'Hoe is het, Chris?' 'Ah, ik ben al thuis' 'Wat? En wat hebben ze gedaan, is de steen eruit?' 'Neen, het is wachten op een operatie. Je weet dat het moeilijk is bij mij. Het moet met micro-laserchirurgie en dat kan pas op ... 28 februari!' 'Wat? Kan dat niet vroeger? En hoe moet het ondertussen?' 'Neen, het schijnt dat er een wachtlijst is en dat ze me daar zelf tussen geschoven hebben. Ik krijg medicatie en moet het rustig aan doen!'
Mijn broer heeft een niersteen in het nierbekken van 9 op 4 mm, wat te groot is om er zo uit te komen. Door zijn medisch verleden is het onmogelijk om dit met een niersteenverbrijzelaar te doen, dus moet het operatief gebeuren. Als hij ondertussen last krijgt moet hij met de huisarts contact opnemen voor medicatie en/of pijnstillers.
Voila, voor de chirurg is dat probleem opgelost!
Lijkt zo'n beetje: ik pak hem er wel eens tussen. Wat er ondertussen gebeurt is een probleem van mijn broer en zijn behandelende arts!
Aan zijn toon te horen is mijn broer ook niet echt akkoord met de gang van zaken, maar ja, wat doe je eraan?
Ik hoop dat er in afwachting niets ernstig gebeurt. Ik vergeef het die chirurg nooit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten