Vandaag is het één jaar geleden dat ik de boodschap kreeg dat er iets mis was.
Ondertussen gebeurde er heel wat, iets wat je kan lezen in deze blog.
Mijn operatie, het herstel, ups en downs, opa worden, tegen de muur lopen (figuurlijk dan),... eigenlijk denk ik dat dit bij iedereen een beetje gebeurt.
Als je echter het woordje 'kanker' laat vallen wordt iedereen wel alert: oeioei: gaat die dood?
Neen dus: ik ben met succes geopereerd en denk dat de vuile ziekte uit mijn lijf is.
Natuurlijk is (misschien was) het zoeken naar juiste medicatie voor mijn bloeddruk, maar de laatste periode voel ik me echt wel goed en begon zelfs terug met plezier op mijn fiets te kruipen (alhoewel ik op dat gebied wat geremd werd door de weergoden of een vrouw in het ziekenhuis of waarvoor dan thuis moet gezorgd worden, wat uiteraard prioritair is op fietstochten maken).
Als ik terugdenk op dat jaar ondervond ik ongelooflijk positieve zaken. Laat het mij anders formuleren: de steun en vriendschap (noem het liefde!) die ik ondervond gaven mij zo'n positief gevoel dat ik er zonder probleem enkele negatieve zaken bijnam.
Ik moet hiervoor heel veel mensen bedanken (ik wist niet dat ik op zo'n uitgebreide kring mensen kon rekenen die klaar stonden als ik het nodig had, in woord en daad).
In nood leert men zijn vrienden kennen, iets wat ik al wist.
Wat ik ook al wist is dat de mensen die niet echt in je geïnteresseerd zijn geen moeite doen voor jou. Dat is de keerzijde van de medaille. Daaruit leer je dan ook. Eerlijk gezegd heb ik wat medelijden met die mensen, want op een zeker moment komen die dan echt alleen te staan en dan zijn ze te trots om het ego eens opzij te zetten en blijven ze zich liever in zelfmedelijden wentelen om zichzelf als slachtoffer te kunnen bestempelen.
Gelukkig is dit slechts een heel kleine minderheid.
Ik was het laatste jaar vooral positief verrast door een aantal kleine attenties van mensen waarvan ik het niet verwachtte en terug contact hebben met mensen die ik al enkele jaren uit het oog had verloren.
Ik vierde gisteren kerstmis met alle kinderen en kleinkind (enkele dagen later, maar organisatorisch was dit de enige mogelijkheid).
Mijn oudste zoon deed de eerste toast op het feit dat ik een jaar geleden het nieuws kreeg, maar er ondertussen toch monter bijzat, eigenlijk genezen en wel. Het ontroerde en sterkte me terug. Ik herhaal mijn doel: ik wil erbij zijn als Juliette - mijn eerste en hopelijk niet laatste kleinkind - huwt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten