Fietsen en voetbal

Ik word ruw gewekt door het geluid van de radio uit mijn wekker. Om 8u10 begon die door de kamer te schallen om me eraan te herinneren dat er een fietstocht van de wielertoeristen was, zoals elke zondag.
Doe ik het of doe ik het niet?
Ik twijfel.
Dit ritueel is niet nieuw: ook als ik volledig in orde ben stel ik me die vraag.
Maar: de zelfdiscipline overwint en ik maak me klaar voor de fietstocht.
Dirk had een ritje voorzien van 59 km richting Lokeren, allemaal plat dus.
Zie ik wel zitten. Er is redelijk goed weer voorzien, alhoewel de start frisjes is (zeg maar koud: 3°).
We zijn met een 8-tal, onder wie 2 vrouwelijke fietssters.
Het gaat er gezapig aan toe en ik laat me afwisselend halfweg het groepje of achteraan meedrijven.
Normaal gezien babbel ik ook nogal veel tijdens die ritjes, maar nu heb ik daar geen behoefte aan.
Na een 15-tal kilometer gebeurt het: we rijden met ons groepje naast de Moervaart en voor ons komt een jongen met zijn fietsje op ons af en in plaats van opzij te gaan , steekt hij plots over. Een botsing is onvermijdelijk: één van de vrouwen, Annick, is recht op de jongen ingereden, ging half over kop en stuikte dan via haar hoofd en hand op de grond.
Iedereen schrikt.
We parkeren onze fietsen en schieten ter hulp.
Ik verstijf!
Opzettelijk neem ik het fietsje van de vrouw om die bij te houden.
Ik zie dat er genoeg mensen rond Annick staan om haar te helpen.
De schade valt al bij al mee: een goede snee in de vinger en wat ongemak van de valpartij.
Een voorbijganger biedt aan haar huiswaarts te brengen in zijn camionette, wat dan ook gebeurt.
We rijden rustig verder, langs nogal wat kasseiwegen (typisch voor een ritje van Dirk: hij voorziet die ritten op Google maps, zonder te weten hoe de wegen er soms bijliggen), waar er in de groep wat nagepraat werd over de valpartij, waar ik me echter van weg hou: ik ben geschrokken en kan daar moeilijk over praten. Ik lijk dit eerst te moeten verwerken.
We krijgen nog tijdens de rit nog het geruststellend bericht dat Annick bij de dokter zit en dat de verwondingen nogal meevallen.
Thuis gekomen vertel ik aan mijn vrouw wat er gebeurde en zij maakt zich zorgen om mijn reactie: al enkele dagen toon ik zo'n soort reactie: me afweren en onttrekken aan iets negatief, waar ik zelfs lichamelijk ongemakken kreeg.
Ik vraag haar om het boekje dat ik van mijn school kreeg omdat ik langdurig ziek was eens te lezen. Het boekje is: 'burn-out, mijn grootste geschenk', waarin ik een hele boel herkenbare zaken las.
We praatten daar wel redelijk lang over.
De tijd is echter kort, want na de middag is er de allesbeslissende match voor de play-off's in de eerste klasse: AA Gent moet thuis winnen tegen Mechelen om in play-off 1 te zitten.
Ik haal mijn oudste zoon, Tim, op en we vervoegen het supporterslegioen in de Ghelamco-arena.
De match begint intens maar met een duidelijk overwicht van AA Gent.
Na een half uur valt de goal. Terug Perbet, uiteraard, zou ik zeggen.
10' later is er een prachtige dribbel van Kubo waardoor Gent 2-0 voorkomt.
Ik ga op het einde van de rust nog iets drinken met mijn zoon, waardoor we te laat zijn voor het begin van de 2de helft. Daardoor missen we de derde goal van Gent.
De match gaat door met rustig meesterschap van AA Gent en iedereen, buiten Mechelen, is blij na de match: het doel, play-off 1, werd gehaald en we eindigen zelfs op een 4de plaats.
In het naar huis rijden vraagt mijn zoon me voorzichtig of die matchen voor mij mentaal niet te zwaar zijn.
Ik vind van niet: ik heb een abonnement genomen met het doel mij te amuseren, eender wat de ploeg doet. Gewoon in de ambiance zijn, mijn geest eens opzij te kunnen zetten en mee te leven met de sportprestatie: dat was het doel. Winnen of verliezen heeft op mijn mentale toestand weinig invloed, iets wat misschien in mijn jongere jaren wel het geval was geweest.
Fysiek is een ander paar mouwen: we staan op de tribune van het supporterslegioen en daar wordt een ganse match... rechtgestaan. Ik dacht dat dit een zitplaats was. Fout dus.
Met mijn slechte rug is rechtstaan, voor zo lang, lastig. Komt daarbij dat we steeds een parkeerplaats hebben, ongeveer 1.5 km van het stadium. Dit geeft elke match zo'n 2x20' wandelen erbij.
Ik krijg het daar lastig mee en heb reeds beslist om dit abonnement niet te verlengen.
Niet omdat ik nu minder supporter ben, maar omdat het fysiek te zwaar wordt.
Ik denk na over een TV-abonnement.
Bij het afzetten van mijn zoon thuis wordt ik uitgewuifd door mijn zoon, schoondochter en kleinkind Juliette, die ondertussen ook al de strijdkreet scandeert: Buffalo, Buffalo, AA Gent. Jong geleerd...!
Het werd, ondanks de valpartij van Annick, toch een heel aangename zondag, niet alleen door het weer (de lentedag zorgt er sowieso voor dat iedereen zich beter en opgewekter voelde), maar ook door het gezelschap en de leuke activiteiten.