Woensdagmorgen, 6 maart om 10u15.
Afspraak voor de check-up bij Dr. De Graeve, die me opereerde.
Mijn lief vrouwtje ging al een kleine week kapot van de stress, alhoewel ze dit langs alle kanten probeerde te maskeren en er een positieve draai aan te geven.
Ze vroeg me dikwijls: wat als de boodschap negatief is?
Ik zit zo niet in elkaar en antwoordde meestal dat we dit wel zouden zien dan. Ze hadden tenslotte mijn eerste probleem opgemerkt en (in mijn ogen) opgelost.
Het doktersbezoek was relatief kort en positief: er is geen reden om te denken dat er nog kwaadaardige cellen zijn en de wond staat ook mooi en goed.
Uit de resultaten bleek dat ik een agressieve tumor had van fase 2. Er zijn drie fases: fase 1 is de minst agressieve, fase 3 is heel erg agressief (en moeilijk geneesbaar) en ik zat daar dus tussenin.
Bleek nogmaals dat ik geluk had met mijn nierstenen te zitten, waardoor ze de tumor in de nier bij toeval vaststelden.
Op de vraag of er een nabehandeling moest, was het antwoord neen: ik moet eigenlijk nergens op letten, proberen gezond te leven (iets wat ik eigenlijk al deed), veel drinken (water!) en luisteren naar mijn lichaam.
Sporten mag ook terug, maar zonder forceren.
Na de visite en het in gang zetten van de tamtam even bij mijn broer Chris binnengesprongen, die heel blij was met het nieuws.
Ik was ook content dit nieuws te kunnen delen!
We kunnen erg terug zachtjesaan tegenaan gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten