(Weeral) voetbal

Zaterdag = voetbaldag, en nu wel ongeveer het grootste deel van de dag.
In de voormiddag was er de match tegen Drongen. Dit viel wat tegen: 1-2 verlies, ondanks we daar, in de heenronde 1-4 wonnen. Hebben de afgelaste trainingen of de zon een rol gespeeld (alhoewel het koud was!)? Ik had zo het idee dat ik de eerste helft naar een duiveltjesmatch zat te kijken; allemaal naar de bal, bal weg en iedereen er terug achter,... .
De tweede helft was beter, maar de scherpte was er echt niet.
Goed, volgende week de laatste match en ik hoop dat het dan beter is.
's Avonds echter had schoonbroer Frank ervoor gezorgd dat we, met de spelertjes van de ploeg, naar de match AA Gent - Lierse konden kijken, in het stadion van AA Gent.
Het was een hele organisatie om verzamelen te blazen en naar het stadion te gaan, daar onze plaatsen te vinden, de match te bekijken en dan de hele volksverhuizing terug te doen.
Maar... dit viel reuze mee! De sfeer was goed, Gent won en alles verliep picobello!
De stem had wel serieus geleden, maar het zal een hele leuke herinnering blijven.
Merci Frank!

Eerste werkweek

Zoals gepland: na de paasvakantie komt de eerste werkweek.
Voor de paasvakantie was ik nog eens naar school geweest om te kijken hoe het stond met progressie van de leerlingen, de toestand van de PC's, Smartschool,... . Ik had ook mijn directie gevraagd hoe het zat met mijn uurrooster. Ik ging enkele uren extra les moeten geven, en wat minder PC-uren krijgen, maar ze ging me dit allemaal voor het begin van de vakantie doorgeven.
Niet dus.
Ik startte dus met het idee: de maandag vrij, de dinsdagmorgen volledig voor ICT en dan enkele uurtjes les geven.
Ik kwam dus binnen op school op dinsdag en kreeg een hartelijk welkom. "Hoe is het?", "Zal het wel lukken?", "Succes met de start",... waren de boodschappen, en ik begon met de toer te doen van het nakijken van de PC's op school.
Na een half uurtje echter kwam men mij zeggen dat ik gezocht werd door de secretaresse.
Die zei me dat ik op dinsdagvoormiddag de eerste twee uren klas 5 had. Die was er niet dus moest ik klas 4 opvangen. En eigenlijk dachten ze dat ik op maandag ook zou komen omdat mijn vervangster dat deed. "Wablief? Ik dacht dat ik nog steeds hetzelfde uurrooster had?", was mijn (logische) vraag. Bleek dat het rooster inderdaad veranderd was, maar men had ... dit vergeten doorgeven. "En na de speeltijd moet je ook opvang doen, want dat is ook veranderd." Toch efkens uit mijn kraam geschoten dan: "Als het zo verder gaat ga ik naar huis, want zo gaat dit niet voor mij!". Over de middag kwam de directie dan binnen, die zich verontschuldigde en me een min of meer aangepaste uurrooster gaf, met de boodschap: "kijk wat past en bespreek het dan eens".
Nu viel dit nogal mee: de vrije maandag blijft, op dinsdag inderdaad enkele les-uurtjes erbij, maar dan wordt de donderdag lesvrij (voor mijn ICT) en stop ik op vrijdag om 14u05.
De eerste avond was er wel nog klassenraad. Dat was dus een lange, aanvankelijk heel hectische dag om te beginnen.
Woensdag verliep vlot en 's avonds was er tijdens de voetbaltraining controle. Sinds enkele weken worden de trainingen gegeven door studenten LO, die hun stage doen bij ons. Dit geeft nogal wat papierwerk en op woensdag was er dan controle van de stagebegeleider.
Korte opmerking tussendoor: een opgemerkte aanwezige op de training: mr. Trond Solied, hoofdtrainer geweest van AA Gent, Club Brugge, die deze ploegen diverse prijzen bezorgde. Zijn zoon speelt nu bij Destelbergen, maar (omdat hij van onze trainingen veel goeds had gehoord) wou het bij ons eens proberen. Na de training was de zoon laaiend enthousiast. Ik denk dat we volgend jaar een spelertje met een beroemde naam bij zullen hebben. (Hij bracht en brengt ook nog twee vriendjes-voetballertje mee).
Donderdag dus geen lesdag en daarom was ik de ganse dag bezig met computers. 's Avonds zei mijn vrouwtje ineens bij het eten: "Neem eens je bloeddruk". 171-130 was het resultaat. Paniek bij de wederhelft (waarschijnlijk terecht - ik had er weinig problemen mee, want ik voelde dat niet).
Ik had wel de dosis die ik voor de bloeddruk nam gereduceerd tot een kwart, omdat ik te veel last had van bloeddrukdalingen. Waarschijnlijk vertaalt de werkdruk zich naar een verhoogde bloeddruk.
Extra pilletje genomen. Volgende dag: bloeddruk gezakt naar meer aanvaardbare waarden (135-85).
Op vrijdag les gegeven tot 14u05 en toen voelde ik: het was genoeg. Thuis rustig gehouden om dan 's avonds terug naar de training te gaan. Studenten hun werk laten doen (ze deden dit goed) en veel georganiseerd voor de volgende dag: match tegen Drongen met verschuivingen in de ploeg omdat er in de A-ploeg nogal wat afwezigen waren, 's avonds bezoek aan de match AA Gent-Lierse, iets wat Frank geregeld had voor de ploeg omwille van hun puike prestatie tijdens de match tegen Latem en besprekingen voor volgend seizoen.
Na de training naar huis gegaan met een gevoel van: "Hehe, ik heb mijn eerste werkweek goed overleefd".

Nog (eens wat) fietsen

Goed weer: 20°, zon. Redelijk veel wind, maar toch een dag om de 'fietsbenen' terug wat te testen.

Het was nu ondertussen reeds drie weken geleden dat ik mijn stalen ros eens van de stal had gehaald.

De (zelfopgelegde) opdracht: 40 km, en niet alles biljartvlak.

Na de Amstel Goldrace, auto stofzuigen en gras afrijden was het zo ver.

Op de fiets gekropen en toen reeds gemerkt: "Oei, die pols is al heel hoog!". Ik kan niet tegen trillingen, zoals het stofzuigen en gras afrijden. Mijn pols schiet dan de hoogte in en komt dan met moeite terug naar beneden.

De moed bijeengeraapt en aan een tochtje begonnen waarvan ik weet dat het exact 40 km is.

Waarmee ik echter te weinig rekening had gehouden: de wind (zoals gezegd: redelijk veel) had ik de eerste 15 km volledig tegen.

Ik probeerde alles op een heel rustig tempo te doen, maar: als je in tegenwind, berg- (of eerder heuvel)op rijdt, schiet de pols omhoog en komt er heel snel melkzuur in de spieren.

Toch geprobeerd zo veel mogelijk gecontroleerd de rit uit te rijden. Na 1 uur 42 zat mijn rit van 40 km erop. 23 en een beetje per uur, maar de polslagmeter toonde 167 gemiddeld. Veel te veel dus.

Ik had echter niet het idee dat ik bekaf was en de recuperatie was ook redelijk vlot.

Wel goed geslapen 's nachts en opgestaan met ... spierpijn in de benen. Lang geleden dat ik spierpijn had van het fietsen!

Uiteindelijk heb ik de gevolgen van mijn operatie toch onderschat!

Ik zal toch nog redelijk wat werk hebben om de conditie op een aanvaardbaar peil te brengen.

Lisa

"Weet je dat Christophe overreden geweest is door een camion?". Terwijl mijn vrouw onverwacht nog een dag langer in Valencia moest blijven, zend ze me dit bericht.
"Neem eens contact op en vraag hoe het nu moet met Lisa."
We hadden voorzien dat Lisa, de dochter van de zoon van mijn oudste broer, bij ons enkele dagen ging logeren.
De schade valt min of meer mee: het scheenbeen is gebroken en hij is langs alle kanten geblutst en gebuild. Maar zijn motorpak, dat hij altijd draagt voor de veiligheid (een moto-rijder blijft een zwakke weggebruiker) heeft veel opgevangen. Als er ooit iemand zegt; ik voel me alsof ik overreden ben door een camion: hij heeft het nu dus letterlijk meegemaakt. En... niet voor herhaling vatbaar.
We hebben Lisa dan maar een dagje later opgehaald en enkele fantastische dagen  met dit kind doorgemaakt.
Ik heb nog zelden of nooit zo'n braaf, welopgevoed en lief kind onder mijn hoede gehad. We hebben er nochtans al honderden zien passeren in vroegere jaren (in onze crêche, de vakantieopvang, de evenementen,...).
Mijn vrouw heeft met heel veel plezier eens terug 'moedertje' mogen spelen en de beide madammekes hebben er echt ten volle van genoten (ik ook eigenlijk). We hebben ook geprobeerd een gevarieerd programma te hebben: shoppen, zwemmen in het nieuw subtropisch zwembad, knutselen,... .
Het enthousiasme droop eraf!
We spraken nu reeds af dat ze tijdens een volgende vakantie zeker nog enkele dagen terug mocht komen.
We kijken ernaar uit!

Valencia

Op dinsdagavond al kwamen Klaus en Linda bij ons, omdat we woensdagmorgen vroeg in Charleroi moesten zijn  voor onze vlucht naar Valencia. We hadden een klein weekje daarheen geboekt, om bij Benjamin te zijn en eens te zien hoe het ging met hem, maar ook om te vieren dat Klaus en Linda 35 jaar getrouwd waren.
Linda had echter vliegangst, maar ze had zich door ons laten overhalen.
Het was inderdaad vroeg, maar de rit verliep voorspoedig en we vonden ook parking (alhoewel niet op de plaats die we gereserveerd hadden want... we vonden die parking niet).
Een goede vlucht gehad, en uitgestapt in Valencia... onder een stralende zon en 20°. Wat een verschil met België. Daar was het bewolkt en was de temperatuur, als we vertrokken -3°!
Na een eerste capucino (alhoewel dit nu niet echt Spaans is) ingecheckt in het mooi hotel, waar men heel vriendelijk was.
Benjamin kwam ons dan vervoegen en we kregen een rondleiding in het mooie Valencia. Zeker als je met iemand bent die wat vertrouwd is met de stad, toont Valencia een aantal hele mooie, aangename, gezellige plaatsen. Ons viel ook de netheid op van alles en het feit dat, ondanks de hoeveelheid mensen en auto's, er steeds vlot verkeer was.
's Avonds deden we dan een restaurantbezoek dat door Benjamin geregeld was. En man: wat hebben we daar gegeten! Ik hoorde daar termen als culliniare orgasmes, fantastico, muy buen,... . Zelfs Linda, van nature uit niet de grootste eter, heeft daar ruim en met veel smaak gegeten!
De volgende dag bezochten we dan de plaats waar de wereldtentoonstelling enkele jaren geleden doorging. En ook dit was impressionant. Een volledige tegenstelling met de oude binnenstad (heel moderne gebouwen) maar ... het paste daar!
Linda daar op een elektrische soort 'zitstep' gekregen en op een uur konden we daar gewoon heel het domein rond. Blij dat dit gemotoriseerd was, want ik zou dit fysiek niet uitgehouden hebben, zeker niet nadat we de vorige dag reeds heel veel gewandeld hadden.
Na de middag dan richting Benjamin's appartement getrokken en kennis gemaakt met zijn leefgenoten.
Eerst eens een kijkje nemen op de campus van Benjamin en die is ... enorm! Buiten de lesgebouwen (enkele appartementen groot) zijn er ook atletiekvelden, voetbalvelden, enkele zwembaden, tennisvelden, klimmuren, winkels, apothekers, een ziekenhuis,... . Eigenlijk een (in onze ogen redelijk grote) gemeente.
Benjamin vertelde dat hij de eerste drie weken alle dagen verloren liep, iets wat we ons nu heel goed kunnen voorstellen.
's Avonds dan terug in de binnenstad gegeten in een ... Italiaans restaurant. Lekker en niet duur!
De volgende morgen lieten de vrouwen zich in een schoonheidssalon behandelen, terwijl de mannen op een zoektocht gingen om in de zomer een auto te huren. Daarvoor moesten we helemaal terug naar de luchthaven (een dik half uur met de metro), wat een goede oefening was voor de terugreis.
Na de middag de vrouwen terug opgepikt om dan de metro te nemen naar de afspraakplaats met Benjamin. Omdat hij het weerbericht had nagekeken wist hij dat er wat neerslag ging komen vrijdagnamiddag en had hij een 'shoppingnamiddag' voorzien (hij moest ook nog kledij hebben en dat is handig als mama in de buurt is, zeker als ze de portmonaie heeft - alhoewel de rekening enorm meeviel, dat het eigenlijk heel goedkoop was).
Na het shoppen en de terugrit naar Valencia (een 45' per bus) waren we allemaal... doodop.
Enkele broodjes gekocht en naar het hotel gegaan om .. te slapen.
Zaterdag: terugreisdag, allez, toch zo voorzien. Alles verliep vlot tot in de luchthaven. Daar merkt mijn vrouw dat ze haar paspoort kwijt is!
Paniek natuurlijk.
Alles gezocht en geprobeerd om ze met het rijbewijs te laten doorgaan: niets gelukt: ze mocht niet mee.
Dan maar met drie vertrokken en ondertussen geprobeerd langs alle sociale kanalen aan info te geraken.
Terug in België contact gehad, waar dan vernomen werd dat ze de volgende dag 's avonds toch om 18u35 in  Charleroi zou zijn.
Na een lange zondag dan toch herenigd met mijn vrouwtje, met, ondanks een weinig aangename epiloog, de herinnering aan een heel leuk en mooi verblijf in Valencia.

Tornooi

Reeds enkele weken terug paraat op de training, alhoewel er, door de slechte weersomstandigheden, veel is weggevallen. Fysiek is de opbouw niet heel positief geweest, maar ik zie toch vorderingen, zowel bij mezelf als de voetballertjes.
Tijd voor het 'Paastornooi' in Wetteren.
Samen met Frank opgetrokken met onze B-ploeg.
Zowel Frank als ik hebben ingesproken op de jongens, omdat we in een reeks zaten waar ... veel betere ploegen in zaten (we moeten daar eerlijk in zijn).
En, zoals gezegd: fysiek zaten de jongens niet zo goed, door de vele gemiste trainingen.
Eerste match: we hebben geschreeuwd, geroepen naar de jongens, voortdurend aangemoedigd en gecoached, aanwijzingen allerhande gegeven... Resultaat: 0-0. Het was alsof we de championsleague gewonnen hadden!
Volgende match: dezelfde inspanningen, met als resultaat: 4-1 verloren. We zagen langzamerhand de lichtjes van de jongens doven: hun kaarsje was al bijna uit.
De derde match was een dubbeltje op de kant: ze gingen er letterlijk bij liggen en streden als leeuwen, maar kregen een spijtige, vermijdbare goal tegen (1-0 dus).
Nog één match: de plaatsingsmatch, maar de fut was er echt uit. Zelfs hadden we blaasbalgen gehad, ze zouden nog niet genoeg zuurstof hebben om nog eens de inspanningen te leveren die ze de vorige matchen deden. Een te zware 7-0 was het verdict.
Na de match zeiden enkele jongens: ik ga naar huis, leg me in de zetel of bed en kom er twee dagen niet meer uit.
Ik ben toch fier op de prestaties die ze leverden!

Naar school?

"Ga je echt terug naar school na de paasvakantie?"
Mijn vrouw vindt me er nog niet klaar voor, vooral als ze me soms fysiek ziet sukkelen.
Misschien waar, misschien ook niet... ik weet het niet!
Maar ik denk dat ik er, zeker tegen half april, klaar voor zal zijn.
Tenslotte ben ik reeds enige tijd bezig van alles en nog wat te volgen wat er op school gebeurt via Smartschool.
Wat ik echter ook zie is dat ... ze niet goed bezig zijn op Smartschool.
Het is zoals het gebruik van diverse computerprogramma's. Zoals Microsoft eens uitrekende: 90% van de mensen gebruiken 90% van de mogelijkheden ... niet.
Dus, nu wordt er slechts enkel gebruik gemaakt van Smartschool als een soort emailpakket, waar af en toe een documentje, dat nergens aan gekoppeld is, wordt geupload. Jammer voor zo'n duur pakket, waar ik met 'mijn systeem' vorige schooljaren even veel, en zelfs veel meer, bij de leerkrachten had ingeburgerd, voor de prijs van 0 cent!
Daarom ben ik toch eens naar een klassenraad geweest, omdat het een klein beetje uit te leggen. Smartschool is echt wel een goed pakket, als je het consequent gebruikt. Jammer genoeg wordt er dan terug ingeroeid tegen de hele sterke stroom van conservatisme, die ervoor zorgt dat het onderwijs minstens 10 jaar achter de feiten aanloopt: alle documenten digitaal? een agenda online? leerlingprestaties bijhouden zonder papier? bestanden delen met collega's? digitaal overleg, zonder fysieke aanwezigheid?... allemaal onmogelijk, volgens de meeste leerkrachten. Alhoewel het nu al dagelijks gebeurt in de industrie, wat met enkele muisklikken kan bewezen worden.
Ik denk dat bij een aantal mensen het AHA-principe (een beetje) werkte, maar dat ik ook nog veel werk zal hebben om dit allemaal op de rails te krijgen.
Normaal gezien zou ik dit gedaan hebben gedurende dit schooljaar.
Mijn nier heeft daar anders over beslist.
Ik heb mijn collega's gerustgesteld: dit jaar verandert er ... niks.: ze mogen verder aan ploeteren en proberen, want op enkele maanden kan de scheefgetrokken situatie toch niet meer rechtgetrokken worden.
Beter wat bijsturen, in de goede richting brengen en dan direct vanaf volgend schooljaar met een schone lei herbeginnen.
Gelukkig volgt mijn directie me hierin. Ze heeft me trouwens enkele hints gegeven naar de toekomst toe, waardoor ik vertrouwen heb dat het allemaal, zeker op PC-gebied, allemaal in orde zal komen.
Maar: eerst en vooral goed starten na de Paasvakantie en kijken hoe ik met de werkdruk omga, zowel op fysiek als mentaal gebied.
Ik heb er echter vertrouwen in!

