Tania, Lisa en Christophe

'Mo ven tog'.
Mijn reactie als ik de eerste keer binnen sta in het huis van Christophe.
Ze hebben een verborgen pareltje gekocht.
'Ze' zijn mijn neef Christophe, zijn vrouwtje Tania en dochter Lisa.
We hadden een beetje onszelf uitgenodigd, enfin: ik, want ik wou echt wel eens weten hoe het ging en gaat met hun. Het was te lang geleden dat we eens rustig en gezellig met elkaar praatten over van alles en nog wat, grotendeels omwille van het 'drukke leven'. Eigenlijk mag dit geen excuus zijn, maar soms komt het er echt niet van met elkaar dicht contact te blijven houden.
'Ze' hebben de laatste maanden ook enkele 'levensomwentelingen' meegemaakt, die waarschijnlijk al hun tijd en energie opslorpte.
Eigenlijk hebben ze gans hun leven omgegooid, omdat de tijd daarvoor rijp was. Na een lang avontuur als conciërge gaf Tania (moedig) haar ontslag en kochten ze een huis. Wel in de buurt van waar ze woonden (ongeveer 5 km daarvandaan), maar weg uit, naar wat ik hoorde, de steeds harder wordende omklemming van de bewoners voor wie ze moesten zorgen.
Een heel dappere zet.
Ze kochten een huis en we waren nieuwsgierig naar wat het geworden was.
Het eerste zicht was: 'oei'. Een was desolate, triestige gevel, met verkeerd geschilderde deurtjes en ramen.
Tot de deur open ging en we reeds een blik konden werpen op de authentieke gang met idem dito trap: een prachtig voorwerp van klassiek ouderwets vakwerk.
Links de leefruimte binnen en die gaf aanleiding tot mijn reactie: een hele ruime living en eetkamer, met schouwen, een hoge plafond (wat de ruimte nog benadrukte) en aan beide kanten vensters die uitkijken op de buitenwereld toelieten.
Nog niet afgewerkt (ze zijn pas verhuisd) maar het potentieel is enorm.
Groot voordeel: ze moeten geen breek- of verbouwwerk doen, want er moet enkel cosmetisch gewerkt worden: wat kleur en afwerking en dit huis wordt een droom om in te leven.
Ook boven hebben ze ruimte zat (om van de zolder nog niet te spreken!), maar ook daar zijn er nog zaken af te werken en kleur aan te brengen.
Ik begrijp wel dat ze het wat tonen met een klein hartje: je moet al een beetje ervaring hebben om door het onafgewerkte te zien en je in je fantasie eens voor te stellen hoe dit kan zijn. Ik durf echter zeggen dat we, met al redelijk wat ervaring, potentieel herkennen en de mogelijkheden zien.
Terwijl we praten gedurende de namiddag worden de gelijkenissen in onze levenslopen duidelijk: ze hadden het, zoals wij, nooit gemakkelijk, hadden enkele ferme tegenslagen (zoals wij), doen alles in functie van elkaar (zoals wij), proberen samen de moeilijkheden het hoofd te bieden en kochten nu hun huis, op ongeveer dezelfde leeftijd als wij dit deden, met het oog op later (zoals ook in ons oogpunt).
We hadden een heel gezellige middag samen, waar we naar Parijs-Roubaix keken (de laatste van Tommeke), gewonnen door Greg, met ook een lekkere maaltijd (friet met stoverij en een taartje achteraf: meer moet dat echt niet zijn!) en keuvelen over, zoals gezocht en gevonden: van alles en nog wat!
Ik weet dat Christophe ook af en toe met wat twijfels zit (wat ook wel voor Tania zal gelden) maar, via deze: je bent echt heel goed bezig. Doe zo verder.
Je hebt een prachtig gezin, een huis met heel veel mogelijkheden, je bent gezond en je bouwt aan de toekomst. Doe zo verder.
Je hebt me blij gemaakt, en in mijn toestand is dit niet evident.
Ik ben nog aan het nagenieten.
Ik ben ook  nieuwsgierig naar wat je ervan gaat maken.
Maar, en dat wordt ook tegen mij gezegd: stap voor stap, zonder lopen.
Nog eens een dikke merci voor de zalige namiddag!