Collega: sterkte!

Benoit is dood!
Hij is/was de echtgenoot van een collega (Paule).
Hij moest, exact op dezelfde dag als ik, naar de nefroloog.
Ik kreeg te horen dat eigenlijk alles redelijk goed was, maar dat er een probleempje was met het regelen van de bloeddruk, iets wat door te zoeken naar de juiste medicatie eigenlijk volledig onder controle kon komen.
Hij kreeg te horen dat de resultaten van het onderzoek naar zijn prostaat niet in orde waren.
Ik kreeg begin juli te horen dat ik eigenlijk in remissie was, dus alles OK.
Hij kreeg begin juli te horen dat hij terminaal was.
Vandaag ging ik naar zijn uitvaart.
Griezelig: ik had het idee: het kon net andersom geweest zijn!
Ik heb misschien geluk (alhoewel we natuurlijk niet weten wat voor ons ligt en wat ons nog te wachten staat).
De dienst maakte me duidelijk dat de echtgenoot van mijn collega een positieve persoon was, door veel mensen heel graag gezien, familieleven centraal en het belangrijkste en hij had altijd een kwinkslag klaar.
Het kon mijn dienst zijn!
Nog eens: griezelig.
Ik had zo een beetje het gevoel: we stonden allebei voor Sint-Pieter en die koos Benoit om te blijven en stuurde mij terug.
Ondertussen heb ik wat last van mijn polsslag (bij de minste inspanning schiet die omhoog). Dit staat echter wel in de bijwerkingen van de medicatie die ik neem.
Direct na de dienst van Benoit stop ik bij de hartspecialist om een afspraak te maken om dit te laten onderzoeken. Ik stond voor een gesloten deur, maar neem me voor een afspraak te maken en er alles aan te doen om zo lang mogelijk, zo goed mogelijk te leven.
Alles gaat sowieso al te snel voorbij. Ik wil er nog lang van genieten.
Aan Paule: sterkte en vind steun in de liefde en vriendschap die ik tijdens de dienst voor jouw man mocht ondervinden!