(Terug) fietsen

Na de eerste schamele poging, toen ik het goed nieuws van de chirurg hoorde, vond ik het tijd om nog eens een fietstochtje te wagen.
Ondertussen had ik er een aantal voetbaltrainingen op zitten (waar ik me dus nooit kan houden en steeds oefeningen meedoe!), zodat er toch een beetje fysieke vooruitgang was.
Eind maart deed ik er 2: eentje op dinsdag en een op donderdag (waar ik geen andere fysieke inspanningen voorzien had - een beetje voorzienigheid helpt soms).
En... dit ging beter dan verwacht.
Een rit van 23 km in 55 minuten en eentje van 24 km in exact een uur. Gemiddelde pols (wat voor mij belangrijk is, want die durft zonder probleem naar 180-190 schieten, als ik 'ongezond' ben): 155 en 145.
Zonder meer goed voor mij.
Ik had ook een redelijk goed gevoel en ... heb goed geslapen de volgende nacht.
Nu nog wat wachten op wat beter weer, want op dat gebied ben ik een serieuze 'salonfietser' geworden: als het maar niet te nat, of te koud, winderig,... is.
Ik vrees dat ik tegen de grote rondes nog te kort zal komen, maar voor het eendagswerk hoop ik tegen de zomer toch wat fietsvaardiger te zijn!

het 'verloren' petekind

Het was echt lang geleden. Via Facebook had ik de capriolen en levenswandel van mijn petekind Margaux wat gevolgd, maar het persoonlijk contact was al van een eeuwigheid geleden.
Niet zo lang geleden kwam ze echter mijn vrouw tegen en ze schrok nogal van het nieuws.
Heel voorzichtig vroeg ze of ze eens mocht komen. Natuurlijk, de vraag was niet nodig!
Ik heb me zelf bezondigd aan het 'vergeten' dat ik een peter had (en nog steeds heb).
Door de drukke bezigheden als jongeling durf je contact verliezen. Het is echter mooi dit contact later terug op te nemen.

Dus stond ze op een maandag voor de deur.
De kleine, guitige tiener was een mooie (nog steeds kleine) vrouw geworden.
We hebben dan enkele uren heel gezellig zitten kletsen, over vanalles en nog wat. Uiteraard was mijn operatie ook een item, maar aangezien ik dit positief benader, werd dit meer een soort van korte rapportering: wat was er gebeurd, hoe werd dit opgelost en wat geeft de toekomst.
Later ging het meer over Margaux zelf: wat ze had gedaan op en na school, wat ze nu deed (uurwerken en snuisterijen verkopen), wat ze nog wil doen (redelijk realistische dromen, maar dat moet op die leeftijd).
Ik was heel blij te horen dat ze een 'lief' gevonden had, met wie ze samenwoont, die ze (zo te horen) heel graag ziet en waar ze door zijn familie en kennissen ook aanvaard en gesteund wordt.
Dat ze dan in de buurt ging wonen waar vroeger mijn meter, mijn oudste nicht, en mijn broer Chris ooit woonden maakt dat ik de buurt waarin ze nu leeft goed kan situeren. Ik denk dat ze daar heel goed zal zitten.
Ook haar 'grote' broer (niet alleen omdat ze zelf een kleintje is, maar ook omdat hij ouder is) schijnt zijn weg te hebben gevonden en die stelt het dus ook, zoals de mama en papa (die wel nog steeds  dezelfden lijken), heel goed.
Zoals gezegd: de middag vloog voorbij.
Heel leuk.
Ik hoop nu regelmatiger met haar contact te hebben, want het is een leuke meid!