Frustratie: ik blijf weer ter plaatse trappelen. Erger nog: ik ga achteruit in plaats van vooruit!
De pilletjes die ik neem (Terazosab, 2 mg) helpen echt wel voor de bloeddruk, zodanig zelfs dat ik, als ik ze neem en na een uurtje, begin flauw te vallen (of toch bijna) bij een kleine inspanning! In een eerder berichtje stond het reeds: ping-pong, met hoge bergen en diepe dalen, op en af.
Vorige donderdag was het van dat: ik stond op om 7u20, nam mijn pilletje, fietste een uurtje later naar school (aan een normaal tempo), kwam daar toe en moest enkele minuten later gaan zitten, zag langs alle kanten sterretjes en moest me vasthouden om niet te vallen.
Dit zakte wel na enkele minuten (of beter misschien: de bloeddruk steeg terug), maar bevorderlijk voor de gemoedsrust en het fysiek functioneren is dit niet.
Thuis vertelde ik dit aan mijn vrouw. Die was, waarschijnlijk heel terecht, serieus onder de indruk. Ik vertelde dit ook aan mijn directie de dag daarna. Die suggereerde me om eens te overwegen halftijds te werken.
Ondertussen had vrouwlief enkele dokters gebeld, waaronder de hartspecialist. Die vond het verhaal verontrustend. Ik moet dus straks op onderzoek. Waarschijnlijk een fietsproef, echo cardiogram,...?
Je begint dan van iedereen een hoop verhalen te horen: bij die mens duurde het twee jaar voor ze iets vonden, een andere sukkelt nog steeds, bij nog een andere was er weinig aan de hand, nog een andere viel plots dood,...!
Je krijgt dan ook langs alle kanten raadgevingen, goed bedoeld, daar niet van, maar: wat moet je daarmee? Het ene spreekt het andere tegen en als je dan toch iets doet en het mislukt is het zoiets van: zie je wel. Ondanks de goede bedoelingen en de vele (regelmatig waarschijnlijk) goede raad, weet niemand hoe ik me voel en wat ik aankan of aan wil op dat moment.
Ik hoop dat er binnenkort toch iets uit de bus komt waar ik voor lange tijd mee vooruit kan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten