5K

Nog 1000 km erbij!
Ik merk dat het, zeker nu ik terug aan het werk ben, moeilijk zal worden om het tempo van de laatste maanden aan te houden. Daarom ben ik blij nu, op 10 september, al de kaap van de 5000 kilometer genomen te hebben.
Hopelijk vind ik nog genoeg tijd en energie om aan de 6K te geraken.

Eerste les fietshersteller

Een archeoloog.
Dat is mijn lesgever, op het CVO op de cursus fietshersteller 1ste jaar, oorspronkelijk.
Hij was ook nog afdelingsverantwoordelijke in de FNAC, afdeling lectuur.
Frank Vanhyfte is zijn naam.
Een vlotte kerel, die, naar ik hoor van cursisten die reeds les volgden bij hem, heel goed les geeft.
Klopt ook wel: ik heb reeds wat geleerd de eerste les, alhoewel het grotendeels kennismaking en administratie was, en uitleg rond werkmateriaal.
Een archeoloog kijkt niet alleen naar de technische zaken, maar vertelt ook 'weetjes'. Zo is het dit jaar de 200-ste verjaardag van het ontstaan van de fiets.
Eigenlijk kwam de fiets er door een ... vulkaanuitbarsting: het verhaal kan je lezen op de volgende link: vulkaanuitbarsting-leidde-tot-uitvinding-fiets
De klimaatverandering is dus iets dat al heel lang gaande is, eigenlijk nog niet stopte, maar de gevolgen hoeven niet steeds desastreus te zijn, integendeel.
Er werden afspraken gemaakt: breng je eigen fiets mee, zorg voor een schortje (is gemakkelijker dan een overal) en vooral: handschoenen, voor de veiligheid.
Dat laatste is belangrijk: ik merk dat bij alles wat we doen, de veiligheid de eerste plaats krijgt.
Er werd ook al wat gewerkt met het materiaal, maar volgende week maandag start het echt en krijgen we onze eerste opdrachten.
Ondertussen heb ik ook mijn schortje, maar is het nog even wachten op de handschoenen.
Ik kijk uit naar de lessen!

Start van het schooljaar

Zoals eerder gezegd: ik herbegon op school, fulltime.
Ik kreeg de info door, zoals mijn uurrooster en dat valt nogal mee: de maandag vrij, alsook de donderdagnamiddag, op dinsdag de 2 laatste uren klasvrij, op vrijdag beginnen om 9u35. Het kon slechter.
Op donderdag 31 augustus was er vergadering voor de start van het schooljaar.
Als ik daar rondkijk zie ik een pak nieuwe gezichten die ik nooit zag. Op een ploeg van 11 leerkrachten zijn er 6 nieuwe mensen bij. Oei, waar zijn de anciens, of leerkrachten van vorig schooljaar?
Blijken er nog 4 anciens te zijn, of 5 als je de leerkracht LO meerekent die reeds 3 jaren bij ons staat.
En de oudste, Luc, gaat binnen een maand met pensioen!
Maar: iedereen begint met goede moed (de één al wat meer dan de ander), en er worden afspraken gemaakt. Er worden ook enkele initiatieven genomen, zoals organiseren van bepaalde uitstappen.
Er valt even een stilte als ik, op de vraag van een collega of ik dat niet kan doen, heel duidelijk neen zeg. Na die geladen stilte wordt de draad terug opgepakt en worden vrijwilligers gevraagd om bepaalde taken te doen. Er wordt enkele keren mijn richting uitgekeken, maar ik geen geen krimp of kik.
Als ik de info die ik kreeg overloop zie ik plots staan dat er klassenraden zijn op maandag, in november. Ik confronteer Taina met haar bericht, waarin staat dat dit doorgaat op dinsdag, donderdag en vrijdag. Ze schrikt zelf van haar bericht en zegt me geen zorgen daarover te hebben, want dat dit kan geregeld worden door individuele berichten of verslagen.
De dag verloopt zoals een gewone start-vergaderdag voor het begin van het schooljaar: we kijken wie we hebben, organiseren enkele zaken, zoals kook- en ICT-lessen en dan doet Taina de aankondiging dat we, alhoewel de dag leerlingenvrij is (offerfeest), we allemaal op school verwacht worden om alles in orde te zetten.
OK, als ze dat vraagt dan doen we dat.
Er was op de vergadering dan ook gezegd dat het gras eens zou moeten afgedaan worden in ons tuintje, de hagen bijgeknipt, enkele zetels uit de klassen gehaald en de fietsen in orde gezet worden.
Ik geef me direct op voor het laatste.
Op 1 september zit ik in de voormiddag met enkele collega's (anciens) een beetje te bespreken hoe we het schooljaar kunnen aanpakken, terwijl ik een laptop van een collega nakijk (voor collega's wil ik dit nog wel doen), waar we dan samen eten en dan iedereen zijn taak opneemt. Ik ben enkele uren bezig met de fietsen na te kijken, bij te pompen, regelen, waar dan plots een nieuwe collega mij komt vragen of ik nu dat gras zal afdoen of de haag zal scheren. Ze lijkt een beetje gestoord als ik neen zeg omdat ik aan de fietsen bezig ben. Ze schrikt als ik ook zeg dat dit mijn taak niet is.
Eens de fietsen in orde zijn, verzamel ik mijn tas en jas en hou het voor bekeken.
Einde van de eerste schooldag.

Een nieuwe uitdaging

Ik merk het: ik heb de school gelost.
De passie is weg.
Tijd voor iets nieuws.
Ik had reeds zo ervaringen in mijn leven: de vakantieopvang, de zwemlessen, de voetbaltrainingen, allemaal zaken waar ik om het met een hard woord te zeggen, op uitgekeken was.
Nu is dat met de school, of eerder: de structuur van de school, die me kortwiekt, waardoor ik er geen energie meer kon uithalen en insteken.
Op enkele momenten in het leven van mijn kinderen zat ik met hen samen, om hen te vragen: wat wil je nu, wat kan je, wat doe je graag, waarin wil je verder. Ik heb me dezelfde vragen gesteld, heel rustig, analytisch. En dan ook een antwoord gevonden.
Wat wil ik: iets nuttig doen dat ik graag doe, desnoods totaal iets anders.
Wat kan ik: nogal veel, heb ik in mijn sessies met FM gemerkt.
Wat doe ik graag: fietsen, prutsen, herstellen.
Het AHA-principe: fietshersteller.
Zat al een tijdje in mijn hoofd en nu ga ik dat uitvoeren.
Ik ga een opleiding als fietshersteller volgen.
Inlichtingen genomen en er zijn diverse mogelijkheden, in verschillende CVO's of zelfs in thuisonderwijs. Dat laatste is het goedkoopst, maar dat vind ik zelf zo geen optie: de zaken worden je niet voorgetoond en rechtstreekse vragen stellen kan je niet.
Blijft dus de opleidingen in het CVO. Maar een groot deel van die cursussen blijken al volzet.
Ondertussen krijg ik wel mijn uurrooster binnen van mijn school en dan blijk ik de maandag thuis te zijn. Prima: er is een cursus in het KISP op maandagnamiddag.
Ik stel aan Taina wel de vraag wanneer er klassenraden zijn bij ons, want daar moet ik normaal gezien wel heen gaan. Ik krijg letterlijk als antwoord: 'we starten ik de week van 18/08 op dinsdag, oktober op donderdag en in november op vrijdag'. Waarschijnlijk enkele typfouten, maar naar wat ik begrijp is de maandag vrij. Ik doe zo vlug mogelijk mijn inschrijving en die wordt ook direct aanvaard.
De volgende maanden - eigenlijk jaren, want de volledige cursus duurt 2 jaren - hou ik me dus bezig met prutsen aan fietsen, in de hoop daar een volwaardig rijwiel van te maken.

update

Het is een tijdje geleden dat ik iets neerschreef. Ik wil daar nu een update op geven, want er is wel zo het één en ander gebeurd - of eigenlijk niet gebeurd.
Zoals in vorig bericht geschreven zat ik een beetje in een wak: ik moest wachten tot iedereen terug aan de slag was, want voor 15 augustus wordt er in principe niet gewerkt en aangezien die 15de op een dinsdag viel, schoten de meesten in gang na 20 augustus.
Ik had een berichtje gestuurd naar de onderdirectie, Taina, om een afspraak te maken. Het zogezegd 'rondetafelgesprek', samen met de directie en de vertrouwenspersoon van de stad, zoals afgesproken in ... juni.
Ik begrijp dat dit in juli nog niet kon, met het afsluiten van het schooljaar, de onzekerheden van volgend schooljaar, enzovoort.
Het berichtje werd verstuurd op maandag 21 augustus, ruim voor het begin van het schooljaar.
Daar komt... geen reactie op. Ik stel een week later nog eens de vraag, en krijg als antwoord dat de directie daar ook mee verveeld was, omdat ze de preventieadviseur niet te pakken kan krijgen.
Ik val uit de lucht: ik had de vertrouwenspersoon gevraagd en niet de preventieadviseur. Blijkt dat die samenwerken.
Voor het vertrouwen is dat echter niet zo goed.
Ondertussen tikte de tijd en werd de datum overschreden dat ik zonder veel administratieve problemen in één of ander systeem kon stappen dat de werkdruk vermindert.
Ik 'mocht' dan op 30 augustus, zijnde 2 dagen voor het begin van het schooljaar, naar de controlearts gaan.
Dat was een man die heel goed naar me luisterde en hij vroeg me waarom ik niet in één of ander systeem stapte om de werkdruk te verminderen. Ik heb hem van naald tot draad uitgelegd hoe de administratieve molen draait en dat ik, ondanks ik ruim op tijd begonnen was met daar inlichtingen over in te winnen, te laat was om aanvragen te doen. Verder is het zo dat ik eventueel wel thuis kon-kan blijven, maar ik voel me klaar om te werken en zou dan ook een dikke 600 € per maand minder krijgen. Ik kan ook halftijds werken, maar dan verlies ik de helft van mijn wedde.
Zoals gezegd: die doctor deed erg zijn best voor mij: hij heeft ongeveer alle diensten afgebeld, heeft ook alle dossierbeheerders die hij kon vastkrijgen gesproken, maar na een uur in kafka, gaf hij het op.
Het resultaat was dat hij me de keuze liet: ik mag gewoon terug herbeginnen, of halftijds of thuisblijven.
Waar ik, bij die arts, ook met geconfronteerd werd: bij de zoektocht naar personen die zouden kunnen helpen voor het dossier, kwam uit dat de preventieadviseur, met wie ik normaal gezien een afspraak had, samen met de directie en onderdirectie, op... verlof was.
Ik schreef dan maar een mail naar de betrokken personen, dat ik gewoon zou herbeginnen, maar alle zaken die bijdroegen tot mijn burn-out niet meer doe of vermijd.
Daarvoor kon ik het werk dat ik met FM deed goed gebruiken en duidelijk aantonen: dat wil ik doen en dat niet, voor zover, uiteraard, dit de normale werking niet verstoort - ik ben een redelijke mens, denk ik.
Enkele voorbeelden: ik geef alleen nog les en doe geen extra's, ik doe geen toezicht in te drukke ruimtes en vooral: ik vang geen extra leerlingen op.
Lijkt me niet zo onredelijk, niet?
Ik zend die mail en krijg, aanvankelijk, geen antwoord.
Enkele dagen later krijg ik dan een bericht dat de directie een beetje schrok van de mail en dat ze dit even moest laten bezinken.
We zijn ondertussen 2 weken verder. Ik weet niet hoe diep dit al zit, maar ik kreeg nog steeds geen antwoord.
Ik ben dus gestart, maar daar wil ik in een volgend bericht wat meer uitleg over geven.

Dobber, dobber, dobber,...

