Oudercontact

Een halfjarig terugkomend fenomeen: het oudercontact.
Iedereen die in het onderwijs staat zal bij het horen hiervan toch even gemengde gevoelens hebben. Het is zoiets van 'moet dat nu?' (Ja!), 'wie zal er komen?' (meestal diegenen waar het niet bij nodig is) en vooral 'wat zal er gevraagd worden?'.
We hebben een publiek waar het erg moeilijk, eigenlijk onmogelijk, is de resultaten te vergelijken. Dat is dan ook het probleem: hoe vertel je aan een ouder dat haar of zijn kind eigenlijk goed presteert, als de mama of papa zegt dat de leerling nog steeds niet kan lezen.
De argumentatie dat de leerling in het buitengewoon onderwijs zit is voor sommigen onaanvaardbaar, want 'mijn tweede kind doet het wel goed, op de gewone school'.
Echt niet eenvoudig!
Als we de resultaten bekijken (en dan wordt er niet gesproken van examens of punten - dat mag trouwens niet in het BuSO) doen onze leerlingen het wel goed: een groot deel van onze oudere leerlingen vloeien van de school af als we zeker zijn dat ze werk hebben. Meer dan drie kwart van onze leerlingen heeft vast werk bij het verlaten van de school! Ik denk dat veel scholen daarvan dromen!
Maar... ze kunnen moeilijk of niet schrijven en lezen, rekenen kan enkel met een machientje, voor veel zaken hebben ze altijd hulp nodig.
Wij, de leerkrachten op het instituut Bert Carlier, waar ik les geef, weten dat we er alles aan doen om voor zo'n goed mogelijke toekomst te zorgen voor onze leerlingen en met resultaat: vorige week kwamen een drietal leerlingen vertellen op school hoe goed ze het stellen, op hun werk, in een eigen woning, enkele getrouwd en ouder geworden en zelfs een eigen huis gekocht!
Daarvoor doen we het!
En... een oudercontact is een noodzakelijke onderdeel.