Fietsen

Toen ik 11 jaar vroeg men mij op het toenmalig PMS wat ik wou worden.
Mijn eerste antwoord: fietser, zoals Eddy Merckx.
Ik was ferm beledig toen men mij zei dat dit geen beroep was.
Ik weet nog dat ik toen zei dat ik dan maar voetballer ging worden, met terug dezelfde reactie.
Daarna weet ik niet meer wat ik zei, want dat waren de 2 belangrijkste dingen voor mij: fietsen en voetballen, in die volgorde.
Ik ben later dan ... een zwemmer geworden.
Kort gezegd: sport zat er van jongsaf aan in en ik probeer dat te  blijven doen, omdat ik me daarin goed voel.
Toen ik met mijn klachten bij de dokter ging vroeg ze me ook hoe lang het geleden was dat ik gefietst had en het feit dat ik dit dik 2 maanden niet deed, liet alle alarmbellen afgaan.
Met wat tot rust komen, letterlijk en figuurlijk, ging de microbe terug werken en kroop ik mijn fiets op.
Zachtjesaan en niet al te lang, maar voor mij voldoende om alles eens te laten uitwaaien.
Ik heb hier terug plezier in.
Er is een grote maar: het weer.
Dat werkt niet echt mee: het heeft heel veel geregend en er was ook heel veel wind. Dat laatste neem ik er nog bij, maar dat maakt het wel een pak lastiger.
Het vraagt me wel veel moeite om het tempo dat ik normaal gezien heb en gewoon ben, te ontwikkelen.
Ik forceer me daar ook niet bij en dat is een verschil met de vorige jaren: ik stel geen doelen.
Enkele jaren geleden was dit: trainen voor de Ventoux of voor die tocht van 304 km op één dag. Vorig jaar om toch boven die 500 km per maand te geraken.
Dat lukte toen, redelijk eenvoudig, maar nu heb ik dat niet: ik ga fietsen als het me zint, als het weer meezit en ik stel daar geen einddoelen bij.
Gewoon voor mijn gezondheid en mijn plezier.
Meer moet dat nu niet zijn!