Wij zijn in dit stadium beland: we dobberen verder op onze rustige levensgang en ... vinden dit min of meer OK.
Na alle trouwperikelen, bekomen van de trip, letterlijk uitrusten van een emotioneel zware periode namen we wat tijd om echt tot rust te komen.
Weinig doen, buiten hier en daar een kleine karwei of boodschapjes en enkele fietstochten, meer moest dat echt niet zijn.
Wat we wel veel deden - we, zijnde mijn vrouw en ik - is nadenken.
Over wat we nu binnenkort zullen doen en dit echt in vraag stellen.
Gaan we (vooral ik dan) terug aan de slag zoals vorig jaar deze tijd?
Ik krijg de vraag van ongeveer iedereen die mijn situatie wat kent en ik moet eerlijk zijn: ik weet het nog steeds niet.
Vorige week had ik een afspraak met mijn coach, FM, maar die ging niet door omdat hij zich onverwacht niet vrij kon maken. Ik had enkele gerichte vragen naar de toekomst toe. Die vraagstelling zal wat uitgesteld moeten worden, met daaraan eventuele acties ook.
Verder is er op de scholen waarop we allebei staan nog weinig of geen activiteit, toch niet waar personeel bij nodig is, zoals inschrijvingen, voorbereiden, administratie of lesplannen.
Ze hebben het er ook niet echt eenvoudig op gemaakt: in beide scholen zijn er nog steeds geen gegevens over de klassen, meer bepaald de leerkrachten voor die klassen, ter beschikking.
Je kan moeilijk iets voorbereiden als je niet weet over wie of wat.
Resultaat: je legt dat naast je en ik merk al een tijdje: uit het oog is uit het hart.
Ook bij mijn echtgenote is er een beetje fatalisme ingetreden, maar dit lijkt me een soort verdedigingsmiddel te zijn. Ze had heel duidelijk gevraagd om van enkele taken ontlast te worden, maar kreeg het bericht, aan het begin van het verlof dat ze ... die taken kreeg. Zonder uitleg echter. Of eerder: de uitleg wordt gegeven na 20 augustus.
Wat mijn situatie dus betreft: ook ik kan pas volgende week terecht bij een aantal mensen om mijn toekomst te bespreken en eventuele acties te ondernemen.
Ik heb zo een beetje het idee op een tweespalt te staan: gooi ik (nog eens) mijn leven om, of blijf ik meedrijven in de stroom, waar ik probeer er toch wat eigenheid aan te geven.
Argumenten genoeg voor zowel het één als het ander: ik heb gemerkt dat ik genoeg talenten en ervaring heb om bepaalde zaken aan te pakken, maar loop ik dan niet het gevaar om een al met redelijk wat moeite opgebouwde loopbaan met een sisser te laten aflopen? Moet ik nog de moeite doen om me in iets te gooien, waar ik niet weet wat de uitkomst kan of zal zijn, waar ik nog slechts enkele jaren moet doen om tot - zoals dat gezegd wordt - een verdiende op-rust-stelling over te gaan.
Wil ik professioneel geen uitdaging meer aangaan?
Misschien wel, maar - terug - de argumentatie spreekt er wat tegen: er worden met moeite nog mensen aangenomen waar een 5 vooraan in het jaartal staat. Hoe gaat dit dan als er binnen enkele maanden een 6 voor staat?
Begrijpelijk. Een trend ook: ondanks men wil dat iedereen langer werkt, wordt geprobeerd om 'oudere' werknemers, zeker in niet-privé-middens, naar de uitgang te piloteren, eender wat ervaring, talenten of mogelijkheden ze hebben.
Dat zorgt er dus voor dat ik af en toe de zin heb om "foert" te zeggen.
Misschien zoek ik iets waar ik niemand bij nodig heb, of van weinig of geen mensen afhankelijk ben.
Voorzichtigheid en wat behoudsgezindheid zorgde ervoor dat ik dat tot nu toe nog niet deed: beter een beetje de kat uit de boom kijken.
Mogelijkheden verkennen, kansen afwegen.
Wachten en uitkijken naar een kans.
Alleen kan dit echter niet.
En waar de kansen liggen, daarvoor is het wachten tot iedereen terug opgestart is.
Ondertussen nog een beetje dobberen,....

Jaloers

Ik geef het toe: ik ben een beetje jaloers.
Nu ik tijd heb viel ik terug op zaken die ik graag doe: fietsen en lezen.
Over het fietsen heb ik het al meer dan genoeg gehad, en ook af en toe over het lezen.
In vorige berichtjes sprak ik over de lectuur die ik aanbevolen kreeg door FM, waar ik me dan doorworstelde (met af en toe een AHA-moment), maar de laatste maanden beperk ik me tot de meer gewoon onderhoudende lectuur. Zoals reeds eerder gezegd: ik hou nogal van fantasy, maar voornamelijk sinds het volgen van De Tour zijn sportboeken niet ver weg.
Zo ben ik al enkele dagen bezig de korte fietsverhalen te verslinden van het boek 'Uit Koers' van Frank Heinen.
Het gaat letterlijk over 'bijzondere wielerlevens', meer bepaald over de mensen die in hun leven al dan niet een prominente rol speelden in het wielermilieu. Allemaal korte verhalen van soms maar één tot enkele bladzijden lang.
En... ik ben jaloers.
Prachtig hoe je na enkele zinnen meegetrokken wordt in een heel kort verhaal, waar in enkele woorden een sfeer opgeroepen en gevoel weergegeven wordt.
Talent is iets waarop je jaloers kan zijn, denk ik.
In het boekje komt dit ook terug: er worden mensen geboren met veel talent.
Belangrijk is om dat te ontdekken en er iets mee te doen.
Er liggen echter onderweg veel klemmen en valstrikken. Dat komt ook tot uiting in het boekje.
Het is daarom soms zo jammer dat echte talenten teloor gaan.
Omgekeerd bestaat ook: er zijn nogal wat mensen die denken over meer talenten te beschikken dan anderen. Het wordt echt moeilijk om hun dan van het roze wolkje af te halen en ze terug op de grond te plaatsen.
Hard werken (misschien kan je dit ook als talent beschouwen) en realisme zijn dan de boodschap, in de hoop dat er ondertussen geen totaal verkeerd beeld in het hoofd van de betrokken persoon is ontstaan.
Ik heb dat in mijn dichte familiekring gezien en kan je verzekeren: het loopt niet goed af!
Ik stel me ook de vraag: is talent eindig?
Ja, neen, misschien.
Zeker op fysiek gebied: ja. Je lichaam kan de prestaties van op jonge leeftijd niet blijven herhalen en volbrengen.
Neen: met ouder worden ontdek je onvermoede talenten, omdat je geen tijd had ze te ontdekken terwijl je er andere aan te ontwikkelen was.
Misschien: durf je het aan om op zoek te gaan naar je talenten? Daarvoor moet je soms een totaal andere weg bewandelen dan je deed en ik merk, hoe ouder je wordt, hoe moeilijker dit wordt. Je blijft liever in je comfort-zone, dan, nog eens, te beginnen inroeien tegen de stroom waar je reeds enkele jaren in zit. Heb je er nog de energie voor?
Ik heb de indruk op deze laatste tweespalt te staan: wat nu?
Binnenkort heb ik terug een afspraak met FM, waar we dit eens kunnen bespreken.
Of ik daar concreet iets zal aan hebben, dat weet ik niet. Ik heb ondervonden dat ik meestal met meer vragen dan antwoorden terugkom van bij FM.
Niet dat dit negatief is, integendeel.
Wel vermoeiend en ik hoop genoeg energie te hebben om de zaken te kunnen aanpakken, eender hoe ze lopen.

Moe

Wat doen we nu: de Haute Provence, de Ardeche of terug naar de Dordogne?
Die vraag kwam reeds op in mei-juni, als 'echte' vakantie na alle huwelijksbeslommeringen.
Het wordt ... niks.
In Warschau zegt mijn vrouw dat ze het echt niet ziet zitten om, thuis, terug te beginnen plannen en pakken, in de file te gaan staan en hoogstwaarschijnlijk aankomen in een plaats waar het tussen de 35 en 40° is, met kans op bosbranden.
Ik ben opgelucht: ik zag dat ook niet zitten.
Ze zegt: als je zin hebt kan je misschien met Klaus wat gaan fietsen voor enkele dagen.
Neen: ik wil dat ook niet.
Ze zegt: ik ben moe en wil eerst volledig recupereren.
Ik ook.
Het is terug al een tijdje. Waarschijnlijk is er wat te veel druk door alle feestelijkheden, het organiseren van de reis en, ondanks het wel leuk is, de emotionele beleving van de feesten. Die zorgen voor het dalen van mijn energieniveau.
Terug uit Warschau hebben we allebei zo wat hetzelfde gevoel: laat ons gerust, we willen rusten en slapen, in de zetel liggen-hangen, misschien een boekje lezen of een kruiswoordraadsel oplossen, maar niet veel meer. Boodschappen: moet dat? Allez: omdat we toch iets moeten eten.
Veel: neen.
Juist genoeg.
Na enkele dagen spreken we toch af met Rob en Lieve. Zij had ons gebeld met de vraag hoe het nu was op het huwelijk, waar ze niet bij konden zijn, maar toch op het feest ter sprake kwamen (zie: trouw nummer 3), door de verrassing van onze zoon om per kaartje 5€ te doneren aan kanker, met het voorbeeld van Rob in het achterhoofd.
Ondanks we ons echt in gang moeten sleuren wordt het (terug) een gezellige namiddag-avond.
Rob is goed: zijn immuuntherapie slaat aan, lijkt het en hij spreekt zelfs van, op het einde van het jaar, terug te beginnen werken, waarschijnlijk parttime.
Lieve vraagt hoe het nu met mij is en wat ik ga doen in september.
Ze had reeds (wat een lieve vrouw toch!) enkele sollicitaties doorgestuurd die voor mij van toepassing zouden kunnen zijn.
Als ik uitleg dat ik eigenlijk niet van de regen in de drop wil terechtkomen, vraagt ze me wat uitleg.
Ik leg haar uit hoe het eraan toegaat bij mij op school. Ze lijkt het te begrijpen (ze zit in een vergelijkbare situatie, alhoewel minder erg) en zegt me dat ik, zoals haar dochter zegt (die psychologe is), me dit allemaal niet moet aantrekken.
Als ik de zaken wat meer in detail bespreek wordt het duidelijk dat me niet aantrekken eigenlijk geen optie is. Maar, en dat begin ik langzamerhand in te zien: er kan misschien wel een mouw aan gepast worden door goede afspraken te maken en waar ikzelf met een andere instelling aan het werk zal of moet gaan.
Ik weet dat ik met enkele mensen serieus in overleg kan gaan, met een goede argumentatie, die ervoor kunnen zorgen dat mijn job terug 'werkbaar' wordt.
Wat ik ook weet is dat ik op termijn kan rekenen op steun van mensen met een medische achtergrond die ervoor kunnen zorgen dat ik niet fysiek onderuit ga.
Verder probeer ik mijn fysieke conditie op peil te houden, alhoewel dit de laatste weken terug moeite kost.
De reis naar Polen heeft me een gewichtswinst van iets meer dan een kilogram opgeleverd, maar ook een deel van mijn energieniveau gekost.
Ik probeerde dit wat terug op peil te brengen: door enkele fietstochten ging het overgewicht er al terug af, maar dit kostte meer moeite dan het me qua energieniveau opbracht.
Hopelijk wordt dit opgetild door enkele dagen rust.

