Carine en Chris

'Bij de Italiaan of bij de Turk?'
'Italiaan'.
De berichtjes die we deden als voorbereiding van een regelmatig wederkerend bezoekje aan elkaar.
Met broere Chris en zijn vrouw Carine hadden we afgesproken om eens bij te praten, maar na de trouw van mijn dochter. Ik had hem daar gezien, maar toen was het te druk en werd ik te veel opgeëist door andere sociale contacten om veel meer te zeggen dan dat het een goed feest was, met een mooie bruid en goed eten.
Het was terug even tijd om rustig, bij een goede maaltijd, wat bij te praten.
Ik heb over mijn broer Chris al enkele stukjes geschreven: het begon al in mijn eerste bericht: raar, waar hij me fantastisch opving, iets waarvoor ik hem altijd dankbaar zal zijn, over 'broere', waarin ook zijn vrouw Carine ter sprake komt, tot 'Chris', van toen hij nog niet in pensioen was en nog café hield.
Sinds Carine en Chris in pensioen zijn en het binnenvallen in het café eigenlijk niet meer kan (ik kan en mag nog steeds binnenvallen bij 'broere', zonder probleem, maar ze hebben, zoals veel gepensioneerden, een nogal strakke agenda!) spreken we gemakkelijk elke 2 à 3 maanden eens af om bij te praten. Meestal gaat dit gepaard met wat eten in een restaurant, liefst over de middag want 's avonds eten valt ons letterlijk en figuurlijk wat zwaar.
Gisteren, vrijdag, was het terug zo ver: ze kwamen bij ons en we gingen naar 'de Italiaan', een goed restaurantje vlakbij waar we wonen.
Ik voelde me nochtans niet zo goed: op dinsdag waren we bij Lieve en Rob geweest om (eindelijk) eens poolshoogte te nemen hoe het nu met Rob was (gelukkig goed!) en hadden we in het huiswaarts gaan ons kleinkind op de opvang afgehaald, om daarna te blijven eten bij onze oudste zoon Tim. Macaroni met hesp en kaas. Simpel, maar ik ben daar verzot op!
Voor en tijdens het eten werd dit doorgespoeld met een goede Leffe, wat echter een slechte combinatie bleek te zijn: 3 Leffe's in combinatie met het verteren van waarschijnlijk een portie te veel macaroni gaven zorgde voor oorlog in de buik, waardoor ik weinig of niks sliep die nacht, wat voor mij redelijk nefast is. Ik voelde me van uur tot uur slechter worden op woensdag en ik hoestte ook nogal veel.
Donderdag dan ongeveer de ganse dag in de zetel gelegen, slap, uitgeteld, hoestend.
Maar tegen de vooravond voelde ik dat het keerde: de hoest was minder en ik kreeg terug wat energie. Genoeg om het bezoek en het eten te laten doorgaan.
Ik heb er terug van genoten: het eten was lekker (alhoewel te veel: ik kreeg dit niet op!), het was heel gezellig (we hadden veel bij te praten) en we hadden allemaal (denk ik) een goed gevoel toen het afgelopen was.
Terug aan met een werkpunt bezig geweest: zelfzorg: maak dat je jezelf goed voelt.
Dit is heel goed gelukt.
Terug merci, Carine en broere Chris.
Een goede reis binnenkort (eens gepensioneerd is er echt geen houden meer aan, merk ik bij nogal wat mensen die ik ken en hun carriere afsluiten).
We praten bij de terugkeer nog eens gezellig bij!