1000 km tegen...

Kanker? Neen, dit lijkt voorlopig en hopelijk voor altijd gepasseerd.
Ik zou zeggen: 1000 km tegen burn-out. Bestaat nog niet, denk ik.
Zou misschien wel mogen bestaan.
Het vraagt wel moed en zelfopoffering om iemand die met een lege tank zit 1000 km te laten fietsen.
Vraag het maar eens aan wielrenners: als ze een 'klop' krijgen gaan die nog voor geen meter vooruit.
Stel je dan voor dat je zo moet starten.
Misschien wat melodramatisch, maar toch gevoelens die een beetje opkomen bij mij.
Ik heb mijn eerste 1000 km gereden.
Nochtans startte ik pas in februari. In januari lukte dit niet, zowel fysiek als mentaal.
Een beetje alle 'courage' bijeen geschart ('kem nogal moeten scarten', zei één van de renners laatstleden op TV, na een uitzending van een koers) en toch zachtjesaan begonnen met rustige tochtjes. Niet te lang, en altijd in lusjes, zodat ik eventueel redelijk vlug terug thuis kon zijn.
Gaandeweg verbeterde dit: de tochtjes werden wat langer en ietsje sneller.
Alhoewel: ik heb nog altijd het gevoel dat ik dubbel zo veel moeite moet doen om een beetje 'normaal' tempo te halen dat ik voldoende kilometers kan aanhouden.
Er komt echter verbetering: deze middag wou ik zeker en vast nog een ritje doen, niet alleen omdat het prachtig weer was (het warmterecord van maart werd gebroken: meer dan 22°), maar vooral dat ik wist dat ik de grens van 1000 km ging bereiken. Het ritje ging heel goed: bijna 52 km aan bijna 27 km/uur. Die snelheid halen was al een tijdje geleden. Aan een pols van gemiddeld 134, dat valt ook nog mee. Dus: zonder forceren.
Op 2 maanden 1006 km, netjes verdeeld: 500 km in februari en 506 km in maart.
18 ritten, wat wil zeggen ongeveer 56 km per rit.
39 uren betekent 25.8 km per uur.
Vorig jaar die tijd had ik wel al 650 km meer, maar dat mag ik niet vergelijken, vind ik.
Het jaar daarvoor (2015) had ik trouwens al dubbel zo veel kilometer, maar dat was echt een topjaar, met de tocht van 304 km op 1 mei en 2 weken later de beklimming van de Mont Ventoux.
Ik ben toch een beetje trots op mezelf.
Omdat ik weet hoeveel moeite dit kostte!
Veel meer dan de 1656 km het jaar ervoor en ook meer dan de 2005 km van in 2015.
Ik was toen niet ziek, had geen burn-out.
Ik hoop langzamerhand mijn energievat sneller te kunnen aanvullen en vooral: dat het minder snel leegloopt.
Misschien wordt het toch nog een redelijk 'normaal' fietsjaar.