Mijn kinderen noemen me nog steeds een enigma en eigenlijk hebben ze wel wat gelijk, alhoewel ik daar ook wat aan werkte.
Nu ik een dikke 2 maanden gepensioneerd ben, is het misschien tijd dit terug op te nemen.
Het doet me wat stil staan bij de zaken rondom mij, eerder dan het over mezelf gaat.
Dit was gisteren, donderdag 4 november, zeker het geval.
Ik ben dan de tweede dag in Jouac en werd opgehaald voor een dienst in het crematorium vlakbij Gueret. Dat was voor een zekere Jan, een Belg die in Jouac woonde. Plots overleden, op zijn 61ste. Ik had er nog mee staan praten de dag voor we uit Jouac naar België vertrokken. Hij vertelde me dat hij zijn huis had verkocht en normaal gezien in het zuiden, in de buurt van Perpignan, ging wonen met zijn vrouw en inwonende schoonmoeder.
Het heeft niet mogen zijn.
Hij was nu niet echt onze beste vriend in Jouac, maar ik leerde dat hij goed gekend en ook redelijk geliefd was in het dorp. Ik vond het dan ook mooi dat toch een redelijk groepje mensen de moeite namen om de dienst mee te maken (het was toch 50 km rijden).
Zoals meestal zijn zo'n zaken een rollercoaster van gevoelens. Verdriet, maar ook kameraadschap, vriendschap, liefde, bewondering, maar ook wat misprijzen (bijvoorbeeld voor de dochter die hem 15 jaren geleden had laten vallen en er nu als de kippen bij was voor de papieren van de erfenis - niks nieuws onder de zon).
Ik was aangenaam verrast direct in de groep te worden opgenomen.
Het werd bij Rhonda, in het restaurant, nog een ingetogen, maar gezellige koffietafel, waar we achteraf nog een Chili kregen.
Voor mijn doen heb ik veel gepraat: in het Engels, omdat het grootste deel van de groep Engels was, in het Frans, met André (ik leerde dat men in het dorp, zeker bij de Fransen, hem Dédé noemt), maar ook in het Nederlands. Er was een koppel waar de vrouw me plots vroeg of ik Nederlands kon (ze hoorde me praten met Rhonda). Bleek dat koppel al 50 jaren in Frankrijk te wonen, maar oorspronkelijk uit Nederland te komen. Ze vieren volgend jaar hun 55 jaar huwelijk! Ze waren heel blij nog eens Nederlands te kunnen praten. De man zei dat hij mij veel beter begreep dan Jan, de overleden Belg, omdat die te veel met een accent praatte.
Thuisgekomen heb ik lang zitten denken en mijmeren.
Ik word hoe langer hoe meer er met de neus op geduwd: leef nu. Carpe diem. Geniet nu.
Wees gelukkig met wat je hebt en bent.
Deze middag heb ik een korte (31 km), rustige (22 km per uur) fietstocht gedaan, waarbij ik echt genoot van de omgeving, de zon, de goede lucht, de lichte inspanning. Ongelofelijk hoeveel energie je dit geeft.
Ik heb er vandaag ook bewust voor gekozen echt eens niemand te zien. Een dagje met en voor mezelf. Wat een luxe!
Straks nog wat eten maken (vegetarische burger met verse appelmoes en aardappelen) en daarna een lekker lang, warm bad.
Veel meer heeft een mens niet nodig.
Alhoewel: met mijn vrouwtje erbij was dit dubbel genieten.
Ik kijk uit naar de dag dat ze kan komen om mee te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten