Grapje!

Ik heb gelachen!
Eigenlijk was het lang geleden dat er bij mij spontaan een lachje kwam.
Alhoewel er best wel grappige momenten waren, waar een monkellachje automatisch naar boven kwam, had ik de laatste maanden nooit het gevoel gehad eens goed te hebben gelachen.
Nochtans: lachen is gezond en ik heb dit altijd proberen toepassen: humor, op gelijk welk niveau (zelfs als het beneden passeert) was er steeds bij.
Ik weet dat ik regelmatig van zowel mijn kinderen als echtgenote terug eens een meewarige blik kreeg van: 'echt, moet daar nu mee gelachen worden' als ik weer een stomme opmerking plaatste, maar dat weerhield me niet om ze dan ook te plaatsen. En soms waren ze zelfs grappig, al zeg ik het zelf. En ook: ik lachte daar zelf nog het meest om!
Ik mis dit al enkele maanden.
Maar nu heb ik terug gelachen.
En: terug om een stomme repliek!
Mijn vrouw vertrok naar school met de opmerking: "voila: ik ben weg. Ik ga ze nog eens proberen temmen met de toets die ik maakte en waarvan ik ze verwittigde, maar waar ik weet dat bijna niemand dit serieus opnam!". Ze gaat de deur uit en ... komt 15" later terug.
Op mijn repliek: "oei: is't mislukt?" schieten we alletwee in een lach!
En dat deed ongelofelijk deugd.
Het was spontaan en we vonden het grappig.
Als mijn vrouw dan zegt: "neen, ik had gewoon mijn boekentas vergeten. Het doet deugd om jou terug eens te zien lachen.", besef ik dat ik dit inderdaad miste.
Er komen binnenkort nog enkele mooie momenten aan: mijn dochter trouwt (met een groot feest), ik word terug opa(Jo) en mijn jongste zoon trouwt ook deze zomer.
Ik hoop terug mijn lachspieren ten volle te kunnen gebruiken.
Met een glimlach (wat al een begin is) kijk ik ernaar uit!