man-vrouw

Naar aanleiding van de #metoo beweging even stil gestaan bij de verschillen tussen man en vrouw. Of de gelijkenissen. 

Vrouwen in bepaalde bewegingen streven naar het gelijk behandelen van mannen en vrouwen. Wel, en dan begeef ik me misschien op gevaarlijk terrein,  ze zijn niet gelijk.

Moest je als een aliën aankomen op onze planeet, zouden ze met moeite het verschil zien tussen mannen en vrouwen: ze hebben allemaal 2 armen en benen, met bijhorende handen en voeten, een hoofd en een romp. Hier en daar wat rondingen meer of minder, zullen pas opvallen bij het wat nader bekijken. 

De grootste verschillen komen naar boven  in het gedrag.

De mannen gaan meestal het voortouw nemen omdat ze denken superier te zijn. Wat een vergissing! Feiten spreken dit tegen.

Ok, mannen zijn fysiek sterker, maar vrouwen houden het langer uit en kunnen meer. Enkele klassieke voorbeelden: vrouwen leven langer en kunnen meer dan 2 dingen tegelijk. Erg zwart-wit en relatief, maar in grote lijnen toch wel correct.

Als we als man eerlijk zijn moeten we toegeven dat vrouwen de wereld beheren. Ze geven ons de illusie de touwtjes in handen te hebben, maar regelen het  belangrijkste deel van de zaken. 

Je kan ergens binnen komen en zal direct zien of de 'female touch' er is. Een aantal uitzonderingen niet te na gesproken is dit meestal heel duidelijk. Het zit hem ook in de details: de man bouwt op, met zijn fysieke kracht, en de vrouw werkt af.

Alhoewel er de laatste decennia verschuivingen zijn (zie terug #metoo, wat eigenlijk begon in de jaren 1960 met de Dolle Mina's) is er in het familiaal leven relatief weinig gebeurd qua verhoudingen. Ja, de vrouwen werken meer buitenshuis, maar ze nemen er grotendeels het huishouden bij. De man 'springt bij', uiteraard terug de uitzonderingen niet te na gesproken. 

Het zijn nog steeds de vrouwen die 'het huishouden ' regelen, al dan niet met (betaalde) hulp.

Bij het lezen van dit stukje gaan er waarschijnlijk enkele (macho) mannen steigeren.  Hebben ze gelijk? Wel, ze mogen steeds in discussie gaan met 'de vrouwen'. Ze gaan steeds het onderspit delven. Want dat kunnen de vrouwen ook veel beter dan de mannen: babbelen!

Dus: laat die aliëns maar komen. We sturen er een paar sterke vrouwen op af.

We zullen waarschijnlijk snel resultaat zien!

toeval

Ik geloof daar hoe langer, hoe minder in.

Er komen te veel momenten dat je zegt:"hé, dat ken ik" of "merkwaardig,  bij mij ook".

Dit weekend daar nog een staaltje van gehad, waar ik zei: "Dat kan toch niet. Is dit nu echt toeval?". Later daarover meer.

Ik overloop enkele 'toevalligheden '.

Mama en ik begonnen onze vrijage op een avond waar we met iedereen hadden afgesproken,  maar waar, buiten ons, toevallig niemand opdaagde. We probeerden er toch een leuke avond van te maken,  maar werden eigenlijk bijna letterlijk in elkaars armen gedreven door een vriend die daar 'toevallig' was. De rest is geschiedenis. 

Onze jongste gaat naar Valencia voor een stage. Toevallig komt hij daar een meisje tegen, die mooi naar hem lacht. Hij is direct verkocht. Bleek dat meisje toevallig een Poolse te zijn die gelijkaardige studies deed. Haar familie heeft heel toevallig dezelfde samenstelling, zijnde 3 kinderen,met 1 verschil: er zijn 2 meisjes ipv 2 jongens. De oudste zoon doet iets in computers, iets wat onze oudste, ook toevallig, ook doet. De oudste dochter is psychologe. De onze pedagoge. De verjaardag van de oudste zoon is ...op de verjaardag van Mama (en toevallig ook van één van onze eerste klanten in de crèche,  Hans Surgeloose). De papa doet pc-werk voor scholen. Ik was pc-coördinator. De mama was hartchirurg. Ons mama komt uit de verpleging.

We kwamen nog veel voorbeelden tegen in ons leven, maar dit zijn de meest duidelijke.

Ik geloof echt niet dat er zo veel toeval kan bestaan. Ik geloof eerder in het lot (of destiny, zoals ze dat in het Engels zeggen).

Ik kom nog eens terug op dit weekend. Ik zit bij het diner met André, dat we samen hadden in het restaurant,  te praten over alles en nog wat (ik leerde terug veel over het dorp) en plots vertelt hij mij dat hij zijn vrouw verloor aan...jong-dementie. Ze was 52 jaar, die haalde stoten uit omdat ze alles vergat en uiteindelijk moesten ze haar opnemen.

Ik had terug zo'n déjà vue! We zitten hier in Frankrijk,  700 km ver, en ik zit hier bij iemand die hetzelfde tegenkwam als de papa van mijn schoondochter. Die dat misschien nog eens meemaakt met haar zus.

Je wordt daar echt stil van.

Toeval bestaat niet!

zondag-rustdag

En op de 7de dag rustte de heer...

Dus: een echte rustdag genomen.

Uitgeslapen,  een lang ontbijt, wasje ingestoken en sociale media nagekeken en om 11 uur geprobeerd naar 'de 7de dag' te kijken. Vergissing: door de vakantie is er geen. 

Het is druilerig weer dus buiten gaan is niet echt een optie.

Dan maar wat opzoekwerk gedaan.

De reis naar en van Jouac: hoe kan dit korter of vlotter?

Wieltjes voor de fietszak?

Enkele fietstochten voorbereiden. 

Gravelen op een racefiets?

Lunch gegeten.

Haard aangestoken. Dat blijft leuk en gezellig. Ik merkte wel dat er toch een voorraadje hout doorgaat.

Wasje in de droogkast.

Tijd voor de klassieke sportnamiddag.

De Belgen laten zich ringeloren door Lars Van Der Haar, die wel verdiend won.

Dan nog hockey (Gantoise won), crosscup en rally. 

Tijd om eten te maken en op te eten uiteraard.  

Net op tijd klaar met de afwas als het nieuws van 19 uur begint.

Door de haard is het lekker warm.

Er wacht dus nog een lekker warme tv-avond.

Wat deed ik dus vandaag. Eigenlijk simpelweg niks, en ik heb ervan genoten. 

Rustig de tijd genomen voor alles.

Ook over veel zaken nagedacht en gefilosofeerd.

Kan ik dit gewoon worden? Zeker.

Moet ik dit organiseren? Ook.

Er moet een zekere planning komen waar naartoe kan gewerkt worden.

Ook het contact met de mensen uit de buurt moet onderhouden worden. 

Is dat financieel haalbaar? Zeker en vast. De kosten zijn hier een pak minder.

Morgen start een week, die ... redelijk gevuld lijkt. Maandag boodschappen, strijken en korte verkenning van een fietstocht van woensdag.

Dinsdag samen met Tony het zwembad winterklaar maken.

Woensdag een lange fietstocht naar het Lac de Saint-Pardoux.

Donderdag is er hier viering met receptie voor de 11de november.

Vrijdag poetswerk voor als het vrouwtje komt.

De week zal terug snel voorbij zijn.

mijmeringen

Het is al een tijd geleden dat ik hier wat publiceerde. Mijn Burn-out periode was een goede reden, maar daar ben ik gelukkig door. Dat wil zeggen: ik leerde ermee omgaan.

Mijn kinderen noemen me nog steeds een enigma en eigenlijk hebben ze wel wat gelijk, alhoewel ik daar ook wat aan werkte.

Nu ik een dikke 2 maanden gepensioneerd ben, is het misschien tijd dit terug op te nemen. 

Het doet me wat stil staan bij de zaken rondom mij, eerder dan het over mezelf gaat.

Dit was gisteren, donderdag 4 november, zeker het geval. 

Ik ben dan de tweede dag in Jouac en werd opgehaald voor een dienst in het crematorium vlakbij Gueret. Dat was voor een zekere Jan, een Belg die in Jouac woonde. Plots overleden, op zijn 61ste. Ik had er nog mee staan praten de dag voor we uit Jouac naar België vertrokken.  Hij vertelde me dat hij zijn huis had verkocht en normaal gezien in het zuiden, in de buurt van Perpignan, ging wonen met zijn vrouw en inwonende schoonmoeder.  

Het heeft niet mogen zijn.

Hij was nu niet echt onze beste vriend in Jouac, maar ik leerde dat hij goed gekend en ook redelijk geliefd was in het dorp. Ik vond het dan ook mooi dat toch een redelijk groepje mensen de moeite namen om de dienst mee te maken (het was toch 50 km rijden).

Zoals meestal zijn zo'n zaken een rollercoaster van gevoelens. Verdriet, maar ook kameraadschap, vriendschap, liefde, bewondering, maar ook wat misprijzen (bijvoorbeeld voor de dochter die hem 15 jaren geleden had laten vallen en er nu als de kippen bij was voor de papieren van de erfenis - niks nieuws onder de zon). 

Ik was aangenaam verrast direct in de groep te worden opgenomen.

Het werd bij Rhonda, in het restaurant,  nog een ingetogen,  maar gezellige koffietafel, waar we achteraf nog een Chili kregen. 

Voor mijn doen heb ik veel gepraat: in het Engels,  omdat het grootste deel van de groep Engels was, in het Frans,  met André (ik leerde dat men in het dorp, zeker bij de Fransen,  hem Dédé noemt), maar ook in het Nederlands. Er was een koppel waar de vrouw me plots vroeg of ik Nederlands kon (ze hoorde me praten met Rhonda). Bleek dat koppel al 50 jaren in Frankrijk te wonen, maar oorspronkelijk uit Nederland te komen. Ze vieren volgend jaar hun 55 jaar huwelijk! Ze waren heel blij nog eens Nederlands te kunnen praten. De man zei dat hij mij veel beter begreep dan Jan, de overleden Belg,  omdat die te veel met een accent praatte.

Thuisgekomen heb ik lang zitten denken en mijmeren.

Ik word hoe langer hoe meer er met de neus op geduwd: leef nu. Carpe diem. Geniet nu.

Wees gelukkig met wat je hebt en bent.

Deze middag heb ik een korte (31 km), rustige (22 km per uur) fietstocht gedaan, waarbij ik echt genoot van de omgeving, de zon, de goede lucht, de lichte inspanning. Ongelofelijk hoeveel energie je dit geeft.

Ik heb er vandaag ook bewust voor gekozen echt eens niemand te zien. Een dagje met en voor mezelf. Wat een luxe!

Straks nog wat eten maken (vegetarische burger met verse appelmoes en aardappelen) en daarna een lekker lang, warm bad.

Veel meer heeft een mens niet nodig.

Alhoewel: met mijn vrouwtje erbij was dit dubbel genieten.

Ik kijk uit naar de dag dat ze kan komen om mee te genieten. 

5K

Nog 1000 km erbij!
Ik merk dat het, zeker nu ik terug aan het werk ben, moeilijk zal worden om het tempo van de laatste maanden aan te houden. Daarom ben ik blij nu, op 10 september, al de kaap van de 5000 kilometer genomen te hebben.
Hopelijk vind ik nog genoeg tijd en energie om aan de 6K te geraken.

Eerste les fietshersteller

Een archeoloog.
Dat is mijn lesgever, op het CVO op de cursus fietshersteller 1ste jaar, oorspronkelijk.
Hij was ook nog afdelingsverantwoordelijke in de FNAC, afdeling lectuur.
Frank Vanhyfte is zijn naam.
Een vlotte kerel, die, naar ik hoor van cursisten die reeds les volgden bij hem, heel goed les geeft.
Klopt ook wel: ik heb reeds wat geleerd de eerste les, alhoewel het grotendeels kennismaking en administratie was, en uitleg rond werkmateriaal.
Een archeoloog kijkt niet alleen naar de technische zaken, maar vertelt ook 'weetjes'. Zo is het dit jaar de 200-ste verjaardag van het ontstaan van de fiets.
Eigenlijk kwam de fiets er door een ... vulkaanuitbarsting: het verhaal kan je lezen op de volgende link: vulkaanuitbarsting-leidde-tot-uitvinding-fiets
De klimaatverandering is dus iets dat al heel lang gaande is, eigenlijk nog niet stopte, maar de gevolgen hoeven niet steeds desastreus te zijn, integendeel.
Er werden afspraken gemaakt: breng je eigen fiets mee, zorg voor een schortje (is gemakkelijker dan een overal) en vooral: handschoenen, voor de veiligheid.
Dat laatste is belangrijk: ik merk dat bij alles wat we doen, de veiligheid de eerste plaats krijgt.
Er werd ook al wat gewerkt met het materiaal, maar volgende week maandag start het echt en krijgen we onze eerste opdrachten.
Ondertussen heb ik ook mijn schortje, maar is het nog even wachten op de handschoenen.
Ik kijk uit naar de lessen!

Start van het schooljaar

Zoals eerder gezegd: ik herbegon op school, fulltime.
Ik kreeg de info door, zoals mijn uurrooster en dat valt nogal mee: de maandag vrij, alsook de donderdagnamiddag, op dinsdag de 2 laatste uren klasvrij, op vrijdag beginnen om 9u35. Het kon slechter.
Op donderdag 31 augustus was er vergadering voor de start van het schooljaar.
Als ik daar rondkijk zie ik een pak nieuwe gezichten die ik nooit zag. Op een ploeg van 11 leerkrachten zijn er 6 nieuwe mensen bij. Oei, waar zijn de anciens, of leerkrachten van vorig schooljaar?
Blijken er nog 4 anciens te zijn, of 5 als je de leerkracht LO meerekent die reeds 3 jaren bij ons staat.
En de oudste, Luc, gaat binnen een maand met pensioen!
Maar: iedereen begint met goede moed (de één al wat meer dan de ander), en er worden afspraken gemaakt. Er worden ook enkele initiatieven genomen, zoals organiseren van bepaalde uitstappen.
Er valt even een stilte als ik, op de vraag van een collega of ik dat niet kan doen, heel duidelijk neen zeg. Na die geladen stilte wordt de draad terug opgepakt en worden vrijwilligers gevraagd om bepaalde taken te doen. Er wordt enkele keren mijn richting uitgekeken, maar ik geen geen krimp of kik.
Als ik de info die ik kreeg overloop zie ik plots staan dat er klassenraden zijn op maandag, in november. Ik confronteer Taina met haar bericht, waarin staat dat dit doorgaat op dinsdag, donderdag en vrijdag. Ze schrikt zelf van haar bericht en zegt me geen zorgen daarover te hebben, want dat dit kan geregeld worden door individuele berichten of verslagen.
De dag verloopt zoals een gewone start-vergaderdag voor het begin van het schooljaar: we kijken wie we hebben, organiseren enkele zaken, zoals kook- en ICT-lessen en dan doet Taina de aankondiging dat we, alhoewel de dag leerlingenvrij is (offerfeest), we allemaal op school verwacht worden om alles in orde te zetten.
OK, als ze dat vraagt dan doen we dat.
Er was op de vergadering dan ook gezegd dat het gras eens zou moeten afgedaan worden in ons tuintje, de hagen bijgeknipt, enkele zetels uit de klassen gehaald en de fietsen in orde gezet worden.
Ik geef me direct op voor het laatste.
Op 1 september zit ik in de voormiddag met enkele collega's (anciens) een beetje te bespreken hoe we het schooljaar kunnen aanpakken, terwijl ik een laptop van een collega nakijk (voor collega's wil ik dit nog wel doen), waar we dan samen eten en dan iedereen zijn taak opneemt. Ik ben enkele uren bezig met de fietsen na te kijken, bij te pompen, regelen, waar dan plots een nieuwe collega mij komt vragen of ik nu dat gras zal afdoen of de haag zal scheren. Ze lijkt een beetje gestoord als ik neen zeg omdat ik aan de fietsen bezig ben. Ze schrikt als ik ook zeg dat dit mijn taak niet is.
Eens de fietsen in orde zijn, verzamel ik mijn tas en jas en hou het voor bekeken.
Einde van de eerste schooldag.