Eén jaar

Vandaag is het één jaar geleden dat ik de boodschap kreeg dat er iets mis was.
Ondertussen gebeurde er heel wat, iets wat je kan lezen in deze blog.
Mijn operatie, het herstel, ups en downs, opa worden, tegen de muur lopen (figuurlijk dan),... eigenlijk denk ik dat dit bij iedereen een beetje gebeurt.
Als je echter het woordje 'kanker' laat vallen wordt iedereen wel alert: oeioei: gaat die dood?
Neen dus: ik ben met succes geopereerd en denk dat de vuile ziekte uit mijn lijf is.
Natuurlijk is (misschien was) het zoeken naar juiste medicatie voor mijn bloeddruk, maar de laatste periode voel ik me echt wel goed en begon zelfs terug met plezier op mijn fiets te kruipen (alhoewel ik op dat gebied wat geremd werd door de weergoden of een vrouw in het ziekenhuis of waarvoor dan thuis moet gezorgd worden, wat uiteraard prioritair is op fietstochten maken).
Als ik terugdenk op dat jaar ondervond ik ongelooflijk positieve zaken. Laat het mij anders formuleren: de steun en vriendschap (noem het liefde!) die ik ondervond gaven mij zo'n positief gevoel dat ik er zonder probleem enkele negatieve zaken bijnam.
Ik moet hiervoor heel veel mensen bedanken (ik wist niet dat ik op zo'n uitgebreide kring mensen kon rekenen die klaar stonden als ik het nodig had, in woord en daad).
In nood leert men zijn vrienden kennen, iets wat ik al wist.
Wat ik ook al wist is dat de mensen die niet echt in je geïnteresseerd zijn geen moeite doen voor jou. Dat is de keerzijde van de medaille. Daaruit leer je dan ook. Eerlijk gezegd heb ik wat medelijden met die mensen, want op een zeker moment komen die dan echt alleen te staan en dan zijn ze te trots om het ego eens opzij te zetten en blijven ze zich liever in zelfmedelijden wentelen om zichzelf als slachtoffer te kunnen bestempelen.
Gelukkig is dit slechts een heel kleine minderheid.
Ik was het laatste jaar vooral positief verrast door een aantal kleine attenties van mensen waarvan ik het niet verwachtte en terug contact hebben met mensen die ik al enkele jaren uit het oog had verloren.
Ik vierde gisteren kerstmis met alle kinderen en kleinkind (enkele dagen later, maar organisatorisch was dit de enige mogelijkheid).
Mijn oudste zoon deed de eerste toast op het feit dat ik een jaar geleden het nieuws kreeg, maar er ondertussen toch monter bijzat, eigenlijk genezen en wel. Het ontroerde en sterkte me terug. Ik herhaal mijn doel: ik wil erbij zijn als Juliette - mijn eerste en hopelijk niet laatste kleinkind - huwt!

Oudercontact

Een halfjarig terugkomend fenomeen: het oudercontact.
Iedereen die in het onderwijs staat zal bij het horen hiervan toch even gemengde gevoelens hebben. Het is zoiets van 'moet dat nu?' (Ja!), 'wie zal er komen?' (meestal diegenen waar het niet bij nodig is) en vooral 'wat zal er gevraagd worden?'.
We hebben een publiek waar het erg moeilijk, eigenlijk onmogelijk, is de resultaten te vergelijken. Dat is dan ook het probleem: hoe vertel je aan een ouder dat haar of zijn kind eigenlijk goed presteert, als de mama of papa zegt dat de leerling nog steeds niet kan lezen.
De argumentatie dat de leerling in het buitengewoon onderwijs zit is voor sommigen onaanvaardbaar, want 'mijn tweede kind doet het wel goed, op de gewone school'.
Echt niet eenvoudig!
Als we de resultaten bekijken (en dan wordt er niet gesproken van examens of punten - dat mag trouwens niet in het BuSO) doen onze leerlingen het wel goed: een groot deel van onze oudere leerlingen vloeien van de school af als we zeker zijn dat ze werk hebben. Meer dan drie kwart van onze leerlingen heeft vast werk bij het verlaten van de school! Ik denk dat veel scholen daarvan dromen!
Maar... ze kunnen moeilijk of niet schrijven en lezen, rekenen kan enkel met een machientje, voor veel zaken hebben ze altijd hulp nodig.
Wij, de leerkrachten op het instituut Bert Carlier, waar ik les geef, weten dat we er alles aan doen om voor zo'n goed mogelijke toekomst te zorgen voor onze leerlingen en met resultaat: vorige week kwamen een drietal leerlingen vertellen op school hoe goed ze het stellen, op hun werk, in een eigen woning, enkele getrouwd en ouder geworden en zelfs een eigen huis gekocht!
Daarvoor doen we het!
En... een oudercontact is een noodzakelijke onderdeel.

Crisis!

'Meneer: je vrouw is daarnet aan de lift gevallen op school. Ze was buiten bewustzijn en wordt nu met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht, meer bepaald naar Maria Middelares. Kan je het regelen om de wagen te komen ophalen en daarheen te gaan?'
Na een week waarin ze zich niet goed voelde (snotteren, hoofdpijn, wegdraaien, slapen,...) besloot mijn echtgenote om toch te gaan werken, met desastreus gevolg.
Ik stond met mijn fietske op school en was net binnen toen ik de telefoon kreeg.
In zeven haasten opvang voor de leerlingen geregeld (ik moest slechts 2 uren les geven, de rest waren ICT-uren), terug op de fiets gesprongen en naar de school van mijn vrouw gefietst, daar de sleutels van de auto gekregen van een aangetrouwde nicht die op haar school de administratie doet (dank je, Dorothy!) en dan richting ziekenhuis gereden.
Enkele uren in de spoed gezeten, wachten op uitslagen van onderzoeken, die al met al redelijk positief waren: niets levensbedreigend, maar een tekort aan vanalles en nog wat in het bloed, voornamelijk electrolieten. Dit zou een gevolg kunnen zijn van het nemen van meer medicatie voor de verkoudheid de week ervoor, in combinatie met wat ze al nam voor de hernia in de nek, de te lage cholesterol, het anti histaminicum tegen allergie en waarschijnlijk vergeet ik nog een of ander pilletje. 's Morgens is het een halve farmacie aan het ontbijt!
Maar: trop is teveel, zoals Van Den Boeynants zei en nu was ze dus letterlijk en figuurlijk gecrashed.
Ze bleef de ganse week in het ziekenhuis, ik pendelde over en terug en probeerde het time managment zo goed mogelijk te regelen.
Eind goed al goed: op zaterdag mocht ze naar huis, alhoewel ze zelf liever in een revalidatiecentrum, waar ze toevallig van hoorde van een kamergenote, had gebleven.
Overleg met de kinderen en afwegen van de voor- en nadelen waren we het eens dat een revalidatiecentrum geen meerwaarde en voor ongeveer iedereen een hoop extra zorgen zou geven.
Ik had het wel kunnen regelen dat alle kinderen paraat waren bij haar thuiskomst.
Het werd nog een leuke namiddag alhoewel mijn vrouw na het bezoek toch vlug de slaapkamer opzocht.
De boodschap voor de volgende weken: rusten, recupereren en goed eten en drinken zodat er wat gewicht bijkomt.
Moet zeker lukken in de feestperiode!

Waar?

Reeds enige tijd vraag ik me af: waar zijn de mensen die mijn blog volgen?
Je hebt de mogelijkheid om te kijken waar mijn berichten gevolgd worden en de meeste mensen die dit volgen komen uit... Amerika of Canada.
Eigenaardig: ik ken weinig mensen in Canada of Amerika.
Door mijn internationale projecten is het inderdaad mogelijk dat lezers van mijn blog redelijk verspreid zijn, maar dan wel in Europa!
Blijkt dat dit meer 'over de grote plas' is.
Wat ik me dan ook afvraag is: in welke taal lezen ze dit.
Volgens de locatie kan dit onmogelijk in het Nederlands zijn.
Wordt dit dan vertaald via Google translation? Hoe kan deze vertalingsmachine enkele subtiele zaken vertalen, zodat ze toch 'leesbaar' zijn?
Als iemand zich geroepen voelt om hierop een antwoord te geven: je kan altijd reageren op de blog (onderaan staat 'add a comment').
Ik ben nieuwsgierig!