Warschau

"Hoe gaat het met je hielen?"
"Buiten dat ik daar 2 blaren heb op zitten, goed."
Ik had, op en voor het huwelijk, nieuwe schoenen aan. Die had ik kort voor de trouw gepast en gekocht. Ze zaten immers goed. Dit is trouwens een stelregel van mij: ze moeten goed zitten: niet te klein of te groot, niet spannend en meestal met een redelijk brede voorkant.
Het klopte allemaal, maar toen ik er de eerste keer langer mee rondliep, ging het (letterlijk) verkeerd: ze schuurden (heel lichtjes) achteraan.
Na enkele uren was dit niet meer houdbaar en verving ik de 'mooie' schoenen, door mijn meer doordeweekse schoenen. De rand van de hielen kwam daar iets lager op uit, zodat ik weinig last had van de blaren.
Nog goed, want in Warschau, waar we de dag na het huwelijk van de jongste heen gingen, stonden veel wandelingen op het menu.
Warschau, de stad van Chopin, van grote gebouwen, van mooie parken, van veel lawaai.
Je kan in de toeristenbrochures vinden wat er allemaal in Warschau te vinden is en ik heb ook geen zin om die te herschrijven. Ik denk dat we de belangrijkste gezien hebben.
Wat me bijblijft is: grote lanen, hoge huizen, mooie parken, maar vooral: dat het warm was. Op maandag 33° en op dinsdag 36°.
Als je dan enkele uren in de zon rondloopt heb je het wel gehad.
Uiteindelijk zijn we de tweede dag, uit armoe, een winkelcentrum binnengelopen, omdat daar airco was.
Nu zijn winkelcentra in Polen niet wat ze bij ons zijn.
Toen Maria, mijn Poolse schoondochter, aanvankelijk in België een zogenaamd shoppingcentrum binnenliep en dan terug buitenkwam, vroeg ze: "waar is nu het shoppingcentrum?"
In Polen zijn zo'n centra ongeveer 10 maal zo groot.
Je kan daar ook ongeveer vanalles kopen: kledij, eten en drinken, meubelen, sportgerief, medicatie, er zijn restaurants en café's, kappers, schoonheidssalons,... .
Meestal goed voor vele uren kijk- en koopplezier.
We liepen daar rond en worden plots op de schouder getikt: "Ah si: ook te warm voor jullie?"
Onze dochter, Barbara en schoonzoon Carlo hadden hetzelfde idee Zij had ook een technisch probleem: haar sandaal was kapot en ze moest nieuwe kopen.
Wanneer je zou afspreken zou het moeilijker geweest zijn om elkaar tegen te komen!
Wanneer we dan buiten  komen, besloten we een terrasje te doen.
"Mo, wie we daar hebben!" Piedie, de beste vriend en getuige van de trouw van Barbara en Carlo heeft met zijn zwangere vriendin ook nood aan verfrissing en vooral dorst.
Terug: wanneer je zou afspreken, was het moeilijker.
Wat ons ook zal bijblijven van Warschau is de spraakverwarring.
De eerste avond gingen we uit eten op een terras in de buurt van het hotel. Dat hotel, MDM, was, ondanks de lage prijs, van uitstekende kwaliteit. Het was op een plein dicht bij het centrum, zodat alles gemakkelijk te bereiken was, zowel te voet als met de tram en metro.
Er waren diverse terrasjes en eetgelegenheden vlakbij, dus zochten we voor de eerste avond er ééntje uit heel dichtbij.
En daar maakten we kennis met de spraakverwarring. Alleen al de bestelling plaatsen was al iets met veel aanwijzen en met diverse herhalingen vooraleer de boodschap doorkwam.
We stelden ons nog eens de vraag: hoe is het mogelijk dat in steden waar toerisme belangrijk is er zo weinig talen gesproken worden, buiten de landstaal. We ondervonden terug, en dit is de zoveelste stad of plaats waar dit gebeurt, dat we als Vlaming, met het spreken en begrijpen van verschillende talen toch bevoorrecht zijn: ze kunnen ons overal duidelijk maken. Alhoewel...
We kregen onze menu: zowel Klaus (mijn schoonbroer) als ik een soort burger, met een hele boel bijzaken (sla, tomaten, frietjes, sausen,...) en de vrouwen (Linda, schoonzus en Carien, echtgenote) een soort van César salade. Ze kregen daar zogezegd ook 'brood' bij. Dit bleek zo'n soort naan-brood te zijn, de Indische variant. Dit is plat, licht en redelijk smaakloos. Ondertussen hadden we wel al schotels zien passeren met grote boterhammen. Dik, bruin brood.
Toen we vroegen of we ook zo'n brood konden krijgen was de spraakverwarring een feit: "Sorry, what?" "I go get my colleague", zei het meisje dat niet goed begreep wat gevraagd werd.
De mannelijk collega kwam met veel zwier vragen wat we wouden, keek ons wat meewarig aan, maar leek te begrijpen wat gevraagd werd. Het duurde 10' eer hij terug was, met ... naan-brood.
Geen zin meer om terug de uitleg te doen (de sla was trouwens al volledig op) vroegen we of we dessert konden krijgen. Terug een meewarige blik (wat vragen ze nu weer). Het meisje begreep het echt niet. Carien zegt dan: 'the dessert from the menu'. 'Ah' zegt het meisje en ze komt na enkele minuten af met de 2 desserten die bij de dagschotel pasten. Oei , dat was de bedoeling niet.
Ok, we vragen dan maar de kaart. Dat begreep ze (terug na een rare blik - moeilijke klanten, die buitenlanders!) en ze gaf ons de menukaart terug. Daarop staat, bij de desserts: 'ask te waiter'.
We gaven het op!
We vragen de rekening en krijgen een briefje. Het meisje verdwijnt. Na 5' zijn we het beu, leggen we genoeg geld in het mapje en nog een 3 zloty erbij en geven dat aan een soort verantwoordelijke die aan de kant staat. We doen hem teken: 'it's ok', om aan te geven dat hij de fooi mag houden.
Hij zegt: 'Wait'. We wachten, hij loopt binnen en blijft weg. Carien volgt hem en op dat moment komt hij terug met ... 3 zloty. Hij kijkt ook heel verrast als we hem duidelijk maken dit niet te moeten hebben.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat we nadien, in andere eetgelegenheden en cafés, nooit meer zo'n spraakverwarringen hadden. Misschien waren we erop beducht en legden we alles beter uit.
We hebben nog in diverse zaken goedkoop gegeten en gedronken, want dat is ook één van de vele voordelen aan Polen: het eten en drinken is goedkoop en lekker. Ik was op een kleine week meer dan een kilogram bijgekomen. dat worden terug redelijk wat fietskilometers.
We hebben heel mooie dingen gezien in Warschau, zoals in diverse steden waar we reeds waren. Het was goed, maar maakte geen onvergetelijke indruk op ons (misschien hebben we al te veel gezien).
En toch is het de moeite waard.

Trouw nummer 3: kerkelijk huwelijk van Benjamin

Het was wel een prachtige locatie. Voor het feest van het huwelijk hadden Maria en Benjamin een hotel gehuurd en ervoor gezorgd dat de gasten aan een gereduceerde prijs een kamer in dat hotel konden huren.
Om en idee te geven: hiernaast kan je een link vinden naar enkele foto's van het hotel: Andels Lodz
Dit was vroeger een textielfabriek die fantastisch gerenoveerd is, met een luxueus hotel tot gevolg.
We hadden rond 9 uur afgesproken voor het ontbijt, wat doorging op het gelijkvloers.
Terug heel raar: je loopt rond op de gang of stapt in de lift en je kent meer dan de helft van de mensen die daar rondlopen en je hartelijk begroeten.
Ook bij het heel uitgebreid ontbijt (met echt alles erop en eraan) komen en gaan voortdurend ons bekende personen en nemen we de maaltijd met vrienden en kennissen, in het hotel in Lodz.
Na het lang, uitgebreid ontbijt wordt het langzamerhand tijd om ons klaar te maken: de mooiste jurken en kostuums worden uitgehaald, de vrouwen worden opgemaakt en de zenuwen nemen langzamerhand toe (alhoewel dit nog meeviel, want 2 weken voorheen was ook al de burgerlijke plechtigheid doorgegaan).
Rond 14 uur 15 verzamelt iedereen in de lobby van het hotel, want om 14du30 stipt vertrekt er een bus met alle gasten naar de kathedraal waar het huwelijk zal voltrokken worden. Er zit 5' vertraging op, maar iedereen komt op tijd aan en kan het kerkelijk huwelijk voltrokken worden.
Het wordt een mooie mis. Een beetje (terug) een mengelmoes van Pools en Engels, maar heel emotioneel, met een life ensemble dat klassieke muziek speelt en een priester die heel hard zijn best doet om zijn Engels zo veel mogelijk op te poetsen (waar hij in slaagt).
De zus van Maria, Agnieska en een vriend van Benjamin, Kevin, zijn de getuigen, waar Kevin angstvallig Agnieska  in het oog houdt om te weten wat hij moet doen (wat goed lukte - ze hadden ook wel de dag ervoor geoefend).
Na de mis wachten we een beetje tot de stoet gevormd wordt, maar ... dat gebeurt niet in Polen: na de mis is het gedaan en loopt iedereen buiten. Een beetje raar voor ons, Belgen, maar eens buiten worden enkele foto's genomen en begeeft iedereen zich terug naar de bus.
Die brengt ons terug naar het hotel waar dan op de bovenverdieping (waar we gisteren met de broer van Maria nog een drankje namen) de receptie doorgaat.
Het werd een chique bedoening, op dat dakterras, met een zicht op Manufactura en een groot deel van Lodz. Een beetje wennen: de bediening liep niet rond, maar bleef steeds staan op dezelfde plaats. Als je iets wou, moest je daarheen gaan.
Groot applaus uiteraard als het pasgetrouwd koppel binnenkomt na hun foto-shoot, waar ze ons na een 10-tal minuten verrassen met een mededeling.  Iedereen had bij het binnenkomen een klein houten hartje gekregen, met een knijpertje aan. Benjamin gaf dan, na een ruime bedanking, aan wat de bedoeling was: er waren 2 vazen voorzien waarin de hartjes konden gegooid worden. De 2 vazen stonden voor goede doelen: één voor Alzheimer (dit is het werk dat Maria doet) en één voor kanker. Voor elk hartje dat in een vaas gestoken werd ging er 5 € naar deze doelen.Iedereen moest een keuze maken en een hartje in één van de vazen stoppen, na daar een briefje aan te hangen me de knijper waarop dan geschreven werd waarom aan dit doel geld zou moeten gegeven worden.
Mijn gemoed (en ik denk van veel anderen ook) schoot vol toen de uitleg kwam: Maria wou het werk dat ze deed ondersteunen (dat was geen verrassing), maar toen ze zich verloofden was dit in de aanwezigheid van Rob en Lieve (ik schreef over deze mensen in volgend bericht: Rob ).
Rob heeft kanker en hij wou het huwelijk graag meemaken, maar door de ziekte kon dit niet. Dit was echter een eerbetoon aan hun.
Ik kreeg een krop in de keel. Onze 'kleine' had het terug gedaan. Het is toch een specialeke.
Emotie was het ordewoord van dit huwelijk!
De receptie was redelijk kort en daarna werden we op de benedenverdieping verwacht voor de maaltijd en het feest.
Ook hier kwamen er enkele verrassingen. Op elke plaats stonden al kleine glaasjes voor wodka. Onze jongste had het gezegd: pas op, want in Polen wordt er stevig gedronken op feesten. Vooral wodka. Probeer vooral niet mee te doen met de Polen, want ze drinken jullie onder de tafel.
Goed dat we verwittigd waren, want dat klopte dus.
Voor enkele Belgische vrienden liep dit niet zo goed af, want alhoewel ze waarschijnlijk een fantastische avond hadden weten ze van het einde niks meer, want ze waren KO.
Een tweede verrassing: we kregen 3 maaltijden, wat we nogal weinig vonden, alhoewel lekker. Ondertussen kwamen er een aantal obligate filmpjes en speeches, gevolgd door de openingsdans (terug een emotioneel moment). Tijdens die dans (en de 'vermenigvuldiging', daarna) merkten we dat er aan de zijkant terug warmhoudschotels geplaatst werden.
Wat bleek: er werd gedurende de ganse avond en nacht voortdurend eten aangevoerd, warm en allerhande soorten spijzen (aardappelen, deegwaren, groeten, vlees) en aan een andere tafel dan nog koekjes en taarten.
Rond 23 uur werd dan de bruidstaart binnengebracht, zonder veel aankondiging.
Daarna was het danstijd, toch voor de mensen die nog konden staan en bewegen, want een deel had reeds moeten afhaken wegens een overdaad aan wodka.
Wij hebben ons nog goed  geamuseerd (zonder wodka) en rond 2u30 was het voor ons voldoende en zochten we de bedstee op.
Ons laatste kind is getrouwd. Het werden 3 totaal verschillende maar toch typische huwelijken.
Het volgend huwelijk zal niet voor ons zijn, maar voor onze kinderen. Hopelijk mogen we het nog meemaken.
En hopelijk worden deze even mooi als van onze kinderen!

