Burn-out

Hoe is het?
Niet goed, dank U!
Oesje, toch niet terug...?
Neen, maar wel...
Hoe leg je dit nu uit????
Ik toon niets lichamelijk.
Eigenlijk heb ik niks om over te klagen: iedereen (en echt iedereen!) in mijn dichte kring stellen het goed tot zeer goed. Mijn kinderen doen het op ongeveer elk gebied fantastisch, mijn kleinkind is een droom van een kind, het tweede kleinkind komt eraan, materieel is er geen probleem, dus wat is het probleem?
Mijn werk, ja.
Maar: ik heb al jaren lang de probleempjes die zich dagelijks stellen (niet alleen in mijn werkomgeving, maar naar ik hoor ongeveer overal).
Toch is het me te veel geworden: ik heb een burn-out.
Ik zit al enkele weken thuis en dat zullen er toch enkele maanden worden.
Hoe weet ik dat?
Omdat het niet de eerste keer is.
De vorige keer was exact 5 jaren geleden, maar toen was ik echt overwerkt. Toevallig (of niet, ik geloof eigenlijk niet in toeval) heeft toen ook een gebeurtenis op mijn werk, of eerder hoe ze me behandelden, de doorslag gegeven. Ik had te veel hooi op de vork genomen door te werken in het cvo om informatica te geven, naast mijn fulltime job in het BuSO, terwijl we ook onze zaak van kinderanimatie deden, waar het met het eindejaar een beetje crazy was qua drukte, terwijl men mij op school had gevraagd de nieuwe website te ontwerpen voor de school, waar ik met de huidige directie uren werk had ingestoken. Men zei dan achteloos na enkele maanden dat we bedankt waren maar dat ze ons werk eigenlijk niet konden gebruiken en dan een afgrijselijke website goedkeurden. Genoeg om te totaal te doen crashen.
Enkele maanden rust volstonden toen voor mij om terug aan de slag te kunnen, dacht ik.
Fout dus: ik ben toen te vlug herbegonnen, maar die rekening krijg ik nu pas.
Ik heb later dat jaar het nierkankerverdict gekregen en ik ben daar door geraakt, wat je in vorige berichten kon lezen.
Alles ging goed, maar vorig schooljaar was er een wisseling van directie op school. De nieuwe directie was de mevrouw met wie ik samen de nieuwe website probeerde te ontwikkelen.
Ik ga geen steen werpen naar die mevrouw, maar nieuwe bezems vegen hard en er werd gekuist. Het resultaat was dat de afdeling waarin ik werk zo een beetje als de 'overschot' beschouwd werd, waarin dan iedereen waarmee ze niet goed wisten wat te doen een functie kreeg.
Dat betekent dat een redelijk goed draaiende machine, waar ik een functioneel onderdeel van was, begon te sputteren.
Frustrerend!
Verder had ik me ook, tot ieders tevredenheid, verdiept in Smartschool. Ik kon zonder veel problemen zaken aanpassen zodat ze meer toegankelijk waren en er soepel mee kon gewerkt worden.
Plots kreeg iemand anders (nieuwe bezems, ik voelde me ook wat weggeveegd) het beheer daarover en de fouten begonnen zich op te stapelen. De vragen naar aanpassingen kwamen ook, maar daar kon ik (terug frustraties) niet op ingaan.
Het begin van het schooljaar was het echter flagrant: we waren alle informatie van onze leerlingen van de vorige schooljaren kwijtgeraakt, door een ingreep waarvan ik had gezegd dat ze dit niet mochten doen.
Bij navraag kreeg ik dan als antwoord: we beginnen terug met een tabula rasa.
Later kwamen daar nog meer fouten uit: logboeken die weg zijn, rapporten die niet aangemaakt konden worden, loopbaanoverzichten die onjuist zijn, agenda's die niet aangemaakt werden... .
Zoals je ziet: de frustraties stapelden zich op.
Kwam daar nog bij dat ongeveer 3/4 van het personeelskorps vernieuwd werd (terug de bezem), maar dat (misschien jammer om zeggen) verschillende van die mensen echt niet geschikt zijn om les te geven en simpelweg hun werk niet doen
Enkele voorbeelden:

• iemand staat al 4 weken bij ons. Ze komt binnen in school op een dinsdag en vraagt aan mij: 'aan welke leerlingen moet ik les geven?'. Als ik wat uit de lucht val komt er een tweede vraag: 'waar moet ik les geven?'. Als je dit na 4 weken nog niet weet...
• Ik kijk als klasdirectie in december de agenda's na van enkele collega's, om te weten wat ze aangeboden hebben om de rapporten te kunnen opmaken. Blijkt dat 2 van die collega's nog nooit een agenda invulden, of iemand evalueerden!
• Leerlingen van andere klassen komen mijn klas binnen tijdens de les en zeggen dat ze niet meer bij hun leerkracht willen zitten.  Die leerkracht heeft op dat moment 3 leerlingen in de klas, waar ik er 11 heb! Er wordt zelfs gevraagd om die leerling op te vangen. Als ik dan vraag waarom, krijg ik als antwoord dat ze ervan overtuigd zijn dat ik dat zal aankunnen. Ik word gestraft omdat ik mijn werk goed doe, heb ik het gevoel!

Ik weet dat lesgeven in het BuSO, OV 2 niet simpel is, maar ik vraag me echt af waarom ze geen mensen vinden die dit een beetje aankunnen en waarom ze grotendeels mensen met een opleiding PO daarin droppen. Er waren vroeger reeds interims die de job goed deden, zoals verwacht en integreerden in de groep, maar die mensen kregen geen kans meer (alhoewel uit contact bleek dat ze ter beschikking waren).
Als ik het zelf wat herlees en daarover nadenk (en dat is misschien wel de bedoeling) lijkt me het wel logisch dat ik onderuit ging.

Toen ik mijn verhaal bij mijn arts ging was de diagnose vlug gesteld: burn-out, en wel een serieuze.
Ik had reeds gevoeld begin december dat het niet meer ging, maar wou toch die enkele weken volbrengen. Waarschijnlijk was dit fout, want ik zakte steeds dieper weg.
Half januari ging het echt niet meer en bleef ik, op doktersbevel, thuis.
Ik had ook reeds een afspraak met een burn-outcoach, maar daar wil ik in een ander berichtje over uitweiden.
Ik ben dus hard aan het werken (klinkt raar) aan het herstel.
Schrijven van dit bericht toont me wel aan dat ik geen depressie heb, wat door enkele mensen werd geopperd, maar een echte burn-out.
Ik hoop daar stap voor stap uit te komen.