Reeds enkele weken terug paraat op de training, alhoewel er, door de slechte weersomstandigheden, veel is weggevallen. Fysiek is de opbouw niet heel positief geweest, maar ik zie toch vorderingen, zowel bij mezelf als de voetballertjes.
Tijd voor het 'Paastornooi' in Wetteren.
Samen met Frank opgetrokken met onze B-ploeg.
Zowel Frank als ik hebben ingesproken op de jongens, omdat we in een reeks zaten waar ... veel betere ploegen in zaten (we moeten daar eerlijk in zijn).
En, zoals gezegd: fysiek zaten de jongens niet zo goed, door de vele gemiste trainingen.
Eerste match: we hebben geschreeuwd, geroepen naar de jongens, voortdurend aangemoedigd en gecoached, aanwijzingen allerhande gegeven... Resultaat: 0-0. Het was alsof we de championsleague gewonnen hadden!
Volgende match: dezelfde inspanningen, met als resultaat: 4-1 verloren. We zagen langzamerhand de lichtjes van de jongens doven: hun kaarsje was al bijna uit.
De derde match was een dubbeltje op de kant: ze gingen er letterlijk bij liggen en streden als leeuwen, maar kregen een spijtige, vermijdbare goal tegen (1-0 dus).
Nog één match: de plaatsingsmatch, maar de fut was er echt uit. Zelfs hadden we blaasbalgen gehad, ze zouden nog niet genoeg zuurstof hebben om nog eens de inspanningen te leveren die ze de vorige matchen deden. Een te zware 7-0 was het verdict.
Na de match zeiden enkele jongens: ik ga naar huis, leg me in de zetel of bed en kom er twee dagen niet meer uit.
Ik ben toch fier op de prestaties die ze leverden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten