Jaloers

Ik geef het toe: ik ben een beetje jaloers.
Nu ik tijd heb viel ik terug op zaken die ik graag doe: fietsen en lezen.
Over het fietsen heb ik het al meer dan genoeg gehad, en ook af en toe over het lezen.
In vorige berichtjes sprak ik over de lectuur die ik aanbevolen kreeg door FM, waar ik me dan doorworstelde (met af en toe een AHA-moment), maar de laatste maanden beperk ik me tot de meer gewoon onderhoudende lectuur. Zoals reeds eerder gezegd: ik hou nogal van fantasy, maar voornamelijk sinds het volgen van De Tour zijn sportboeken niet ver weg.
Zo ben ik al enkele dagen bezig de korte fietsverhalen te verslinden van het boek 'Uit Koers' van Frank Heinen.
Het gaat letterlijk over 'bijzondere wielerlevens', meer bepaald over de mensen die in hun leven al dan niet een prominente rol speelden in het wielermilieu. Allemaal korte verhalen van soms maar één tot enkele bladzijden lang.
En... ik ben jaloers.
Prachtig hoe je na enkele zinnen meegetrokken wordt in een heel kort verhaal, waar in enkele woorden een sfeer opgeroepen en gevoel weergegeven wordt.
Talent is iets waarop je jaloers kan zijn, denk ik.
In het boekje komt dit ook terug: er worden mensen geboren met veel talent.
Belangrijk is om dat te ontdekken en er iets mee te doen.
Er liggen echter onderweg veel klemmen en valstrikken. Dat komt ook tot uiting in het boekje.
Het is daarom soms zo jammer dat echte talenten teloor gaan.
Omgekeerd bestaat ook: er zijn nogal wat mensen die denken over meer talenten te beschikken dan anderen. Het wordt echt moeilijk om hun dan van het roze wolkje af te halen en ze terug op de grond te plaatsen.
Hard werken (misschien kan je dit ook als talent beschouwen) en realisme zijn dan de boodschap, in de hoop dat er ondertussen geen totaal verkeerd beeld in het hoofd van de betrokken persoon is ontstaan.
Ik heb dat in mijn dichte familiekring gezien en kan je verzekeren: het loopt niet goed af!
Ik stel me ook de vraag: is talent eindig?
Ja, neen, misschien.
Zeker op fysiek gebied: ja. Je lichaam kan de prestaties van op jonge leeftijd niet blijven herhalen en volbrengen.
Neen: met ouder worden ontdek je onvermoede talenten, omdat je geen tijd had ze te ontdekken terwijl je er andere aan te ontwikkelen was.
Misschien: durf je het aan om op zoek te gaan naar je talenten? Daarvoor moet je soms een totaal andere weg bewandelen dan je deed en ik merk, hoe ouder je wordt, hoe moeilijker dit wordt. Je blijft liever in je comfort-zone, dan, nog eens, te beginnen inroeien tegen de stroom waar je reeds enkele jaren in zit. Heb je er nog de energie voor?
Ik heb de indruk op deze laatste tweespalt te staan: wat nu?
Binnenkort heb ik terug een afspraak met FM, waar we dit eens kunnen bespreken.
Of ik daar concreet iets zal aan hebben, dat weet ik niet. Ik heb ondervonden dat ik meestal met meer vragen dan antwoorden terugkom van bij FM.
Niet dat dit negatief is, integendeel.
Wel vermoeiend en ik hoop genoeg energie te hebben om de zaken te kunnen aanpakken, eender hoe ze lopen.