Dobber, dobber, dobber,...

Wij zijn in dit stadium beland: we dobberen verder op onze rustige levensgang en ... vinden dit min of meer OK.
Na alle trouwperikelen, bekomen van de trip, letterlijk uitrusten van een emotioneel zware periode namen we wat tijd om echt tot rust te komen.
Weinig doen, buiten hier en daar een kleine karwei of boodschapjes en enkele fietstochten, meer moest dat echt niet zijn.
Wat we wel veel deden - we, zijnde mijn vrouw en ik - is nadenken.
Over wat we nu binnenkort zullen doen en dit echt in vraag stellen.
Gaan we (vooral ik dan) terug aan de slag zoals vorig jaar deze tijd?
Ik krijg de vraag van ongeveer iedereen die mijn situatie wat kent en ik moet eerlijk zijn: ik weet het nog steeds niet.
Vorige week had ik een afspraak met mijn coach, FM, maar die ging niet door omdat hij zich onverwacht niet vrij kon maken. Ik had enkele gerichte vragen naar de toekomst toe. Die vraagstelling zal wat uitgesteld moeten worden, met daaraan eventuele acties ook.
Verder is er op de scholen waarop we allebei staan nog weinig of geen activiteit, toch niet waar personeel bij nodig is, zoals inschrijvingen, voorbereiden, administratie of lesplannen.
Ze hebben het er ook niet echt eenvoudig op gemaakt: in beide scholen zijn er nog steeds geen gegevens over de klassen, meer bepaald de leerkrachten voor die klassen, ter beschikking.
Je kan moeilijk iets voorbereiden als je niet weet over wie of wat.
Resultaat: je legt dat naast je en ik merk al een tijdje: uit het oog is uit het hart.
Ook bij mijn echtgenote is er een beetje fatalisme ingetreden, maar dit lijkt me een soort verdedigingsmiddel te zijn. Ze had heel duidelijk gevraagd om van enkele taken ontlast te worden, maar kreeg het bericht, aan het begin van het verlof dat ze ... die taken kreeg. Zonder uitleg echter. Of eerder: de uitleg wordt gegeven na 20 augustus.
Wat mijn situatie dus betreft: ook ik kan pas volgende week terecht bij een aantal mensen om mijn toekomst te bespreken en eventuele acties te ondernemen.
Ik heb zo een beetje het idee op een tweespalt te staan: gooi ik (nog eens) mijn leven om, of blijf ik meedrijven in de stroom, waar ik probeer er toch wat eigenheid aan te geven.
Argumenten genoeg voor zowel het één als het ander: ik heb gemerkt dat ik genoeg talenten en ervaring heb om bepaalde zaken aan te pakken, maar loop ik dan niet het gevaar om een al met redelijk wat moeite opgebouwde loopbaan met een sisser te laten aflopen? Moet ik nog de moeite doen om me in iets te gooien, waar ik niet weet wat de uitkomst kan of zal zijn, waar ik nog slechts enkele jaren moet doen om tot - zoals dat gezegd wordt - een verdiende op-rust-stelling over te gaan.
Wil ik professioneel geen uitdaging meer aangaan?
Misschien wel, maar - terug - de argumentatie spreekt er wat tegen: er worden met moeite nog mensen aangenomen waar een 5 vooraan in het jaartal staat. Hoe gaat dit dan als er binnen enkele maanden een 6 voor staat?
Begrijpelijk. Een trend ook: ondanks men wil dat iedereen langer werkt, wordt geprobeerd om 'oudere' werknemers, zeker in niet-privé-middens, naar de uitgang te piloteren, eender wat ervaring, talenten of mogelijkheden ze hebben.
Dat zorgt er dus voor dat ik af en toe de zin heb om "foert" te zeggen.
Misschien zoek ik iets waar ik niemand bij nodig heb, of van weinig of geen mensen afhankelijk ben.
Voorzichtigheid en wat behoudsgezindheid zorgde ervoor dat ik dat tot nu toe nog niet deed: beter een beetje de kat uit de boom kijken.
Mogelijkheden verkennen, kansen afwegen.
Wachten en uitkijken naar een kans.
Alleen kan dit echter niet.
En waar de kansen liggen, daarvoor is het wachten tot iedereen terug opgestart is.
Ondertussen nog een beetje dobberen,....