Reis naar Polen

Alles was geregeld: de vliegtickets naar Modlin, dicht bij Warschau, huren van 2 wagens, de regeling voor 2 grote valiezen en de adressen waar we heen gingen.
De wekker ging af om 3 uur, want we moesten rond 5 uur in Charleroi zijn. Schoonbroer Frank, pas getrouwd, was op tijd want hij volgde ons met de wagen tot in Charleroi. Hij kwam na 2 dagen al terug, dus moest hij vervoer hebben om vanuit Charleroi terug huiswaarts te geraken.
Wij, zijnde mijn vrouw en ik, met schoonzus Linda en schoonbroer Klaus, bleven nog enkele dagen in Warschau na het huwelijk.
Want dat was de reden van de halve volksverhuizing: het kerkelijk huwelijk van de jongste zoon, Benjamin met Maria, uit Lodz (uitspraak: Woedsch - Pools zien en proberen uitspreken is aartsmoeilijk).
We geraakten redelijk vlot op het vliegtuig, alhoewel Frank en Christel er niet op gelet hadden dat ze geen grote flacons mochten meenemen, waardoor ze plots zonder shampoo en douchegel zaten. We konden ze geruststellen dat er in het hotel wel alles voorzien ging zijn.
Aangekomen in Modlin ging het echter een beetje fout. Er was een probleem met de boeking van één van de wagens (dubbele boeking, waar de annulatie van één van de boekingen niet doorgekomen was en een bediende die dit niet goed begreep omdat hij het Engels niet zo goed machtig was). Ik had alle adressen ingegeven en opgeschreven om alles gemakkelijk te vinden en vertrouwde daarom op mijn smartphone, waar ik Waze had ingesteld als GPS. Idem dito bij mijn schoonbroer Frank, die in de andere wagen zat die door mijn vrouw ging bestuurd worden.
We vertrokken, maar een kilometer verder merk ik dat ik geen signaal had op mijn GSM. Ook bij mijn schoonbroer Klaus, die bij mij zat was dit het geval. Ik stop langs de kant om mijn vrouw daarvan te verwittigen. Zij houdt in, mijn schoonbroer wijst naar zijn GSM, dat alles in orde is, zonder te stoppen, dus maken we ons op om ze te volgen. Aan een rood licht echter kan zij doorrijden en wij niet. Ik ga ervan uit dat ze iets verder zal stoppen. Neen, dus: ze rijdt gewoon verder.
Aangezien we geen signaal hebben is er geen GPS en kunnen we zelfs niet bellen.
Gelukkig merkt mijn schoonzus, Linda, die bij mij in de wagen zit, dat ze wel signaal heeft. Ze kan echter enkel tekstjes zenden.
De verwarring is totaal: er wordt heen en weer ge-sms't: waar zijn jullie, we weten het niet, moeten we stoppen, we zijn daar, waar is dat,...  .
Maar: op een zeker moment krijgt schoonzus verbinding met internet. Ik zoek de weg via Google maps en we komen op de juiste weg.
Achteraf merken we dat we een 30-tal kilometer omweg maakten. Mijn vrouw had onderweg ook een klein half uur staan wachten.
We komen uiteindelijk, ongeveer een klein uurtje later dan verwacht, toch ter bestemming. Eind goed, al goed.
Die bestemming is hotel Andel's in Lodz, dat grotendeels afgehuurd is voor de gasten van het huwelijk van Ben en Maria. Het is eigenlijk één van de mooiste hotels in Lodz, vlakbij het gigantisch koopcentrum Manufactura.
's Middags en 's avonds vallen één voor één de verwachte gasten voor het huwelijk binnen. Heel raar: rondlopen in een hotel en dan meer dan de helft van de mensen kennen.
We plaatsen onze bagage op de kamer en gaan dan met Ben en Maria in de buurt een kleine maaltijd nemen. Het wordt een soort van pannenkoek waarin hartige eetwaren zitten (vlees, groeten, saus). Heel lekker en de kostprijs van het eten en drinken is 10 € per koppel. Schoonbroers en -zussen zijn aangenaam verrast: het was heel lekker en goedkoop.
's Avonds waren we dan uitgenodigd door de (oudere) familie van Maria. Het werd een redelijk traditioneel diner in en restaurant vlakbij het koopcentrum, waar we terug de mengelmoes hadden van Pools-Engels-Vlaams.
Na het eten namen we nog een drankje in het hotel waarna we dan toevallig Zjuza tegen het lijf liepen. Toen we vroegen waar de mama en papa waren, vertelde ze ons dat die helemaal boven op het 5de verdiep zaten ,waar een bar is. Daar brachten we dan ook nog een uurtje door, met Psjemek en Malgoscha, met een neef van Maria die we enkele jaren voorheen ook al gezien hadden en zijn echtgenote, die toevallig... Malgoscha heet. Beetje verwarrend.
Tijd om te slapen dachten we, zo rond 23u30, want het was een lange dag. Beneden aan de balie stond echter mijn broer Chris, met zijn vrouw Carine. Pas een half uurtje toegekomen en op zoek naar iets om te drinken. Uiteraard hebben we dan nog enkele drankjes met hen genomen, om rond 1 uur toch de bedstee op te zoeken.
Het was inderdaad een lange dag!

4K

Er zijn er nog 1000 km bij.
Het duurde iets meer dan een maand, maar eind juli (de 26ste om correct te zijn) brak ik door de grens van de 4000 km.
67 activiteiten, 4044 km, betekenen iets meer dan 60 km per rit.
157 uren betekenen ook dat mijn gemiddelde iets steeg tot 25,76 km per uur.
Ik voel het ook in de benen: de conditie is ok en nu is het kwestie van onderhouden.
Het huwelijk van Benjamin en de verplaatsing naar Polen zorgen voor een inactiviteit van de dikke week. Benieuwd wat daarvan de gevolgen zullen zijn.
Nu op naar de 5K

Poolse invasie

Er werd een heel grote inspanning geleverd door de familie van Maria, de verloofde - nu vrouw - van mijn jongste zoon.
Zowel de broer als zus en ouders brachten een weekje in België door om het huwelijk van de jongere zus-dochter te vieren.
De oudste broer - Przemyslaw, roepnaam Psjemek, met zijn vrouw Malgoscha en dochter Zjuza kwamen de week voor de trouw en aangezien we die redelijk goed kennen (we gebruikten hun landhuis vorige zomer om de vakantie door te brengen in Polen) hebben we ze een dag in Gent ontvangen en hier rondgeleid, onder andere met een boottocht. Het was de dag voor het begin van de Gentse feesten, dus waren veel zaken afgeschermd door podia en doeken, maar ze vonden het sowiezo een fantastische rondleiding. Psjemek vond van de stoverijschotel in het restaurant De Progres (wat wel redelijk typerend is voor Gent): "the best stue I ever ate". De dag daarna ontdekte Zjuza in Gent Primark, wat voor haar een beetje de hemel op aarde leek.
De rest van de familie kwam op donderdag (zaterdag was de trouw): de ouders met het vliegtuig en de zus (Agnieska), met haar man en zoon met de auto. De reden daarvoor: de man, Michal, heeft vliegangst en hij rijdt liever 1300 km dan 2 uren in een vliegtuig te zitten.
Maar: ze kwamen heelhuids toe. Hij is wel een fantastische chauffeur (gaf professioneel nog rijlessen vooraleer hij zijn huidige job als wegenbouw-verantwoordelijke deed), zodat ze zonder veel problemen toekwamen, tot opluchting van de mama en papa (Barbara en Slawomir).
Zij hadden op vrijdag een rustige dag (wat recupereren van de reis), terwijl broer Psjemek in Gent was (Primark met Zjuza) en zaterdag was dan het huwelijk.
Psjemek, Malgosha en Zjuza vertrokken op zondag terug naar huis, via Keulen waar ze dan een dagje verbleven, maar de rest was allemaal uitgenodigd bij ons om een echte Belgische barbecue te hebben. Aangezien de bende wat te groot was voor onze nederige woning, hebben we alles laten doorgaan bij onze oudste zoon Tim, die ruimte genoeg heeft, alsook een professioneel ogende barbecue.
Het werd terug een leuke namiddag, met, zoals de dag ervoor, een mengelmoes van Pools, Engels en Nederlands, waar de kinderen zonder last te hebben van het taalprobleem met elkaar speelden en de ouderen, zoals in bij 'komen eten' voor veel sfeer en gezelligheid zorgden.
Het werd een leuke afsluiter van een week zorgen voor onze Poolse gasten.
We namen afscheid met de afspraak het binnen 14 dagen minstens even leuk te maken.

Trouw nummer 2: het burgerlijk huwelijk van mijn jongste zoon

"Benjamin Roger Bracke, neemt gij tot uw wettige echtgenote de hier aanwezige Maria Szaruga?", gevolg door een ferme: "Ja". "Do you, Maria Szaruga, take Benjamin Roger Bracke, here present, to be your husband", gevolgd door een iets minder ferme, want gesmoord door opkomende tranen van geluk: "Yes".
Mijn jongste zoon is officieel getrouwd met zijn Poolse verloofde.
Alles gebeurt in Leuven, in het prachtige stadhuis.
Het is letterlijk en figuurlijk een mooie dag.
Het weer is goed (zon en aangename temperatuur), en zowel de Poolse als Belgische delegatie zien er prachtig uit. Iedereen is opgekleed, de bruid en bruidegom blinken op elk gebied en het geluk spat eraf.
We waren de dag vooraf al naar Leuven gekomen en logeerden bij schoonzus Linda en schoonbroer Klaus, om zeker op tijd te zijn (op weg van Gent naar Leuven kan je soms heel lang onderweg zijn - beter die stress vermijden).
Na het ontbijt opgekleed en naar het stadhuis gegaan.
Daar leek het op en trouwfabriek: naar we hoorden waren er ongeveer 10 trouwers die dag.
Alles moest dus vlug gaan.
En toch maakten ze er een rustige, gemoedelijke plechtigheid van.
Ook emotioneel, toen vooral de mama's beseften dat het jongste kind definitief het huis uit was. Barbara, de mama van de bruid, en Carien, de mama van de bruidegom, wisselden op een zeker moment zakdoekjes uit. Ik denk dat op een zeker moment ongeveer drie kwart van de zaal met vochtige ogen stond.
Het was ook een mooi en ingrijpend emotioneel moment.
Het plechtstatig foto-moment na de plechtigheid en daarna richting het restaurant "Het Spaans dak" voor een voortreffelijke maaltijd om het burgerlijk huwelijk te vieren. Het werd een leuke boel met een mengelmoes van Poolse en Engelse toespraken, veel plezier en een voortreffelijke sfeer.
Nadien namen we afscheid van een deel van de familie uit Polen die terugreisden en voor de rest een afspraak voor de volgende dag voor een barbecue bij ons.
Als we beginnen feesten, zijn we moeilijk te stoppen!

Trouw nummer 1: de schoonbroer hertrouwt

Juli wordt de maand van trouwen.
De eerste in de rij is die van mijn schoonbroer Frank. Hij is de jongste broer van mijn vrouw.
Hij hertrouwt.
Met Christel.
Ze wonen ongeveer al een 15-tal jaren samen, nadat hij, na zijn scheiding, van het ene malheur in het andere liep.
Ze kreeg hem terug op het rechte pad en lijkt voor hem de ideale match te zijn.
Aanvankelijk gingen ze vorig jaar trouwen, maar dit werd om verschillende redenen uitgesteld tot dit jaar.
Ook mijn broer hertrouwde een 5-tal jaren geleden en ook toen had ik hetzelfde gevoel: mooi om dat te doen, en volledig terecht, maar toch een beetje raar.
Noem me wat ouderwets, maar ik gaf mijn trouwbelofte voor het leven en ik denk niet dat ik dat nog eens ga doen.
Uiteraard weet je niet wat de toekomst brengt: je kan je partner op een aantal manieren verliezen en iemand nieuw tegenkomen, maar toch vind ik het vreemd om op een trouwfeest aan tafel te zitten met de kinderen en ex-vrouw van de bruidegom.
Het was een leuk feest, hoor, daar niet van en er was van rancune geen sprake, maar toch had ik enkele bijgedachten: zou ik dit doen, zouden mijn kinderen dat aanvaarden, gaan de kleinkinderen dit begrijpen?
Het koppel had echter een mooie dag: een nieuw begin, een klassiek maar aangenaam trouwfeest en hopelijk het begin van een nieuwe, gelukkige levensfase.
Het is hun gewenst.
Maak er iets mooi van, Frank en Christel!

Psychiater?

"Is de diagnose van mijn huisarts niet voldoende? Ook het feit dat ik bij een burn-out coach ging, een officiële, is dat niet voldoende?"
Neen, is het antwoord als ik vraag waarop ik al dan niet recht heb na het vaststellen van de diagnose van burn-out.
Dit moet gebeuren door een psychiater. Geen psycholoog, geen burn-out coach, geen huisarts.
"Anders kan zowat iedereen zeggen dat hij een burn-out heeft."
Precies alsof ik met plezier er volledig onderdoor ging, of dat ik alles heb gefaket!
Ook precies dat een psychiater op een kwartiertje dit allemaal zal vaststellen. Ik wil geen afbreuk doen aan hun kunde, maar persoonlijk heb ik meer vertrouwen in mijn huisarts, die me al jaren volgt en de aangewezen burn-out coach, die ruim de tijd nam om dat vast te stellen en me zachtjesaan naar een betering duwde.
Op zoek dan maar naar een psychiater. Ik ken er geen, dus vraag ik hulp aan mijn huisarts. Die geeft me enkele namen door. Ik neem daarmee contact op.
De eerste blijkt een criminele psychiater te zijn. Die kan me niet helpen (uiteraard niet: zo ver ben ik nog niet dat ik criminele zaken begin te doen).
De tweede houdt zich met kinderpsychiatrie bezig. Ben ik iets te oud voor.
De derde: daar word ik doorgeschakeld van dienst naar dienst om uiteindelijk te horen dat hij op verlof is en voor half augustus niet terug is.
Ik vraag het terug aan mijn huisarts en die zegt me dat het ten eerste heel moeilijk is die mensen te contacteren (heb ik ondervonden) en dat het moeilijk zal zijn in deze periode iemand vast te krijgen. Ze vraagt me ook op welke termijn dit moet, want normaal gezien zijn er wachtlijsten van ... enkele maanden om een afspraak vast te krijgen.
Oei!
Ofwel ga ik geluk moeten hebben, ofwel gaan we de planning moeten herbekijken.
Ik gok op het laatste.
Tijd tot eind augustus.

