van de tamtam even bij mijn broer Chris binnengesprongen, die heel blij was met het nieuws.
Ik was ook content dit nieuws te kunnen delen!
We kunnen erg terug zachtjesaan tegenaan gaan!
Afspraak voor de check-up bij Dr. De Graeve, die me opereerde.
Mijn lief vrouwtje ging al een kleine week kapot van de stress, alhoewel ze dit langs alle kanten probeerde te maskeren en er een positieve draai aan te geven.
Ze vroeg me dikwijls: wat als de boodschap negatief is?
Ik zit zo niet in elkaar en antwoordde meestal dat we dit wel zouden zien dan. Ze hadden tenslotte mijn eerste probleem opgemerkt en (in mijn ogen) opgelost.
Het doktersbezoek was relatief kort en positief: er is geen reden om te denken dat er nog kwaadaardige cellen zijn en de wond staat ook mooi en goed.
Uit de resultaten bleek dat ik een agressieve tumor had van fase 2. Er zijn drie fases: fase 1 is de minst agressieve, fase 3 is heel erg agressief (en moeilijk geneesbaar) en ik zat daar dus tussenin.
Bleek nogmaals dat ik geluk had met mijn nierstenen te zitten, waardoor ze de tumor in de nier bij toeval vaststelden.
Op de vraag of er een nabehandeling moest, was het antwoord neen: ik moet eigenlijk nergens op letten, proberen gezond te leven (iets wat ik eigenlijk al deed), veel drinken (water!) en luisteren naar mijn lichaam.
Sporten mag ook terug, maar zonder forceren.
Na de visite en het in gang zetten van de tamtam even bij mijn broer Chris binnengesprongen, die heel blij was met het nieuws.
Ik was ook content dit nieuws te kunnen delen!
We kunnen erg terug zachtjesaan tegenaan gaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)