Het was wel een prachtige locatie. Voor het feest van het huwelijk hadden Maria en Benjamin een hotel gehuurd en ervoor gezorgd dat de gasten aan een gereduceerde prijs een kamer in dat hotel konden huren.
Om en idee te geven: hiernaast kan je een link vinden naar enkele foto's van het hotel: Andels Lodz
Dit was vroeger een textielfabriek die fantastisch gerenoveerd is, met een luxueus hotel tot gevolg.
We hadden rond 9 uur afgesproken voor het ontbijt, wat doorging op het gelijkvloers.
Terug heel raar: je loopt rond op de gang of stapt in de lift en je kent meer dan de helft van de mensen die daar rondlopen en je hartelijk begroeten.
Ook bij het heel uitgebreid ontbijt (met echt alles erop en eraan) komen en gaan voortdurend ons bekende personen en nemen we de maaltijd met vrienden en kennissen, in het hotel in Lodz.
Na het lang, uitgebreid ontbijt wordt het langzamerhand tijd om ons klaar te maken: de mooiste jurken en kostuums worden uitgehaald, de vrouwen worden opgemaakt en de zenuwen nemen langzamerhand toe (alhoewel dit nog meeviel, want 2 weken voorheen was ook al de burgerlijke plechtigheid doorgegaan).
Rond 14 uur 15 verzamelt iedereen in de lobby van het hotel, want om 14du30 stipt vertrekt er een bus met alle gasten naar de kathedraal waar het huwelijk zal voltrokken worden. Er zit 5' vertraging op, maar iedereen komt op tijd aan en kan het kerkelijk huwelijk voltrokken worden.
Het wordt een mooie mis. Een beetje (terug) een mengelmoes van Pools en Engels, maar heel emotioneel, met een life ensemble dat klassieke muziek speelt en een priester die heel hard zijn best doet om zijn Engels zo veel mogelijk op te poetsen (waar hij in slaagt).
De zus van Maria, Agnieska en een vriend van Benjamin, Kevin, zijn de getuigen, waar Kevin angstvallig Agnieska in het oog houdt om te weten wat hij moet doen (wat goed lukte - ze hadden ook wel de dag ervoor geoefend).
Na de mis wachten we een beetje tot de stoet gevormd wordt, maar ... dat gebeurt niet in Polen: na de mis is het gedaan en loopt iedereen buiten. Een beetje raar voor ons, Belgen, maar eens buiten worden enkele foto's genomen en begeeft iedereen zich terug naar de bus.
Die brengt ons terug naar het hotel waar dan op de bovenverdieping (waar we gisteren met de broer van Maria nog een drankje namen) de receptie doorgaat.
Het werd een chique bedoening, op dat dakterras, met een zicht op Manufactura en een groot deel van Lodz. Een beetje wennen: de bediening liep niet rond, maar bleef steeds staan op dezelfde plaats. Als je iets wou, moest je daarheen gaan.
Groot applaus uiteraard als het pasgetrouwd koppel binnenkomt na hun foto-shoot, waar ze ons na een 10-tal minuten verrassen met een mededeling. Iedereen had bij het binnenkomen een klein houten hartje gekregen, met een knijpertje aan. Benjamin gaf dan, na een ruime bedanking, aan wat de bedoeling was: er waren 2 vazen voorzien waarin de hartjes konden gegooid worden. De 2 vazen stonden voor goede doelen: één voor Alzheimer (dit is het werk dat Maria doet) en één voor kanker. Voor elk hartje dat in een vaas gestoken werd ging er 5 € naar deze doelen.Iedereen moest een keuze maken en een hartje in één van de vazen stoppen, na daar een briefje aan te hangen me de knijper waarop dan geschreven werd waarom aan dit doel geld zou moeten gegeven worden.
Mijn gemoed (en ik denk van veel anderen ook) schoot vol toen de uitleg kwam: Maria wou het werk dat ze deed ondersteunen (dat was geen verrassing), maar toen ze zich verloofden was dit in de aanwezigheid van Rob en Lieve (ik schreef over deze mensen in volgend bericht: Rob ).
Rob heeft kanker en hij wou het huwelijk graag meemaken, maar door de ziekte kon dit niet. Dit was echter een eerbetoon aan hun.
Ik kreeg een krop in de keel. Onze 'kleine' had het terug gedaan. Het is toch een specialeke.
Emotie was het ordewoord van dit huwelijk!
De receptie was redelijk kort en daarna werden we op de benedenverdieping verwacht voor de maaltijd en het feest.
Ook hier kwamen er enkele verrassingen. Op elke plaats stonden al kleine glaasjes voor wodka. Onze jongste had het gezegd: pas op, want in Polen wordt er stevig gedronken op feesten. Vooral wodka. Probeer vooral niet mee te doen met de Polen, want ze drinken jullie onder de tafel.
Goed dat we verwittigd waren, want dat klopte dus.
Voor enkele Belgische vrienden liep dit niet zo goed af, want alhoewel ze waarschijnlijk een fantastische avond hadden weten ze van het einde niks meer, want ze waren KO.
Een tweede verrassing: we kregen 3 maaltijden, wat we nogal weinig vonden, alhoewel lekker. Ondertussen kwamen er een aantal obligate filmpjes en speeches, gevolgd door de openingsdans (terug een emotioneel moment). Tijdens die dans (en de 'vermenigvuldiging', daarna) merkten we dat er aan de zijkant terug warmhoudschotels geplaatst werden.
Wat bleek: er werd gedurende de ganse avond en nacht voortdurend eten aangevoerd, warm en allerhande soorten spijzen (aardappelen, deegwaren, groeten, vlees) en aan een andere tafel dan nog koekjes en taarten.
Rond 23 uur werd dan de bruidstaart binnengebracht, zonder veel aankondiging.
Daarna was het danstijd, toch voor de mensen die nog konden staan en bewegen, want een deel had reeds moeten afhaken wegens een overdaad aan wodka.
Wij hebben ons nog goed geamuseerd (zonder wodka) en rond 2u30 was het voor ons voldoende en zochten we de bedstee op.
Ons laatste kind is getrouwd. Het werden 3 totaal verschillende maar toch typische huwelijken.
Het volgend huwelijk zal niet voor ons zijn, maar voor onze kinderen. Hopelijk mogen we het nog meemaken.
En hopelijk worden deze even mooi als van onze kinderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten