Vierkante wielen

Ik ging naar mijn school.
Thuis had ik nog een laptop liggen die ik in orde zette (in januari) en lag er nog een zakje kleingeld van de verkoop van de soepen tijdens de kookles.
Dat hoorde op school en niet bij mij in de kast of in mijn schooltas (mijn rechtvaardigheidsgevoel speelt weer op!).
Dinsdag, voor de afspraak met FM maakte ik daar een half uurtje voor vrij.
Als ik binnen kom is de reactie algemeen dezelfde: Johan of Meester: kom je terug - neen? Oh, spijtig!
Dat geeft me toch een goed gevoel.
Ik zoek Martine op om mijn materiaal terug te geven en vind ze in vergadering met de orthopedagoge en het clb. Ik leg wat uit wat ik kom doen en krijg dan toch, alhoewel heel aarzelend, een vraagje over toegang tot pc-programma's die ik gebruikte. Die zijn heel handig, maar enkele collega's weten niet hoe ze dit moeten gebruiken.
Ik zeg dat ik dat eens zal nakijken (dit is geen 'werk' voor mij en ik voel me daar niet slecht bij, want de kwaliteit van het werk verbetert daardoor), maar dat ik niet weet wanneer.
Er is nog niks veranderd op school.
Martine vraagt hoe de collega's dit zullen weten. Ze kijkt wat verschrikt en verwonderd als ik zeg dit via Smartschool te zullen doen. 'Hadden ze dit voor jou niet afgesloten?' Neen dus. Iemand doet-deed de job niet goed.
Er is nog niks veranderd.
Ondertussen komt de leerkracht zedenleer binnen en vraagt hoe het nu zit voor de volgende lesuren. Hij krijgt de instructies dat hij een aantal leerlingen moet opvangen.
Er is nog niks veranderd.
Ik breng dan een bezoekje aan de atelier, bij Luc, waarmee ik een goed contact heb op school.
Bij het binnenkomen zie ik een hele hoop leerlingen ('Ha, meester - kom je terug? - neen? Oh, spijtig!).
'Ja', zegt Luc, 'Terug twee klassen.'
Er is nog niks veranderd.
We keuvelen nog wat over hoe het is.
Op een zeker moment zegt hij me dat hij deze morgen, een dikke week na de start van de periode na Pasen, pas kan beginnen de agenda terug in te vullen.
Er is nog niks veranderd.
Mijn enthousiasme van het begin werd toch wat getemperd.
Als ik Luc vertel dat er voor mij mogelijkheden zijn om eventueel halftijds te werken vraagt hij me of dat wel een oplossing is voor mij. Ik zal blijven geconfronteerd worden met het fout functioneren van anderen, omdat ik daarvan afhankelijk ben. Goed om dat mee te nemen en te bespreken met FM.
Op die afspraak dan krijg ik de verwachte vraag: hoe is het? Ik had me voorbereid en toon hem enkele berichtjes die ik in deze blog maakte: breinstorm en rust, alsook een mailtje die ik naar mijn familieleden stuurde om wat te verduidelijken waarmee ik bezig ben.
Blijkt dat ik terug enkele stappen nam en dat bepaalt ook het 'huiswerk' en de acties die ik moet nemen de volgende maanden.
Ik vertel hem ook van mijn bezoekje aan de school, waar we bijna automatisch uitkomen op de toekomst. Terug: ik mag niet te snel gaan, maar FM merkt dat ik een beetje concreet wil beginnen werken aan mijn toekomst. Ik ben een 'doener'. Ik denk veel na, maar koppel daar gemakkelijk actie aan.
Op een zeker moment maakt hij de vergelijking met het duwen van de kar met de vierkante wielen.
De parabel gaat dat iemand (of een groep) heel erg bezig is een kar met vierkante wielen vooruit te duwen. Komt er iemand aan die zegt dat hij iets uitvond: een rond wiel! Er wordt echter aan hem geen aandacht besteed, want ze hebben het te druk met het duwen van de kar met vierkante wielen.
Als ik daarover nadenk: ik voel me inderdaad zo: de kar (mijn school) waaraan ik duwde reed vroeger redelijk vlot - vergelijk het met een fiets met dikke banden: daar moet aan geduwd worden, maar het gaat vooruit. Op een zeker moment begonnen de banden hun lucht te verliezen. De kar rijdt nog steeds, maar er moet harder geduwd worden. Dan werden de wielen ovaalvormig en tenslotte vierkant.
Nu zitten we dus met een kar met vierkante wielen en als ik zeg dat er ook ronde wielen bestaan hoort men mij niet.
Zo vermoeiend!
Ik twijfel heel hard: spring ik terug op die kar? Duw ik dat ding met die vierkante wielen, in de wetenschap dat het heel erg moeilijk vooruit zal gaan?
FM zegt me dat ik daar nog niet mag mee bezig zijn. Hij zal me een boekje bezorgen waarin ik heel concreet aan zelfzorg zal moeten doen. Hij drukt me op het hart enkel nog maar de eerste twee delen te doen: de rode en groene opdrachten (want het zijn echte oefeningen). Als ik die klaar heb mag ik terug met hem contact opnemen om verder te gaan. Ik moet eerst deze fase door.
Ondertussen kreeg ik dat boekje binnen: talentportfolio.
Ik bladerde dat al eens door: dat wordt inderdaad een hele klus.
Zoeken naar mijn diepste zielenroerselen, eigenschappen, talenten, verwachtingen,... .
Ik hoever ken ik mezelf?
Waar brengt me dit?
Ik kreeg ook nog wat lectuur aanbevolen. Omdat ik langzamerhand het gevoel begin te krijgen dat ik niks meer MOET, raadt hij me het boek 'Moeten maakt gek" aan van Albert Ellis.
Dat wordt terug een bezoek aan de bibliotheek (verdieping 2, weet ik al).
Terug veel om over na te denken (ging deze nacht wat ten koste van mijn nachtrust, maar ik heb tijd om te recupereren - ik moet niks vandaag!) en volgende stappen te zetten, zonder beslissingen te nemen.