Vertrouwenspersoon over werk

Er ging een maandje overheen waar ik me onderdompelde in feestelijkheden.
Er waren inderdaad een pak feesten voorzien en ik was van plan daar volop van te genieten.
Dus zette ik het neerschrijven van alles een beetje op 'hold'.
De feesten zijn voorbij en ik kom er terug toe een beetje te reflecteren.
In de volgende berichten probeer ik alle gebeurtenissen wat te beschrijven.
Dit berichtje gaat over het contact dat ik had met de vertrouwenspersoon van de stad Gent over mijn toestand en hoe daar in september mee om te gaan.
Ze lijkt me gewoon te zijn om met mensen zoals ik (voornamelijk in mijn toestand dan) om te gaan en bood me aanvankelijk voornamelijk een luisterend oor aan (zie mijn vorig bericht).
Nu blijkt het allemaal wat moeilijker te liggen: ze ging ervan uit dat het totaal verkeerd zat op mijn school, dat ik daar slaande ruzie ging krijgen, dat ik die job niet graag deed,... allemaal fout.
Het zit verkeerd op mijn school, dat wel, maar niet dat daar op de afdeling waar ik werk iets kan geregeld of afgesproken worden. Het is ook zo, en dat weet ik van mijn echtgenote, dat het op andere scholen niet beter is, integendeel. Zoals ik al aangaf: niet van de regen in de drop alstublieft! Ik ben geen ruziemaker, maar ik verwacht dat de collega's het werk doen waarvoor ze aangenomen werden en betaald worden, wat bij sommigen niet lukt. Er moeten gewoon duidelijke afspraken gemaakt worden die moeten nagekomen worden. Dit kan me door de huidige directie niet beloofd worden, en daar wringt het schoentje.
Ik doe mijn werk ook (nog steeds) graag. Wat ik nu bijvoorbeeld begin te missen is het plannen en voorbereiden. Meestal zijn enkele weken van de vakantie daarmee gevuld, omdat ik dan, na het schooljaar, kan reflecteren wat goed of fout ging en dan alles voorbereid om dit beter te laten verlopen. Meestal onderzoek ik dan ook nieuwe mogelijkheden die ik in mijn lessen kan inpassen (en ook meestal gebeurt er van alles en nog wat in vakanties, omdat er tijd is om opborrelende ideeën uit te werken).
Terug naar de vertrouwenspersoon: zij had gezocht naar een job als leerkracht en ... vond niks (uiteraard niet: de vacatures komen pas half augustus naar boven). Ze vertelde me dit, maar toen ik zei wat ik hier bovenaan schreef was er een beetje een aha-principe: misschien kunnen we dit anders oplossen. Lumineus idee: een ronde-tafelgesprek. Met alle betrokkenen en de vertrouwenspersoon. Ik wil dat wel doen (ik ben echt geen moeilijke mens), maar vertrouwen daarin... niet echt. Ik vrees dat echter wel te moeten doen, omdat mijn opties wat op beginnen te geraken: als ik werk wil (wat het geval is) zal ik wat soepel moeten zijn. Ik mag echter ook wel een aantal voorwaarden stellen waarbij rekening gehouden wordt met mijn burn-out.
Wait and see, zou ik zeggen.
Echt positief kijk ik momenteel niet uit naar een volgend schooljaar: er wordt (en niet alleen bij mij) een pak onzekerheid veroorzaakt die een goede werking tegenhoudt. Verdeel en heers is het beetje het motto van directies en overheden, lijkt het mij. Dat ze daarmee aan sfeerbederf doen met veel kwaliteitsverlies, daar staan ze niet bij stil.
Maar, hiermee ga ik op de negatieve weg. Beter dat niet te doen.
Afwachten hoe dit evolueert.

beetje negatief...

Dit berichtje is wat negatief.
Ik stond eigenlijk zo op: alhoewel ik goed geslapen had, voelde ik me negatief.
De 'dreuntjes' werken wat in op mij.
Klopt: ik had heel veel goed nieuws gekregen de laatste tijd (een nieuw kleinkind dat goed gedijt, de positieve jobwendingen van mijn zonen, het nieuws dat ik 'genezen' was), maar toch blijven enkele zaken knagen.
Vorige week had ik al het gevoel: te oud voor de (nieuwe) job, zet maar bij de afval, bij de afwijzing als pedagogisch begeleider.
Kwam daar het onverwacht gesprek bij, de dag erna, met de directie. Die vroeg me: 'wat verwacht je nu van mij?'
Wacht eens even: is dit niet omgekeerd?
Ik heb een probleem met haar beleid en ... ik zou dat moeten oplossen?
Ik had zo echt het gevoel: er wordt niet echt geluisterd. Ik word gehoord, maar niet beluisterd.
Enkele jaren geleden vroeg ik me af hoe het ze deden: oudere leerkrachten, die heel veel hadden betekend voor de school en die ook veel hadden verwezenlijkt, met een pak aan ervaring, zodanig te demotiveren dat ze gedegouteerd de school verlieten.
Ondertussen begin ik dat te begrijpen.
Ik begin op dat punt te geraken.
In een zoektocht naar een oplossing bots ik op een aantal muren. Mijn leeftijd is er één van. Zeker in het onderwijs is ervaring van weinig tel. Je bent belangrijker als je wat langer in dienst bent - wat je deed is van weinig of geen belang - wie je een duwtje kan geven (ons kent ons) en hoe hard je om je heen schopt (wie hard roept wordt ofwel buitengepest of weggepromoveerd).
Negatief: ja! Realiteit: ook ja!
Misschien is mijn perceptie verkeerd. Dat is mogelijk.
Morgen heb ik een afspraak met de vertrouwenspersoon van de stad om dat allemaal eens te toetsen.
Benieuwd wat daar uit komt. Ik verwacht daar echter niet veel van.
Ik vrees dat het moeilijk wordt. Eigenlijk hoor ik de argumentatie al komen: we hebben momenteel niks dat als oplossing zou kunnen dienen, de problemen die je aangeeft stellen zich overal, we zijn aan het zoeken, maar er zijn anderen die nog wat voorrang hebben, zou je dat nu nog doen, op jouw leeftijd (alhoewel ik denk dat ze dit laatste niet luidop durven zeggen of vragen, maar het denken wel).
Ook: je moet nog naar de controlearts. Iemand die langer dan 4 weken afwezig is zou, voor terug te beginnen werken, naar de controlearts moeten gaan. Tiens: ik ben al meerdere keren meer dan 4 weken afwezig geweest (na mijn elleboogbreuk, mijn eerste burn-out, mijn nierkanker) en moest nog nooit naar de controlearts. Uitrangeertactiek? Zou kunnen!
Ik heb echt het gevoel naar de uitgang geduwd te worden, willens nillens.
Jammer. Ik heb het gevoel nog veel te kunnen betekenen voor de school of maatschappij. Het lijkt erop dat ik de kans niet zal krijgen.
Ik hoop dat ik fout ben.
De toekomst zal het uitwijzen.

Minder goed, maar ook fantastisch nieuws

Ik greep naast de job als pedagogisch begeleider.
Gisterenmiddag kreeg ik het nieuws dat ze een andere kandidaat hadden weerhouden.
Ergens had ik het wel verwacht: meestal worden die jobs wel wat gecreëerd rond een vooraf gekende persoon. Ik had ook al vermoedens (of een beetje argwaan) toen mijn sollicitatie heel vlot ging, maar dat me nooit een vraag werd gesteld die meer dan oppervlakkig was. Ik kan het ook wel begrijpen: gaan ze iemand in een functie plaatsen die slechts 6 maanden jonger is dan de persoon die de job nu doet en die stopt omdat hij op pensioen gaat? Dit lijkt me de enige logische verklaring te zijn die wat steek houdt. Ik wacht af wat hun antwoord zal zijn op mijn vraag naar uitleg.
Ik heb zo een beetje het gevoel: 'terug naar af. U ontvangt geen geld!'
Deze voormiddag ging ik naar school, om de collega's een goede vakantie te wensen. Ik kreeg algemeen complimenten ('je ziet er goed uit', ' je blinkt terug',...) en, zowel van leerlingen als collega's de vraag: 'kom je terug de 1ste september?'.
Ik weet het niet en dat heb ik aan iedereen gezegd. Ook aan de directie die toevallig binnenviel, ook om de collega's van OV 2 een goede vakantie te wensen.
Ze blijft het toch heel moeilijk hebben met haar communicatie: ze bleef er maar op hameren dat ik asap zou moeten weten wat ik wil doen en dat de bal in mijn kamp lag. Ik wil wel shotten op die bal, maar ik wil ook weten waar de goal staat.
Ik kan hier nu lang uitweiden over alles, maar waar ik heen wil is het volgende: het is vakantie, waarvan ik wil genieten en pas op het einde van die vakantie ergens een beslissing nemen, die het best bij mij of mijn situatie past!
Het beste nieuws kreeg ik echter van de arts, gisterenmiddag: ik ben officieel kankervrij verklaard.
Zoals in een vorig berichtje gezegd onderging ik een aantal testen en die draaiden allemaal goed uit: er is geen residu, er zijn geen uitzaaiingen, er is niks abnormaal te zien. Ik heb niet meer kans om terug kanker te krijgen dan een 'normale' persoon.
Er werd me wel aangeraden me te laten blijven volgen door de nefroloog samen met de huisarts, maar ik ben officieel gezond!
Eigenlijk overstijgt dit nieuws het feit dat ik die job niet heb. Zoals mijn dochter me meldde: (naast: beste nieuws ooit - strong daddy) de jobuitdaging komt er wel.
Ik ga proberen van mijn job niet wakker te liggen, alhoewel al die berichten van gisteren niet goed waren voor mijn nachtrust.
Nu ik alles wat kon laten zakken kan ik het minder goed nieuws achter mij laten en genieten van het goed nieuws, mijn gezondheid en de steun die ik kreeg en krijg van mensen die me lief zijn.
Op naar een fantastische vakantie!

Selectiegesprek

Ik nam stap 3: na de vorige selecties te hebben doorgelopen, werd ik uitgenodigd voor een laatste selectiegesprek.
Ik had reeds een (volgens de mevrouw van de vakbond, goede) motivatiebrief geschreven, een case gekregen en ingediend en ben nu dus geselecteerd voor het laatste kransje kanshebbers op de job als pedagogisch begeleider.
Aangezien het niet regende ging ik met de fiets. Het is tenslotte maar een 5-tal kilometer naar de Keizer Karelstraat en parkeerruimte is er niet.
Resultaat: ik zweette lichtjes toen ik aankwam. Goed dat ik een 20-tal minuten op voorhand aanwezig was, zodat ik kon 'opdrogen'. Terwijl ik zit te wachten tot het aan mij is, vlak bij de ingang in de hall, zie ik Francis binnenkomen. Hij kwam op onze school een voordracht geven over 'breed evalueren', één van de belangrijke items in de sollicitatie. Hij vraagt me of ik kom voor de ICT, maar als ik dat ontken, zegt hij: "je komt toch niet solliciteren voor de job als pedagogisch begeleider?". Als ik dat beaam zegt hij me dat dit ... de job is die hij doet en waar hij binnen 2 maanden in pensioen voor gaat. Ik kom dus voor zijn job! Hij wenst me succes en zegt dat het met mijn capaciteiten wel moet lukken.
Ik word dan ontvangen in het lokaal door 3 mevrouwen: één van de dienst zelf, die de functie al doet, maar voor het lager onderwijs, één als vertegenwoordiger voor het stadsbestuur en één psychologe.
Het gesprek verloopt vlot en ik voel me op mijn gemak. Ik kan overal een antwoord op geven en heb op het einde van het gesprek een goed gevoel. Als ik vraag wanneer er eventueel een uitkomst zou zijn krijg ik als antwoord dat dit deze week nog beslist wordt. Dat is snel!
Maar: ik weet niet of ik de job heb of krijg. Ervaring leert me dat er regelmatig een verborgen agenda bestaat en ik weet ook niet hoe andere kandidaten het ervan af brachten. Ik weet wel dat de kandidates (want het waren vrouwen) voor en achter mij niet uit het buitengewoon onderwijs kwamen (want die zou ik kennen), wat me een voordeel geeft.
Eender hoe: ik kon daar niks verliezen, enkel winnen. Ik hoop dat het een overwinning blijkt.

Dit wordt wel een zware week op diverse gebieden.
Gisteren mijn laatste onderzoeken om genezen verklaard te worden van kanker, waar ik dan donderdag de uitslag van weet, mijn vrouw moet vrijdag een onderzoek hebben naar haar hartfunctie, mijn jongste zoon moet in zijn firma 2 sollicitaties doen naar hogere functies, als manager en mijn oudste zoon belde me op om te zeggen dat hij zijn (goed betaalde) job bij de overheid opgeeft om een eigen bedrijf te starten!
Heavy!
Als het wat meezit starten alle mannelijke Brackes op 1 september in een nieuwe functie.
Nog eens zeggen dat ik apetrots ben op mijn kinderen en partners.
Jullie doen het niet goed, maar fantastisch!
Ik hoop jullie op goed nieuws te mogen verblijden vrijdag!

Controle

Sint-Lucas, 27 juni, straat 60, om 8 uur, nuchter.
De afspraak was al gemaakt op 18 augustus vorig jaar. Ik was content dat ik het papiertje nog had.
Aangezien het niet de eerste keer is dat ik dit doe ken ik de routine al : aanmelden voor een dag opname, dan doorverwezen worden naar straat 74, daar vriendelijk ontvangen worden door de hoofdverpleegster die me een kamer toewijst (nr 18), waar een mede patiënt ontbijt zit te eten. Ik maak kennis met André die aan het herstellen is van een prostaatoperatie. Vriendelijke, beleefde mens.
De normale plichtplegingen gebeuren, zoals papierwerk en steken van een infuus. Dat is eigenlijk de reden dat ik hier ben: omdat ik slechts één nier heb en ik een onderzoek met contrastvloeistof moet ondergaan moet ik een infuus krijgen met vloeistof om mijn nier te beschermen. Bij het eerste mevrouwtje lukte het steken van het infuus niet zo goed ("jouw aders zijn nogal hard"), maar bij een meer ervaren collega lukte het direct (alhoewel ze ook beaamde dat het niet zo gemakkelijk was).
Ik heb mijn tablet en lectuur mee, want dat wordt het vandaag: wachten!
Tot het infuus is doorgelopen, ik de contrastvloeistof opgedronken heb en de ct-scan kreeg.
Daarna terug naar huis waar ik terug kan eten.
Donderdag krijg ik de uitslag.
Als die goed is word ik volledig genezen verklaard van nierkanker.
Vingers kruisen!
Ik hoop er donderdag te kunnen op klinken!

Case

Stap 2 in de oplossing is gezet.
Zoals in mijn berichtje rond vaderdag gezegd had ik gesolliciteerd naar een functie als pedagogisch begeleider secundair onderwijs van de stad Gent.
Als ik de eerste selectie doorstond ging ik een 'case' krijgen. Die moest ik invullen en doorsturen. Als dit dan de volgende selectie doorstaat dan word ik uitgenodigd voor de uiteindelijke selectie.
Goed nieuws: ik kreeg mijn 'case' binnen.
Toen ik dit opende las ik het volgende: 'Een school wil werk maken van de implementatie van (meer) talentgericht onderwijs in de klaspraktijk. Deze begeleidingsvraag komt bij jou als begeleider terecht.

Maak een gezamenlijk plan van aanpak op voor deze begeleidingsvraag. Dit plan van aanpak moet een korte visie, doelen en concrete acties bevatten. De timing van het plan mag je zelf bepalen. Hoe ga je met de betrokkenen in de school aan de slag om doelen te realiseren?'

Ik dacht: heu, hoe kan je het meer algemeen maken? Een school (welke soort?), meer talentgericht onderwijs (is dat er al, hoe ver willen ze gaan?), timing is zelf te regelen, welke betrokkenen?

Omdat dit zo algemeen is, heb ik dit ook algemeen opgemaakt. Ik stuurde dit door naar iemand die met de materie vertrouwd is en die gaf me, na enkele dagen, de commentaar dat hij onder de indruk was, maar dat er hier en daar nog enkele zaken in mochten komen over hoe het beleid dit zou aanpakken, omdat ik dit eerder als ervaren leerkracht had opgemaakt.

Ik had me vooraf ook de vraag gesteld: vanuit welk standpunt beschrijf ik dat en koos ervoor dit als ervaringsdeskundige op te maken.

Maar: het is goed dat ik die feedback kreeg, want ik kon daar nog enkele aanpassingen in doen, zodat het beleid meer benadrukt wordt.

Ik zond mijn 'case' gisterenavond, dinsdag, in, ruim op tijd, want het moest binnen zijn op donderdag 22 juni.

Nu is het afwachten: ga ik door naar de laatste selectie?

Als dit moest lukken dan is dat een grote stap vooruit.

Dan kan ik me voorbereiden op een gesprek op woensdag 28 juni waarin ik mezelf maar moet verkopen als de beste kandidaat.

Vingers gekruist houden.

3K

Op minder dan een maand is er 1000 km bij: ik ben aan de 3K met mijn fiets.
Ik haalde de 2K op 14 mei.
Nu, op 13 juni, is er al 3006 km op de teller.
Ik had wel geluk met het weer: het was en is één van de droogste lentes van de laatste jaren.
Ook probeerde ik een zekere regelmaat erin te krijgen (3 à 4 x per week) en de ritten ook wat langer te maken. Gemiddeld kom ik aan een goede 61 kilometer per rit. De snelheid gaat langzamerhand ook omhoog: 25,5 gemiddeld.
Automatisch kom je dan aan de kilometers.
Ik voel me daar goed bij.
Mijn conditie is er ook.
Dit is allemaal in orde.
Nu de rest nog.

Vaderdag

Neen, ik kreeg geen boormachine, grasmaaier, knutselbox.
Zoals op moederdag een pak foute cadeaus gegeven worden wordt ook op vaderdag veel om zeep geholpen door de zoveelste foute cadeau.
Ik heb dat probleem niet: ik wou geen cadeaus, alhoewel ik weet dat ik het daar soms moeilijker mee maak!
Persoonlijk vind ik die dag één van de meest artificiële feestdagen die er zijn. Moederdag: ok, en zelfs goed dat alle mama's eens in de bloemetjes gezet worden, letterlijk en figuurlijk.
Maar de mannelijke versie daarvan vind ik erg overroepen.
Pas op: ik heb ervan genoten en het was heel leuk, maar naar mijn gevoelen ging het niet om 'de vaderdag', maar eerder om het feit dat we allemaal nog eens samen waren, heel gezellig, met goed eten (wat heeft mama zich terug uitgesloofd! Ongelofelijk hoe ze het altijd doet!), wat drinken en een fantastisch goede sfeer!
En toch kreeg ik een cadeau!
Ik durf het contact met mijn kinderen goed te noemen (understatement) en ze weten wat er gaande is, niet alleen door deze blog, maar ook door persoonlijke gesprekken en contacten.
Zo weten dat ik solliciteer.
En: ik kreeg een sollicitatie en de melding dat ik eigenlijk al aanvaard was.
Letterlijk: de firma BraVaWaSza zoekt de 'beste echtgenoot, vader en opa', met een volledige functieomschrijving, profiel, jobgerelateerde competenties, persoongebonden competenties, talenkennis (onder andere 'kindertaal', die in mijn geval de moedertaal is), werkervaring (minstens sinds 26 november 1982 - geboortedatum van mijn oudste zoon), een voltijds contract van onbepaalde duur (7/7 en 24/24), op 4 tewerkstellingsplaatsen met een leuke omschrijving van het aanbod.
Ik kreeg de job al toegezegd!
Ik moest nog het één en ander bewijzen (kan je de band van de buggie herstellen?), maar slaagde daarin met glans.
Aangezien ik direct aanvaard werd voor deze job hebben we daarop geklonken.
Sterk hoe mijn kinderen aanvoelen wat er leeft en hoe ze me daarin steunen.
Bedankt!
Zoals ik al zei (zegt mijn kleindochter ook al regelmatig): ik denk dat alles uiteindelijk in orde komt.
Met het nakend einde van het schooljaar (en mijn 'ziekte') in zicht heb ik hier en daar mijn licht opgestoken en info ingewonnen. Er zijn mensen voor mij op zoek (concreet) naar een uitweg en ik heb ook gesolliciteerd naar een functie als pedagogisch begeleider secundair onderwijs van de stad Gent. Ik zal daar op heel korte termijn antwoord op krijgen.
Een beetje spannend, en hoop doet leven maar de verwachtingen mogen niet te hoog zijn.
Ik heb echter wel al een job voor het leven.
Dat is al heel wat!

Einde van een hoofdstuk

Ik heb het aan de directrice gezegd: ik kom niet terug.
Ze belde me (eindelijk!) om te vragen hoe het ging en wat de plannen waren voor volgend schooljaar. Deze keer had ze geen hulp van de secretaresse nodig.
Ik zat net bij mijn zoon en mijn pasgeboren kleinzoon (annex vrouw, schoon- en kleindochter).
Ze vroeg of ze niet stoorde - netjes.
Ik heb heel eerlijk gezegd dat ik het niet zie zitten om terug te keren. Dat de vraag niet moet gesteld worden of ik dan terug ziek zal worden, maar wanneer ik terug uitval. Dat is voor niemand goed.
Ze leek niet verrast.
Ze vertelde me dat ze dan mijn uren ICT aan Lander ging geven, omdat die nu al ICT doet op de andere afdeling. Ik zeg haar dat dit een goed idee is, want die jongen is bekwaam en heeft van mij reeds alle nodige info gekregen.
Ze wenst me geluk - netjes.

Na het ophangen en wat doorpraten met vrouw en zoon begin ik langzaam tot het besef te komen: het is gedaan. Dit deel van mijn leven sluit ik af.
Het is mooi geweest, zoals nog een aantal periodes die ik afsloot: de crèche, de zwemschool, de vakantieopvang, mijn weekendwerk. Ik voelde al een tijdje dat dit een hoofdstuk was dat ik moest afronden.
Ik heb hierin veel gedaan, veel gegeven, ook veel gekregen. Het heeft me veel opgebracht en ook veel gekost, maar dat geldt voor alle periodes die ik afsloot. De balans is echter positief, zelfs het einde, vind ik. Misschien heeft het feit dat ik tegen een muur liep me doen beseffen dat ik hiermee moest ophouden. Het kon zo niet verder, ik ging te ver en het vroeg, in de huidige omstandigheden, te veel van mij. Ik leerde ook van mijn coach: ik ga altijd door en meestal te ver en dat is nefast.
Ik kreeg tijd om te herbronnen en voel me langzamerhand sterk en goed genoeg om een nieuw hoofdstuk aan te vatten.
Ik weet nog niet goed waar en hoe, maar werk daar aan, zelfs heel concreet.
Ik heb hier en daar wat hulp nodig daarbij, maar ik weet dat ik die zal krijgen.
Ondertussen heb ik via mijn statuut een aantal zekerheden ingebouwd die me redelijk zorgenvrij aan de toekomst laten werken. Ik moet me geen zorgen maken rond financiën die wegvallen (iets wat ik wel al meemaakte, met desastreuze gevolgen). Daarom kan ik me volop concentreren op een volgend stukje van mijn professioneel leven.
Op dat gebied boden zich enkele kansen al aan. Ik zie wat daar uit komt.
Ik heb er vertrouwen in.

