Moe

Wat doen we nu: de Haute Provence, de Ardeche of terug naar de Dordogne?
Die vraag kwam reeds op in mei-juni, als 'echte' vakantie na alle huwelijksbeslommeringen.
Het wordt ... niks.
In Warschau zegt mijn vrouw dat ze het echt niet ziet zitten om, thuis, terug te beginnen plannen en pakken, in de file te gaan staan en hoogstwaarschijnlijk aankomen in een plaats waar het tussen de 35 en 40° is, met kans op bosbranden.
Ik ben opgelucht: ik zag dat ook niet zitten.
Ze zegt: als je zin hebt kan je misschien met Klaus wat gaan fietsen voor enkele dagen.
Neen: ik wil dat ook niet.
Ze zegt: ik ben moe en wil eerst volledig recupereren.
Ik ook.
Het is terug al een tijdje. Waarschijnlijk is er wat te veel druk door alle feestelijkheden, het organiseren van de reis en, ondanks het wel leuk is, de emotionele beleving van de feesten. Die zorgen voor het dalen van mijn energieniveau.
Terug uit Warschau hebben we allebei zo wat hetzelfde gevoel: laat ons gerust, we willen rusten en slapen, in de zetel liggen-hangen, misschien een boekje lezen of een kruiswoordraadsel oplossen, maar niet veel meer. Boodschappen: moet dat? Allez: omdat we toch iets moeten eten.
Veel: neen.
Juist genoeg.
Na enkele dagen spreken we toch af met Rob en Lieve. Zij had ons gebeld met de vraag hoe het nu was op het huwelijk, waar ze niet bij konden zijn, maar toch op het feest ter sprake kwamen (zie: trouw nummer 3), door de verrassing van onze zoon om per kaartje 5€ te doneren aan kanker, met het voorbeeld van Rob in het achterhoofd.
Ondanks we ons echt in gang moeten sleuren wordt het (terug) een gezellige namiddag-avond.
Rob is goed: zijn immuuntherapie slaat aan, lijkt het en hij spreekt zelfs van, op het einde van het jaar, terug te beginnen werken, waarschijnlijk parttime.
Lieve vraagt hoe het nu met mij is en wat ik ga doen in september.
Ze had reeds (wat een lieve vrouw toch!) enkele sollicitaties doorgestuurd die voor mij van toepassing zouden kunnen zijn.
Als ik uitleg dat ik eigenlijk niet van de regen in de drop wil terechtkomen, vraagt ze me wat uitleg.
Ik leg haar uit hoe het eraan toegaat bij mij op school. Ze lijkt het te begrijpen (ze zit in een vergelijkbare situatie, alhoewel minder erg) en zegt me dat ik, zoals haar dochter zegt (die psychologe is), me dit allemaal niet moet aantrekken.
Als ik de zaken wat meer in detail bespreek wordt het duidelijk dat me niet aantrekken eigenlijk geen optie is. Maar, en dat begin ik langzamerhand in te zien: er kan misschien wel een mouw aan gepast worden door goede afspraken te maken en waar ikzelf met een andere instelling aan het werk zal of moet gaan.
Ik weet dat ik met enkele mensen serieus in overleg kan gaan, met een goede argumentatie, die ervoor kunnen zorgen dat mijn job terug 'werkbaar' wordt.
Wat ik ook weet is dat ik op termijn kan rekenen op steun van mensen met een medische achtergrond die ervoor kunnen zorgen dat ik niet fysiek onderuit ga.
Verder probeer ik mijn fysieke conditie op peil te houden, alhoewel dit de laatste weken terug moeite kost.
De reis naar Polen heeft me een gewichtswinst van iets meer dan een kilogram opgeleverd, maar ook een deel van mijn energieniveau gekost.
Ik probeerde dit wat terug op peil te brengen: door enkele fietstochten ging het overgewicht er al terug af, maar dit kostte meer moeite dan het me qua energieniveau opbracht.
Hopelijk wordt dit opgetild door enkele dagen rust.