Na alfa komt beta

Test gedaan: alles eigenlijk OK, behalve... de medicatie die ik neem. Die heeft een nogal sterke invloed op mijn polsslag.
Ik had een lijstje mee wat ik allemaal al nam de voorbije maanden. De dokter keek me eens aan en zei dat ik al veel geprobeerd had. Het voordeel van de lijst was wel dat een aantal medicaties direct konden uitgesloten werden. Hij was echter niet echt akkoord met de ingreep van de nefroloog om mij alfa-blokkers te geven. Ieder zijn specialiteit, uiteraard, maar de hartspecialist vond het toch raar dat een goed middel zoals ik eerst nam direct werd afgeschoten door zijn collega, tot hij hoorde wat mijn bloedwaarden waren. Hij vertelde me wel dat alfa-blokkers na een tijdje de symptomen geven die ik had: ongemakkelijk, en (echt) flauwvallen na een uurtje, omdat de bloeddruk te veel daalt.
Bleef volgens de hartspecialist nog een voor de hand liggende mogelijkheid: beta-blokkers.
Nu heb ik ondertussen allerhande verhalen gehoord, van mensen die nog met moeite wakker konden blijven en functioneren alsof ze zombies zijn.
De dokter stelde me gerust (allez, hij probeerde toch): het gaat om een nieuwe generatie beta-blokkers waar weinig bijwerkingen zouden zijn op fysiologisch gebied. Met andere woorden: ik zou min of meer normaal moeten kunnen functioneren (zelfs sporten!).
Het middel zou mijn bloeddruk onder controle en mijn hartslag naar beneden moeten brengen.
De pilletjes gekocht en eens de bijsluiter gelezen. Toch enkele zaken gezien die op het ander papiertje ook stonden: misselijkheid, duizeligheid, ... .
Er stond ook bij dat ik de eerste dagen dat ik het nam de eerste twee uren onder controle zou moeten zijn (amaai, wat is dat?).
Enfin, ik heb het nu gisterenvoormiddag genomen en merkte daar ... niks van. Monitoren van bloeddruk en hartslag toonde me dat de hartslag inderdaad daalt (ik loop nu rond met een hartslag van minder dan 70, waar dit de laatste maanden nooit onder de 90 ging), de bloeddruk is nog wat hoog, maar binnen de normen (rond de 15/10, waar ik deze voormiddag 125/87 had, bij een pols van 65).
Toch nog afwachten wat de toekomst geeft: ik heb nog pilletjes genomen die fantastisch werkten, gedurende 4 dagen of zoiets!
Voor alle zekerheid schreef de arts me ook een dag aan een hartslag- en bloeddrukmeter voor. Volgende week loop ik dus een ganse dag met zo'n toestelleke rond. Benieuwd wat dat geeft.
Ik probeer positief te denken.

Het is toch (weeral) niet goed!

Frustratie: ik blijf weer ter plaatse trappelen. Erger nog: ik ga achteruit in plaats van vooruit!
De pilletjes die ik neem (Terazosab, 2 mg) helpen echt wel voor de bloeddruk, zodanig zelfs dat ik, als ik ze neem en na een uurtje, begin flauw te vallen (of toch bijna) bij een kleine inspanning! In een eerder berichtje stond het reeds: ping-pong, met hoge bergen en diepe dalen, op en af.
Vorige donderdag was het van dat: ik stond op om 7u20, nam mijn pilletje, fietste een uurtje later naar school (aan een normaal tempo), kwam daar toe en moest enkele minuten later gaan zitten, zag langs alle kanten sterretjes en moest me vasthouden om niet te vallen.
Dit zakte wel na enkele minuten (of beter misschien: de bloeddruk steeg terug), maar bevorderlijk voor de gemoedsrust en het fysiek functioneren is dit niet.
Thuis vertelde ik dit aan mijn vrouw. Die was, waarschijnlijk heel terecht, serieus onder de indruk. Ik vertelde dit ook aan mijn directie de dag daarna. Die suggereerde me om eens te overwegen halftijds te werken.
Ondertussen had vrouwlief enkele dokters gebeld, waaronder de hartspecialist. Die vond het verhaal verontrustend.  Ik moet dus straks op onderzoek. Waarschijnlijk een fietsproef, echo cardiogram,...?
Je begint dan van iedereen een hoop verhalen te horen: bij die mens duurde het twee jaar voor ze iets vonden, een andere sukkelt nog steeds, bij nog een andere was er weinig aan de hand, nog een andere viel plots dood,...!
Je krijgt dan ook langs alle kanten raadgevingen, goed bedoeld, daar niet van, maar: wat moet je daarmee? Het ene spreekt het andere tegen en als je dan toch iets doet en het mislukt is het zoiets van: zie je wel. Ondanks de goede bedoelingen en de vele (regelmatig waarschijnlijk) goede raad, weet niemand hoe ik me voel en wat ik aankan of aan wil op dat moment.
Ik hoop dat er binnenkort toch iets uit de bus komt waar ik voor lange tijd mee vooruit kan!