Onsterfelijk

Op mijn fietsje schieten er soms de meest rare ideeën door mijn hoofd.
Ik kwam terug van de bibliotheek, waar ik mijn boek had ingeleverd en een nieuw boek gehaald. Dat haal ik bijna altijd uit de afdeling 'fantasy-science fiction' omdat ik daar nu eenmaal gek op ben: wegdromen in een ingebeelde wereld, al dan niet wetenschappelijk ondersteund, mezelf verliezend in een verhaal, dat heb ik graag.
Veelal gaat het in die romans over liefde, macht, verhoudingen en, zeker in sci-fi boeken, over zaken die verschillende levens- (en zelfs licht)jaren lopen.
Het eeuwig leven is nooit ver af.
Nu maakte ik me de bemerking: ik ben onsterfelijk.
Aanmatigend?
Neen.
Na nog eens opa te zijn geworden ben ik ervan overtuigd: ik ben onsterfelijk.
Alhoewel we dagelijks geconfronteerd worden met de sterfelijkheid van ons fysiek leven ben ik ervan overtuigd dat ik nog zeer lang in de hoofden van mijn kinderen-kleinkinderen- eventuele achterkleinkinderen zal verder leven.
Ik herinner me nog de vader van mijn vader: pépé Pol. Een lieve mens die sterk op mijn papa leek.
Mijn vader: ondanks hij al stierf in 1991 herinner ik me hem als gisteren, als de koorleider, die na zijn dood eventueel de vogeltjes ging leren zingen, iets wat me terugkomt als ik, zoals nu in de lente, 's morgens wakker word van het gekwetter van veel vogels. Ik maak dan de bemerking: 'Ah: pa heeft ze terug een liedje geleerd!'.
Mijn ouders zouden zo trots geweest zijn op hun zoveelste achterkleinkind.
Ik ben ervan overtuigd ik door mijn nazaten ook ga 'overleven'.
Mijn burn-out en vooral de sessies met mijn coach hebben me doen beseffen dat, zelfs al is het een waakvlammetje, je als mens steeds energie kan vinden. Soms dooft de vlam als de energietoevoer doorgesneden wordt, zoals bij ziekte, overlijdens, verdriet, maar wordt dan plots de vlam terug aangestoken en aangewakkerd door een aanvoer van positieve energie, zoals een huwelijk, een geboorte, een professionele voldoening.
En zelfs als het kaarsje opgebrand is, blijft er steeds nog de geur en warmte hangen van een leven vol meestal positieve energie, waar nabestaanden hopelijk positief aan terugdenken.
De laatste maanden heb ik een golf van liefde, ondersteuning en positieve energie ondervonden. Die hebben me een heel pak vooruit geholpen.
Ik ben er zeker van: ik ben onsterfelijk!

opaJo bis

"Heb je gebeld, Tim?"
"Ja. Kunnen jullie komen? Ik denk dat het begonnen is en ik wil Kathleen naar het ziekenhuis brengen."
Vrijdagavond, 23u30.
De bevalling is begonnen. Ik word nog eens opa, opaJo, voor de tweede keer!
We spoeden ons naar het huis van mijn oudste zoon, dat gelukkig maar een 4-tal kilometer van het onze ligt. Daar toegekomen krijgen we nog een laatste uitleg (het 'draaiboek' ligt klaar), mijn schoondochter krimpt af en toe in elkaar, mijn zoon kijkt heel bezorgd en de vroedvrouw spreekt geruststellend.
Juliette, mijn eerste kleinkind, is gelukkig al diep in slaap.
Eigenlijk waren we ook al in bed en mijn vrouw in een diepe slaap. Ze is nog wat suf, en, na het vertrek van het bevallende koppel en controle van het kleinkind, zoeken we ook de bedstee op.
Ik ben ook moe, want ik heb geprobeerd (en ben er ook in geslaagd) mijn doelstelling te halen voor deze maand: een fietstocht van meer dan 100 km aan meer dan 25 km per uur. Dat was goed gelukt: het werd 102 km aan 26.3 per uur. Moe maar tevreden. Wist ik veel dat ik die nacht voor noodopvang ging zorgen.
Het wordt een nacht met oppervlakkige slaap (uiteraard!), waar Juliette plots zich naast mij in bed ploft, zonder wakker worden. Ik draag ze na een 10-tal minuten terug en achteraf weet ze zelfs niet dat ze dit deed!
Rond 7 uur werden we wakker en zagen een update: 'Het viel terug wat stil. Later meer nieuws'.
Er waren veel activiteiten voorzien: Juliette moest naar de balletles, daarna bij ons opgevangen worden en tante Barbara zou met haar naar het zwemparadijs gaan.
Mijn dochter valt binnen (ze had gebeld: 'Van wanneer is het al bezig? Gaat alles door zoals gepland? - 'Ja, doe maar zo normaal mogelijk") en net als ze vertrokken is naar het zwembad krijg ik telefoon: 'Papa, proficiat. Je bent opa van een flinke kleinzoon!'.
Overweldigend moment, voor allebei.
Rond 14 uur werd Jérôme Bracke geboren, 3kg880 en 51.5 cm. Een flinke brok en alles gaat goed, met zowel de mama als de baby.
Als Barbara met Juliette terugkomt organiseren we alles om naar het ziekenhuis te gaan: zwemkledij ophangen, naar de winkel gaan om een cadeautje te kopen voor de nieuwe baby en wat eten voor de mama, want die had de laatste twee dagen enkel een soort noodrantsoen gehad. Goed teken dat ze daarom vraagt en honger heeft.
In het ziekenhuis maken we kennis met de nieuwste telg in de familie (de mooiste kleinzoon ter wereld, uiteraard) en drinken we een klein glaasje op de goede afloop. Zelfs Kathleen drinkt wat mee (wat heeft die de bevalling goed doorstaan! Proficiat!).
Er komen terug enkele emotionele momenten als Omi het kleinkind de eerste keer in haar armen houdt en ik heb ook de déja-vue, als ik Jérôme in mijn armen heb en hem zie zuigen aan zijn hand. Ik heb dat 35 jaar geleden ook gezien, op dezelfde wijze, door zijn papa. Hij kan nu al zijn afkomst niet loochenen!
We komen terug naar huis en daar komt het buurmeisje vragen of Juliette met haar een gezelschapsspel wil spelen. 'Knappe koppen', een leuk en leerrijk spel voor kleuters.
Het wordt een heel leuk uur, met allerhande opdrachten en plezier.
Daarna gaat Juliette zonder morren (doet ze eigenlijk nooit) in bed en voor mijn vrouw de deur uit is, slaapt ze al.
Wat een dag!
Onvergetelijk.
Ik ben terug opa.
Trots.

Myriam

'Eigenlijk zie je er goed uit. Je 'blinkt' terug'.

Ik zit enkele minuten binnen bij Myriam, mijn huisarts.

Zij is al ongeveer 26 jaar de arts die al het wel en wee in ons huishouden opvolgt.

Ondertussen kan ze over ons een boek schrijven, denk ik.

Ze zegt het ons af en toe: 'als jullie bellen weet ik dat het serieus is'.

We hebben in ons leven al inderdaad nogal wat fysieke ongemakken gehad (en psychische - ook daarvoor konden we bij haar terecht om ons naar de aangewezen persoon door te sturen).

Het was ongeveer twee (kleine) maanden geleden dat ik bij haar was en ze gaf me toen direct een lange recuperatietijd om te zien of ik nu wel of niet vooruitgang maakte.

Die vooruitgang is er nu wel degelijk (zie mijn vorige berichtjes).

Ik vertel wat ik deed, bij FM, alleen, waarover ik dacht, wat de problemen waren, waar ik de problemen oploste en hoe. Ze luistert en komt tot de conclusie dat ik het goed doe.

We bespreken de toekomst.

Daaruit komt dat ik inderdaad wel goed bezig ben met zoeken naar praktische oplossingen voor mijn problemen, maar dat ik inderdaad nog niet mag forceren (waar heb ik dit nog gehoord?).

Ik leg haar de info voor die ik van FM kreeg, alsook informatie die ik van de vakbond kreeg over voltijds of halftijds werken, de mogelijkheden tot affectatie, eventuele sollicitaties.

Ze stelt enkele gerichte vragen, waar ik ... geen antwoord op weet.

Ik opper ook de mogelijkheid om in de stad Gent te gaan spreken met de preventiedienst. Die hebben misschien een oplossing voor mijn professionele problemen. Het is trouwens hun werk om me daarin te helpen.

Ik wil echter eerst via de vakbond zien wat mijn wettelijke rechten en plichten zijn. 

Ik kan de antwoorden opvragen of opzoeken en op het einde van juni moet ik terug bij haar om de volgende stap te nemen.

Ondertussen zie ik wel hier en daar kansen of mogelijkheden verschijnen.

Zoals FM zei: niet specifiek gaan zoeken, de mogelijkheden komen wel.

Het wordt nog een maandje koffiedik kijken.

Op het einde van de maand zou er toch een beetje duidelijkheid moeten komen.

Teleurgesteld?

Niet echt.
Ik ben een beetje teleurgesteld.
Bij het minder goed nieuws stelde ik me (zoals geleerd) enkele vragen: is de wereld vergaan? Neen! Is er iemand dood? Neen! Is er iets vreselijk gebeurd? Neen! Heb ik een ziekte waaraan ik doodga? Neen!  ...
De kunst van het relativeren.
Ik had ergens een uitweg gezien in mijn impasse: ik zag een jobaanbod die een beetje op mijn lijf geschreven was: coach & awesome innovation Mentor @ Fyxxilab.
Schrijf dat eens op je visitekaartje!
Volgens de sollicitatie en dan schrijf ik het letterlijk na: 'Als coach van Fyxxilab is het je taak om klasgroepen de ontvangen en te begeleiden. Dit gebeurt met allerlei Stem/steam-tools die kunnen ingezet worden in STEM-gebieden: Lego-education, robotica, programmeren, 3D-printing, Arduino, stopmotion,...'
Veel van die zaken ken/kan ik al via mijn job als ICT-coördinator.
Ik sprak daar met mijn coach over en die zag dat ook als een opportuniteit. Ik vroeg hem ook hoe ik dit aan moest pakken. Hij (en mijn jongste zoon ook) gaf me de raad om eens rechtstreeks contact te nemen met de 'baas' daarvan (ik ken die persoonlijk).
Zo gezegd, zo gedaan: ik schreef hem een mail waarin ik redelijk kort maar duidelijk mijn motivatie schreef, maar ook de situatie waarin ik zat.
Ik kreeg een mooie mail terug, maar daaruit bleek dat ze op zoek waren naar iemand die reeds enkele jaren ervaring had met programmeren en dat ze enkele sterke kandidaten hadden. Vertaling: ik maak geen kans!
Een beetje teleurgesteld.
Maar zoals Johan Cruyf zei: ieder nadeel heb zijn voordeel. Het is de eerste keer dat ik actief terug aan werken begon te denken. Ik wil dat ook doen, de mogelijkheden die passeren bekijken en een eventuele sprong wagen.
Mij coach zei me dat als het niet lukte, niet te panikeren, maar verder uit te kijken (nog niet te zoeken) naar eventuele kansen.
Ik laat dit rustig bezinken, recupereer wat van een drukke mei-maand, met verjaardagen en veel goed nieuws van mijn kinderen en genieten van het goed weer. Ook de nakende geboorte van een tweede kleinkind is iets om naar uit te kijken.
Ik ben fier op mijn vrouw, mijn kinderen en hun partners. Ze zijn allemaal fantastisch bezig, wat me ook veel energie geeft.
Ik denk dat dit een beetje veel belangrijker is dan het missen van een mogelijke job.

Taina

Dit ging goed: mijn vetverbrandingsritje na de tocht van gisteren verloopt prima: ik hou mijn pols onder de 120, maar haal toch een 25 km per uur, op nochtans licht geaccidenteerd terrein (met bijvoorbeeld een klimmetje naar 'Berg' - what's in a name? - een goede molshoop met toch een stijging van een 8 %).
Ik rij terug langs Gontrode en hoor dan plots mijn telefoon.
Grabbelen naar de GSM, ik haal die uit mijn achterzak en ... ik ben te laat. Ik bel dan maar direct terug.
Het blijkt Taina te zijn, de coördinator van mijn school.
Zij had me in januari naar huis gestuurd met de boodschap naar de doctor te gaan en eerst goed terug in orde te komen.
Ze vraagt me: "Hoe is het?".
Het is dus wel een eerste echte blijk van interesse en medeleven die ik van 'bovenuit' ontvang. Ik kreeg wel een telefoon van de secretaresse, maar dit was uit bezorgdheid voor de uurroosters van volgend jaar en niet over hoe het met mij ging.
Ik vertel van de stappen die ik nam en dat er beterschap in zicht is.
Ze luistert en vraagt hier en daar bijzonderheden.
Geen boodschappen van; 'wanneer denk je...', 'Hoe lang nog...'. Gewoon: "Hoe is het en ik ben geïnteresseerd". Hartverwarmend!
We waren-zijn goede collega's, geloof ik, en we voelden elkaar toch redelijk goed aan. Ze bewijst me dat met dit telefoontje.
Ze nodigt me uit voor de barbecue op het einde van het schooljaar. Als ik vraag wanneer dit is, zegt ze me dat ze dat nog niet weet, omdat ze nog op de klassenraad moet vragen wanneer en wie wat doet. Ze voegt eraan toe:"Al die nieuwe mensen moeten nog allemaal gebrieft worden en dan moeten de taken nog verdeeld worden".
Ik vraag: "Al die nieuwe mensen?"
Blijkt dat er in de periode dat ik afwezig was ongeveer iedereen ziek werd, of gewoon weg bleef en vervangen werd. Het is een voortdurend inpassen van nieuwe mensen, de ene al meer bekwaam dan de andere, met alle gevolgen van dien!
Ik vraag haar of zij wel voldoende gesteund wordt in die job. Ze wordt even stil (misschien het idee: waarom heeft nog niemand me dat gevraagd?) en zegt van wel, zonder echt veel overtuiging.
Na enkele voorbeelden en tegenopmerkingen blijkt dat er af en toe een probleem is van communicatie. Er is goede wil, maar de communicatie verloopt niet vlot genoeg.
Er is nog niks veranderd!
Ik zeg haar uit mezelf dat ik nog niet weet wat de toekomst voor mij zal brengen.
Ze zegt dat ik dat maar moet laten weten, als ik eruit ben.
Terug aangenaam om dat te horen.
No pressure!
Ik vertel haar ook enkele bedenkingen die ik had over mijn toekomst, bijvoorbeeld dat ik het zeer moeilijk heb met het feit dat anderen hun werk niet doen en dat ik het daar moeilijk mee heb. Ze beaamt dit en zegt me dat dit voor haar ook een hekel punt is, maar dat ze niet goed weet hoe ze dit moet aanpakken. Ze oppert: misschien iets dat we samen kunnen uitwerken?
Ik houd de boot af.
Ik beloof haar op de hoogte te houden van mijn 'toestand'.
Ze zegt me dat ze me wel vertrouwt op dat gebied.
Terug leuk om te horen.
Dan is het tijd om mijn tochtje verder te zetten. Ik ben uitgezweet-afgekoeld en moet nog een 16-tal kilometer doen.
Tijdens de verdere tocht overdenk ik het gesprek.
Het was leuk dat te ontvangen.
Ik zie enkele wegen (en dat is niet letterlijk!).
Merci voor het telefoontje, Taina!

