1000 km tegen...

Kanker? Neen, dit lijkt voorlopig en hopelijk voor altijd gepasseerd.
Ik zou zeggen: 1000 km tegen burn-out. Bestaat nog niet, denk ik.
Zou misschien wel mogen bestaan.
Het vraagt wel moed en zelfopoffering om iemand die met een lege tank zit 1000 km te laten fietsen.
Vraag het maar eens aan wielrenners: als ze een 'klop' krijgen gaan die nog voor geen meter vooruit.
Stel je dan voor dat je zo moet starten.
Misschien wat melodramatisch, maar toch gevoelens die een beetje opkomen bij mij.
Ik heb mijn eerste 1000 km gereden.
Nochtans startte ik pas in februari. In januari lukte dit niet, zowel fysiek als mentaal.
Een beetje alle 'courage' bijeen geschart ('kem nogal moeten scarten', zei één van de renners laatstleden op TV, na een uitzending van een koers) en toch zachtjesaan begonnen met rustige tochtjes. Niet te lang, en altijd in lusjes, zodat ik eventueel redelijk vlug terug thuis kon zijn.
Gaandeweg verbeterde dit: de tochtjes werden wat langer en ietsje sneller.
Alhoewel: ik heb nog altijd het gevoel dat ik dubbel zo veel moeite moet doen om een beetje 'normaal' tempo te halen dat ik voldoende kilometers kan aanhouden.
Er komt echter verbetering: deze middag wou ik zeker en vast nog een ritje doen, niet alleen omdat het prachtig weer was (het warmterecord van maart werd gebroken: meer dan 22°), maar vooral dat ik wist dat ik de grens van 1000 km ging bereiken. Het ritje ging heel goed: bijna 52 km aan bijna 27 km/uur. Die snelheid halen was al een tijdje geleden. Aan een pols van gemiddeld 134, dat valt ook nog mee. Dus: zonder forceren.
Op 2 maanden 1006 km, netjes verdeeld: 500 km in februari en 506 km in maart.
18 ritten, wat wil zeggen ongeveer 56 km per rit.
39 uren betekent 25.8 km per uur.
Vorig jaar die tijd had ik wel al 650 km meer, maar dat mag ik niet vergelijken, vind ik.
Het jaar daarvoor (2015) had ik trouwens al dubbel zo veel kilometer, maar dat was echt een topjaar, met de tocht van 304 km op 1 mei en 2 weken later de beklimming van de Mont Ventoux.
Ik ben toch een beetje trots op mezelf.
Omdat ik weet hoeveel moeite dit kostte!
Veel meer dan de 1656 km het jaar ervoor en ook meer dan de 2005 km van in 2015.
Ik was toen niet ziek, had geen burn-out.
Ik hoop langzamerhand mijn energievat sneller te kunnen aanvullen en vooral: dat het minder snel leegloopt.
Misschien wordt het toch nog een redelijk 'normaal' fietsjaar.

stap voor stap... vooruit

"Nog eens: ik heb dat nog nooit gezien".
Ik had huiswerk gekregen. Ik had dat gemaakt. Grondig. Zoals altijd.
FM was onder de indruk.
Voor mij was dit normaal: ik heb altijd zo gewerkt.
Misschien werkt dat tegen mij, maar dit ben ik. Ik kan niet anders.
Ik kreeg 3 opdrachten:

1. zoek patronen in je leven. Samen met FM had ik er in de vorige sessie al een 5-tal gevonden. Na eens goed bekijken (grondig, dus) vond ik er zonder probleem nog een 5-tal die belangrijk genoeg waren om te vermelden. Waarschijnlijk zijn er nog, maar de patronen die ik vond wogen door. Ik had dat opgelijst met van elk patroon een aantal voorbeelden.
2. Kijk na hoe je reageert bij bepaalde 'events' in een onderverdeling: I do, I sence, I feel en I think. Ik had dit terug per event opgelijst. Om duidelijk te zijn had ik daar een Excel-file van gemaakt dat overzichtelijk was.
3. Zoek uit door wat er in je levenslijn gebeurde hoe het komt dat je nu in een burn-out zit. Dat vond ik een moeilijke. Toen ik dat tegen FM zei vroeg hij me waarom ik dit moeilijk vond. Mijn antwoord, dat ik problemen had met het duidelijk vinden van redenen, maar dat het eerder een samenloop van verschillende zaken was, werd volledig beaamd door FM.

Na bespreking van dit 'huiswerk' zei FM me dat ik al zeker één stap, eigenlijk misschien al meer stappen vooruit was in mijn 'herstel'.

Een beetje technisch nu: er zijn bij de 'behandeling' van burn-out een aantal fases: 

• je zit op een dieptepunt, waar je zelfs fysiek niet meer verder kan. Je bent doodmoe, kribbig, onredelijk bij momenten, afwezig, neemt foute of verkeerde beslissingen,... . Op dat moment moet je 'stop' zeggen, en als je dit zelf niet doet moet je daartoe verplicht worden. Alhoewel: op een zeker moment kan je echt niet meer!
• je moet leren diagnosticeren. Dit betekent dat je een hele boel zaken moet leren herkennen en erkennen. Wat hoort daarbij? Loslaten en vooral tot rust komen. Even de vraag stellen: wat gebeurt er? Waarmee ben ik bezig? Trager leven.

FM legde me uit dat de meeste 'patiënten' (eigenlijk is dat woord niet juist, maar soit: het komt het dichtst in de buurt) lang in deze 2 fases zitten. De vermoeidheid, zowel fysisch als psychisch, is zeer diep en het is moeilijk om uit die put te geraken, hoe zeer je dit ook wil. De volgende fase, de diagnosticering, is nog moeilijker: het vraagt veel studie en nadenken om objectief tot een juist oordeel te komen over wat er gaande is. Meestal zijn gebeurtenissen 'gekleurd' met de eigen subjectiviteit en wordt niet steeds de juiste weergave gegeven van het gebeurde of de feiten. De 'mens' heeft ook de neiging om een zondebok te zoeken en die meestal ook te vinden, al dan niet terecht. Eens proberen de zaken op een andere manier bekijken (FM zei me: 'denk eens aan: ik bekijk het tafereel uit een helikopter, waar jij dan beneden een rol hebt in wat er zich afspeelt'), waar je het hoofd vrijmaakt van alles wat dat subjectief kan beïnvloeden om te begrijpen wat er gebeurt, is geen gemakkelijke oefening.

• je koppelt terug. Dat wil zeggen dat je eens nadenkt over wat gebeurde en dit in de juiste context plaatst, terug zonder veel subjectiviteit. Ook niet zo eenvoudig, maar als je voorgaande stap genomen hebt kom je daar iets gemakkelijker toe.
• je concretiseert. Je denkt alternatieve oplossingen uit die je probeert toe te passen.

FM vertelt me dat ik al in deze fase zit, dus eigenlijk al één à 2 stapjes vooruit: ik kan in bepaalde gevallen al concreet zeggen (of aanvoelen) wat er gebeurde en daar een praktische of mogelijke oplossing voor bedenken en uitvoeren. Als voorbeeld gaf FM me mijn lijstje terug over het bijhouden van events en mijn reactie. Daarbij wees hij me het eerste aan. Mijn echtgenote had een vijsje, dat ik apart had gelegd (ongewild) weggestoten, zodat ik het niet terugvond. Ik voelde me boos worden. Ik had echter in de literatuur gelezen dat je zo'n gevoelens kan onderdrukken door eens rustig tot 10 te tellen. Ik had dat gedaan en was tot het besluit gekomen: mijn vrouw deed dit niet expres, is het niet beter dat vijsje te zoeken (ik vond het ook zeer snel), wat of wie helpt het als ik me boos maak, ik spreek er haar straks eens rustig over aan.

Ik had het probleem geconcretiseerd: (event = vijsje weg), ik werd eerst boos (I feel), ik denk na (I think), ik tel tot 10 (I do), ik werd rustig (I sence). Mensen hebben de neiging om stappen over te slaan en dan gaat het fout. 

Dit is mijn huiswerk voor de volgende 4 weken (want de terugkomperiodes worden langer): probeer dat toe te passen bij alle 'events' dat je tegen komt, zowel kleine als grote.

Zelfzorg is het woord: zorg voor jezelf, op elk gebied. Maak dat je fysisch in orde bent (zonder forceren), maar oefen ook op alles in de juiste context zien (niet eenvoudig). Luister daarbij naar je lichaam en forceer niets (als je geen zin hebt om bijvoorbeeld te fietsen, doe het niet, al staat daar een club te wachten). Bouw op. Maar: in kleine stapjes. Probeer niet om jezelf te veranderen (lukt toch niet), maar om toch tegen een aantal dingen anders aan te kijken en vooral anders te reageren, extern en intern.

Mens sana in copora sano. Geniet van de mooie dingen en laat je niet van de wijs brengen door negatieve zaken. Mooie gezegdes die ik nu wel in praktijk moet toepassen, hoe moeilijk dit soms lijkt.

• een volgende stap is werken aan de toekomst: wat als ik me beter voel? Hoe los ik een aantal zaken op? Moet ik ze oplossen? Denk eens na aan wat je graag doet of deed op je werk. Wat is daarbij bruikbaar?

Maar: dit is nu nog niet aan de orde: eerst de vorige stappen nemen. FM zei me: we hebben een versnelling hoger geschakeld. Nu moeten we oppassen, want je kan de neiging hebben om te vlug naar een te hoge versnelling te schakelen en dan... val je stil. 

Ik kreeg tijd om stap voor stap vooruit te gaan.

Ik moet die tijd nemen, bewust.

Ik moet me nog niet afvragen of tobben over wat de toekomst zal bieden.

Maar nu: ik ga vooruit en dat doet deugd.

Grapje!

Ik heb gelachen!
Eigenlijk was het lang geleden dat er bij mij spontaan een lachje kwam.
Alhoewel er best wel grappige momenten waren, waar een monkellachje automatisch naar boven kwam, had ik de laatste maanden nooit het gevoel gehad eens goed te hebben gelachen.
Nochtans: lachen is gezond en ik heb dit altijd proberen toepassen: humor, op gelijk welk niveau (zelfs als het beneden passeert) was er steeds bij.
Ik weet dat ik regelmatig van zowel mijn kinderen als echtgenote terug eens een meewarige blik kreeg van: 'echt, moet daar nu mee gelachen worden' als ik weer een stomme opmerking plaatste, maar dat weerhield me niet om ze dan ook te plaatsen. En soms waren ze zelfs grappig, al zeg ik het zelf. En ook: ik lachte daar zelf nog het meest om!
Ik mis dit al enkele maanden.
Maar nu heb ik terug gelachen.
En: terug om een stomme repliek!
Mijn vrouw vertrok naar school met de opmerking: "voila: ik ben weg. Ik ga ze nog eens proberen temmen met de toets die ik maakte en waarvan ik ze verwittigde, maar waar ik weet dat bijna niemand dit serieus opnam!". Ze gaat de deur uit en ... komt 15" later terug.
Op mijn repliek: "oei: is't mislukt?" schieten we alletwee in een lach!
En dat deed ongelofelijk deugd.
Het was spontaan en we vonden het grappig.
Als mijn vrouw dan zegt: "neen, ik had gewoon mijn boekentas vergeten. Het doet deugd om jou terug eens te zien lachen.", besef ik dat ik dit inderdaad miste.
Er komen binnenkort nog enkele mooie momenten aan: mijn dochter trouwt (met een groot feest), ik word terug opa(Jo) en mijn jongste zoon trouwt ook deze zomer.
Ik hoop terug mijn lachspieren ten volle te kunnen gebruiken.
Met een glimlach (wat al een begin is) kijk ik ernaar uit!

Rob

Rob is ziek.
Hij is getrouwd met Lieve, die een collega van mijn vrouw is. Eigenlijk is ze meer dan een collega: ze zijn vriendinnen.
Nog meer zelfs: we zijn bevriend geraakt met dit koppel.
De gelijkenissen zijn heel groot. Beide vrouwen zijn praatvaren, wiens hart op de tong ligt. Als ze in een vurig betoon steken, is er moeilijk een speld tussen te krijgen.
De mannen luisteren ernaar, vinden het allemaal wel OK en af en toe zeggen ze tegen de vrouwen om best wat te dimmen.
Ondertussen hadden we al veel leuke ontmoetingen, gingen we samen op reis en leerden we elkaar op een nog beter kennen. De wederzijdse vriendschap en respect groeide.
Prachtige mensen!
Kort nadat we ze leerden kennen, als koppel, kreeg Rob last van klierkanker. Hij werd behandeld en alles leek in orde te zijn.
Eigenlijk klopte dit ook want die kanker was weg.
Toen, heel toevallig, of beter (toeval bestaat volgens mij niet) bij een routineonderzoek (dat er waarschijnlijk op dat moment moest zijn), kreeg zijn arts argwaan bij het zien van een vlekje.
Diagnose: huidkanker.
Vlekje weggenomen, met de goede raad: geen zorgen, we hebben waarschijnlijk alles weggenomen.
Niet dus: vlekjes kwamen terug en werden elke keer weggenomen.
Nu zit het in zijn hersenen.
Het probleem is dat, door de bestralingen en de medicatie, zijn lichaam zo verzwakt is dat hij nog weinig weerstand heeft.
Hij kreeg op een zeker moment erge hoofdpijn. Opname in het ziekenhuis en enkele scans later kwam het verdict: het plaatsje rond het 'vlekje' in het hoofd was ontstoken.
Ondertussen kreeg hij wel immuuntherapie om toch stand te kunnen houden tegen de boosdoeners.
Om de ontsteking tegen te gaan moest hij dan aan cortisone.
Dit kan in principe niet samen met immuuntherapie.
Hij kreeg dan ook nog te maken met de ziekenhuisbacterie.
Kort de therapie stop gezet en de cortisone het werk laten doen, met succes: de koorts die hij had ging weg, de ontsteking ook en hij kon geopereerd worden.
Tricky zo'n operatie in het hoofd.
We kregen regelmatig een update van Lieve, telefonisch en alles verloopt bemoedigend: de operatie ging goed, hij werd snel wakker, herstelde redelijk vlug en kon na enkele dagen terug naar huis.
We waren van plan dit weekend eens poolshoogte te gaan nemen, maar omdat hij pas thuis is en waarschijnlijk ook al veel bezoek zal krijgen, besloten we dit uit te stellen.

Eén van de vragen die Rob en Lieve zich stelden toen we enkele weken geleden zeiden dat we op bezoek gingen komen was: 'Gaat dat voor Jo niet te zwaar zijn?'
Ongelofelijk. Nog eens: prachtige mensen: zelf diep in de miserie zitten en toch die vraag stellen.
Wat ik in mijn leven al leerde is dat je het gezegde: 'pluk de dag' (Carpe diem) zo veel mogelijk moet toepassen, maar dat je, hoe diep je ook zit, er altijd anderen zijn die het nog zwaarder hebben dan jou.
Dat leert je bescheiden zijn. En dankbaar voor wat je hebt.
Ik ga mijn toestand niet minimaliseren, maar bij Rob is het sowieso enkele gradaties erger.
Toch blijft hij, alhoewel realist, toch zijn eigen zelve: met oog voor anderen, veel liefde van en voor zijn familie (die er in de moeilijke uren steeds stonden!) en (soms tot grote ergernis van zijn vrouw) de eeuwige optimist.
Ik weet dat hij wat dieper zat een tijdje geleden, maar Rob is iemand die altijd opveert.
Het positivisme druipt eraf.
Respect!
Dat doet me toch eens nadenken over mijn toestand en het doet me, het goede voorbeeld van Rob voor de ogen houdend, naar voor en boven kijken.
Dank je, Rob.
Hou vol en blijf je zelf.
Tot heel binnenkort!

Iris

Ik kreeg een berichtje van Iris.
Ik ken Iris van 2010, waar we elkaar voor de eerste keer ontmoetten in Istanboel, Turkije. We kwamen daar samen met een aantal mensen als voorbereiding van een Comenius-project.
We kregen de goedkeuring voor dat project, waar ik gebombardeerd werd tot coördinator, maar waarin Iris een redelijk coördinerende rol speelde. Met recht en reden: ze had ervaring en zonder haar hulp zou het project allesbehalve vlot verlopen zijn.
Iris is dus Duitse, wonend en werkend ongeveer een 100-tal kilometer ten Oosten van Munchen. Prachtige streek, trouwens.
Ik weet dat omdat we tijdens ons Comenius-project (verplicht) elkaar moesten bezoeken. Alhoewel het geen plezierreisjes waren, maar echte werkbezoeken, was dit toch een heel leuke periode. Druk ook, want er waren 5 deelnemers: België, Duitsland, Engeland (met mijn ondertussen goede vriend John), Spanje (met Esther) en Italië.
Er werd gedurende 2 schooljaren veel gereisd,veel gewerkt en toch veel plezier gemaakt. We hadden ook resultaat: het project "Being different, but equal", haalde met vlag en wimpel een goede beoordeling bij de overkoepelende organisatie.
Het was ook wel wat: met de leerlingen en leerkrachten van de 5 scholen voor buitengewoon onderwijs maakten we een toneelstuk, waarin elke school meespeelde en het Belgisch gedeelte werd, samen met een selectie van de scholen life opgevoerd in de Kopergieterij in Gent, voor een publiek van een 150 mensen, met veel succes! Ook het maken van een libdub als kennismaking van elke school staat in de geschiedenis van de school als een toppunt geschreven, en het leermiddel dat we toen lanceerden: de 7w-enboeken, waar de leerlingen in een blanco boek alles mochten neerpennen, plakken, schilderen,... waar dan een interactie ontstond met de leerkracht (Wie-wat-waarover-waarheen-waardoor-waarmee en vooral waarom - 7 x w), met een voortdurend leerproces tot gevolg, wordt in onze school nog steeds gebruikt, met succes!
Een levenservaring voor de meeste deelnemers!
Iris was, zoals gezegd, één van de drijvende krachten achter het project.
We zijn steeds in contact gebleven.
Het is ook een lieve en gedreven vrouw.
Ik heb ze altijd heel sterk gevonden, een pak sterker dan ikzelf.
Vandaag kreeg ik dus een berichtje van haar.
Ze leest mijn blog (Dadurch Iris: Danke für Ihre Nachricht. Ich wurde von ihr berührt.), en schreef me dat ook zij reeds een tijdje in een dipje zit en via gespecialiseerde mensen geholpen moet worden. Ook haar partner, die op dezelfde school staat, zit met dezelfde problemen.
Ik ben dus niet alleen!
Zelfs de best varende schepen maken slagzij bij stormweer!
Ze vertelt me wel dat alles gaat (enfin: beter bij haar dan haar partner, die veel minder met de projecten te maken heeft), maar dat ze zich recht houdt met de buitenlandse projecten die ze nog steeds doet (misschien een ideetje om in de toekomst mee te nemen?).
Ondertussen zat ze in, denk ik, een 30-tal landen, het één al exotischer dan het ander.
Fantastisch, neen?
Ik hoop dat ze de 2 jaren die ze nog moet doen in haar loopbaan verder kan doormaken in gemoedsrust, plezier en voldoening.
Grüße und bis ...?

Smartschool weg!

Het is echt wel grote kuis.
Na opruimen van mijn bureau heb ik ook komaf gemaakt met Smartschool. Ik had aangegeven om van het platform afgehaald te worden, wat een tijdje duurde, maar ondertussen toch gedeeltelijk in orde kwam. Ik heb wel nog toegang tot veel zaken, maar het is nu beperkt tot een minimum.
En nu heb ik Smartschool overal weggehaald: van mijn Smartphone, van mijn tablet, de koppelingen op mijn PC.
Ook de meldingen in Smartschool zelf schakelde ik uit.
Ik heb beseft dat, als ik echt van mijn burn-out af wil geraken ik alle berichtjes en banden met het werkverleden moet verbreken.
Klinkt nogal heavy en het is voor mij een grote stap, maar ik voel dat ik die moet zetten!

Ondertussen ben ik ook van plan hier en daar nog andere aanpassingen te doen in mijn levenswijze. Weg met negatieve gedachten en zaken. Af en toe de grove borstel erdoor halen en alles opkuisen zorgt voor een fris hoofd. Hier en daar wat wijzigen geeft soms een heel andere kijk op zaken.
Ik heb bijvoorbeeld nu ook de achtergrond van deze blog gewijzigd. Verandering van spijs doet eten, wordt gezegd.
Hopelijk bevalt het een beetje.
Het lijkt me toch wat overzichtelijker.
Ik hoop dat algemeen ook wat te kunnen toepassen.

poetsen en opruimen

Vandaag was het poetsdag.
Ik had redelijk goed geslapen en had genoeg energie om het huis de normale poetsbeurt te geven.
Daar was ik toch een 3-tal uren mee bezig. Ik was daar redelijk laat aan begonnen (rond 10u30) dus was dit maar rond 13u30 klaar. Achteraf was ik een beetje moe, maar tevreden.
Wat gegeten en dan enkele boodschapjes gedaan (de kat moest eten hebben bijvoorbeeld). In de Carrefour kom ik binnen en wie zie ik: mijn collega, Didier. Nu kan ik het met hem goed vinden, dus zeg ik hem hartelijk goedendag en vertel dat ik blij ben hem te zien. Hij vertelt me dat hij ook thuis zit omdat hij zich aan een glas gesneden heeft, waardoor hij een snee had die moest genaaid worden en waardoor hij nu geen les kan geven. We praten wat over koetjes en kalfjes en na een aarzeling vraagt hij me hoe het met mij is.
Ik aarzel niet en zeg hem dat het op en af gaat omdat omgaan met spanningen bij momenten moeilijk is. Hij beaamt dit want hij zat voor nieuwjaar ook thuis met ... stress en burn-out.
Ik vertel hem dat ik in een soort therapie zit en reeds enkele stappen nam in mijn herstel, maar dat ik pas aan het begin zit en nog veel stappen zal moeten nemen.
Hij schrikt als ik vertel dat ik misschien nooit terugkom (iets wat echt wel tot de mogelijkheden behoort!). Hij had niet gedacht dat het zo diep zat en dat ik radicaal alles zou omgooien.
Als hij mijn argumenten hoort geeft hij me grotendeels gelijk, maar hij zegt me wel dat hij zo'n stap niet direct zou durven zetten. Ik wel, als het moet en als het voor mijn gezondheid beter is.
Hartelijk afscheid genomen (ik denk dat radio 'corridor' binnenkort zal werken) en thuis aan een andere taak begonnen.
Eén van de zaken die ik las in het boek over burn-out is dat het goed is komaf te maken met het verleden. Wat daarbij gebruikt wordt is... opruimen.
Mijn echtgenote had me er (terecht) op gewezen dat mijn bureau toch wel heel rommelig was.
Ik heb dit aangepakt: ik heb enkele uren gesorteerd, opgeruimd, oude 'brol' weggedaan (cd's grotendeels: Windows '98, xp, Office2003, Ubuntu2008, Linux suse 2010, half gelukte foto's van projecten van 2005,...). Ook een oude printer die niet meer werkt met mijn huidig besturingssysteem deed ik weg. Misschien had dat allemaal wat sentimentele waarde, maar ik moet eerlijk zijn: die dingen stonden stof te vergaren, zijn gedateerd (ik deed ook nog een pak disketjes weg want ik heb geen diskettelezer meer) en het was zeker 5 jaren geleden dat ik daar nog iets van bekeek.
Weg ermee!
Het resultaat is wel opzienbarend; ik heb terug ruimte en orde op mijn bureau.
Ik hoop dat dit een stap is om in mijn hoofd hetzelfde te doen: weg met de oude herinneringen, waar ik weinig positiefs aan heb en mijn hoofd vullen met zaken waar ik een goed gevoel aan over houd.

Patronen bis

Ik heb dit wat dieper bekeken en vond (tot mijn eigen verbazing) redelijk wat patronen in mijn leven terug.
Een 5-tal komen er (voor mij) zeker uit (en waarschijnlijk zijn er nog, maar daar zal ik nog even moeten nadenken):

• steeds oplossingen zoeken volgens de situatie
• werk zoeken in het weekend voor opstart van de crèche
• vakantieopvang starten voor ontlasting van de crèche
• terug in onderwijs werken na stopzetten van de crèche
• starten met eTwinning als opportuniteit bij het lesgeven
• altijd een harmonie gezocht in relatie en werk
• steeds gezocht naar goed evenwicht in werktijd en samen leven
• samen met echtgenote gewerkt
• gelijkaardig werk gezocht waardoor er raakpunten zijn met communicatie in moeilijke periodes
• geen schrik gehad het leven om te gooien en iets anders of iets nieuw te beginnen
• verhuis naar Latem
• start van de crèche
• organiseren van de skireis (met totaalconcept)
• start van de zwemschool, vakantieopvang en kinderanimatie
• Comeniusproject
• steeds bijgeschoold of geleerd uit situaties
• steeds papieren in orde na ongeval om op het systeem te kunnen terugvallen
• zaak leren opbouwen en draaiende houden (belang van juiste informatie op het goede moment)
• professionele bijscholingen (eTwinning, Comenius, Oracle, diverse beurzen en buitenlandse ontmoetingen)
• fysieke tegenslagen of problemen kan je overwinnen, met de juiste aanpak, hulp en doorzetting
• ongeval
• aantal operaties echtgenote
• hersenvliesontsteking met PTSS
• nierkanker

Ik laat dit nog wat bezinken en waarschijnlijk worden me nog patronen duidelijk. Waarschijnlijk kan ik daar samen met FM mee aan de slag!

Patronen

Ik kreeg van FM wat huiswerk mee.
Het gaat om een 3-tal zaken.

• er werd me door FM een blad doorgestuurd waarvan ik oorspronkelijk geen bal van begreep, maar na uitleg was het duidelijk voor mij: als er iets gebeurt (een zogenaamd 'event') moet ik mijn eigen reacties wat vastleggen in categorieën: hoe voel ik me (I sence), wat doe ik dan? (I do), hoe reageer ik emotioneel (I feel) en wat denk ik daarbij (I think). Zo krijgen we een overzichtje van hoe ik reageer als er iets gebeurt. Ik denk dat daar op termijn een aantal aanbevelingen of schema's uit kunnen komen om te gebruiken in bepaalde situaties.
• Zoek in mijn levenslijn een aantal patronen terug en benoem die. Er werd me in de loop van het vertellen van mijn leven reeds een aantal patronen getoond: ik probeer altijd mijn best te doen (als je iets doet, doe het dan goed), ik probeer altijd bezig te zijn, is het niet met werken dan eventueel met voorbereiden, opzoeken, huis-werk, ..., ik geef niet op (al van jongsaf niet!), er moet in wat ik doe een toegevoegde waarde zijn, wat betekent dat er resultaat moet zijn, ook meestal met succes (zwemkampioen, crèche vol, kinderanimatie, zwemschool,...)  en: ik was en ben steeds met mensen bezig (zwemclub, fietsclub, crèche, onderwijs,..). Die patronen liggen al vast. Waarschijnlijk zijn er nog een aantal en die moet ik nu uitzoeken. Waarschijnlijk zijn er enkele patronen verstoord, wat voor kortsluiting zorgt. 
• Hoe kom ik via mijn levensverhaal (die 'events' in mijn leven) tot een burn-out? Kijk daarom na waar en wanneer ik de meeste energie verbruikte en wanneer ik 'leeggezogen' werd, zodat mijn batterij nu leeg is. Bekijk dit kritisch en stel de vraag: in hoe ver is het verbazend dat ik nu een burn-out heb?

Het is zondag en ik had echt niet genoeg energie om deze voormiddag mee te gaan met de fietsclub. Met bovenstaand eens onder de loep te nemen kan ik misschien ergens een antwoord vinden waarom ik dit niet kon.

elektriciteitsles

Een condensator laadt op tot een bepaald spanningsniveau en als er een bepaalde hoogte is bereikt geeft hij de spanning terug af.
Een theorie die ik ongeveer 43 jaren geleden in de les elektriciteit onderwezen kreeg.
Ik lijk momenteel wat te functioneren als een condensator: ik laad me wat op, gebruik die energie en moet dan wachten tot ik terug genoeg opgeladen ben om iets te doen.
Anderhalve dag, zo lang kan ik nu ongeveer functioneren.
Zo'n beetje zo lang als mijn batterij van mijn GSM.
Dan is het vat af, zoals men dat zegt. Geen energie meer, futloos.
Woensdag had ik goed geslapen,waardoor mijn vat vol was.
Ik had in de voormiddag de oprit en ons koertje achteraan besproeid met bleekwater, om het onkruid dood te doen, en hetzelfde gedaan met de steentjes in de voortuin, waar ik die dan nog helemaal geharkt had. Na de middag een fietstocht gedaan. Ik was van plan een goede 35 km te fietsen, maar ik voelde me goed en deed er een lusje bij waardoor ik aan 50 km uitkwam. 's Avonds dan nog bij FM mijn levensverhaal vertellen en ik had er een drukke dag opzitten.
Donderdag dan nog gestart met afspuiten van de oprit (het onkruid weg) en na de middag, met prachtig weer, een fietstocht.
Ik voelde in de benen de tocht van gisteren (alhoewel die rustig was verlopen), maar kwam er na een uurtje toch wat door. Beslist wat langer te rijden om uiteindelijk aan een 67 km uit te komen.
En... de laatste kilometer waren er eigenlijk te veel aan: mijn vat was af!
Wat gerust, een beetje gegeten, naar de match van Genk tegen Gent gekeken, met een half oog, want na korte tijd wist ik dat dit meer een oefenmatch dan één met inzet was, en dan snel in bed.
Geslapen tot 11u15.
Ongeveer de ganse dag groggy geweest.
Een strijkje gedaan, vastgesteld dat die toch langer duurde dan voorzien (ongeveer 3 uren), blij dat die gedaan was en dan voor de rest van de dag gewoon niks gedaan.
Of toch: nog redelijk wat gelezen in het boek van Luc Swinnen over burn-out. Daarin worden veel soorten mensen beschreven die in een burn-out belanden. Ik voel me in het grootste deel niet aangesproken maar in sommige hoofdstukken herken ik veel symptomen. Ondertussen ben ik door de theorie en moet ik enkel nog het praktisch gedeelte doornemen. Ik ben benieuwd.
Eerst echter wat opladen!

Het verhaal van mijn leven

FM zal niet geweten hebben toen hij me vroeg mijn levensverhaal neer te schrijven en te vertellen, wat hij allemaal te horen ging krijgen.
1 uur 45 minuten heb ik erover gedaan om mijn verhaal redelijk ... kort te vertellen.
Veel zaken en aspecten kwamen niet aan bod, want minder belangrijk of te weinig relevant.
Het ging over (voor mij) hoofdzaken.
Het startte met de grafiek van mijn levenslijn.
FM vroeg me hoe ik daar op die manier toe gekomen was.
Mijn antwoord: 'Google' leek hem wat te verrassen, maar verduidelijking (ik doe dit algemeen zo en geef dit ook zo door aan mijn leerlingen. Als ik zoek op verschillende bronnen kan ik meestal de meest accurate informatie terugvinden) zorgden voor wat inzicht.
Ik overliep chronologisch de gebeurtenissen van mijn leven en vertelde daarbij hoe ik me dan voelde (vond ik belangrijk dat te duiden).
Na mijn verhaal zei FM me dat hij in de jaren dat hij coaching deed (en reeds vele tientallen mensen hielp) nog nooit zo'n uitgebreide gedetailleerde en accurate levensbeschrijving zag.
Een pluim op mijn hoed, altijd leuk!
Omdat ik er zo lang over deed, kreeg ik huiswerk mee:

• houd de volgende weken bij wat er gebeurt (zogenaamde 'events'), hoe je je daarbij voelt, wat je dan effectief doet en wat je daarbij dacht. Even stilstaan bij gebeurtenissen (eender wat) en ze dan catalogeren. Terug een beetje database.
• zoek de patronen in de levenslijn en daarom ook in mijn levenswijze. Voorbeelden (die voor mij voor de hand liggen): als je iets doet, doe het goed; ik ben altijd bezig; ik geef nooit op; als ik iets doe moet er altijd een toegevoegde waarde zijn; ik ben altijd bezig onder en met mensen;... Waarschijnlijk zijn er nog patronen verborgen in mijn levenslijn en dat moet ik eens goed onder de loep menen. 
• zoek uit hoe mijn levensintensiteit en de hoeveelheid van mijn activiteiten bijgedragen hebben of mogelijk aan de grond hebben gelegen aan mijn burn-out. Met andere woorden: wat heeft mijn batterij leeggezogen?

Ondertussen las ik ook een groot deel van het boek: Burn-out van Luc Swinnen. Ik heb al een aantal keren een AHA-moment gehad (burn-out schijnt toch iets te veroorzaken in het brein, fysiek! - hoera: ik heb een ziekte!) maar daarin worden ook veel categorieën van mensen besproken die ik niet met mezelf vereenzelvig. Dat zal ook de bedoeling niet zijn, maar eerder een aangeven van uitersten. Ik heb een duidelijk profiel, maar niet uitgesproken. Ik heb echter enkel het theoretisch gedeelte doorgenomen. Nu volgt nog het praktisch gedeelte: een opsomming met tips en maatregelen. Eerst de theorie wat laten zakken en dan proberen het praktisch gedeelte te lezen en toe te proberen passen.
Met de hulp van FM moet dit lukken, want hij zei me dat hij ondertussen al redelijk veel achtergrondinfo had en vanaf een volgende keer echt therapeutisch kan beginnen werken.

De 'weerbots' en levenslijn

Ik ben moe.
Het overheersend gevoel gisteren.
Na zondag en maandag wat rond te hebben gelopen met wat meer energie en ook lichamelijk nogal wat inspanningen te doen (fietsen, naar de voetbal, het huis poetsen en naar de bib) kreeg ik gisteren de 'weerbots', zoals dit gezegd wordt.
Geen energie om  me in de voormiddag aan te kleden. Dit toch gedaan en een boodschap gedaan (bleekwater om de oprit te kuisen), gewoon omdat ik me dit zelf oplegde.
Daar nog meer moe van geworden.
Naar de koers gekeken op TV (Tireno-Adriatico, de laatste rit, een tijdrit), alhoewel: meer weggedroomd dan gekeken.
Zo'n bweurk-dag!
's Avonds naar de Chamions Leaugue gekeken (Leicester tegen Sevilla), terug met een half oog.
Daarna vlug in bed gekropen en redelijk goed geslapen.
Om 6u30 was de wekker er die me ruw uit de slaap haalde (vrouwtje moest opstaan om naar school te gaan).
Nog een beetje gesoesd om dan rond 8u15 op te staan.
Ik voel me iets beter.

Ondertussen heb ik wel mijn tijdslijn afgewerkt.
Eigenlijk heb ik er een 3-tal gemaakt, want geen enkele (nog niet volledig eigenlijk) voldeed voor mij.
Vanavond heb ik een afspraak met FM en dan hoop ik te horen wat er al dan niet goed aan is.
Het werd, zoals verwacht, wel iets met veel bergen en dalen: mijn levensloop is niet echt regelmatig te noemen.
In mijn zoektocht op Google vond ik een aanbeveling van een groepslid (ik ben op internet lid van een groep die alles rond Google education volgt) rond levenslijnen.
Toevallig (zoals reeds vroeger gezegd: ik geloof niet in toeval!)?
Dit is een echte tijdslijn, waarin zonder veel problemen of technische bagage beelden en filmpjes kunnen ingebracht worden en dan gepresenteerd worden.
Ik hield me daarmee bezig en zond het resultaat aan mijn kinderen door.
Ondertussen kreeg ik al berichtjes terug met 'wow' en 'leuk' (met ook verwijzing naar enkele foutjes, die ik dan ook aanpaste).
Waarschijnlijk ga ik dit de volgende dagen wat beter uitwerken.
Hieronder kan je echter wel mijn levenslijn zien, zoals FM ze vroeg: met ups en downs, gequoteerd naar belangrijkheid en gevoel.
Het werd, zoals verwacht een soort Alpen-landschap!
Benieuwd wat daar uit komt, als ik dit bespreek!

De Krook + confrontatie

Huiswerk gekregen van FM, met de aanbeveling om enkele boeken door te nemen.
'Burn-out', van Luc Swinnen en 'Stress, vriend en vijand' van Theo Compernolle zijn de boeken die ik zou moeten (mogen) lezen.
Even opgezocht op Google (toch gemakkelijk) en ja: de boeken zijn ter beschikking in de bibliotheek.
Dat gekoppeld aan het feit dat ik erg nieuwsgierig was naar de nieuwe Gentse bibliotheek, De Krook, zorgen ervoor dat ik blijgemoed aankom aan dit mooie gebouw.
Mijn fiets daar geparkeerd (tiens: zijn er geen fietsplaatsen, bleek achteraf dat die beneden zijn - zal ik de volgende keer moeten uitzoeken), een fotooke genomen en binnengegaan. Daar staan ongeveer een paar honderd mensen te wachten aan de onthaalbalie.
En, wie staat daar in de eerste rij: 'mijn' klas, klas 6 van het instituut Bert Carlier! Samen met Arno, mijn vervanger, staan ze te wachten op een nieuwe lenerskaart.
De leerlingen zijn heel blij mij te zien en begroeten me heel hartelijk.
'Hoe is het', 'je ziet er goed uit' en vooral: 'wanneer kom je terug?'
Ook Arno lijkt blij me te zien en hij bedankt me ook voor de info die ik hem in het begin nog had doorgestuurd. Daarmee kon hij, door mijn planning te volgen, zonder veel problemen inhaken op waar ik mee bezig was. Ook mijn materiaal was voor hem heel bruikbaar.
Hij was met de leerlingen echter op zoek naar materiaal over de fiets en ook (op vraag van de leerlingen) over de auto (rijbewijs). Als ik hem vertel dat dit materiaal ook op school is, valt hij wat uit de lucht.
Ik zie (vrees) dat hij wat dezelfde fouten zal maken als ik aanvankelijk: boeken uitlenen bijvoorbeeld aan de leerlingen en die nooit meer terugzien, veel theorie voorzien, waar onze leerlingen niks aan hebben of van opsteken, heel de werking van de bib uitleggen, die ze niet begrijpen en waar ze nooit zelfstandig heen zullen gaan,... .
Maar: ik laat dat los: hij zal het zelf moeten ondervinden en ik heb daar geen wroeging over.
Het was iets moeilijker om de leerlingen uit te leggen dat ik echt wel ziek ben, of niet goed genoeg om terug te komen, want ze zien niks aan mij, ik kom goedgemutst de bib binnen, ik praat normaal.
Moesten ze eens weten hoe mijn hartje pompte...!
Toch vind ik het positief: mijn oorspronkelijk aanvoelen: ik heb geen probleem met de leerlingen, wordt wederzijds bevestigd. Ook het zien van de collega geeft me geen negatief gevoel. Ik heb een probleem met de organisatie, en met die info kan ik nu, samen met FM, verder!
In de Krook ga ik dan op zoek naar mijn boeken. Ondertussen kom ik mijn leerlingen nog enkele keren tegen (ze tonen me vol trots de boeken die ze willen uitlenen, waar ik dan een dikke duim voor geef). Het systeem in de nieuwe bib vraagt wat gewenning, maar ik heb heel vlug door hoe alles staat en kan ook vlug de boeken vinden (alhoewel ze ver uit elkaar stonden: stress valt niet onder dezelfde noemer als burn-out in de bib).
Ik scan de boeken in met mijn nieuwe kaart (die ik vorige week in de plaatselijke bib al kreeg - daarom moest ik ook niet wachten aan het onthaal). Het nieuw systeem gaat heel vlot: alles wordt snel gelezen: mijn kaart en de barcodes van de boeken en ik krijg een berichtje dat ik een mail zal krijgen daarover (wat klopt ook, merk ik direct aan mijn smartphone). Er was een beetje frustratie aanvankelijk, want aan de eerste automaat werkte de scanner niet. Ik merkte dit vlug op en er staan meer dan genoeg scanners om dit te doen, dus verloor ik daar weinig tijd mee.
Daarna heb ik rustig eens rondgekeken in de bib zelf en ben onder de indruk: het is echt een combinatie van bedrijvigheid (ik denk dat de helft van de studenten van Gent reeds een plaatsje hadden ingenomen) en rust.
Ik vind dit fantastisch: het rustig opzoeken en verwerken van info, waar je bij de bron zit en als je vast zit op zoek kan gaan naar een oplossing, in een rustgevende ruimte, met een prachtig uitzicht (Gent blijft de mooiste stad die er is, vind ik!). Meer moet dat niet zijn!
Ik heb nog maar de helft van de bib verkend, want ik wil op latere tijdstippen nog veel ontdekken.
De Krook heeft er een vaste klant bij!

Fietsen en voetbal

Ik word ruw gewekt door het geluid van de radio uit mijn wekker. Om 8u10 begon die door de kamer te schallen om me eraan te herinneren dat er een fietstocht van de wielertoeristen was, zoals elke zondag.
Doe ik het of doe ik het niet?
Ik twijfel.
Dit ritueel is niet nieuw: ook als ik volledig in orde ben stel ik me die vraag.
Maar: de zelfdiscipline overwint en ik maak me klaar voor de fietstocht.
Dirk had een ritje voorzien van 59 km richting Lokeren, allemaal plat dus.
Zie ik wel zitten. Er is redelijk goed weer voorzien, alhoewel de start frisjes is (zeg maar koud: 3°).
We zijn met een 8-tal, onder wie 2 vrouwelijke fietssters.
Het gaat er gezapig aan toe en ik laat me afwisselend halfweg het groepje of achteraan meedrijven.
Normaal gezien babbel ik ook nogal veel tijdens die ritjes, maar nu heb ik daar geen behoefte aan.
Na een 15-tal kilometer gebeurt het: we rijden met ons groepje naast de Moervaart en voor ons komt een jongen met zijn fietsje op ons af en in plaats van opzij te gaan , steekt hij plots over. Een botsing is onvermijdelijk: één van de vrouwen, Annick, is recht op de jongen ingereden, ging half over kop en stuikte dan via haar hoofd en hand op de grond.
Iedereen schrikt.
We parkeren onze fietsen en schieten ter hulp.
Ik verstijf!
Opzettelijk neem ik het fietsje van de vrouw om die bij te houden.
Ik zie dat er genoeg mensen rond Annick staan om haar te helpen.
De schade valt al bij al mee: een goede snee in de vinger en wat ongemak van de valpartij.
Een voorbijganger biedt aan haar huiswaarts te brengen in zijn camionette, wat dan ook gebeurt.
We rijden rustig verder, langs nogal wat kasseiwegen (typisch voor een ritje van Dirk: hij voorziet die ritten op Google maps, zonder te weten hoe de wegen er soms bijliggen), waar er in de groep wat nagepraat werd over de valpartij, waar ik me echter van weg hou: ik ben geschrokken en kan daar moeilijk over praten. Ik lijk dit eerst te moeten verwerken.
We krijgen nog tijdens de rit nog het geruststellend bericht dat Annick bij de dokter zit en dat de verwondingen nogal meevallen.
Thuis gekomen vertel ik aan mijn vrouw wat er gebeurde en zij maakt zich zorgen om mijn reactie: al enkele dagen toon ik zo'n soort reactie: me afweren en onttrekken aan iets negatief, waar ik zelfs lichamelijk ongemakken kreeg.
Ik vraag haar om het boekje dat ik van mijn school kreeg omdat ik langdurig ziek was eens te lezen. Het boekje is: 'burn-out, mijn grootste geschenk', waarin ik een hele boel herkenbare zaken las.
We praatten daar wel redelijk lang over.
De tijd is echter kort, want na de middag is er de allesbeslissende match voor de play-off's in de eerste klasse: AA Gent moet thuis winnen tegen Mechelen om in play-off 1 te zitten.
Ik haal mijn oudste zoon, Tim, op en we vervoegen het supporterslegioen in de Ghelamco-arena.
De match begint intens maar met een duidelijk overwicht van AA Gent.
Na een half uur valt de goal. Terug Perbet, uiteraard, zou ik zeggen.
10' later is er een prachtige dribbel van Kubo waardoor Gent 2-0 voorkomt.
Ik ga op het einde van de rust nog iets drinken met mijn zoon, waardoor we te laat zijn voor het begin van de 2de helft. Daardoor missen we de derde goal van Gent.
De match gaat door met rustig meesterschap van AA Gent en iedereen, buiten Mechelen, is blij na de match: het doel, play-off 1, werd gehaald en we eindigen zelfs op een 4de plaats.
In het naar huis rijden vraagt mijn zoon me voorzichtig of die matchen voor mij mentaal niet te zwaar zijn.
Ik vind van niet: ik heb een abonnement genomen met het doel mij te amuseren, eender wat de ploeg doet. Gewoon in de ambiance zijn, mijn geest eens opzij te kunnen zetten en mee te leven met de sportprestatie: dat was het doel. Winnen of verliezen heeft op mijn mentale toestand weinig invloed, iets wat misschien in mijn jongere jaren wel het geval was geweest.
Fysiek is een ander paar mouwen: we staan op de tribune van het supporterslegioen en daar wordt een ganse match... rechtgestaan. Ik dacht dat dit een zitplaats was. Fout dus.
Met mijn slechte rug is rechtstaan, voor zo lang, lastig. Komt daarbij dat we steeds een parkeerplaats hebben, ongeveer 1.5 km van het stadium. Dit geeft elke match zo'n 2x20' wandelen erbij.
Ik krijg het daar lastig mee en heb reeds beslist om dit abonnement niet te verlengen.
Niet omdat ik nu minder supporter ben, maar omdat het fysiek te zwaar wordt.
Ik denk na over een TV-abonnement.
Bij het afzetten van mijn zoon thuis wordt ik uitgewuifd door mijn zoon, schoondochter en kleinkind Juliette, die ondertussen ook al de strijdkreet scandeert: Buffalo, Buffalo, AA Gent. Jong geleerd...!
Het werd, ondanks de valpartij van Annick, toch een heel aangename zondag, niet alleen door het weer (de lentedag zorgt er sowieso voor dat iedereen zich beter en opgewekter voelde), maar ook door het gezelschap en de leuke activiteiten.

Kortsluiting

Na een dagje waar ik lang fietste (zie vorig bericht) en me terug goed voelde na een slechte nacht kreeg ik 's avonds kortsluiting.
Mijn jongste zoon is terug uit Korea en hij kwam op bezoek met zijn verloofde. Heel leuk en gezellig, maar op een gegeven moment lokt mijn echtgenote een discussie uit met te zeggen dat er terug een nieuwe maatregel komt in de pensioenhervorming waardoor we waarschijnlijk enkele euro's minder pensioen zullen krijgen.
En, in zijn jeugd: de jongste zoon trapte de voorzet staalhard binnen, door te vragen om de redenering eens om te keren: hoe komt het dat ze verplicht zijn die maatregelen te nemen, wie gaat dat blijven betalen (de huidige generatie, hé!), wie zal het moeilijker hebben om genoeg te sparen voor een oude dag,...
Ik voelde me in een duel tussen 2 cowboys die naar elkaar schoten en af en toe doel troffen.
Langzaamaan voelde ik me verstarren: ik wou dit niet, het voortdurend geargumenteer met weerwoorden en terug woordsalvo's waarin iedereen gelijk en ongelijk heeft.
Het werd beetje bij beetje grijs en zwart in mijn hoofd.
Ik probeerde me weg te stoppen achter het lezen van een Bongobon die ik kreeg voor mijn verjaardag, maar werd af en toe in de discussie terug getrokken ("vind je dat ook niet?).
Ik ging dan maar de was uit de droogkast halen en die opplooien, maar toen gaf ik het op.
Toen ik zei dat ik dit nog niet aankon, was er wat verbijstering (waarom zei je dit niet?), en na een korte uitleg (ik wou jullie gesprek niet verstoren, maar wil me nu wel terugtrekken en slapen) viel er een stilte en wenste ze me dan vlug een goede nacht.
Ik was een beetje bang voor de nacht, maar dat bleek niet nodig: ik sliep goed en werd redelijk uitgerust wakker.
Waarschijnlijk zal ik wat vlugger moeten reageren als ik zo iets tegenkom.
Een goede vraag voor mijn coach, denk ik.
Maar: ik zal zelf op het antwoord moeten komen.
Nu nog de juiste vragen krijgen.

Na-werking

Mijn hoofd tolt.
Gisteren had ik een eerste echte sessie bij mijn coach, FM.
Dat was een uurtje dat voorbij vloog en waar veel vragen gesteld werden, waar ik dan zelf het antwoord moest op uitvissen.
Vermoeiend, maar toch verhelderend.
In het naar huis rijden, met mijn fiets, (gelukkig) met de wind mee, kwamen de vragen naar boven: wat werd er nu eigenlijk allemaal gezegd; ik heb een bepaald gevoel, maar is dat juist; een levenslijn uittekenen, hoe moet ik dat... ?
Vooral het laatste hield me bezig. Het is mijn 'huiswerk' voor de volgende bijeenkomst, volgende week en ik heb dat nog nooit gedaan.
Toch lijkt me dit interessant te zijn en dus begon ik al tijdens de rit te denken aan wat ik allemaal al reeds meemaakte en zoals gevraagd: welk gevoel had ik daarbij.
Wat ik niet goed weet is hoe dat aan te pakken.
's Avonds kijk ik naar de desastreuze match van AA Gent tegen Racing Genk in de Europaleague (2-5 thuis verloren, lap!) waardoor ik iets minder denk aan mijn 'taak', maar in bed probeer ik alle gegevens te verzamelen, in mijn hoofd.
Eerlijk gezegd slaap ik goed de eerste 2 uren, maar schiet ik dan wakker met het idee: 'ik moet nog iets doen' en dan beginnen, zoals men zegt, de molekens te draaien.
Ik heb dan ook in mijn 59 levensjaren al redelijk wat meegemaakt, zowel (heel) goede zaken als (heel) negatieve.
In mijn hoofd zie ik dan een lijn tevoorschijn komen, die lijkt op een tekening van de Alpen, want de bedoeling is dat ik elke gebeurtenis een soort quotering geef.
Maar: ik weet nog steeds niet goed hoe ik dit aan moet pakken.
's Morgens opgestaan, waar ik me echt niet goed voel (mijn gevoel is direct gerelateerd aan hoe ik slaap) en geprobeerd wat te kalmeren en dit op een logische, rationele manier aan te pakken.
En dat lijkt resultaat te geven: internet en Google tonen diverse mogelijkheden, waaruit ik het beste kan kiezen. Ik viel toen wat terug op wat ik mijn leerlingen leer: als je iets niet weet, aan wie vraag je het dan? Aan Google!!!
Nu ik dit weet kan ik een beetje met een gerust gemoed verder: ik zal de taak kunnen oplossen en met een resultaat komen.
Lijkt een beetje raar: ik moet me precies voorbereiden op en ondervraging of examen, alhoewel dit absoluut niet door FM gevraagd werd. Maar gewoon al de trigger van: probeer dit eens en zie wat daar uit komt, geeft me wat een drive om dit tot een goed einde te brengen.
Eens zo ver kom ik wat tot rust, doe de huishoudelijke taken die ik mezelf opgelegd had en doe dan een fietstocht die al wat langer duurt. Zo'n 70 km en 2u40 op de fiets maken mijn hoofd wat minder vol, alhoewel ik aanvankelijk de naweeën van de slechte nacht nogal sterk voel. Gaandeweg verbetert dit echter en op het einde ben ik wat 'moe, maar (een beetje) gelukkig': ik heb er de langste rit van dit jaar opzitten en de resultaten daarvan (qua snelheid, hartslag en algemeen resultaat) vallen mee.
Nog lekker languit naar Parijs-Nice gekeken op TV en dan me aan dit tekstje gewaagd.
Al bij al viel de dag, na de slechte nacht, nog mee.
Ik laat de levenslijn nog wat rijpen en probeer daar begin volgende week iets concreet van te maken.

Fietsen

Toen ik 11 jaar vroeg men mij op het toenmalig PMS wat ik wou worden.
Mijn eerste antwoord: fietser, zoals Eddy Merckx.
Ik was ferm beledig toen men mij zei dat dit geen beroep was.
Ik weet nog dat ik toen zei dat ik dan maar voetballer ging worden, met terug dezelfde reactie.
Daarna weet ik niet meer wat ik zei, want dat waren de 2 belangrijkste dingen voor mij: fietsen en voetballen, in die volgorde.
Ik ben later dan ... een zwemmer geworden.
Kort gezegd: sport zat er van jongsaf aan in en ik probeer dat te  blijven doen, omdat ik me daarin goed voel.
Toen ik met mijn klachten bij de dokter ging vroeg ze me ook hoe lang het geleden was dat ik gefietst had en het feit dat ik dit dik 2 maanden niet deed, liet alle alarmbellen afgaan.
Met wat tot rust komen, letterlijk en figuurlijk, ging de microbe terug werken en kroop ik mijn fiets op.
Zachtjesaan en niet al te lang, maar voor mij voldoende om alles eens te laten uitwaaien.
Ik heb hier terug plezier in.
Er is een grote maar: het weer.
Dat werkt niet echt mee: het heeft heel veel geregend en er was ook heel veel wind. Dat laatste neem ik er nog bij, maar dat maakt het wel een pak lastiger.
Het vraagt me wel veel moeite om het tempo dat ik normaal gezien heb en gewoon ben, te ontwikkelen.
Ik forceer me daar ook niet bij en dat is een verschil met de vorige jaren: ik stel geen doelen.
Enkele jaren geleden was dit: trainen voor de Ventoux of voor die tocht van 304 km op één dag. Vorig jaar om toch boven die 500 km per maand te geraken.
Dat lukte toen, redelijk eenvoudig, maar nu heb ik dat niet: ik ga fietsen als het me zint, als het weer meezit en ik stel daar geen einddoelen bij.
Gewoon voor mijn gezondheid en mijn plezier.
Meer moet dat nu niet zijn!

Verjaardag

Babs is jarig vandaag.
In een vorig bericht (4 jaren geleden) vertelde ik reeds dat mijn dochter op vrouwendag geboren werd. Een link daarheen: verjaardag op vrouwendag
Ondertussen is ze getrouwd met een partner die haar in dik en dun steunt (ze diëten zelfs simultaan), maar in haar ogen was dit niet 'voor echt', want alhoewel er wel een feestje was (in intieme kring, waar we ons fantastisch hebben geamuseerd!) waren te weinig toeters en bellen aanwezig.
De 'echte' trouw, met alles erop en eraan, komt er nog aan en ze zijn in volle voorbereiding daarop.
Ik trek me hieraan op.
Noem me een softe family-man, ik heb er geen bezwaar tegen, want dat klopt.
Als ik zie hoe we erin slaagden (met een dikke dankjewel aan het vrouwtje uiteraard) onze waarden door te geven aan onze kinderen, waarin het samen-zijn, familiegebeuren en grondwaarden van de maatschappij, zoals respect, onvoorwaardelijke steun, medeleven en liefde de basis zijn ben ik enorm trots.
Alleen al het feit dat ze een partner zochten die aan deze waarden voldeed, alle 3 mijn kinderen, omdat ze ons als voorbeeld namen en probeerden ons te volgen geeft me een gevoel van fierheid, geluk en, misschien raar om zeggen, onsterfelijkheid: Opajo zal nog lang over-leven.
En steun, ook al is het in kleine dingen (en eigenlijk heb ik dit liefst zo, gewoon als eens denken aan mij en me dit laten weten is genoeg) heb ik wel nodig, want ik zit in een periode dat er elk ogenblik duizenden gedachten door mijn hoofd gaan. Verwarring en/of afsluiten is dan niet onlogisch, want zoals Van Den Boeynants ooit zei: trop is te veel.
Maar: op dagen als deze kan ik teruggrijpen naar structuur: het is vrouwendag, mijn dochter, die me graag ziet, is jarig en zowel zij als ik proberen er een leuke dag van te maken.
Proficiat Babs, geniet ervan!

slapen en dromen

Goed geslapen?
Bijna altijd is het antwoord: Bwo of nee.
Vandaag is het: Ja, ik heb goed geslapen!
Ik was doodop van enkele activiteiten in het weekend. Die waren heel leuk, maar ik heb de daaropvolgende nachten bijna niks geslapen.
Ik heb ook de neiging om overal in slaap te vallen. Ik kan zitten luisteren, me na een 10-tal minuten afvragen waarover iedereen bezig is en weg te dromen. Ondertussen leerde ik mezelf wat te dwingen terug naar het heden te komen, maar dat vraagt echt wel moeite.
En... af en toe geef ik eraan toe en doe dan een klein slaapje.
Je zou dan denken: slaap je dan 's avonds nog? Wel: ja. ik word redelijk vroeg moe, ga in bed en val als een blok in slaap. En dan droom ik.
Ik heb de wildste dromen, waarvan ik me sommige echt herinner. Zo was ik in mijn droom op weg naar de voetbalmatch van AA Gent, waarvan ik een abonnement heb. Ik ging daar heen met een aangetrouwde neef van mij, Tony. In het stadium stonden we te kijken naar de match en plots verloor ik mijn bril. Ik moest die terugvinden want ik zag niet meer wat er gaande was. Ik hoorde vanalles (Goal en boe en Miliiiii en allez AG) maar was koortsachtig op zoek naar mijn bril, op de grond tussen de benen van de toeschouwers. Tot ... ik wakker schoot. Mijn vrouw vroeg me achteraf of ik een oorlog had gevoerd, want ik had liggen roepen en woelen waardoor ze wakker werd.
Of een fietstocht die ik deed (in mijn droom) waar ik tegen de wind inbeukte. Die wind kwam van alle kanten en was stormachtig. Ik was na enkele kilometer bekaf want ik had tegenwind en kon niet sneller dan 10 km per uur. Tot er een klein ventje mij fluitend voorbij reed en ik uit frustratie mijn fiets neergooide. Mijn ploegmaats kwamen er dan bij en die vertelden me dat ik niet zo gefrustreerd moest zijn, want die kleine reed met een elektrische fiets. Ik werd toen badend in het zweet wakker.

Maar: vannacht heb ik goed geslapen en dat merk ik aan alles: ik kan me langer focussen en ik begin heel voorzichtig plannetjes te maken voor morgen.
Tot nu toe kon ik dit niet. Er werd me gezegd dat er dit of dat te doen was en op automatische piloot gebeurde dit toen (dank aan de elektronische agenda).
Achteraf kan ik me soms moeilijk herinneren wat er gaande was.
Maar nu, na een goede nachtrust, lijk ik me wat te organiseren: ik keek na wat we te kort hadden in de koelkast, ging naar de winkel (zonder briefje) en bracht alles mee wat we voor de volgende twee dagen nodig hebben.

A little step, but....
Ik hoop op termijn een goed slaapritme te vinden en dat mijn dromen minder levendig zullen worden.

Coach

Ik heb een burn-out coach, die ik vanaf nu FM ga noemen, omdat burn-out coach een te lang woord is om te schrijven.
Eerlijk gezegd had ik daar nog nooit van gehoord.
Het is op aanraden van mijn arts, Myriam, dat ik bij die mens hulp zocht.
En... dat was niet gemakkelijk.
Niet omdat ik dat niet wou, maar omdat het echt moeilijk was, zeker in een wereld waarin communicatie een fluitje van een cent kan zijn, om een eerste contact te hebben.
'Ik moet me excuseren',was het eerste wat FM me zei, aan de telefoon.
Ik had toen inderdaad al 3 keren gebeld om een afspraak te proberen regelen, zonder succes.Ik moest na een weekje terug op onderzoek bij mijn arts en de dag daarna kreeg ik die telefoon.
Een afspraak vastgelegd: ik wist dat hij vlak bij mijn huis woont, maar de afspraak werd gemaakt aan de Zuid, in een kantorencentrum.
Toevallig was dit op een donderdag waar er stormwind was en ik die volledig tegen had met de fiets in het daarheen rijden. Ik kwam redelijk buiten adem toe, maar aangezien ik wat te vroeg was kon ik toch een beetje uithijgen.
Na 15' had ik echt wel het gevoel dat FM me kon helpen.
Hij zei niet zo veel, maar met enkele gerichte vragen schetste hij van mij op die korte tijd een heel accuraat beeld, met eigenschappen die belangrijk zijn voor mij en die niet meer in evenwicht zijn. Hij kon me dat visueel tonen en ik had regelmatig een soort AHA-erlebnes.
Ik schrok eerlijk gezegd wel nogal van de prijs die daarvoor gevraagd werd, maar door een systeem van de VDAB wordt dit heel betaalbaar. Maar: ik zou het er zelfs zonder dat voor over hebben gehad.
Hij vroeg me om er even over na te denken en dit thuis te overleggen, wat ik dan deed en op zondag zond ik hem een mailtje dat ik met hem in zee wou gaan.
Ik kreeg daar ... terug geen antwoord op, tot de donderdag daarna, waarin me dan een afspraak gemaakt werd om effectief van start te gaan. En: het wordt werken, waar ik blij om ben.
Alhoewel ik weinig energie heb wil ik niet passief alles over mij laten komen, maar actief werken aan het overwinnen van dat probleem.
Donderdag aanstaande is het zo ver en dan gaan we echt van start.
Ik ben nieuwsgierig, benieuwd, afwachtend, wat onzeker, hoopvol.
I'll keep you informed!

Moe en vergeten

De frustratie spatte eraf in mijn vorig bericht.
Je zou dan denken dat ik zo de ganse dag rondloop.
Neen, dus: dit zou nergens goed voor zijn. Dat zou me niet helpen, integendeel.
In hoofdzaak voel ik me echter moe.
Ik krijg de indruk dat ik elke 'normale' inspanning dubbel moet leveren, op elk gebied.
Vorige week reed ik de eerste groepsrit met de wielerclub mee. Ik rijd sinds vorig jaar (omdat ik dit zelf wou en regelde) mee met de C-ploeg van de club. Dat zijn de 'oudjes', enkele vrouwen (af en toe), nieuwkomers en mensen die een recuperatieritje willen doen. We rijden aan een gezapig tempo (25 km/uur) en niet te ver (tussen de 55 à 75 km).
Toen we telden hoeveel er meereden zei ik: 6 en een half. Er rijdt ook een verpleegster van Sint-Lucas mee en die vroeg me tijdens de rit waarom ik 6,5 zei en toen vertelde ik dat ik met een burn-out zat. Ze zei dat het ze het sterk vond dat ik de moed had om mee te rijden, en toen vertelde ik haar dat ik voor elke kilometer die ze deed ik waarschijnlijk dubbel zo veel energie had verbruikt dan zij, vandaar de halve.
En dit beperkt zich niet tot het fietsen, maar in ongeveer alles wat ik doe.
Doseren en rusten zijn waarschijnlijk de oplossing, denk ik.
Ik wil wel een aantal zaken doen en forceer me een beetje om die te doen, maar zoals het met kabouter Lui's woorden te zeggen: "ik word daar zo moe van!".
Vergeten is ook zo iets: ik moet me echt concentreren op alles wat ik doe of van plan ben te doen, want ik vergeet gewoon waarmee ik bezig ben. Ik ga buiten naar de garage en ben dan vergeten waarom. In de winkel moet ik een lijstje mee hebben, want ik zou de helft niet aankopen. In de club viel me op dat ik meer dan de helft van de leden hun naam vergeten was, alhoewel ik die al jaren ken en ze samen met mij op reis gingen met de club.
Dat zal allemaal wel symptomatisch zijn.
Ik hoop dat ik dat relatief snel overwin.

Burn-out

Hoe is het?
Niet goed, dank U!
Oesje, toch niet terug...?
Neen, maar wel...
Hoe leg je dit nu uit????
Ik toon niets lichamelijk.
Eigenlijk heb ik niks om over te klagen: iedereen (en echt iedereen!) in mijn dichte kring stellen het goed tot zeer goed. Mijn kinderen doen het op ongeveer elk gebied fantastisch, mijn kleinkind is een droom van een kind, het tweede kleinkind komt eraan, materieel is er geen probleem, dus wat is het probleem?
Mijn werk, ja.
Maar: ik heb al jaren lang de probleempjes die zich dagelijks stellen (niet alleen in mijn werkomgeving, maar naar ik hoor ongeveer overal).
Toch is het me te veel geworden: ik heb een burn-out.
Ik zit al enkele weken thuis en dat zullen er toch enkele maanden worden.
Hoe weet ik dat?
Omdat het niet de eerste keer is.
De vorige keer was exact 5 jaren geleden, maar toen was ik echt overwerkt. Toevallig (of niet, ik geloof eigenlijk niet in toeval) heeft toen ook een gebeurtenis op mijn werk, of eerder hoe ze me behandelden, de doorslag gegeven. Ik had te veel hooi op de vork genomen door te werken in het cvo om informatica te geven, naast mijn fulltime job in het BuSO, terwijl we ook onze zaak van kinderanimatie deden, waar het met het eindejaar een beetje crazy was qua drukte, terwijl men mij op school had gevraagd de nieuwe website te ontwerpen voor de school, waar ik met de huidige directie uren werk had ingestoken. Men zei dan achteloos na enkele maanden dat we bedankt waren maar dat ze ons werk eigenlijk niet konden gebruiken en dan een afgrijselijke website goedkeurden. Genoeg om te totaal te doen crashen.
Enkele maanden rust volstonden toen voor mij om terug aan de slag te kunnen, dacht ik.
Fout dus: ik ben toen te vlug herbegonnen, maar die rekening krijg ik nu pas.
Ik heb later dat jaar het nierkankerverdict gekregen en ik ben daar door geraakt, wat je in vorige berichten kon lezen.
Alles ging goed, maar vorig schooljaar was er een wisseling van directie op school. De nieuwe directie was de mevrouw met wie ik samen de nieuwe website probeerde te ontwikkelen.
Ik ga geen steen werpen naar die mevrouw, maar nieuwe bezems vegen hard en er werd gekuist. Het resultaat was dat de afdeling waarin ik werk zo een beetje als de 'overschot' beschouwd werd, waarin dan iedereen waarmee ze niet goed wisten wat te doen een functie kreeg.
Dat betekent dat een redelijk goed draaiende machine, waar ik een functioneel onderdeel van was, begon te sputteren.
Frustrerend!
Verder had ik me ook, tot ieders tevredenheid, verdiept in Smartschool. Ik kon zonder veel problemen zaken aanpassen zodat ze meer toegankelijk waren en er soepel mee kon gewerkt worden.
Plots kreeg iemand anders (nieuwe bezems, ik voelde me ook wat weggeveegd) het beheer daarover en de fouten begonnen zich op te stapelen. De vragen naar aanpassingen kwamen ook, maar daar kon ik (terug frustraties) niet op ingaan.
Het begin van het schooljaar was het echter flagrant: we waren alle informatie van onze leerlingen van de vorige schooljaren kwijtgeraakt, door een ingreep waarvan ik had gezegd dat ze dit niet mochten doen.
Bij navraag kreeg ik dan als antwoord: we beginnen terug met een tabula rasa.
Later kwamen daar nog meer fouten uit: logboeken die weg zijn, rapporten die niet aangemaakt konden worden, loopbaanoverzichten die onjuist zijn, agenda's die niet aangemaakt werden... .
Zoals je ziet: de frustraties stapelden zich op.
Kwam daar nog bij dat ongeveer 3/4 van het personeelskorps vernieuwd werd (terug de bezem), maar dat (misschien jammer om zeggen) verschillende van die mensen echt niet geschikt zijn om les te geven en simpelweg hun werk niet doen
Enkele voorbeelden:

• iemand staat al 4 weken bij ons. Ze komt binnen in school op een dinsdag en vraagt aan mij: 'aan welke leerlingen moet ik les geven?'. Als ik wat uit de lucht val komt er een tweede vraag: 'waar moet ik les geven?'. Als je dit na 4 weken nog niet weet...
• Ik kijk als klasdirectie in december de agenda's na van enkele collega's, om te weten wat ze aangeboden hebben om de rapporten te kunnen opmaken. Blijkt dat 2 van die collega's nog nooit een agenda invulden, of iemand evalueerden!
• Leerlingen van andere klassen komen mijn klas binnen tijdens de les en zeggen dat ze niet meer bij hun leerkracht willen zitten.  Die leerkracht heeft op dat moment 3 leerlingen in de klas, waar ik er 11 heb! Er wordt zelfs gevraagd om die leerling op te vangen. Als ik dan vraag waarom, krijg ik als antwoord dat ze ervan overtuigd zijn dat ik dat zal aankunnen. Ik word gestraft omdat ik mijn werk goed doe, heb ik het gevoel!

Ik weet dat lesgeven in het BuSO, OV 2 niet simpel is, maar ik vraag me echt af waarom ze geen mensen vinden die dit een beetje aankunnen en waarom ze grotendeels mensen met een opleiding PO daarin droppen. Er waren vroeger reeds interims die de job goed deden, zoals verwacht en integreerden in de groep, maar die mensen kregen geen kans meer (alhoewel uit contact bleek dat ze ter beschikking waren).
Als ik het zelf wat herlees en daarover nadenk (en dat is misschien wel de bedoeling) lijkt me het wel logisch dat ik onderuit ging.

Toen ik mijn verhaal bij mijn arts ging was de diagnose vlug gesteld: burn-out, en wel een serieuze.
Ik had reeds gevoeld begin december dat het niet meer ging, maar wou toch die enkele weken volbrengen. Waarschijnlijk was dit fout, want ik zakte steeds dieper weg.
Half januari ging het echt niet meer en bleef ik, op doktersbevel, thuis.
Ik had ook reeds een afspraak met een burn-outcoach, maar daar wil ik in een ander berichtje over uitweiden.
Ik ben dus hard aan het werken (klinkt raar) aan het herstel.
Schrijven van dit bericht toont me wel aan dat ik geen depressie heb, wat door enkele mensen werd geopperd, maar een echte burn-out.
Ik hoop daar stap voor stap uit te komen.