Collega: sterkte!

Benoit is dood!
Hij is/was de echtgenoot van een collega (Paule).
Hij moest, exact op dezelfde dag als ik, naar de nefroloog.
Ik kreeg te horen dat eigenlijk alles redelijk goed was, maar dat er een probleempje was met het regelen van de bloeddruk, iets wat door te zoeken naar de juiste medicatie eigenlijk volledig onder controle kon komen.
Hij kreeg te horen dat de resultaten van het onderzoek naar zijn prostaat niet in orde waren.
Ik kreeg begin juli te horen dat ik eigenlijk in remissie was, dus alles OK.
Hij kreeg begin juli te horen dat hij terminaal was.
Vandaag ging ik naar zijn uitvaart.
Griezelig: ik had het idee: het kon net andersom geweest zijn!
Ik heb misschien geluk (alhoewel we natuurlijk niet weten wat voor ons ligt en wat ons nog te wachten staat).
De dienst maakte me duidelijk dat de echtgenoot van mijn collega een positieve persoon was, door veel mensen heel graag gezien, familieleven centraal en het belangrijkste en hij had altijd een kwinkslag klaar.
Het kon mijn dienst zijn!
Nog eens: griezelig.
Ik had zo een beetje het gevoel: we stonden allebei voor Sint-Pieter en die koos Benoit om te blijven en stuurde mij terug.
Ondertussen heb ik wat last van mijn polsslag (bij de minste inspanning schiet die omhoog). Dit staat echter wel in de bijwerkingen van de medicatie die ik neem.
Direct na de dienst van Benoit stop ik bij de hartspecialist om een afspraak te maken om dit te laten onderzoeken. Ik stond voor een gesloten deur, maar neem me voor een afspraak te maken en er alles aan te doen om zo lang mogelijk, zo goed mogelijk te leven.
Alles gaat sowieso al te snel voorbij. Ik wil er nog lang van genieten.
Aan Paule: sterkte en vind steun in de liefde en vriendschap die ik tijdens de dienst voor jouw man mocht ondervinden!

Plat!

De rib is min of meer in orde, dus kan er terug aan de conditie gewerkt worden (iets wat ik in een vorig bericht ook al meldde).
Dus: het fietsje terug van stal gehaald.
We spreken 3 november en ik begin vol goede moed aan een fietstocht van (denk ik) zo'n 40 km.
Nu valt dit in het begin nogal tegen: ik heb tegenwind en ik krijg (terug) de pols niet onder de 160.
Geen probleem, denk ik, want na een 15-tal km draai ik en kan ik rustig naar huis fietsen met een relatief lage hartslag.
Mis poes: ik rij plots op een steen, en wat verder merk ik het dan: plat achteraan.
Ok, geen probleem: ik heb een reservebandje mee dus wissel ik dat even. Nu zit die band er reeds meer dan een jaar op en die is niet echt gewillig om eraf te komen. Na enkele minuten prutsen en wringen komt hij er toch af. Nieuw bandje erop en dan maar pompen met de handpomp. Mijn pols schiet nog meer omhoog.
Geen probleem, denk ik, eens terug op mijn fiets zal dat wel terug zakken.
Rustig vertrokken terug om een paar honderd meter vast te stellen dat ik ... terug een leegloper heb achteraan. Shit: geen reservebandje meer.
Enige oplossing voor de volgende 10 km: een spurtje van ongeveer anderhalve km en dan afstappen en pompen.
Resultaat: frustratie en een gemiddelde pols van 166 na een rit van 34 km.
De fiets een weekje laten staan (ik moest werken en het was toch rotweer), dan gerepareerd en op 11 november terug een poging gedaan.
Terug veel wind tegen aan het begin, maar ik hou de pols beter onder controle.
Na zo'n 9 km echter: 't is niet waar: terug plat achteraan. Eens goed gecontroleerd en de boosdoener gevonden: er zat een klein naaldje door de band! Het zat net tegen de binnenband waardoor, tijdens het rijden, de band doorboord werd. Terug wisselen (hij ging er nog steeds moeilijk af!) en pompen.
Rustig verder gereden om 2 km verder te merken: plat vooraan!
Terug de band eraf (dit ging iets vlotter), maar in de reserveband zat ook een gat (die had ik net gewisseld).
Gen probleem: ik heb plakkertjes mee. Die zaten er echter al meer dan een jaar in, zodat die verstorven waren.Van plakken was dus geen sprake meer.
Dan maar, heel voorzichtig, de rest van de rit (een 12-tal km) op een platte voorband gereden.
Thuis gekomen slaakte mijn vrouw een zucht van opluchting, want ik was lang weggebleven.
Uiteindelijk is het resultaat van de twee laatste ritten: hard getraind, weinig resultaat en ik zal maar zo vlug mogelijk nieuwe banden kopen!