Poetsdag

Ik heb van vrijdag poetsdag gemaakt.
Nu ik thuis ben sprak ik af met mijn vrouw dat ik het grootste deel van het huishouden op mij zou nemen: wassen, strijken, occasioneel eten maken (alhoewel dat de dada van mijn vrouw is, maar af en toe die taak uit haar handen nemen is voor allebei leuk) en ook poetsen.
Na enkele 'oefenweken' merkte ik dat vrijdag daarvoor het meest geschikt is: er loopt niemand in de weg, ik heb alle tijd en het huis staat netjes voor de komende week of het weekend.
Vandaag is het vrijdag, dus poetsdag. Ik stond vroeg op dus kon ik ook redelijk snel beginnen aan die taak.
En: dit ging ongelofelijk vlot: ik werd niet moe (meestal was ik aan het zuchten als een paard na wat dweil- of stofzuigwerk), mijn organisatie verliep vlot en vloeiend en op enkele uren tijd was gans het huis netjes en geurde het naar het reinigingsproduct.
Ik merk het al enkele dagen: ik voel me goed. Vraag me niet hoe je dit doet,... . (dixit een andere Johan).
Het was een rustige week waarin relatief weinig gebeurde, maar toch enkele stukjes op hun plaats vielen.
We hadden een verhelderende bespreking met een eventuele 'verbouwheer'. Daar kwam veel uit, maar een beslissing viel nog niet. Dat vraagt nog wat zoekwerk, maar we weten nu in welke richting nu moet gezocht worden.
Mijn vrouw gaf een kookles. Ook daar viel veel uit te leren en dit geeft toekomstmogelijkheden.
En ... ik denk dat ik misschien een oplossing vond voor mijn werksituatie.
Ik ga daar nog niet te veel over zeggen,want het is nog maar een idee, dat echter snel concreet kan worden. Eerst eens bespreken met de coach en doctor om de haalbaarheid te checken.
Er hangt verandering in de lucht, ik voel het.
Ik durfde-mocht-kon nog niet aan de toekomst denken.
Dit lijkt te veranderen.
En niet alleen in mijn hoofd, maar ook concreet.
Nog geen halleluja roepen, maar nu rustig, samen met de juiste mensen, alles uitwerken, op elk gebied.
Ik voel me goed. Vraag me niet hoe je dit doet,...

2K

Laat in bed en niet goed geslapen: een ideale mix om een hoge bloeddruk te hebben bij het opstaan en me een beetje mottig te voelen.
Toch doorgezet, want het is zondagmorgen, wat betekent: fietsen.
Dirk had een ritje naar Huise georganiseerd en we startten met 7 in de c-ploeg, wat ons normaal gemiddelde begint te worden.
Het was een rit van 78 km, startend langs het water om dan via Huise en Gavere terug te keren, wat op en neer.
De mottigheid bleef nog wat hangen het eerste uur, maar gaandeweg verbeterde dit. Het was ook mooi weer, heel zonnig, maar na dat eerste uur kwamen er wolken. De wind wakkerde ook aan en ik vreesde het ergste. Ik had trouwens geen regenjasje mee!
Maar: we werden gespaard door de weergoden en we hebben geen nattigheid gevoeld.
Op het einde van de rit wees het metertje een dikke 76 km aan, op 2u58.
Netjes.
Voor mij iets belangrijker: ik heb de 2000 km bereikt (2K).
Op 20 weken reed ik 2052 km om exact te zijn. Mijn doel van 100 km per week is er. Nu nog wat reserve maken en het wordt inderdaad een 'normaal' fietsjaar.
Als ik reken dat ik nog maar 15 weken aan het fietsen ben is het nog beter, want dan haal ik 135 km per week.
Gewoon verder doen nu.
Alles komt in orde.

Dip

Ik kan er niet aan doen!
Het begon met een meningsverschil met mijn vrouw, meer bepaald rond moederdag.
Die dag, alhoewel grotendeels gemaakt door de commercie, wordt bij mijn echtgenote elk jaar wat belangrijker. Ik herken dit ook van vroeger bij mijn mama: zij begon, hoe ouder ze werd, meer belang te hechten aan moederdag dan aan haar verjaardag, alhoewel ze in dezelfde periode vielen.
Op zich begrijp ik dat: je hebt meer aandeel in het feit dat je moeder werd dan dat je geboren werd op een bepaalde dag. Het is ook een vorm van erkenning.
Die dag geeft echter wel problemen met de agenda's. Bij onze kinderen, met hun partners, is die agenda (zoals bij de meeste mensen in de huidige maatschappij) goed gevuld. Komt daarbij dat ze (toch 2 van de 3) niet naast de deur wonen en dan zie je het probleem komen: het wordt moeilijk om specifiek op moederdag langs te komen, zeker als ze ons vorige week zagen en volgende week ook nog zien.
Zoals je zag ik vorig bericht: ik ben Zwitserland en ik begrijp dat. Mijn vrouw heeft daar wat meer moeite mee: waarom kan je geen half uurtje of zo vrij maken om eens bij de mama binnen te springen?
Het probleem is dus dat ik daartussen zit en dat er druk komt: er wordt mij gevraagd om de boodschap over te brengen en langs de andere kant de tegenkanting te horen.
Na enkele minuten voelde ik me in een dip terecht komen.
Ik had langzamerhand alles opgebouwd en op korte tijd viel de grond onder mijn voeten weg.
Waarom: onzekerheid, niet kunnen oplossen, discussie,... alles wat een aanleiding van mijn burn-out is, zag ik terugkomen.
Door zo'n onnozelheid!
Ik voel me machteloos.
Ik voel me ook terug moe.
Ik wil daar niet op ingaan, want dat kost me te veel moeite.
Ik weet ook dat het niks opbrengt.
Waarom zou ik dat nog doen.
Ik probeer aan mijn vrouw uit te leggen wat dit doet bij mij.
Ze begrijpt me niet, alhoewel ze toch moeite doet. Ze zegt zelf alles wel op te zullen lossen.
Ik vlucht ergens weg, alleen, op de bovenkamer, met mijn boek. Ik ga dan naar een vergadering van de fietsclub.
Als ik terugkom hoor ik dat mijn vrouw belde naar mijn dochter en dat ze erover hebben gepraat (moederdag, bedoel ik). Ik ga ervan uit dat alles in orde is en dat ze zullen komen op zondag, zoals gevraagd. Pas later zie ik een berichtje verschijnen of het nu OK is om op zaterdag te gaan eten op restaurant.
Ik ga vrouwen nooit begrijpen, maar dat is iets dat al heel oud is, zo oud als de mensheid.
Ik blijf het daar moeilijk mee hebben en probeer dat te verwerken.
Met hetgeen ik las en studeerde via mijn coach weet ik dat ik moet proberen om zo veel mogelijk positiefs te vinden in alles wat gebeurt. Mijn idee was dat ze toch moeite deden om (alhoewel een dag vroeger) iets te doen voor moederdag, tussen alle (al dan niet verplichte) activiteiten.
Blijkt niet genoeg te zijn, of... toch wel?
De onzekerheid nekt me.
Daardoor ontbreekt het me aan energie om er moeite in te steken.
En zit ik in een dip.
Zal ook wel relatief zijn.
Ik hoop daar vlug uit te geraken, want leuk vind ik dit niet.
En nu stop ik. Het is al negatief genoeg.

Aha en oesje

Als de rook om je hoofd is verdwenen, I can see clearly now, making your mind up, ... liedjesteksten staan er vol van en op een zeker moment in je leven komt dit voor - eigenlijk niet één keer, maar meerdere keren, hoop ik voor de meesten onder ons: wat klaarheid in je hoofd, zaken wat meer zuiver zien.
Ik voel zo'n moment aankomen.
Langzamerhand beginnen me een aantal zaken te dagen en wordt de lucht wat klaarder.
Ik had zo'n beetje het gevoel: 'Aha, zo zien ze me dus' en ook 'Oesje, zo zien ze me dus niet'.
Van mijn coach had ik een invulboekje gekregen met oefeningen rond talenten, een talentenportfolio.
Enkele zaken deed ik reeds zonder het te beseffen (zoals mijn levenslijn), maar één van de oefeningen bestaat erin dat minstens 3 mensen uit mijn omgeving mijn 3 grootste talenten of beste eigenschappen moesten aanduiden.
Zaterdag was er de regelmatig terugkerende samenkomst met alle kinderen en dit leek me een perfecte gelegenheid om dat eens samen te doen. Volgens mij kan je daar moeilijk heel objectief aan beginnen, maar heb je een eigen idee van wat gaat komen. Dit kan meevallen, maar ook tegenvallen, wat waarschijnlijk de bedoeling is: je eigen ideeën wat bijsturen naar een meer realistisch beeld.
Ik zag iedereen nadenken (kon bijna horen wat ze dachten!) en toen kwam het er wel heel vlot uit: loyaal, stabiel, standvastig, doorzetter, gestructureerd, sportief, neutraal (Zwitserland), betrouwbaar, altijd lesgever-pedagoog, omgang met mensen (als talent - Aha!), steeds coachend, verwelkomend (kwam van Maria, de vriendin van mijn jongste zoon , uit Polen, die me zei dat vanaf het eerste moment ze me zag, ze het gevoel had welkom te zijn - mooi!) en zorgzaam. Ze konden nog doorgaan, maar ik had eigenlijk genoeg.
Ik miste één eigenschap die ik volgens mezelf wel heel hard heb: geduld. Toen ik dit vermelde was er een reactie van: 'ja, maar...' Oesje, verkeerd beeld?
Niet echt: volgens mijn kroost heb ik heel veel geduld op professioneel gebied: met mijn leerlingen, vroeger bij de training van het voetbal of het zwemmen, in de vakantieopvang, maar lijkt dit toch een pak minder te zijn als ik niet professioneel bezig ben.
Toch een kleine bijsturing: ik dacht dat ik me die eigenschap eigen gemaakt had, maar dat klopt niet helemaal. Goed om weten!
Wat ik wel merk de laatste week, sinds ik toch enkele dagen helemaal alleen was (zie mijn vorige berichtjes) is dat er een soort klik in mijn hoofd kwam. Met het 'huiswerk', het lezen van een aantal zaken rond mijn 'toestand', het contact met de school (al dan niet gewild - zie ook vorig bericht), berichtjes van collega's (vraagstellingen vanuit de ICT-kant voornamelijk) en vooral mijn gevoel: ik wil er terug wat invliegen, lijk ik in een andere fase te komen.
Waarschijnlijk zal ik nu moeten opletten om geen overhaaste beslissingen te nemen (ik heb nog genoeg tijd daarvoor), maar ik heb terug de aandrang om 'iets te doen'.
Mijn taakjes thuis zijn grotendeels afgewerkt en de routine kost me ook minder en minder tijd, zodat me tijd vrijkomt.
Ik kan blijven rusten (fysiek en mentaal) maar een innerlijke stem zegt me langzamerhand wat te herbeginnen, zaken te verkennen, wat te zoeken (zonder daar een echte queeste van te maken).
Zoals afgesproken maak ik mijn 'huiswerk' af en neem ik contact op met mijn coach.
Benieuwd wat de volgende stap wordt!