Juli wordt de maand van trouwen.
De eerste in de rij is die van mijn schoonbroer Frank. Hij is de jongste broer van mijn vrouw.
Hij hertrouwt.
Met Christel.
Ze wonen ongeveer al een 15-tal jaren samen, nadat hij, na zijn scheiding, van het ene malheur in het andere liep.
Ze kreeg hem terug op het rechte pad en lijkt voor hem de ideale match te zijn.
Aanvankelijk gingen ze vorig jaar trouwen, maar dit werd om verschillende redenen uitgesteld tot dit jaar.
Ook mijn broer hertrouwde een 5-tal jaren geleden en ook toen had ik hetzelfde gevoel: mooi om dat te doen, en volledig terecht, maar toch een beetje raar.
Noem me wat ouderwets, maar ik gaf mijn trouwbelofte voor het leven en ik denk niet dat ik dat nog eens ga doen.
Uiteraard weet je niet wat de toekomst brengt: je kan je partner op een aantal manieren verliezen en iemand nieuw tegenkomen, maar toch vind ik het vreemd om op een trouwfeest aan tafel te zitten met de kinderen en ex-vrouw van de bruidegom.
Het was een leuk feest, hoor, daar niet van en er was van rancune geen sprake, maar toch had ik enkele bijgedachten: zou ik dit doen, zouden mijn kinderen dat aanvaarden, gaan de kleinkinderen dit begrijpen?
Het koppel had echter een mooie dag: een nieuw begin, een klassiek maar aangenaam trouwfeest en hopelijk het begin van een nieuwe, gelukkige levensfase.
Het is hun gewenst.
Maak er iets mooi van, Frank en Christel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten