Ik had net tegen mijn echtgenote gezegd: 'Zo mooie mensen' en ik voelde de tranen prikken in mijn ogen. En ze liepen er even later ook uit, waar mijn vrouw de tranen dan depte met mijn zakdoek,want ik had die even tevoren aan haar gegeven, ook om de traantjes te deppen.
Mijn dochter spreekt haar huwelijksbeloften uit naar mijn schoonzoon!
Ik ben overweldigd door de belevenis: het binnenschrijden in de kerk, mijn dochter aan mijn arm, apetrots (kin omhoog!), het overschouwen van al die mensen die ons met veel ontroering aankijken, het afgeven van mijn dochter aan mijn schoonzoon, met de welgemeende opdracht en wens ('zorg er nu goed voor'), de goed georganiseerd mis, met de juiste teksten, liedjes en (ondanks het licht voorbehoud vooraf) de goed verwoorde homilie, het applaus, de gelukwensen,... zorgen ervoor dat ik de tranen van geluk niet kan binnenhouden.
Ik meen het ook: echt mooie mensen, niet alleen fysiek, maar (vooral) psychisch. Goede mensen, vriendelijk, liefdevol, meevoelend, altijd klaarstaand, onbaatzuchtig, speels, ... gelukkig!
We waren reeds enkele dagen met dit 'project' bezig en langzamerhand werd het resultaat van dagenlang plannen, organiseren, dirigeren en uitvoeren duidelijk: dit wordt een knaller van een feest!
Op vrijdag begon het al: de laatste voorbereidingen in de zaal en dan naar de verblijfplaats voor het weekend, waar voor een goede 40 mensen een weekendverblijf georganiseerd werd, met alles erop en eraan. Ook die mensen behoren tot de groep: mooie mensen. Het is een groep waar vriendschap en liefde geen loos begrip is. Onbaatzuchtig, plezant, behulpzaam.
En: ons vakantiehuisje was het middelpunt. Omdat we een beetje ruimte over hadden, werd ons huisje gebombardeerd tot plaats waar alle vrouwen zich konden klaarmaken voor het huwelijk.
Het begon eigenlijk al op vrijdagavond: de ene (on)bekende na de andere viel ons huisje eens binnen om hallo te zeggen en hartelijk eens de wetenswaardigheden te delen. De drank vloeide rijkelijk, ook omdat we de geplande pizza's die we om 19u30 bestelden slechts om 22 uur ontvingen.
Op zaterdagmorgen werd ons huisje dan ingepalmd door een groep vrouwen die er hoe langer hoe ravissanter uitzagen, maar waar het gekwebbel ook crescendo ging.
Mijn dochter besloot om het laatste half uur iedereen weg te sturen om de finishing touch te doen, waar ze zich, samen met mij en schoondochter, omtoverde tot een echte prinses.
Om 13u40 naar de kerk, in de Kever (geen dolle, maar hij maakte toch voldoende lawaai), gevolgd door het prachtig 'inkommoment': een trotse, blinkende papa, met aan zijn hand zijn prinses, die hij mocht afgeven aan haar prins. Een mooi koppel!
Na de mis was er een frisse (alhoewel het mooi weer was, speelde de wind voor sterke afkoeler) fotoshoot, met een aantal originele poses, waar ik benieuwd ben naar het resultaat.
Een gezellige drink in een plaatselijk café stelde ons in staat om wat bij te praten met enkele gasten die geen weekend bleven.
En dan het feest: zelden (eigenlijk nog nooit) zo'n goed georganiseerd huwelijksfeest meegemaakt.
De receptie, het eten, de toespraken, de muziek, de ambiance, kortom: alles was op het perfecte af geregeld. De sfeer zat er ook van bij het begin in en toen ze hun openingsdans dan nog buiten konden doen, bij vuurwerk, waren de 'Oh's en 'Ah's niet uit de lucht.
Als dit huwelijksfeest de norm wordt: amaai voor de mensen die na jullie komen.
Na een relatief korte nacht (die eigenlijk nog meeviel - mijn toestand laat veel uitspattingen niet toe) hadden we dan nog een goed ontbijt en een mooie dag, in de zon aan de zee, om te bekomen.
Na de Ronde van Vlaanderen (glorieus gewonnen door Philip Gilbert) reden we huiswaarts in de auto, waar we dan nog hoorden dat AA Gent won tegen Club Brugge.
Kan een weekend mooier zijn?
Merci Barbara en Carlo.
Het mooiste koppel dat er momenteel rondloopt. Het gelukkigste ook, denk ik!
Geniet.
Proficiat!
Ik ben een hele fiere papa!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten