het 'verloren' petekind

Het was echt lang geleden. Via Facebook had ik de capriolen en levenswandel van mijn petekind Margaux wat gevolgd, maar het persoonlijk contact was al van een eeuwigheid geleden.
Niet zo lang geleden kwam ze echter mijn vrouw tegen en ze schrok nogal van het nieuws.
Heel voorzichtig vroeg ze of ze eens mocht komen. Natuurlijk, de vraag was niet nodig!
Ik heb me zelf bezondigd aan het 'vergeten' dat ik een peter had (en nog steeds heb).
Door de drukke bezigheden als jongeling durf je contact verliezen. Het is echter mooi dit contact later terug op te nemen.

Dus stond ze op een maandag voor de deur.
De kleine, guitige tiener was een mooie (nog steeds kleine) vrouw geworden.
We hebben dan enkele uren heel gezellig zitten kletsen, over vanalles en nog wat. Uiteraard was mijn operatie ook een item, maar aangezien ik dit positief benader, werd dit meer een soort van korte rapportering: wat was er gebeurd, hoe werd dit opgelost en wat geeft de toekomst.
Later ging het meer over Margaux zelf: wat ze had gedaan op en na school, wat ze nu deed (uurwerken en snuisterijen verkopen), wat ze nog wil doen (redelijk realistische dromen, maar dat moet op die leeftijd).
Ik was heel blij te horen dat ze een 'lief' gevonden had, met wie ze samenwoont, die ze (zo te horen) heel graag ziet en waar ze door zijn familie en kennissen ook aanvaard en gesteund wordt.
Dat ze dan in de buurt ging wonen waar vroeger mijn meter, mijn oudste nicht, en mijn broer Chris ooit woonden maakt dat ik de buurt waarin ze nu leeft goed kan situeren. Ik denk dat ze daar heel goed zal zitten.
Ook haar 'grote' broer (niet alleen omdat ze zelf een kleintje is, maar ook omdat hij ouder is) schijnt zijn weg te hebben gevonden en die stelt het dus ook, zoals de mama en papa (die wel nog steeds  dezelfden lijken), heel goed.
Zoals gezegd: de middag vloog voorbij.
Heel leuk.
Ik hoop nu regelmatiger met haar contact te hebben, want het is een leuke meid!